Nýtt kvennablað - 01.11.1955, Blaðsíða 12

bauðst til að taka við strokknum, sem húsmóðir henn-
ar var að búa í. Krakkarnir sögðu henni, að Hiólfur
og Gunnvör væru á eintali fram í Skála. Það er ágætt,
hugsaði Sigga. Þá er þetta búið. Hrólfur var seztur
inn í hjónahús við spil, þegar hún kom inn næst. Það
var spilað fram í vökulok. En oft þurfti Hrólfur að
fara út til þess að gá til veðurs. Hann sendi Bensa og
Siggu hornauga um leið og hann gekk um baðstofuna,
þau spiluðu Gosa við Tona og Gunnvöru. Þegar hann
fór loksins að kveðja, fór Sigga fram í eldhús og stóð
þar í myrkrinu og kuldanum.
Þegar Gunnvör kom inn úr fjósinu, var hún hálf
önug við Siggu yfir því,- hvernig hún gæti hagað sér
eins og kjáni. Þessi maður meinti ekki annað en það
bezta. Svo kastaði hún til hennar sendibréfi: „Það er
til þín, þótt föðurnafnið vanti. Hann vissi ekki hvers
dóttir þú ert. Hann bað þig velvirðingar á því.“
„Er þelta frá honum?“ spurði Sigga hálf skilnings-
sljó. „Auðvitað er það frá honum,“ sagði Gunnvör stutt-
lega. „Þú erl þó líklega farin að skilja það, að hann
gengur á éftir þér með grasið í skónum, aúmingja mað-
uiinn.“ Sigga rétti bréfið til hennar: „Ég held ég lesi
það ekki,“ sagði hún. „En hvernig þú lætur, mann-
eskja. Það líklega drepur þig ekki, þó að þú opnir
það,“ sagði Gunnvör. — Sigga reif það þá upp og fór
að lesa. Þetta var víst bónorðsbréf, þó að það væri
hálf klaufalega stílað og illa skrifað. Hann sagðist
aldrei ætla að taka við sjalinu. Það ætti að vera hans
fyrsta gjöf til hennar (tryggðapantur). Fleiri mundu
koma á eftir, því að nú ætti hún að flytja að Litlu-
Grund í vor og verða húsmóðir þar. Þetta var efni
bréfsins. Skárri væri það maðurinn, sem hún ætti völ
á, ellegar tengdamóðirin. Karlinn hafði hún ekki séð
nema tilsýndar. Líklega var hann líkur þeim. Hún
náði sér í pappírsmiða og umslag og settist niður og
skrifaði: „Þetta getur aldrei orðið. Vona þú nefnir
það ekki framar.“ Svo setti hún nafnið sitt neðan
undir, skrifaði utan á til Hrólfs og bað Gunnvöru að
koma þessu úteftir fyrir sig.
Sigga þóttist skilja það á húsmóður sinni, að Gunn-
vör hefði ljóstrað upp því, sem leynt átti að fara, því
að hún var óþarflega lausmálg. Friðrika var kírnin
á svip og sagði, að þær, sem væru komnar fast. að
giftingu, þyrftu að fara að læra hitt og þetta. Sigga
jankaði því bara og reyndi að láta sér ekki bregða.
Eitt kvöldið í rökkrinu hljóp Gunnvör út að Grund
með bréfið og böggulinn eftir þrábeiðni 5iggu. Hún
þóttist viss um, að Hrólfur kæmi þá ekki suður eftir,
ef hann fengi svona greinilegt svar. Annars mátti búast
við, að bann yrði að þvælast þar á hverjum sunnudegi.
Gunnvör var eitthvað drýgindaleg yfir viðtökunum á
Litlu-Grund, enda spurði Sigga hana einskis. Hún
kveið bara fyrir sunnudeginum, óttaðist að sjá sinn
þráláta biðil enn einu sinni. Þann dag stóð þannig á,
að Friðrika hélt, að ein kýrin rnyndi bera og bað Gunn-
vöru að sitja úti í fjósi fyrir sig, ef hún mætti vera að.
En Gunnvör var óvön því að sitja heima, ef' fært veður
var og sæmilegt færi. Hún var ferðbúin fram að Iiolti,
þar bjó syslir liennar. Þarna gafst ágastt tækifæri.
Sigga bauðst til að sitja úti í fjósi með hekludótið sitt,
þó að hún hefði aldrei fyrT gert neitt að ljósmóður-
störfum, hvorki í fjósi né annars staðar. Hún var þá
viss um að verða ekki á vegi Hrólfs, þó að hann kæmi.
„Þetta er víst hvergi venja nema hjá Friðriku,“ raus-
aði Gunnvör, „að láta sitja lon og don yfir skepnun-
um allan tímann. Herdís á Grund segist nú alltaf láta
þær bera í flórinn og það sé það bezta.“ Það skyldi
nú allt vera gott og gilt, sem þar er siður, hugsaði
Sigga. Þegar hún kom fyrst á þetta heimili, þótti
Gunnvöru Litla-Grund ekkert fyrirmyndarheimili, en
nú var hún áreiðanlega farin að líta á það öðrum aug-
um, hvað sem undir því bjó. Hún var rétt að því
komin að fara út, þegar Bjarni kom inn með Hrólf.
Hann heilsaði öllum mcð handabandi eins og siður er
í sveitinni. Sigga* sárkenndi til í hendinni, svo fast tók
hann utan um hana. Sigga flýtti sér fram úr baðstof-
unni, þegar hún var laus úr þessu skrúfstykki. Hrólfur
spurði, hvert hún væri að fara. Gunnvör varð fyrir
svörunum og sagði, að hún væri að fara út í fjós. Það
ætlaði að fara að fæðast þar kálfur. „Ég þurfti nú ein-
mitt að tala við hana,“ sagði Hrólfur. „Þú hlýtur nú
að geta það seinna í dag. Það er ótrúlegt, að hún sitji
þar allan daginn,“ svaraði Gunnvör.
Það var orðið koldimmt fyrr löngu, þegar Gunnvör
laumaðist inn í fjósið og spurði í hálfum hljóðum,
hvort nokkur væri þarna. „Já, ég er hérna,“ sagði
Sigga. „Því kveikirðu ekki, manneskja? Þú getur þó
varla setið yfir kúnni í myrkrinu,“ sagði Gunnvör.
„Ég var nú ekki svo hyggin að hafa með mér eld-
spýtur og nennti svo ekki inn. Ég er búin að sofa hérna
í myrkrinu,“ sagði Sigga. „Ætlarðu að sitja þarna eins
og assa í allt kvöld? Ekki skil ég í, að nokkur mann-
eskja hagi sér eins og þú,“ sagði Gunnvör. „Hann Hrólf
langar til að tala við l)ig-“ „Ég er búin að segja hon-
um meiningu mína og hef ekkert við hann að tala,“
sagði Sigga. „Hann er víst ekki vel ánægður með það
svar,“ sagði Gunnvör og rétti Siggu eldspýtustokk.
„Er annars nokkur „kálfsótt“ á kvígunni, svo að þú
getir ekki yfirgefið fjósið dálitla stund. „Jú, hún er
með mikla „kálfsótt“,“ sagði Sigga og hefur verið með
liana í allan dag. Hvað þurftuð þið svo sem að vera
að fræða hann um, að ég væri hérna í fjósinu.“
10
NÝTT KVENNABLAÐ