Nýtt kvennablað - 01.11.1955, Blaðsíða 9

VOH OG HAUST.
Vorið heita vekur l>ra
víst í hverju lijarta.
Himiiiíílöð við hlustum á
heiðasvani bjarta.
I»eg;ar sólin signir grund,
söngvar þíðir óma.
Talar allt uin endurfund,
yndi vors og- blóma.
Ljúfur blær um landið fer,
lætur ísinn bresta.
Ileim í dalinn hraðar sór
hópur sumargesta.
Tímann ekkert tafið fær,
týnd er vorsins ffleði.
Haustið innreið hélt í gær,
hnígur lauf að bcði.
Angurværan undirtón
eiga lóuhljóðin.
Finnst mér brcytt um fossins róm,
farin þrastarljóðin.
Dalabörnin dreymir rótt,
dags er lokið önnum.
Umhverfið svo undurliljótt
andar friði sönnum.
Vorsins mætu minningar
mega hugann gleðja.
Geymum bökk til þess, 6ein var,
þegar vinir kveðja.
Oft í vetrar voða byl
vill éi angri linna.
Sendu, Drottinn, sólskin til
sorgarbarna þinna.
GUÐRÚN JÓNSDÓTTIR.
HÉHARNIR
í SKÓGINUM.
Fallcgt í áframhaldandi refil
og eins í púSa. Saumað með
tveim litum.