Nýtt kvennablað - 01.11.1955, Blaðsíða 13

„Kannske þú sért bara að fela þg fyrir honum, bjálf-
inn þinn! Hvað á ég eiginlega að segja honum?“
„Að ég hafi ekkert við hann að tala.“ Með þetta fór
Gunnvör. Sigga kveikti og flýlti sér að loka fjósinu.
Hrólfur stóð í bæjardyrunum óþolinmóður og úfinn
á svip, þegar Bjarna bónda bar þar að. Hann hafði
verið að gæta að hrossum upp í fjalli. Hann kastaði
kveðju á nágrannann. „Þú ert þó líklega ekki að hugsa
um að fara að diífa þig, án þess að koma í vist við
mig? Ég var að líta eftir hrossum. Það er orðin stutt
birtan sem eðlilegt er.“
„Ja, ég veit nú hreint ekki, hvað segja skal,“ sagði
Hrólfur. „Ég er búinn að tefja lengi, hef verið að spila
við Vermund gamla. En eiginlega er ég að snúast kring-
um kvenfólkið. Svona í hálfgerðri hónorðsför."
„Það er svona hugurinn í þér, karlinn,“ sagði bóndi
hlæjandi. „Það er komið mál að þú farir að svipast
um eftir húsmóðurefni að Litlu-Grund. Verst hyað er
úr litlu að velja hér. Stelpan mín er farin, enda allt
of ung handa þér. Svo er gott útlit með, að hún verði
„tildurrófa“. Það hefst af þessum kaupstaðarverum.
Slíkt þrífst ekki í torfbæjum lrjá eldra fólki.“
„En þá eru vinnukonurnar?“ sagði Hrólfur og ók
sér í herðunum.
„Það er þá bara Gunnvör, hún er ekki neitt vand-
ræða konuefni. Sigga býst ég við að sé „frátekin“,
svo að það er þýðingarlaust að snúast í kringum hana,“
sagði Bjarni. „En Gunnvör er ágæt, ef þú setur það
ekki fyrir þig, þótt hún sé nokkrum árum eldri. Slíkt
kallar maður bara, að konan sé ráðin og roskin.“
„Ég er hræddur um, að mér þyki lnin heldur rytju-
leg,“ sagði Hrólfur. „Það er Sigríður, sem hugurinn
er hjá nótt og dag að heita má.“ „Það þýðir ekkert
fyrir þig. Hún sér engan nema þennan stóra og mynd-
arlega vetrarmann minn,“ sagði Bjarni brosleitur.
Hrólfur klappaði á öxl hans og sagði með hlægilegri
einlægni: „Er þetta nú satt, Bjarni minn?“ „Nei. nei,
Jretta var nú bara eins og lrvert annað spaug, IJrólfur
minn,“ sagði Bjarni. „Þú Jrekkir hversu mikill æringi
ég er. Ég hef ekki hugmynd um, hvort þau eru að hugsa
livort um annað. Þau eru bara kunnug innan úr kaup-
staðnum.“ Þá kom Gunnvör að utan. Hún gaf Hrólfi
Jrað skiljanlegt með augnaráði, að það væri ekki auð-
velt að ná tali af ungfrúnni. Upphátt gat hún ekki
sagt honum sín erindislok, þar scm Bjarni var bjá
honum. Hrólfur fylgdist með Bjarna bónda inn aftur.
Þeir settust inni í hjónahúsi, og spilin voru tekin fram
í annað sinn. En nú var IJrólfi horfin heill í spilum
sem öðru. Hann tapaði hverju spilinu eftir annað. Loks
kvaddi hann i hálfgerðu fússsi og fór. Hann barði
þung högg á fjóshurðina og skipaði Siggu að opna,
eða hann mölvaði hurðina. Enginn anzaði og enginn
opnaði. „Þú mátt vita það, stúlka mín, að ég verð
ekki lengi að kurla hurðaiflakið að tarna með hnef-
unum,“ kallaði .hann svo hátt, að hún hlaut að heyra
til hans. En enginn anzaði. Fyrr skyldi hann mölva
hurðina en að hún opnaði, hugsaði hún. Það voru
engin vandræði að komast inn í hlöðuna, ef í nauð-
irnar ræki, sem hún átti bágt með að hugsa sér, að
að hann hagaði sér þannig. Hún slökkti ljósið og færði
sig nær hlöðudyrunum í myrkrinu. Alltaf huldu höggin
á hurðinni. Hún var svei mér sterk, þessi hurð.
„Þú þarft ekki að hugsa, að ég ætli að gera þér
neitt illt,“ reifst hann fyrir utan hurðina. „Ég þarf
bara að tala við þig,“ Ekkert svar kom innan úr fjós-
inu. Þá sparkaði Hrólfur í huiðina, svo að brolhljóð
heyrðist í henni. Sigga var að opna hlöðuhurðina,
þegar önnur rödd heyrðist að utan. Það var málrómur
Bensa:
„Er þér svona kalt, Hrólfur, að þig langi til að hlýja
þér í fiósinu?“ Háðslerrur hlátur fvlgdi orðunum.
„Hvað ert þú eiginlega að flækiast, svínið Joitt ?“
öskraði Hrólfur yfir sig reiður. „Þér kemur fiósið
ekkert við.“ „Því síður bér,“ var svarið. „Ekki er
ómögulegt, að ég burfi að klambra saman hurðinni, ef
þú mölvar hana.“ „Hvað svo sem skyldir þú gera,
ómeunið þitt, sem sefur og lrrýtur inui í rúmi alla
kvöldvökuna,“ sagði Hrólfur. „Þegar aðrir sitia við að
smíða meisa, svo að pokanrir fúni ekki,“ bætti Bensi
aftan við pg hló hátt. „Nei, varaðu big hú, lagsmaður,“
hvæsti Hrólfur. „Þú mátt biðia fvrir þér, ef ég snerti
á þér. Þeir bvkia ekki mjúkir á mér hnefarnir!" „Ertu
ekki eins lélegur og begar við tókumst á hér á árunum.
Þú lást alÞaf í skítnum, þó að bú værir eldri og sterk-
ari,“ sagði Bensi. „Nei, nú þarftu ekki að hugsa bÓT
að fara í höndurnar á mér, væskillinn binn,“ sagði
Hrólfur. ..Ég hef heldur enna lönguu til að troða ill-
sakii- við hig. Það er bezt fvrir big að hafa hig heim
og láta fióshnrðina í friði. Það svnir litla karlmenusku,
að lu'uhra á henui.“ sanði Bensi. Þá réðist Hrólfur á
hann. Toni kom lafméður inn og sagði pahha sínum,
að beir væru bara í hörku áflogum út við fjós, Hrólfur
og B°nsi.
„Það er l'klega ekki alveg búið að bíta úr nálinni,
heimilið hérna, fvrst búið er að reita hann til reiði,
lætur hann hað bitna á hverium, sem fvrir honnm
verður,“ sauði Gunnvör spekingslega. „Náttúrlega hef-
nr Bensi ekkert að gera í höndurnar á honum.“ „Hvað
hefur reitt hann til reiði?“ snurði Toui fáfrnður. „Ég
veit hað nú. Toni minn, en hvað bvðir að sema hér
það. barninu!“ „Hefur hann kannske verið að biðla
til þín og fengið hryggbrot?“ sagði Vermundur gamli.
NÝTT KVENNABLAÐ
11