Nýtt kvennablað - 01.12.1955, Side 4
ekki. Ég er hallarfrúin. Og svo myndi hún aka áfram.
Líklega yrðu þær ekki svo óforskammaðar að gefa
henni langt nef, en það væri þó eftir þeim.
Jú, það var svo sem auðséð og auðfundið, að ná-
grannarnir litu hana öfundaraugum. Einn þeirra kom
á dögunum og fór að vara hana við þessum manni.
Hún skyldi gæta sín, sagði hann. Hann væri vís til að
fara illa með hana.
Perlu-Sigga hlustaði á hann. Hana langaði rnest ti)
þess að standa upp og gefa honum utanundir. Að hún
hlífði honum var eingöngu vegna þess, að hún vissi upp
á sína t'u fingur, að kerlingin hans brann í skinninu af
öfund. Það var hún, sem hafði sent hann, til þess að
læða grun inn hjá henni og spilla friðnum, en það skvldi
engum tákast. Hún bar fullt traust til untta mannsins
og það mundi hún hráðlega sýira því, hyskinu hérna,
sem iðaði í skinninu af öfund. Já, það mátti nú kalla
það að fara illa með eina konu, að varjra öllum auð-
æfum s'num fyrir fætur hennar. Heimskingjarnir ]reir
arna. Ekkert skildu beir. Það var varla hætt að seáia,
að heir bæru mannjegar tilfinningar í briósti. Hún
gæti bara skyrpt á þá. svo djúp var fyrirlitning hennar
á þessu auma og lítilmótlega fólki. Nú fann hún hað
fvrst, að hún hafði aldrei átt heima í hópi heirra. Hún
hafði alltaf verið hátt vfi*- hað hafin. Því stóð alveg
á sara, hvernig allt öslaði áfram og hvað sóðalegt
var í kringum hað. Það sýndi betur en annað á hvaða
merningarstigi það var. Illgirni þess átti sér hcldur
engin takmörk, eins og að fara nú að ætla þessum
ágætismanni eitthvað illt, bara af því að það þekkti
hann ekki. Ekki gerði hann neinum neitt, blessaður
maðurinn, síður en svo. Hann gekk svona út og inn,
át og drakk og svaf, og þess á milli lék hann sér við
köttinn. Það mundi ætlast til þess að hann genm út á
akurinn og plægði. Þetta fólk skildi ekki, að til þess
var hann allt of fínn. Mjallahvítar hendur hans sýndu,
að hann hafði aldrei komizl í tæri við mold. Þegar
hún var að cefa hestinum og kúnni, höfðu nágrann-
arnir glott illgirnislega og spurt: Því lætur þú ekki
piltinn gera þetta? Það kallaöi hann hara jrilt, ekki
herra eða herramann, eins og honum bar þó með réttu.
Já, hann hefði vel getaö veriö greifi, barón eða eitt-
hvað hví um líkt. Stundum datt henni í hug, að hatin
væri það raunverulega. Hann vildi hara ekki láta þess
getið af ótta við það, að hún mundi þá hafna honum.
Nei, það skildi það ekki, fólkið hérna, að hann var
ekki fæddur til þess að púla í mold eða fóðra skepnur.
Hún var aftur á móti vön þessum verkum, en auðvitað
yrði hún að leggja allt slíkt niður, er hún kæmi í höll-
ina. Hún yrði að semja sig að siöum heldra fólksins.
Henni mundi veitast það létt. Hún hafði alla ævi verið
svo fín með sig. Samt voru skepnur henni til mikils
yndis, einkum kýr og hestar. Henni kom stundum í
hug, hvort viðbrigðin yrðu ekki mikil, að taka ekki
hendi til neins, og hafa ótal þjóna, sem hlýddu boði
hennar og hanni alveg skilyrðislaust. Hann hafði sagt,
aö þegar þau væru setzt að í höllinni, mætti hún ekki
einu sinni beygia sig niöur lil að taka uyjp vasaklútinn
sinn. heldur kalla á þjóninn.
Hún hét lionum því, en með sjálfri sér var hún dauö-
hrædd um að hún myndi stundum gleyma því, og sæist
til hennar, mundi verða tekið til þess og álitið að hún
væri af lágum stigum. Það var eiginlega það versta.
sem gat borið að höndum, því að sízt af öllu vildi hún
gera manninum sínum vanvirðu eða varpa skugga á
hann. Hún þagði vandlega yfir þessum ólta sinum og
hugsaði sér að gæta sín. Það voru líka hestarnir og
kýrnar. Erfitt yrði að neita sér um að skiótast út í hest-
hús og strjúka hestunum, eða |rá fjósið. Henni hafði
alltaf þótt góð fiósalvktin, og að siá júgrin og bukkla
á þeim, gæla við kýrnar var yndi hennar. Anðvitað lét
hún bann ekki fá grun um þennan veikleika. Hann
mundi ekki skil'a bað. Hann var fínn maður og bar
engan slíkan veikleika í brjósti. Stundum furðaði hún
sig á hví, að hann skvldi nna í litla kofanum hennar,
og há gerði hún 'afnan allt til að fegeg Eofann innan
og gera sem allra vistlegast. Hún klippti mvndir úr
hlöðnm. einkum gömlum almanökum, bví að hær
mvndir voru með margs konar litum og einkar falleg-
ar. Þessar mvndir límdi hún á vegeina inni í stofunni,
sem var eina stolan og bæði setustofa, honðstofa og
sve^nherhergi. Það knm í liós, að hau höfðu sama
smekk. Hami dáð'St að mvndunum. og há stéð nú ekki
á heuni að krækia í fleiri og fleiri og bæta við. Hnn
brá sér bara til þorpsins, sem var skammt frá, og bað
kunningia sfna um gömul myndaalmanök. Þeir gáfu
henni haÖ. sem heir áttu. og loks voru veggirnir inni
skrevttir alls konar mvndum svo þétt. sem við varð
kom'ö. AS koma inn til hennar var líkt og stína inn
í sab sem fullur er af málverkum eftir fræga málara.
Á meðgn hún var að líma nnn mvndirnar. var hún
alltaf nrnð huorann við höllina. Einu sinni lét hún talið
berast að hví, hvort ekki væru málverk í höllinni.
Hann virtist annars hugar og gegndi ekki alveg
strax. Ivoks sagði hann og á meÖan horfði hann út í
bláinn: Jú, rrjaður lifandi, málverk, ])ar var stór salur
af málverkum forfeðra hans.
Þá brosti hún, en sagði ekkert. Hún þurfti ekki
framar vitnanna við. Grunur hennar var þá réttur.
Hann var annaðhvort greifi eða harón, algengir menn
átlu sér ekki forfeöur. Hún gat ekki stillt sig, en hljóp
með fregnina til nágrannanna. Mest þó til þess að sjá,
NÝTT KVENNABLAÐ
2