Nýtt kvennablað - 01.03.1958, Blaðsíða 6

litla vitahúsinu, skoðuð daglega af foreldrum Klöru
á meSan þau voru enn á lífi....
Eftir aS páskafríiS var búiS, og viS mættum í skólan-
um á ný, var Klara ekki á meSal okkar. Hún hafSi
veikzt og lá mjög þungt haldin, og mundi líklegg. ekki
koma aftur. BorS hennar og stóll voru tekin í burtu.
ViS hugsuSum viS og viS til hennar, en sjaldnar og
sjaldnar. ViS vorum svo margar, sem alltaf höfðum
verið saman. Hún var þrátt fyrir allt ekki ein af okkur.
Snemma í maíbyrjun, þegar við mættum til morgun-
bænar, eins og venjulega, tókum við eftir, að tvö kerti
loguðu á púltinu, þar sem skólastýran var vön að standa
og lesa bænirnar. Svo komu allar kennslukonurnar inn
í einu, svartklæddar og settust á móti okkur. Kristin-
fræðikennarinn steig í púltið og sagði, ég held ég muni
enn í dag nákvæmlega orð hennar:
„Engill dauðans hefur gist okkur og tekið með sér
til eilífs lífs Klöru, senr við allar minnumst með sökn-
uði. Hún var góð stúlka, stillt, prúð og með brosi, sem
kom manni til að finna til ófullkomleika síns. Þið fáið
frí í dag. En hugsið nú og seinna til þess, að alltaf
verður maður að viðurkenna, í hvert skipti, sem ein-
hver er tekin frá okkur, að vel hefðum við getað verið
betri og sýnt meiri kærleika en við gerðum.... Það
er of seint að bæta Klöru það upp, sem henni var neitað
um. En allt í kringum ykkur er lifandi fólk, sem ein-
hvern tíma á eftir að deyja. Reynum að breyta svo sem
við allar óskunr á þessari stundu að hafa breytt gagn-
vart Klöru.“ Sálmur var sunginn, en eiginlega söng
kristinfræðikennarinn einn síns liðs, allar hinar grétu.
Nokkru fyrir skólaslit kom skólastýran einn morg-
un inn og í fylgd með henni vitavörðurinn og fjórir
einkennisklæddir synir hans, bræður Klöru voru fjórir.
Allir voru þeir eins í okkar augum, svo að ekki var
undarlegt, þó að við héldum'að það væri alltaf sami
bróðirinn sem kom. .. . Á eftir komu allrr kennararnir.
Vitavöiðurinn hélt á einkennishúfunni í hendinni.
Hann strauk tár úr augum. „Ég kem til þess að skila
kveðju til skólasystra og kennara Klöru og þakka
öllum. Allir voru svo góðir við Klöru, og henni þótti
svo vænt um skólann sinn og skólasysturnar og kenn-
arana.“ — Honum voru afhentar bækur hennar, handa-
vinna og teiknibók. Hann skoðaði með lotningu, krump-
aða léreftsstrangann með ljótu, svörtu, ójöfnu sporun-
um, sem Klara hafði stritað svo afskaplega við að
búa til.... Hún gat haldið stöðugt um stýri og árar
og veiðarfæri með sínum stóiu, hörðu fingrum ,en
litlu, fínu saumnálinni og örfína tvinnanum gat hún
ekki stýrt með sínum skjálfandi, sveittu höndum....
Vitavörðurinn fletti hægt blöðum teiknibókarinnar
og bræðurnir fjórir horfðu hugfangnir á. Þetta voru
4
INGIBJÖRG
JÓHANNSDÓTTIR
Löngumýri:
Nokkur orð
um daginn
og veginn
Fáar gjafir frá hendi forsjónarinnar munu einstakl-
ingnum auðnudrýgri en mannkostaríkir foreldrar og
bjart og glatt bernskuheimili, sem fært er um að gefa
barninu hollt veganesti inn á framtíðarbrautina. Ekki
tel ég fært að neita því, að móðurinni falli frem-
ur en föðurnum þau forréttindi í skaut að verða mót-
andi liins mjúka leirs barnssálarinnar. — Á herð-
um móðurinnar hvílir því mikil ábyrgð. Það er hún,
sem hefur með höndum spuna örlagaþráða, sem oft
á tíðum orsaka gæfu eða giftuleysi barnsins hennar.
Barnið er eins og spegilmynd af fordæmi uppalend-
anna samanber hin fornu ummæli: „Guðirnir skrifa
nöfn sín á andlit þeirra manna, er tilbiðja þá.“ —
Auðna þjóðarinnar er byggð á þroska, þrótti og mann-
kostum einstaklinganna. Ef það málefni, sem vissulega
mætti kalla mál málanna, væri skoðað með gaumgæfni,
mundi flestum verða Ijóst, að það er móðir barnsins,
húsmóðirin og eiginkonan, sem miklu ræður um hið
örlagaríka svipmót þess, er koma skal.
Hið stóra og miklivæga hlutskipti hennar hefur orð-
verulega fallegar myndir. Það leyndi sér ekki — Klara
hafði kunnað að teikna.
Vitavörðurinn kvaddi okkur allar með handabandi.
Hann þekkti nöfn okkar allra frá skólamyndinni, sem
Klara hafði skoðað oft í veikindum sínum. „Þakka
þér sérstaklega fyrir, litli vitavörðurinn hennar,“ sagði
hann við mig og strauk mér yfir ennið. .. .
Allar grétum við. „Það verður einmanalegt heima
á skerinu, þegar Klara er horfin og hennar er aldrei
framar von, en það verður konunni minni og mér
huggun að vita, að ykkur þótti vænt um Klöru og að
hennar verður saknað einnig hér.“
NÝTT KVENNABLAÐ