Nýtt kvennablað - 01.03.1958, Blaðsíða 12

litlu börnin mín, ég treysti þér bezt af öllum fyrir þeim. Sig-
ríði varð í fyrstu svarafátt, hún var sjálf einstæðingur með föð-
urlaust barn, en konan horfði biðjandi í augu hennar og endur-
tók bæn sína. — Yfirgefðu ekki börnin mín. Hið göfuga hjarta
Sigríðar var svo djúpt snortið af samúð á þessari stundu, að
hún gat ekki annað en gefið hinni deyjandi móður loforð um
að yfirgefa ekki börnin hennar. Þá brosti konan í hinzta sinn,
og skömmu síðar var hún dáin. Nú hófst nýtt tímabil í æfi
Sigríðar. Hún flutti með drenginn sinn til ekkjumannsins og
barnanna hans fjögurra og tók þar við búsforráðum.
Ekkjumaðurinn hét Bjarni og var mörgum árum eldri en
Sigríður. Hin unga stúlka rækti hlutverk sitt af mikilli fórn-
fýsi og reyndist börnunum sem bezta móðir. Bjarni sótti það
fast að giftast Sigríði, en slíkt var fjarri hennar skapi, til
þess átti hún of sára reynslu að baki. En þó lét hún tilleiðast
um síðir barnanna vegna, og giftist Bjarna. Hann reyndist
drengnum hennar góður, en börn áttu þau engin saman, Sig-
ríður og Bjarni.
Bragi Hansson var snemma afbragð annarra barna að gáfum.
Strax í barnaskóla vakti hann á sér athygli sökum frábærra
námshæfileika og góðrar framkomu. Barnakennarinn og prest-
urinn í sveitinni vöktu máls á því við móður hans að koma hon-
um til framhaldsnáms að lokinni fermingu og buðu henni að-
stoð sína í því máli. En það var hennar fegursti draumur að
drengurinn hennar mætti verða mikill og góður maður.
Þrátt fyrir þröngan efnahag var Bragi sendur í skóla, og
hann brást þar heldur ekki vonum móður sinnar né annara.
Á óvenjulega skömmum tíma náði hann hinu glæsilegasta prófi
í læknisfræði, en það takmark hafði hann sjálfur sett sér til
að keppa að, og að því loknu var hann skipaður héraðslæknir
í Djúpafirði.
Aldrci hefur Bragi unnað móður sinni heitar en einmitt nú,
þegar honum er að fullu kunn hin þunga raunasaga hennar,
og nú veit hann hvað hans rétti faðir heitir. En vonum sinnar
göfugu móður skal hann aldrei bregðast, það heit endurómar í
sál unga læknisins meðan skipið ber hann inn Djúpafjörð....
Björn Þorsteinsson bæjarstjóri í Djúpafirði gengur um gólf í
skrifstofu sinni. Öðru hvoru nemur hann staðar við gluggann
og lítur út um hann til að fylgjast með ferðum strandferða-
skipsins, sem er á leið inn fjörðinn. Bæjarstjórinn hefur lofað
því í nafni embættisskyldu sinnar að vera staddur á hafnar-
bakkanum við komu skipsins, til þess að taka á móti hinum
nýskipaða héraðslækni fjarðarbúa og vísa honum til sjúkra-
hússins. Björn bæjarstjóri er nokkuð við aldur, mikill vexti og
feitlaginn. Hár hans er byrjað að grána og hrukkur að mynd-
ast á karlmannlegu andliti hans. Augun eru hvöss undir skörp-
um brúnum, og svipurinn fremur ómildur. Bæjarstjórinn veit
engin deili á hinum nýja lækni önnur en þau, að hann er
ungur maður, sem lokið hefur mjög góðu embættisprófi. Þau
meðmæli fylgdu umsókn hans um héraðslæknis-embættið í
Djúpafirði. Bæjarstjórinn hrekkur skyndilega upp úr hugleið-
ingum sínum. Skrifstofuhurðin opnast hægt, og Ilildur einka-
dóttir hans staðnæmist brosandi í dyrunum. — Skipið er komið,
pabbi, segir hún. -— Má ég koma með þér í bílnum niður á
hafnarbakkann? — Ætli það ekki, ég er ekki vanur að neita
þér um neitt, sem þú biður mig um, seztu út í bílinn, ég er
alveg að koma. Ifildur fer létt í spori. Bæjarstjórinn horfir á
eftir dóttur sinni, og bros líður yfir hinn ómilda svip hans,
Ilildur er það eina, sem honum þykir vænt um, enda veitir
hann henni allt, sem hún vill. Hann hefur alið hana upp í
taumlausu eftirlæti frá fyrstu tíð. Bæjarstjórinn gengur fram úr
skrifstofunni út í bíl sinn og ekur niður á hafnarbakkann.
Bragi læknir er stíginn á land og stendur við landgöngubrúna.
Hann bíður þess, að íorráðamaður staðarins gefi sig fram.
Björn Þorsteinsson bæjarstjóri stöðvar bíl sinn rétt hjá lækn-
inum og stígur út úr honum. Bragi Hansson hefur ekki séð
hann fyrr, en hann veit þegar hver maðurinn er. Hann gengur
nokkrum skrefum nær bæjarstjóranum og lyftir hattinum. —
Þér eruð Björn Þorsteinsson bæjarstjóri, er ekki svo? segir
hann. — Jú, eruð þér nýi læknirinn. — Já, Bragi Hansson.
Bæjarstjórinn réttir lækninum höndina, en um leið og þeir
heilsast mætast augu þeirra. Bæjarstjórinn kippir snöggt og
ósjálfrátt að sér höndinni. Hverju mætir hann í augum þessa
ókunna læknis, sem brennir sig þegar inn í vitund bans og
stingur hann eins og sárbeitt egg? Hvar hafa þeir sézt áður?
Bæjarstjórinn stendur sem í leiðslu nokkur andartök, en svo
áttar hann sig og lítur að nýju á lækninn, en honum sýnist
nístandi kalt hæðnisbros líða yfir hið fríða, sviphreina andlit
hans. Læknirinn er honum ráðgáta. — Ifvar er farangur yðar?
spyr bæjarstjórinn þurrlega. — Hann er hér. Læknirinn bendir
á ferðatöskur sinar, sem standa á hafnargarðinum skammt frá
þeim. — Ég fæ vörubíl til að aka farangri yðar heim að sjúkra-
húsinu. Gjörið þér svo vel að setjast inn í bílinn minn. Ilann
opnar aftur hurðina á bíl sínum. Læknirinn stígur inn í bil
bæjarstjórans, en bæjarstjórinn gengur að vörubíl, sem stendur
á hafnargarðinum, og gefur sig á tal við ökumanninn. Hildur
situr inni í bil föður síns. Hún hefur virt hinn unga, ókunna
lækni fyrir sér á meðan hann ræddi við föður hennar, og veitt
athygli svipbrigðum þeirra beggja. Hvar hefur hún séð lækninn
áður? Á því getur hún ekki áttað sig, en henni finnst hún
kannast við hann. Ef til vill hefur hún aðeins séð hann í
draumi, þar til nú, en hann er glæsilegasti maður, sem hún
hefur augum litið í veruleikanum. Bragi læknir tekur sér sæti í
bíl bæjarstjórans. Honum er litið á hina ungu stúlku í fram-
sætinu, hann lyftir hattinum kurteislega. — Góðan daginn, segir
hann. — Góðan daginn, komið þér sælir.
Hún réttir honum höndina í kveðjuskini. — Ég heiti Hildur
Björnsdóttir, segir hún og brosir. — Nafn mitt er Bragi Ifans-
son. Rödd hans hljómar dálítið einkennilega í eyrum hennar,
þegar hann ber fram föðurnafn sitt. — Hansson — það er
fremur fáheyrt nafn. — Ég er dóttir bæjarstjórans, segir hún
og brosir á ný. — Já, svo að þér eruð dóttir hans, beiskjubrosi
bregður fyrir í svip læknisins, en svo nær hinn bjarti svipur aft-
ur völdum á andliti hans, og hann segir glaðlega. — Það er
mjög fallegt hér í Djúpafirði. — Já, yður finnst það, liafið
þér aldrei komið hingað áður? Aftur gægist hin sára beiskja
fram í svip læknisins. — Jú, ég hef komið hér áður, en það er
langt síðan. — Þér þekkið þá kannske fólk hér? — Nei, engan.
Samtalið er rofið. Björn bæjarstjóri stígur inn í bilinn.
— Farangri yðar verður ekið heim að sjúkrahúsinu innan
stundar, — segir hann við Braga lækni, um leið og hann setur
bílinn i gang og ekur af stað upp að sjúkrahúsinu. — Ég þakka
yður fyrir herra bæjarstjóri. Björn bæjarstjóri stöðvar bílinn við
dyr sjúkrahússins. Ráðsmaður þess kemur út og tekur á móti
nýja lækninum. Þeir fylgjast að inn í bústað læknisins, en
bæjarstjórinn ekur á brott.
Hildur situr um stund hugsi við hlið föður síns, en svo rýfur
hún þögnina og segir: — Lýzt þér ekki vel á nýja lækninn
pabbi? — Ilann er fremur gjörvulegur maður. — Mér finnst ég
hafi séð hann áður. — Það getur varla átt sér stað. — Ifann
hefur komið hingað fyrr en nú. — Hver segir það? — Hann
sjálfur. — Svo, var liann að fræða þig á því meðan þið sátuð
NÝTT KVENNABLAÐ
10