Nýtt kvennablað - 01.03.1958, Blaðsíða 14

Þau stíga saman inn á pallinn. Læknirinn leggur arminn
yfir mitti hennar og þau svifa í dansinn. Björn bæjarstjóri sit-
ur á bekk við ræðustólinn. Hann sér Hildi dóttur sína og
Braga lækni koma inn á pallinn og svífa saman út á gólfið.
Augu hans fylgja þeim fast eftir og hörkudrættir fara um
svip hans. Hvað þau geta verið kveljandi lík, en glæsileg eru
þau, því verður ekki neitað. Andlit Hildar ljómar af gleði, hún
hallar sér þétt að hinum unga lækni og ræðir brosandi við
hann, en faðir hennar greinir ekki orðin, sem streyma af rós-
rauðum vörum hennar. Ifann óskar þess eins, að dans þeirra
Hildar og læknisins taki sem fyrst enda, hann ér sem á nál-
um, svo órótt er honum, en dansinn heldur áfram. Braga lækni
er litið á Björn bæjarstjóra um leið og hann svífur með Hildi
fram hjá honum og sér glöggt hinn áberandi óróleika í þungum
svip hans. Kalt bros liður yfir andlit læknisins. Skyldi bæjar-
stjórinn sjá eitthvert ættarmót með dóttur sinni og honum?
Hann skal víst dansa við Hildi enn um stund. Faðirinn hefur
gott af því að virða þau fyrir sér og bera safnan útlit þeirra.
Bragi læknir biður Hildi um næsta dans og það er fúslega veitt.
Þau líða áfram í hægum valsi. Á bekk skammt frá Birni bæjar-
stjóra sitja tvær eldri konur úr firðinum, sem orðnar eru aðeins
áhorfendur að dansinum. Þær eru í háværum samræðum og
bæjarstjórinn heyrir hvert orð, sem þeim fer á milli. í fyrstu
' gefur hann ]>eim engan gaum en svo heyrir hann aðra þeirra
segja. — Anzi er hann myndarlegur þessi nýi læknir okkar.
— Já, og eftir því er hann víst ágætur maður, segja þeir, sem
hafa kynnzt honum eitthvað, svarar hin konan. — Þau taka
sig heldur vel út í dansinum Hildur og hann, maður hefði nú
einhvern tima álitið að þau væru náskyld, sérðu ekki hvað þau
eru nauðalík? — Jú, það er satt, þau eru mjög lík, það er lík-
lega bara svona sterkur hjónasvipur með þeim. Þær hlæja báðar.
Björn bæjarstjóri ræskir sig hátt til þess að vekja á sér at-
hygli. Konurnar líta báðar í áttina þangað sem hann situr, og
lækka róminn, svo að hann heyrir ekki samtal þeirra lengur, en
honum er ennþá órórra en áður. Þe?sar kerlingar ættu nú
ekki annað eftir en fara að grufla út í það hverjum læknirinn
er líkur. En við hverju er að búast iiðru en öllu hinu versta.
Braga lækni er það ljóst, að Hildur muni fús til að dansa
áfram við hann, en hann vill ekki fara lengra í þeim efnum
að þessu sinni. Hann leiðir hana til sætis, þakkar henni fyrir
skemmtunina og gengur heim á sjúkrahúsið, þar sem hann
hefur aðsetur sitt. Hinn bjarti júnídagur er orðinn að endur-
minningu í sál hans....
Skemmtisamkomunni er lokið. Björn bæjarstjóri ekur heim
í bíl sínum ásamt Hildi dóttur sinni. Hann er þögull og svip-
þungur, en Hildur er létt í skapi. Hún lítur brosandi á föður
sinn og segir: — Líkaði þér ekki skemmtisamkoman vel, pabbi?
— Hún tókst allsæmilega. — Bragi læknir var mjög ánægður
með liana. Bæjarstjórinn hlær kuldalega. -— Honum hefur lík-
lega fundizt hann eigi sinn þátt í því að gera hana svona
skemmtilega. — Hann átti það líka. Fannst þér ræðan ekki
nógu snjöll, sem hann flutti? Svo dansar hann alveg ljómandi
vel. Við megum til með að bjóða honum heim sem allra fyrst
pabbi, heyrirðu það? — Já, ég heyri hvað þú segir, en við
þekkjum hann ekkert og bjóðum honum ekki heim. — Ætlar
þú að neita mér um það pabbi? — Já, Hildur, þú getur beðið
mig einhvers annars, sem ég skal veita þér. — Nei, ég skal
aldrei biðja þig neins fyrst þú vilt ekki gera þetta fyrir mig.
Ég skil ekki hvaða ástæðn þú hefur til þess að neita mér um
svona litla bón. En ég skal kynnast Braga lækni samt, þó að
ég megi ekki bjóða honum heim.
Þau eru komin á leiðarenda. Hildur þýtur út úr bílnum
strax og hann stöðvast og beina leið upp í herbergi sitt. Hún
er reið við föður sinn. En Björn bæjarstjóri gengur rakleitt
inn i stofu. Þar hangir ljósmynd af honum ungum. Hann lítur
á hana og brosir kalt, svo þrífur hann myndina af veggnum,
snarast með hana inn í einkaskrifstofu sína, opnar skúffu i
skriíborði sinu og leggur myndina þar niður. Þvi næst læsir
hann skúffunni vandlega og stingur lyklinum í vasa sinn. Þessi
mynd skal ekki verða til þess að vekja tortryggni né grun-
semdir hjá neinum. Bæjarstjórinn gengur um gólf í skrifstofu
sinni um stund, og endurminningar dagsins streyma um vitund
hans, kveljandi og æsandi. Mikið vildi hann gefa til þess, að
Bragi læknir hefði aldrei komið i Djúpafjörð. En það yrði lik-
lega ekki auðvelt að losna við hann aftur. Bæjarstjórinn glottir
hörkulega. Hann lokar skrifstofunni, gengur inn í svefnherbergið
sitt og leggst til hvíldar. Hin milda júnínótt vaggar öllu í
faðmi sinum.
Dórothe Einarsdóttir heitir hún fullu nafni unga stúlkan
sem stendur við litla stofugluggann í innsta húsinu vestan
megin Djúpafjarðar og horfir dapurlega út í dimmt, regnþrung-
ið haustkvöldið. En Dóra er hún alltaf kölluð og fáir muna það
lengur að hún heiti annað. Djúpt andvarp liður af vörum hinn-
ar upgu stúlku oft hefur hún verið i vanda stödd, en sjaldan
meiri en nú. Ifún verður að fá læknirinn til að koma ef hann
gæti eitthvað hjálpað móður hennar, þó að ekki væri nema að
lina sárustu þrautirnar, en hún má ekki yfirgefa móður sina
eina meðan hún freistar þess að ná fundi hans. Ifvað á hún nú
að taka til bragðs? Dóra gengur yfir að rúminu þar sem Björg
móðir hennar hvílir sársjúk og lýtur niður að henni, en gamla
konan virðist sofa þessa stundina, svo að Dóra sezt hljóðlega
við rúmið og hugsar róð sitt. Þær mæðgurnar eru búnar að
eiga heima tvær einar í þessu litla afskekkta húsi siðan Dóra
man fyrst eftir sér. Þau voru að vísu fjögur börnin þeirra
Bjargar og Einars, en hin systkinin það mikið eldri en Dóra, að
þau höfðu öll yfirgefið æskustöðvarnar, og fest ráð sitt í fjar-
lægum landshlutum áður en hún fæddist, svo að hún hafði ekk-
ert af þeim að segja, ekki einu sinni séð neitt þeirra. Einar
faðir hennar fórst með skipi, þegar hún var aðeins missiris
gömul, en Björg móðir hennar var þá komin fast að fimmtugu,
og orðin heilsutæp, þó bjó hún áfram í litla húsinu, sem þau
hjónin áttu skuldlaust, höfðu byggt sér af smáum efnum, en
mikilli elju og dugnaði. Dóra litla var það eina, sem Björg
átti eftir hjá sér, og löng og fórnfús barátta hófst fyrir uppeldi
hennar. Árin liðu.
Framhald.
Svör við spurningum
1. Stærst er Péturskirkjan í Róm, enda 120 ár í smíðum.
2. Vatnsenda-Rósa.
★
Skrafið eitt eldar ekki hrísgrjónin. — Kínverskur málsháttur.
★
Líklega þarf maður að læra kristindóminn á óvita aldri. —
Laxness.
★
Konur í Bandaríkjunum nota eins mikinn varalit á einu ári
og þarf til að mála 40.000 hlöður fagurrauðar.
NÝTT KVENNABLAÐ
12