Morgunblaðið - 26.07.2009, Side 18

18 Hjátrú
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 26. JÚLÍ 2009
Eftir Orra Pál Ormarsson
orri@mbl.is
H
ann kemur með seinni
skipunum, bumbubolt-
inn er farinn að rúlla. Í
öðru liðinu eru sjö mis-
litir sparkendur en í
hinu sex klæddir í fagurgræn vesti.
Það blasir því við í hvort liðið hann á
að fara. „Drífðu þig í vesti!“ galar
einhver svona til að undirstrika hið
augljósa. En hvað er a’tarna? Hann
gerir sig ekki líklegan til að koma
inn á völlinn, heldur tvístígur við
endamörkin.
„Hvað er að manninum?“ spyr
einhver önugur, þegar gert hefur
verið hlé á leiknum. Blásið er til
rekistefnu við endamörkin. „Hvers
vegna kemurðu ekki inn á?“ spyr
einn sparkenda undrandi.
„Ég fer ekki í grænt.“
„Ferðu ekki í grænt!!!?“
Menn hlæja.
„Láttu ekki svona og drífðu þig
inn á!“
„Nei, því miður. Ég fer ekki í
grænt.“
Það rennur upp fyrir mönnum
ljós. Hann er ekki að grínast. Mað-
urinn fer í raun og veru ekki í grænt.
„Hvers vegna ekki?“ spyr einhver
forvitinn. Ætli það sé vegna þess að
hann vill ekki hylja heiðgulan bún-
inginn?
„Þetta er hjátrú. Það fer enginn
karlmaður í minni ætt í grænt. Ekki
undir neinum kringumstæðum.
Þurfi ég að fara í grænt vesti núna
verð ég því miður að fara.“
Nú detta mönnum allar dauðar lýs
úr höfði.
Pattstaða virðist í uppsiglingu uns
einn úr mislita liðinu heggur á hnút-
inn. „Ég skal fara í vesti. Þú kemur í
minn stað í mislita liðinu.“
Loksins geta menn haldið áfram
að spyrna. Klórandi sér í höfðinu.
Hefði þurft að yfirgefa völlinn
Ekkert fær truflað hinar fögru
fótmenntir, þannig að það bíður uns
steypibaði er lokið að spyrja Einar
Sebastian Ólafsson nánar út í þessa
óvenjulegu hjátrú hans.
„Ég er af hinni ágætu Reynistað-
arætt og karlmennirnir í þeirri ætt
fara aldrei í grænt,“ upplýsir hann
þegar við höfum komið okkur mak-
indalega fyrir í stúkunni á gervi-
grasvelli Framara, sem var vett-
vangur þessarar óvæntu uppákomu.
„Þetta var dálítið vandræðalegt,“
viðurkennir hann og horfir yfir völl-
inn. „Það getur verið snúið að skýra
þessa sérvisku út fyrir svona mörg-
um í einu. Sem betur fer skildi einn
úr hópnum strax hvað ég var að fara
og bauðst til að skipta við mig um lið.
Annars hefði ég þurft að yfirgefa
völlinn. Ég tek þetta mjög alvarlega
– fer aldrei í grænt. Það er raunar
nóg að grænt merki sé á flíkinni.“
Þess má geta að Einar er búsettur
erlendis og er gestur í téðum hópi
sparkenda. Hann hafði nokkrum
sinnum mætt til leiks áður en aldrei
verið beðinn um að fara í grænt
vesti. „Það hlaut að koma að þessu,“
segir hann hlæjandi.
Storkar ekki örlögunum
Hjátrúna má rekja aftur til ársins
1780 þegar Reynistaðarbræður urðu
úti á Kili en þeir voru klæddir græn-
um vaðmálsfötum (sjá umfjöllun um
örlög þeirra hér til hliðar).
Ættgeng grænstyggð
Morgunblaðið/Gunnlaugur Rögnvaldsson
Hjátrúarfullur „Ég veit svo sem ekki hverjar afleiðingarnar myndu verða en sé enga ástæðu til að taka áhættuna. Hermt er að það boði ógæfu að klæðast
grænu og hvers vegna í ósköpunum ætti maður að storka örlögunum?“ spyr Einar Sebastian Ólafsson af Reynistaðarætt.
Einar Sebastian Ólafs-
son er viðmótsþýður
náungi sem vill allt fyrir
alla gera. Nema eitt.
Hann fer ekki í grænt.
Ekki undir neinum
kringumstæðum. Frek-
ar myndi hann fórna
hægri hendinni en að
vanvirða þessa lífseigu
hjátrú ættar sinnar sem
kennd er við Reynistað.
Einar Sebastian Ólafsson er ljós-myndari að upplagi en hefurstarfað sem flugþjónn hjá Atl-
anta frá árinu 1996. „Ég réð mig til
Atlanta í þeim tilgangi að komast til
Sádi-Arabíu að taka ljósmyndir. Ég
ætlaði bara að vera í þrjá mánuði en
síðan eru liðin þrettán ár. Núna er ég
orðinn yfirflugþjónn og lítið fararsnið
á mér.“
Markmiðið var að komast að og
„sópa gólfið“ hjá Louise Greenfield,
ljósmyndaranum fræga í New York,
en af því varð ekki. „Það bíður betri
tíma,“ segir Einar.
Hann byrjaði að ferðast sextán ára.
Þrátt fyrir flökkueðlið hefur hann
öðrum þræði alltaf verið að leita að
sínum reit, eins og hann kemst að
orði, og fann hann loksins árið 2003 –
í Buenos Aires. „Þessi leit tók mig
rúm fjörutíu ár.“
Einar á hús í höfuðborg Argentínu
og ver sínum frítíma þar. „Ég fann
minn reit við Plaza Dorego í San-
telmo-hverfi og gæti ekki búið á betri
stað. Þetta er 101 Buenos Aires – for-
setahöllin er við sömu götu – og mið-
bærinn iðar af lífi og fjöri. Ég kann
afskaplega vel við Argentínumenn.
Þeir eru afslappað og yndislegt fólk,
duglegir að vinna en ekki að drepa sig
úr efnishyggju eins og við Íslend-
ingar. Síðan er maturinn þarna æð-
islegur – að ekki sé talað um veðrið,“
segir Einar sem aldrei er kallaður
annað en El Vikingo þar syðra.
Full ferðataska af peningum
Í Argentínu ætlar Einar að enda
sem ljósmyndari og myndlist-
armaður. „Við Spessi vinur minn höf-
um áform um að ferðast um landið á
tveimur Harley-hjólum. Þetta er
óplægður akur í listinni.“
Einari þykja Argentína og Ísland
eiga fleira sameiginlegt en fólk geri
sér í fljótu bragði grein fyrir. „Löndin
eru alls ekki svo ólík. Ætli það sé ekki
vegna þess að þau eru suðurpóll og
norðurpóll. Síðan hafa þau bæði upp-
lifað hrun efnahagskerfisins. Mun-
urinn er hins vegar sá að Argent-
ínumenn lýstu sig gjaldþrota árið
2001 og fengu í kjölfarið einhverjar
skuldir uppgefnar.“
Einar reyndi efnahagsástandið á
eigin skinni þegar hann keypti húsið.
„Eina leiðin til að eiga viðskipti í Arg-
entínu er að vera með reiðufé. Ég
fékk því dollara að láni hjá banka
hérna heima og mætti á fund fast-
eignasalans með fulla ferðatösku af
seðlum. Ég hef ekki í annan tíma séð
svona mikið af peningaseðlum á einu
borði. Síðan byrjuðu menn að telja.
Mér leið eins og ég væri að leika í
ítalskri bíómynd.“
Kirchner-hjónin, sem oft eru kölluð
Clinton-hjón Suður-Ameríku, stjórna
nú landinu og Einar segir þau um-
deild. „Þeim hefur gengið ágætlega
að rétta hlut landsins út á við en hafa
átt í vandræðum heima fyrir. Þykja
ekki hugsa nægilega vel um almenn-
ing. Fljótt á litið sýnist mér rík-
isstjórnin hérna heima vera að falla í
sömu gryfju. Hún virðist ætla að
leggja meiri áherslu á utanríkismál
Heima Einar Sebastian fann sinn reit í Buenos Aires og vonast til að geta unnið þar að list sinni í framtíðinni.
Sígauni
alheimsins
Reynistaðarætt er kennd við Reynistað í Skagafirði. Hana mynda niðjarHalldórs Vídalíns Bjarnasonar (1736-1801) klausturhaldara þar og
Ragnheiðar Einarsdóttur (1742-1814) konu hans (gift 1759), og Málmfríðar
Sighvatsdóttur (f. 1735, dáin fyrir 1801) barnsmóður hans.
Sumarið 1780 kom pest í fé á Norðurlandi og var allt skorið í Skagafirði.
Um haustið sendi Halldór á Reynistað syni sína Einar og Bjarna, ásamt
vinnumanninum Jóni Austmann og öðrum, sem Sigurður hét, suður yfir Kjöl
til að kaupa fé. Þeir urðu allir úti í stórhríð á heimleiðinni, og þótti Björgu
systur þeirra bræðra Bjarni bróðir sinn birtast sér í draumi og segja henni
að þeir væru allir dauðir. Auk þess þótti henni hann segja sér að frá þessum
degi mætti ekki gefa neinum dreng í ættinni nafnið Bjarni, og enginn karl
mætti framar klæðast grænu né ríða bleikum hesti, en væri feigur ella.
Um vorið fundust lík fylgdarmannanna tveggja í tjaldi við Beinhól, en bein
bræðranna fundust ekki fyrr en árið 1845 í gjótu þar skammt frá. Fólk varð
felmtri slegið vegna þessara atburða og lögðust mannaferðir um Kjöl af
áratugina á eftir. Bölvunin var talin fylgja ættinni, og ýmsir voveiflegir at-
burðir taldir tengjast henni, og fram á þennan dag forðast afkomendur Hall-
dórs og Ragnheiðar að nefna syni sína Bjarna og karlar að klæðast grænu
eða ríða bleikum hesti.
ENGA GRÆNA BJARNA, TAKK!