Nýtt kvennablað - 01.12.1965, Qupperneq 13

þá að endurgreiða henni peningana, en fljótlega hafði
hann farið að hugsa um það, hvað henni væri málið
skylt, og sennilega mundi hún, hvort sem var, vilja
leggja eitthvað fram til að stuðla að þessari heimilis-
stofnun, sem virtist ekki vera henni svo lítið kappsmál.
„Nú er þetta komið í lag og þarf ekki meira um það
að ræða,“ sagði Sören hæglátlega og kveikti sér í pípu,
en Lísu fannst örla á gremju og jafnvel þráa í rödd
hans. Það hefði átt að vera henni viðvörun, en hún gat
ekki að sér gert að segja: „Svo mamma hefur þá drifið
í þessu ,.. . og kannske borgað ... ,“ síðustu orðin beit
hún í sig, hún hafði tekið eftir aðvarandi augnaráði móð-
ur sinnar.
Um kvöldið, þegar hjónaefnin voru gengin til náða,
sitt í hvoru lagi læddist frú Holmström inn til dóttur
sinnar.
„Við skulum tala lágt, þú veizt, hvað hljóðglöggt er
hér í húsinu. Ég kom til að tala um það við þig, að fyrst
svo er komið fyrir þér, að þú átt ekki annars úrkosta
en gifta þig hið fyrsta, þá held ég, að þú verðir að
reyna að sætta þig við, þó að ýmislegt sé öðruvísi, en
þú hefðir kosið. Mikið var fyrir því haft að ná í íbúð,
ekkert ómak sparað, því máttu trúa og ólíkt hefði ég
átt hægara með að koma ykkur í sæmilegt húsnæði
hérna í bænum, ef Sören hefði þýðzt það að setjast hér
að, hugsaði hún, en sagði það ekki upphátt. í rauninni
voru líka komnar vomur á hann með þetta, það var svo
notalegt að vera heima hjá mömmu, eða nálægt henni.
„Ég trúi því og treysti, að Sören sé vænn og vandaður
maður, og komi þess vegna til með að veita heimili góða
forsjá. Hann er greinilega óvanur því að hugsa um
aðra en sjálfan sig, og gera annað en honum sjálfum
sýnist í tómstundum sínum. En þannig er það með unga
menn yfirleitt. Og það veltur nú víst hreint ekki lítið
á konunni, hvernig þeir rækja húsbóndahlutverk sitt.
Ef ég lít í eigin barm ... Æ, ég ætla annars ekki að
fara að rifja það upp, maður sér svo margt eftir á, og
ekki stoðar að sakast um orðinn hlut.“
Frú Holmström andvarpaði og þagði ofurlítið við, svo
vék hún talinu að íbúð þeirri, er Sören hafði tekið á
leigu, lýsti henni ítarlega, eða svo hélt Lisa þá, en eftir
á fannst henni sem lýsingin mundi hafa verið allmikið
fegruð, því að naumast gat verið, að móðir hennar hefði
ekki vitað betur, og þó ... sumir ókostirnir gátu auð-
vitað leynzt við fyrstu sýn.
„Ég tel það mesta kost þessarar íbúðar, hvað hún er
nálægt vinnustað Sörens. Mér finnst þú ekki vera eins
einmana í borginni, þegar ég veit af honum svona nærri
þér. Hann getur komið heim um hádegið og það styttir
daginn svo mikið fyrir þér, skiptir honum í tvo hluta,
og þá verður léttara að þreyja. Sören getur verið fljótur
heim að vinnu lokinni. Um hádegið og í heimleiðinni
seinnipartinn getur hann annast aðdrætti fyrir heim-
ilið, raunar eru allar daglegar nauðsynjvörur rétt við
húsvegginn hjá þér, já jafnvel í húsinu sjálfu, svo að
þetta getur ekki þægilegra verið. Hvað sem því líður
þarf Sören að venjast á það að vera þér hjálplegur, en
það kann að vera, að til þess þurfi sérstakt lag.“
Lag til að snatta honum í sendiferðir og snúa honum
í kring um mig. Ég held nú síður, ég er ekki svo ómynd-
arleg eða meinlöt að ég geti ekki hugsað um heimilið
að mínum hluta, hugsaði Lísa og lá við að henni fyndist
mamma sín gera lítið úr sér, enda tók hún ekki undir
við hana.
Frú Holmström tók eftir svipnum á dóttur sinni, var
að hugsa um að gera gleggri grein fyrir sjónarmiði sínu,
en hætti við það og lét sér nægja að segja: „Sören er
ugglaust vænsti piltur, reglusamur og útsláttarlaus, En
hrædd er ég um, að hann geti átt það til að vera óþjáll,
ef þú kemst ekki upp á gott lag með hann. Sérhver
hefur sína galla eins og kosti.“
15. Hveitibrauðsdagar.
Það varð að ráði að gifting Lísu og Sörens færi fram
í kyrrþey. Þau voru gefin saman í ráðhúsi borgarinnar
árdegis. Bæði voru klædd eins og bezt hæfði slíkri at-
höfn á þeim stað og voru hin þekkilegustu brúðhjón.
Lísa bar það ekki með sér, hvernig komið var fyrir
henni, hún var ferskleg, björt og fríð, kvenlega mild og
hæfilega hátíðleg og glöð í bragði á heiðursdegi sínum.
Sören var einnig fínlegur á sinn karlmannlega hátt. Fyr-
irmannlegur var hann, er hann bjóst sínum beztu fötum,
og ætla mátti að þar færi maður, er ætti framtíðina
fyrir sér, í þeirri merkingu, sem þau orð eru oft notuð.
Lísa var tvítug og Sören að verða tuttugu og átta ára,
er þau voru gefin saman í hjónaband.
Frá ráðhúsinu lá leið þeirra i ljósmyndastofu, þar
sem tekin var af þeim vel heppnuð brúðhjónamynd.
Brúðurin stóð framar á myndinni en brúðguminn og
hallaðist ögn að honum líkt og hún styddist við hann.
Hún hélt brúðarvendinum að brjósti sér, vonglatt bros
lék um fagurlega formaðar varir hennar.
Eftir myndatökuna borðuðu brúðhjónin, ásamt frú
Holmström og svaramönnunum í einu af fínustu veit-
ingastöðum borgarinnar. Meðan þau sátu þar að snæð-
ingi hóf hljómsveit hússins síðdegistónleika sína með því
að leika brúðarmarsinn eftir Mendelssohn.
Svaramennirnir fylgdu brúðhjónunum til járnbrautar-
stöðvarinnar, þau ætluðu heim með frú Holmström og
eyða hjá henni hveitibrauðsdögunum.
Foreldrum brúðgumans og systkinum, öðrum en bróður
hans, sem var svaramaður, hafði ekki fundizt það ómaks-
ins vert, að taka sér ferð á hendur til að hitta brúðhjónin,
þar sem ekki átti að vera það sem þau kölluðu sómasam-
leg brúðkaupsveizla. Það var ekki frítt við að þeim fynd-
ist £átt um tengdirnar, og frú Holmström hlyti að vepa
samansaumuð maurasál, fyrst hún sló ekki á stórt, þegar
hún gifti burt einkadóttur sína.
Heima hjá frú Holmström beið brúðhjónanna blóm-
skreytt hús og viðhafnar kvöldverður. Dagurinn virtist í
heild ánægjulegur. En undir niðri var Lísa vonsvikin,
hana hafði dreymt um kirkjubrúðkaup, þar sem hún
stæði frammi fyrir altarinu í hinu fegursta brúðarskarti
með blómskreyttri brúðarblæju og þá vitanlega brúðar-
vönd, sem hæfði slíku skarti. Svo yrði haldin vegleg
brúðkaupsveizla í hóteli bæjarins, sem var nýlegt og þótti
vel hæfa til hvers konar hátíðahalda. Heima hjá mömmu
væru auðvitað alltof þröng húsakynni, þegar við fólk
þeirra mæðgna bættist allt skyldfólk Sörens, vinir hans
og uppáhalds vinnufélagar. Ef til vill kæmi sjálfur aðal-
forstjórinn í brúðkaupsveizluna, ásamt frú sinni, sem var
NÝTT KVENNABLAÐ
11