Nýtt kvennablað - 01.10.1966, Page 6

Vefrartízkan
1967
Xil vinstri tvílitur ullarkjóll,
sams konar efni, brjóststykkið
dekkra, kcmur niður í odda
fyrir ncðan mittið. Breið stunga
beggja megin við, sem heldur
sér alla leið niður, beggja mcg-
in við sauminn framan á pils-
inu. Þrír hnappar á hvorri ermi,
yfirdckktir með sama efni og er
í brjóststykkinu. Rennilás í
bakið. Kjóllinn til hægri úr
ljósu boucle-ullarcfni. Brcið
stunga vinstra megin framan á
og 4 hnappar, breitt leggingar-
band úr ull fest yfir hliðar-
saumana og fellda stykkið fram-
an á pilsinu. Kjóllinn slcttur í
bakið með rcnnilás.
fannst mér hún unna mest allra íslenzkra skálda.
Þeir höfðu í óra fjarlægð munað gamla landið.
Ekkert var Jóhönnu fjær en að gleyma. Það var
gaman að dvelja með henni við listalindir. Sjálf
var hún vel hagmælt, en bar ei ljóð sín á torg út
fremur en annað um sína hagi.
Háöldruð fluttist Jóhanna aftur til Norður-
lands vegna vanheilsu Elínar, og dvaldist síðustu
árin á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri.
Henni leið þar vel, var sátt við alla. Þangað
heimsótti ég hana. Hún sat á ganginum við vest-
urgluggann, tigin á svip. Ég heilsaði henni, en
hún mundi ekki eftir mér. Svona var þá minnið
orðið, enda komin yfir nírætt. En svo áttaði hún
sig, þrýsti heitt hönd mína og fagnaði mér inni-
lega eins og alltaf áður. Þegar leið mín lá til Ak-
ureyrar, kom ég oftast til hennar. Samtal okkar
þá snerist mest um börnin mín, aldur þeirra og
störf, en frásögn mín fjaraði fljótt út úr vitund
hennar. En hún mundi ávallt eftir hvað jörðin,
sem ég bý á, heitir, en það var arfur frá liðna
tímanum, þegar hún var ung.
Síðast leit ég inn til hennar á björtum vordegi
skömmu áður en hún dó. Sat hún enn við vestur-
gluggann. Lítil börn höfðu raðað sér umhverfis
hana, á öðru hnénu hafði hún konfektkassa og
gaf á báðar hendur. Sonur minn var einn þeirra,
er naut hjartahlýju hennar. Flest börnin voru
fötluð eða vangefin. Á borðinu lá opin bók.
Hvort tveggja þetta var táknrænt fyrir Jóhönnu
— að gefa og gleðja um leið og leitað var eftir
svölun af skálda vörum. Þannig var hin vitra
höfðingskona. Ég benti henni á bókina. Hún hló
og sagði: „Já, ég er með bók, en til hvers er það
vina mín, nú man ég ekkert, er sjálfsagt alltaf
að lesa sömu síðuna. Ég bíð bara eftir kalli og
bið Guð um það á hverjum degi. Þetta óumflýj-
anlega kall kom. Hún hvarf á fund horfinna
vina níutíu og fimm ára — konan, sem bar byggð
sinni bezt vitni, var sterk og traust.
í hjartanu bar hún sár eftir þunga harma, en
hún leitaði ekki til okkar mannanna þeirra
vegna, heldur fól þeim föður allt, er nú tók í
hönd hennar og leiddi hana til þess ljósa lands
þar er enginn skuggi býr.
Með þakklátum hug. Guðrún Jakobsdúttir.
4
NÝTT KVENNABLAÐ