Morgunblaðið - 05.10.2009, Blaðsíða 19

Minningar 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 5. OKTÓBER 2009
✝ Haraldur GuðniBragason fædd-
ist 22. apríl 1947 á
Vopnafirði. Hann
lést á heimili sínu
Sælingsdalstungu
22. september síð-
astliðinn.
Foreldrar Har-
aldar voru Bragi
Haraldsson, fæddur
á Borgafirði eystra
1918, og Guðbjörg
Þorsteinsdóttir,
fædd á Húsavík við
Borgarfjörð eystra
1926. Bæði eru þau látin. Systkini
Haraldar eru Svanur Bragason
og Unnur Sólrún Bragadóttir.
með núverandi eiginkonu sinni
Guðbjörgu Björnsdóttur 1989.
Börn þeirra eru Auðunn Haralds-
son, Helga Haraldsdóttir og Mar-
grét Haraldsdóttir.
Haraldur byrjaði snemma að
spila á gítar í hljómsveitum á
Austurlandi og spilaði lengi með
hljómsveitinni Örnum í Reykja-
vík. Haraldur nam píanóleik við
Tónlistarskóla Reykjavíkur hjá
Rögnvaldi Sigurjónssyni. Síðar
nam hann orgelleik hjá prófess-
ornum Gerald Dickel í Hamborg í
Þýskalandi, en einnig var hann
lengi til sjós. Frá 1980 starfaði
Haraldur samfleytt sem skóla-
stjóri og kennari við tónlistar-
skóla víða um land, og var þá
jafnframt organisti og kórstjóri,
hann samdi einnig mikið af lög-
um.
Útför Haraldar Guðna fer fram
frá Hjarðarholtskirkju í Dala-
byggð, í dag, 5. október, kl. 14.
Meira: mbl.is/minningar
Haraldur kvæntist
Sesselju Antonsdótt-
ur. Þau eignuðust
soninn Braga Har-
aldsson sem er
kvæntur Lilju Jóns-
dóttur og eiga þau
synina Daníel Leví
og Lars Erik.
Haraldur var um
tíma í sambúð með
Else Marie Jensen
og eignuðust þau
soninn Bjarna Jen-
sen, unnusta hans er
Rikke Østergaard.
Þá kvæntist Haraldur Elínborgu
Jónsdóttur en þau slitu síðar
samvistir. Haraldur hóf sambúð
Haraldur Bragason, skólastjóri
og organisti er horfinn af þessum
heimi langt um aldur fram. – Engin
tilviljun var það þegar HKL setti
fram svo klárt og kvitt í Para-
dísarheimt hvað það kostaði einn
mann að ganga til liðs við listagyðj-
una; að yfirgefa allt og halda út á
eyðimörkina.
Haraldur nam við skör hins
mikla meistara Gerhard Dickel við
höfuðkirkju heilags Mikjáls í Ham-
borg í Þýzkalandi en Dickel var að-
alstjórnandi, kantor og organisti við
kirkjuna, auk þess að gegna stöðu
prófessors og fræðara.
Ævinlega talaði Halli af mikilli
virðingu um þennan meistara sinn
og þá ekki síður um þá fjölmörgu
sem höfðu stutt hann með einum
hætti eða öðrum til að ganga þessa
braut. Skal fyrstan nefna föður
hans, einstakan velvilja fólks á
Djúpavogi og fyrrverandi söng-
málastjóra þjóðkirkjunnar, Hauk
Guðlaugsson.
Það vill svo til að ég man vel þá
tíð er Haukur fór til náms og
hversu mikil lyftistöng það var í
menningarlegu tilliti fyrir allt sam-
félagið að fá að fylgjast með því og
að taka þátt í því. Allt er það sem
gerst hefði í gær og segir það meira
en mörg orð. Því höfðu þessir tveir
menn sem og aðrir frumkvöðlar er
lögðu á djúpið fyrir margt löngu
miklu meiri áhrif á sitt samfélag en
þeir nokkru sinni sjálfir vissu.
En Halli talaði ekki síður af virð-
ingu um þá sem aldrei snéru til
sama lands, þar sem hillingar eða
formyrkvan hafði gert allt að engu
og sannast þar enn einu sinni að
sitt er hvað gæfa og gjörvuleiki. –
Þetta stef gengur sem rauður þráð-
ur í gegnum Brekkukotsannál e.
HKL. Veröldin innan krosshliðs og
utan, Kristín í Hringjarabænum og
nær að lokum fágætum hæðum í
leikstjórn Rolf Hädrich og túlkun
Jóns Laxdal á Garðari Hólm í Dóm-
kirkjunni í Reykjavík. – Ég hygg að
Halli hafi verið fyrstur til að nýta
sér tónlist á rafrænu formi frá upp-
hafi starfsferils hvort heldur var til
kennslu eða til eigin tónsmíða. –
Halli var tær uppspretta mann-
gæsku og góðvildar, hann viðhafði
virðingu mesta við hið smæsta en
það sem sjálft hafði stallsett sig
staursetti hann snarlega. Því var
hann farsæll í störfum sínum.
Halli hafði slíka útgeislun að
hann hreif allt og alla með sér; eld-
hugi sem lét verkin tala.
Hann var trúr uppruna sínum og
fylgdist með því sem nýjast var í
greininni hverju sinni. Sameinaðist
þetta tvennt í elfi sem rann fram
stríð, dunandi og dansandi. – Dr.
Benjamín H. J. Eiríksson minnir á
8. dag vikunnar, sjálfan upprisu-
daginn, í stórkostlegri bók sinni, Ég
er. Það stenst fyllilega söguskoðun;
staðreynd frá fyrri öldum. Öll rök
hníga að því að öll stig tilverunnar í
alheimi gjörvöllum lúti sama æða-
slætti; hvíthol mynda byggingarefni
stjarnanna. Því er endurnýjun, upp-
risan sjálf, eilíft birtingarform alls
efnis, alls sem lifir. – Að lokum set
ég fram þá eigingjörnu ósk að við
Halli munum hittast kl. 6 í sjálfum
Bikarnum en þessa veitingastaðar
er getið við lok sögunnar um Góða
dátann Svejk. Og þann dag munu
flestir það mæla að sjaldan hafi sést
til manna er hafi skemmt sér svo
hjartanlega og það af kranablávatni
einu saman. Guð veri með ykkur.
Guðbjörg, ættingjar og vinir.
Til þín, elsku Halli.
Kveðju sendi með vindinum vinur
og vona að þér hana færi,
það gerist að heimurinn andartak
hrynur,
Halli, bróðir minn kæri.
En þannig er lífið og það er best
að þrátta ekki um það,
almættið líklega ætlar þetta
einskonar viðkomustað.
Margt hefur víst á dagana drifið,
dásamlegt sumt það er,
erfiða tinda þú oft hefur klifið,
eins og vera ber.
Tugina sex og tvo að auki
þér tókst að stoppa hér,
symfóníu þú fallega samdir
sú er í hjarta mér.
Þegar ástvinir okkar kveðja,
áfram sem minning þeir lifa,
og hljómlistin þín mun gjöful gleðja
geisla í bækurnar skrifa.
Þó farinn sértu þá fléttarðu enn
fegurstu tóna og leikur,
situr við orgelið í okkar huga
ótvírætt lífsgæðin eykur.
Unnur Sólrún Bragadóttir.
Kær samstarfsmaður og félagi
Haraldur Bragason er látinn. And-
lát hans var skyndilegt og frétt um
það barst sem reiðarslag um byggð-
ir í Dölum að morgni 23. september
síðastliðins.
Kynni okkar Haraldar ná aftur
til ársins 1993 þegar fjölskyldur
okkar bjuggu saman í þrjú ár að
Laugum í Sælingsdal. Það voru góð
ár þar sem börn okkar beggja léku
sér saman frá morgni til kvölds.
Svo liðu allmörg ár þangað til leiðir
okkar lágu aftur saman vorið 2009
þegar ég var ráðinn skólastjóri í
nýrri skólastofnun í Dölum; Auð-
arskóla.
Haraldur var tónlistarkennari í
tónlistardeild skólans og lykilmaður
í mótun þessarar deildar. Hann haf-
ið mikla reynslu sem tónlistarkenn-
ari og sem skólastjóri í tónlistar-
skólum og miðlaði þeirri þekkingu
af miklu örlæti til mín, sem enga
reynslu hafði á tónlistarsviðinu.
Hann var fljótur til verka og mikl-
aði aldrei fyrir sér það sem fram-
undan var. Haraldur var fjölhæfur
kennari og kenndi á fjölmörg hljóð-
færi. Þannig gátu litlir tónlistar-
skólar sem hann kenndi við boðið
upp á ótrúlega fjölbreytta hljóð-
færakennslu.
Haraldur átti afar gott með að
umgangast börn. Þau treystu hon-
um og mynduðust oft náin sambönd
á milli hans og barna sem hann
kenndi. Það sást best á því áfalli
sem börn skólans upplifðu við frá-
fall kennara síns og þeirra eftir-
mæla sem þau hafa haft uppi eftir
andlát hans. Í þeirra augum var
hann glaðvær kennari sem jafnan
tók á móti nemendum sínum með
bros á vör og jákvæðum athuga-
semdum og kvaddi þau að tíma
loknum með hlýju og hvatningar-
orðum.
Haraldur hafði einlægan áhuga á
tónlist og tónlistarkennslu. Hann
virtist stundum gleyma stað og
stund þegar málefni sem honum
voru hugfólgin voru rædd. Hann
gat talað lengi af lifandi áhuga og
eldmóði um þessi áhugamál sín. Og
þeim sem á hlýddu varð fljótt ljóst
að það var ekki komið að tómum
kofunum enda Haraldur ákaflega
vel að sér í málum er varðaði tónlist
yfirleitt.
Því er ekki að leyna að það er
mér döpur tilhugsun að hafa Har-
ald ekki við hlið mér áfram í störf-
um Auðarskóla. Það tengist bæði
því hvernig persóna og starfsmaður
hann var. Elskulegt viðmót, kaffi
með einstaklega góðu þurrmjólk-
urdufti og áhugavert spjall með
honum er að baki. Það er erfitt að
sjá fyrir sér hvernig skarð hans í
Auðarskóla verður fyllt. Missir okk-
ar í Auðarskóla og Dölum öllum er
mikill.
Guðbjörg, Auðunn, Helga og
Margrét og aðrir aðstandendur,
megi Guð vera með ykkur í sorg
ykkar, ykkur votta ég mína dýpstu
samúð.
Eyjólfur Sturlaugsson.
Það var haustið 1994 sem Har-
aldur Bragason (eða Halli Braga
eins og hann var kallaður) kom til
starfa á Reykhólum en fjölskyldan
bjó þann vetur á Laugum í Sæ-
lingsdal.
Þessi vetur var ákaflega snjó-
þungur og erfiður á þessum slóðum,
en Halli fór á milli með mjólk-
urbílnum og fleirum þar sem hann
var bíllaus.
Hann var ráðinn sem organisti,
tónlistarkennari og kórstjórí í
Reykhólahreppi. Strax við komuna
hér tók hann föstum tökum allt sem
laut að kirkjutónlist og kenndi okk-
ur allt mögulegt sem því tilheyrði.
Halli var mjög duglegur að út-
setja lög, bæði gömul og ný og æfð-
um við þetta seint og snemma og
var það mjög skemmtilegt. Oft
gekk Halla hálfilla að ná athygli
kórfélaganna þegar æfingar hófust
eftir langt hlé, þá settist hann við
hljóðfærið og spilaði af miklum
krafti til að yfirgnæfa skvaldrið og
sagði: „Jæja krakkar, á ekki að fara
að gera eitthvað?“
Eftir tíu ár hér flutti Halli sig um
set og fór til Þórshafnar og var þar
í nokkur ár, á síðasta ári kom hann
til Búðardals og snemma á þessu
ári var hann ráðinn organisti í
Reykhólaprestakalli.
Það var gaman að fylgjast með
hvað hann var glaður að vera kom-
inn aftur, sestur við orgelið sem
honum fannst svo fallegur hljómur
í.
Við þökkum Halla samstarfið
gegnum árin.
Elsku Gugga og börn, ykkar
missir er mikill, megi góður Guð
styrkja ykkur í sorginni.
Fyrir hönd kórfélaga í Reykhóla-
hreppi,
Halldóra Játvarð-
ardóttir, Ása Björg
Stefánsdóttir.
Haraldur Guðni
Bragason
Afi minn sem fékk mikla lífsfyll-
ingu þegar fjölskyldan sameinaðist á
góðum stundum. Sumarbústaðaferð-
ir, jeppaferðir og útilegur með afa
eru ógleymanlegar gæðastundir. Afi
minn sem fór fyrir afkomendahjörð-
inni á áramótabrennum, þá var
„cowboy“ hatturinn settur upp,
brjóstbirtu í fleyg stungið í frakka-
vasann og minn maður var hrókur
alls fagnaðar. Hann var afi minn sem
miðlaði til mín visku sinni og reynslu
til hinsta dags, afi minn sem sagði
mér sögur og lék við mig sem barn og
svo í takt við minn þroska, talaði við
mig á jafningjagrunni og ræddust þá
við tveir fullorðnir menn um hin
ýmsu málefni.
Atli Þór Sigurðsson.
Elsku afi Lalli.
Í dag kveðjum við þig. Margar
minningar koma upp í hugann og
okkur langar að skrifa nokkrar línur
til þín.
Þegar við hugsum til baka eru okk-
ur mjög minnisstæðar útilegurnar og
ferðirnar sem við fórum saman í öll
fjölskyldan. Þið amma, börnin ykkar
og barnabörn. Við vorum dugleg að
fara eitthvað út fyrir borgina fjöl-
skyldan og meira að segja til útlanda.
Þá var skemmtilegt að koma inn í
húsvagninn ykkar og alltaf fékk mað-
ur eitthvað gott frá ykkur ömmu.
Það var alltaf hlýja og gleði sem
tók á móti okkur þegar við heimsótt-
um ykkur á Ásveginn og svo seinna á
Skúlagötuna þar sem þið amma vor-
uð svo ánægð að vera.
Þú hafðir gaman af því að segja
stuttar skondnar sögur og brandara.
Eins og þegar við komum til þín á
spítalann og allir voru svo leiðir yfir
að þú værir ekki hraustur. Þá sagð-
irðu okkur söguna af manninum í ára-
bátnum sem komst ekki á klósett og
merkti bátinn númer hundrað og ell-
efu. Þú veist hvað við erum að tala
um. Svo fór maður og sagði einhverj-
um brandarann en hló mest sjálfur
því maður sá þig ennþá fyrir sér
segja hann og hlæja með þínum ein-
staka kitlandi hlátri og prakkaralega
brosi.
Minningarnar eru margar og ylja
okkur um hjartaræturnar. Þú varst
til dæmis bestur í bóndabeygjum.
Þegar við barnabörnin vorum flest
það lítil að hægt var að taka okkur í
fangið og halda í kleinu í hláturskasti.
Þá fannst öllum gaman. Þú varst
dýravinur og alltaf svo góður við hana
Kolu okkar. Þú áttir til að segja ým-
islegt sniðugt sem við eigum alltaf
eftir að muna og fær okkur til að
brosa. Maður átti að borða vel til að
verða „feitur og pattaralegur“, svarið
við spurningunni „Afi viltu spila“ var
jafnan „Já, kanntu Marías?“ og svona
gætum við talið áfram.
Við kveðjum þig með söknuð í
hjarta.
Þín barnabörn,
Berglind, Eiríkur
og Nína Katrín.
Lárus var rétt ófermdur þegar lítill
systursonur hans fæddist. Sá er hér
skrifar gerði sér ekki grein fyrir því
fyrr en löngu seinna að hann væri
óvenju heppinn með móðursystkini
sín þau Ingibjörgu og Lárus Sigurð-
arbörn. Urðu þau mín stoð og stytta
sem og systur minni Ernu langt fram
eftir aldri. Systkinin voru alla tíð
mjög samrýnd enda tóku þær móðir
mín Guðrún og Ingibjörg litla bróður
sínum fagnandi, þá báðar orðnar
stálpaðar ungar dömur. Lárus fellur
nú frá síðastur þeirra systkina frá
Kvennabrekku í Miðdölum.
Eftir að Lárus óx úr grasi fluttist
hann til Reykjavíkur og lærði raf-
virkjun sem hann starfaði við lengst
af en var bankastarfsmaður seinni
part starfsævi sinnar. Í höfuðstaðn-
um varð síðar á vegi hans ung og fal-
leg Reykjavíkurmær, hún Nína, og
felldu þau hugi saman. Efalaust steig
hann mörg gæfuspor um ævina en
þetta var þeirra stærst. Væntum-
þykja og samheldni þeirra var aðdá-
unarverð og erfitt er að ímynda sér
hamingjusamara heimilislíf en hjá
þeim hjónum. Fjögur mannvænleg
börn eignuðust þau og eftir að
tengdasynir og -dætur bættust í hóp-
inn og síðar barnabörnin er auðvelt
að ímynda sér að það hafi verið glatt á
hjalla í fjölskylduboðum á Ásvegin-
um. Þau fluttu svo fyrir nokkrum ár-
um í íbúð aldraðra við Skúlagötu og
þar var líka gestkvæmt því að þau
voru alla tíð höfðingjar heim að sækja
og þar undu þau sér líka mjög vel við
góðar aðstæður. Lárus var alla tíð
hafsjór af fróðleik og hafði gaman af
að segja frá því sem á daga þeirra
hafði drifið en þau ferðuðust mjög
víða, jafnt innanlands sem utan.
Hann hélt alla tíð tryggð við Dalina,
æskuslóðir sínar, og í minningunni
finnst mér sem hann hafa farið þang-
að flest sumur enda ekki líku saman
að jafna er hann var að alast upp og
Brattabrekka var erfiður farartálmi,
ekki síst á vetrum. Hann var sterk-
byggður og hraustur alla tíð þar til
vágesturinn kom og lagði hann sem
svo marga aðra að velli. Barðist hann
af miklum kjarki og æðruleysi við
meinið og til dæmis brugðu þau hjón-
in sér oft saman í golf þótt hann væri
sárþjáður. Að leiðarlokum sendum
við systkinin og fjölskyldur okkar
Nínu og öðrum aðstandendum sam-
úðarkveðjur. Eigi Lárus þökk fyrir
samfylgdina og minningin um góðan
dreng lifir áfram hjá öllum sem hann
þekktu og voru honum samferða.
Sigurður og
Erna Björg.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast móðurbróður míns, Lárusar
L. Sigurðssonar, sem nú er látinn.
Lárus fæddist vorið 1931 á Kvenna-
brekku í Dölum þar sem foreldrar
hans, Ágústína Sigurðardóttir og
Sigurður Ólafsson, stunduðu búskap.
Lárus var yngstur þriggja barna
þeirra en systurnar, Ingibjörg og
Guðrún, eru báðar látnar. Þá tóku
Ágústína og Sigurður að sér tvo
drengi, Harald Ragnarsson og Þor-
vald Jóhannesson, sem einnig eru
látnir. Lárus sleit barnsskónum á
Kvennabrekku en heimilinu deildu
foreldrar hans með séra Ólafi Ólafs-
syni sem var ókvæntur. Iðulega var
margt manna á staðnum og heimilis-
lífið fjörlegt.
Snemma lá leið Lárusar til Reykja-
víkur þar sem hann lagði stund á raf-
virkjun. Á námsárunum bjó Lárus á
heimili systur sinnar og mágs, þeirra
Ingibjargar og Sigurðar, í Stangar-
holtinu. Með þeim ríkti ætíð mikil og
góð vinátta sem og þeirra systkina
þriggja. Á þessum árum kynntist
Lárus eftirlifandi konu sinni, Jónínu
Þorsteinsdóttur, og eignuðust þau
fjögur börn, Sigríði Ástu (Siggu),
Ágústu, Þorstein og Sigurð.
Mikill samgangur var milli heimila
systkinanna þegar við börnin ólumst
upp og urðum við Sigga því fljótt góð-
ar vinkonur enda jafnöldrur. Ég
minnist þess hve alltaf var gaman
þegar Lárus og Nína komu í heim-
sókn í Stangarholtið og ekki spillti
fyrir ef Gunna frænka var komin líka.
Óhætt er að segja að þá hafi verið
glatt á hjalla, sagðar voru sögur úr
sveitinni en systurnar voru óþreyt-
andi að segja frá skemmtilegum
uppátækjum bróður síns og hnyttn-
um tilsvörum hans við hin og þessi
tækifæri. Eitt af því sem einkenndi
Lárus alla tíð var leiftrandi augnaráð
hans og rík kímnigáfa, hann sá iðu-
lega hinar spaugilegu hliðar tilver-
unnar.
Sjálfur var Lárus hafsjór af sög-
um, minnugur á gamla tímann, og
það var gott að leita til hans þegar
rifja þurfti upp liðnar stundir í lífi
ömmu og afa fyrir fyrsta ættarmót
stórfjölskyldunnar sem haldið var
fyrir nokkrum árum.
Lárus og Nína hafa ávallt verið
höfðingjar heim að sækja og heimili
þeirra staðið opið gestum og gang-
andi. Þar var ég hálfgerður heimaln-
ingur sem barn og þegar við Sigga
komumst til vits og ára var ekki síður
tekið vel á móti vinum okkar, allir
voru velkomnir. En nú er komið að
leiðarlokum og við kveðjum góðan
dreng.
Ég þakka Lárusi frænda mínum
góða og skemmtilega samfylgd. Guð
blessi minningu hans og gefi Nínu og
börnum, tengdabörnum og barna-
börnum styrk í sorg þeirra.
Ólöf Sigurðardóttir.
 Fleiri minningargreinar um Lárus
L Sigurðsson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.