Skólablaðið - 01.03.1934, Page 11
-11-
i
I
kíœphjrÆðstqfun.
Sunno.n við lítinn f jörð, út á uppblssnum
mel, stenaur lítið kot. Að utan er Þaö Þak-
ið tjörupappa,nema sufurhlicin og Þakið, sem
varið er með uppréttum benzinbrús\im. Einn
gluggi með fjórum smárú^um er á kotinu. Pyr-
ir fr-iman Það er kálgarðshola, girt með garo-
alli trollvörpu, er hangir upp á nokkrum
skökkum staurum.
í Þessu koti bjó Jóa gamla, eins og hún
venjulega var kölluð af Þorpsbúeim, með manni
sínum og fóstursyni sjö vetra gömlum.
Jóa gamla hafði verið gift í meir en 20
ár, án Þess að eignast erfingja, Þegar hún
tók Þetta barn af stúlku tetri, sem hafði
orðið svo ólanssBm, að eignast barn með
manni sem hvorki vildi sjá hana né afkvæmi
sitt. 0g Þannig atvikaðist Það, að Jóa
gamla eigneðist barn, en Það hafði hún lengi
Þráð.
Það var snemma í marzmánuði að Jóa stóð
við herbergisgluggann sinn og horfði út á
fjörðinn. Kún var að aðgæta hvort hún sæi
ekki togara koma.
Togarinn áf fiskstöðinni, sem hún hafði
í mörg ár unnið á, var vsentanlegur í
fyrsta skifti á vertíðinni. Beið hún komu
hans með eftirvæntingu, Sérstaklega Þráði
hún að fá skilaboð frá verkstjóranum um að
koma til viimunnar.
Um sjöleytið sá hún skip koma inn fjörð-
inn, og Þeklcti hún Þar strax togarann. PÓr
hún nú að hafa sig til, Þó oð engin fengi hún
skilaboéin. Hún helti svörtu kaffi í brúsa
og vafði hörðum snúð ásamt nokkrum sykurínol-
um inn í gamolt dagblað.
Leið svo fram til dagmala, og Jóa gamla
var orcin óró að bíða eftir vinnukvaðning-
unni. Gvendur maðurinn hennar, sem hafði
legið fimm síðsutu árin í rúminu, var sí-
nöldrandi og sogði, að Þarna sæi hún Það,
fyrst hún ,hefci farið að ganga í Þetta verka-
kvennofélog, Þá fengi hún enga vinnu. Jóa
gamla sinnti Þessu engu, hún ætlaði nú niður
eftir til að vita hvemig í öllu lagi.
Aður en hún fór breiddi hún brekánið vand-
lega yfir fósturson sinn, sem svaf enn Þá,
hún sa bros leika um varir hans. Þetta hros
sem Þeir einir eiga, sem hafa ekki vitneskju
um að Þeir eru fæddir í grimmt stéttaÞjóð -
félag.
Jóa gamla var hvorki tignarleg né höfð-
ingleg, Þar sem hún rölti rammskökk af gigt,
af stað til verkstjórans. Á ofanafskornum
gúmmístígvélum, með hvíta pokasvuntu,
skreytta með stóru Þekktu vörumerki, í
mórauðri peysu og með köflóttan klút á
höfðinu, með böggul vafinn innan í striga-
tusku undir annari hendinni og stof í hinni.
Þegar Jóa kom niður eftir, var uppskipun-
in löngu byrjuð. Gekk hún rakleitt til verk-
stjórans. Bauð honum góðan daginn og .■
spurði hann einkor vingjamlega, hvort hann
hefði gleymt sér.
Verkstjórinn neitaði Því og sagði henni
að útgerðarmaðurinn hefði sagt sér, að hann
mætti ekki haf'a hana í vinnu í Þessari
mÍKlu kreppu. Útgerðin hefði skaðast á henni
í fyrra, og hann mætti ekki taka han í vinnu,
hve feginn sem hann vildi.
Jóa sogði ekki neitt. Hún gekk rólega í
burtu. Þeim sem mætti henni-, fannst hún
óvenju mikið hölt. 0g hefði vel verið að
gað, hefði mátt sjá magra og lúno hönd
kreppast og sölt tár renna niður skorpinn
og fölan vanga.
Jón H. Jónsson.
H-é-I--I-I-I-I-I-I-l-I-I-I-1-I-I-1-i--i-I-!-J-
FÉLAGSLÍFIB.
Það hefir vakið eftirtekkt hvað flestir
fundir Framtíðarinnar hafa verið illo sóttir
í vetur. Svefnhöfgi virðist færast yfir fé-
lagslífið. Hvað veldur Þessu? Ekki er Það
fráfarandi stjórn að kenna. Hún sá "alltaf
ágætlega um efni og annan undirbúning
funda, og ræðumenn vom oftast nógir. Fundir
voru Þarafleiðandi allfjörugir, en ekki
fjölmennir að sama skapi, eins og áður er
sagt. Er Það Þa vegna Þess að pólitík og
Þjóðfélagsmál eru rædd á fundum? Hvaða
nál er hægt að ræða um, sem ekki er fyrst
og fremst Þjóðfélagsmál, pólitískt mál?
Ekki neitt. Nei, Þetta er áðeins nemendun-
um sjálfum að kenna. Þeir virðast upp-
fylltir af andlegri deyfé og drunga, áhuga-
leusir fyrir aðalotriðum Þjóðfélagsmálanna,
sem sé Þeim málum, sem hverjum manni er skylt
að hugsa og leita sér fræðslu um. Það er
skylda hvers manns, sem hefir nokkra ábyrgð-
artilfinningu gagnvart mannkyninu, að
leita sér fræðslu um Þau mál, sem snúast uni
Þoð, hvernig eigi að skapa skilyrðin fyrir
Því að menningin nái að Þróast upp á við,
en fckki niður á við, að menningin verði öllu
mannkyninu til góðs. Það er skyldo hvers