Ísfirðingur - 17.06.1961, Side 10

10
ÍSFIRÐINGUR
Aldarniiniiiny...
Framhald af 5. síðu.
Á tilskildum tíma kom Aspö af
veiðum ,losaði afla sinn í Edin-
borg, og skipverjar gengu í að
þrífa skipið, ofan og neðan þilja.
Síðan söfnuðum við, fararstjóram-
ir, saman bekkjum úr samkomu-
húsum bæjarins, er við fengum
léða til ferðarinnar og röðuðum
þeim á þilfarið og lestina.
Klukkan 4 að morgni var síðan
lagt af stað frá Isafirði. Hægur
kaldi var á norðan og ferðaveður
því hið ákjósanlegasta. Ofurlítil
alda fyrir andnesjunum olli sjó-
veikissnerti hjá stöku landkrabba,
en ekki var það teljandi. — Þegar
Þá var sungið hið nýja kvæði
Hannesar Hafstein: „Þagnið dæg-
urþras og rígur,“ sem fyrr getur.
Síðar um daginn var einnig sungið
nýort kvæði Guðm. skálds Guð-
mundssonar. Fékk það einnig góða
dóma. Mörg önnur gamalkunn ís-
lenzk ljóð voru einnig sungin.
Næst talaði Matthías ólafsson,
kaupmaður í Haukadal. Þótti hann
jafnan snjall ræðumaður og var
ræða hans þarna skipuleg og vel
orðuð. Geta má þess, að um haust-
ið var Matthías kosinn alþingis-
maður Vestur-lsfirðinga.
Að ræðu Matthíasar lokinni
RAFNSEYRARKIRKJA
inn í Arnarfjörð kom, tókum við
að grennslast eftir tölu farþeg-
anna ,og reyndust þeir tæpir 70
alls. Ákváðum við fararstjóramir,
þá tað fargjaldið skyldi vera 7
krónur báðar leiðir. — Varpaði svo
„Aspö“ akkerum við Rafnseyrar-
oddann um hálftólf leytið.
Er við fararstjóramir höfðum
gætt skipshöfninni á kaffi og gos-
drykkjum í veitingatjaldinu, og
greitt eitthvað fyrir flutning á
farþegum úr skipi og í, stóðust
tekjur og gjöld nokkurnveginn á,
svo við sluppum skaðlausir. —
Þóttumst við þá hólpnir.
HI.
Hátíðin hófst með því að sam-
komugestir gengu í skrúðgöngu
upp Rafnseyrartúnið, að söngpall-
inum, er stóð norðan vert við íbúð-
arhúsið. — Var það fjölmennur
hópur, því talið var að um 700
manns hefðu sótt hátíðina. —
Söngflokkur, sem Bjami Péturs-
son, verzlunarmaður á Þingeyri,
stjórnaði, byrjaði með því að
syngja viðhafnarþjóðsöng vom:
„ó, guð vors lands.“ Bjami mun
hafa verið smekkvís og lipur söng-
stjóri, söngmenn vom ýmsir góðir
og sveitin furðu vel æfð.
Að því búnu flutti sér Böðvar
Bjarnason inngangsræðu og lýsti
hátíðina setta, en fyrri kona hans,
frú Ragnhildur Teitsdóttir, afhjúp-
>aði síðan bautasteininn.
sýndi fimleikaflokkur frá Þingeyri,
undir stjórn Sigurðar Jóhannes-
sonar (Ólafssonar), leikfimi. —
Þótti flokknum vel takast. —
Einn úr fimleikaflokknum, Sigur-
jón Sveinsson, síðar bóndi á
Granda í Brekkudal, sýndi og afl-
raunir. Var hann lagður milli
tveggja stóla og hvíldi á fótum og
hnakka, stór steðji settur á brjóst
hans, og barði einhver viðstaddur
á steðjann með hamri. Stóðst Sig-
urjón þessa aflraun, er var nýstár-
leg, og þótti vel af sér vikið.
Síðar um daginn mæltu þeir séra
Sigtryggur Guðlaugsson á Núpi
fyrir minni kjördæmisins, Jó-
hannes hreppstjóri Ólafsson fyrir
minni Islands, Þórður prófastur
Ólafsson fyrir minni bænda og sjó-
manna, Friðrik hreppstjóri
Bjarnason fyrir minni konungs og
Sighvatur Gr. Borgfirðingur,
fræðimaður, fyrir minni Arnar-
fjarðar.
Einn viðstaddra, er þóttist nokk-
uð dómbær í þessum efnum hafði
þessi orð um frammistöðu þeirra
í ræðustól þarna:
Séra Böðvar var fríðastur og
föngulegastur og talaði skipulega.
Matthías flutti einna efnisbeztu
ræðuna, enda fór hann með veiga-
mesta og vinsælasta efnið.
Séra Sigtryggur talaði skáldleg-
ast og kennimannlegast um leið.
Þórður prófastur talaði af krafti
og hrifningu og skilningi á störf-
um bænda og sjómanna.
Friðrik á Mýrum og Jóhannes
Ólafsson töluðu skipulega og skyn-
samlega.
Fræðaþulurinn Sighvatur Borg-
firðingur tíndi til ýmiskonar fróð-
leik úr Arnarfjarðarbyggðum.
Margt er hann sagði var býsna
fróðlegt og hefir hygg ég sumt af
því birzt á prenti í annarri mynd.
Þessir menn eru nú allir horfn-
ir yfir „móðuna miklu“, sumir fyr-
ir löngu, og geta því ekki áfrýjað
þessum dómi. En ég hygg að fá
kjördæmi landsins hafi haft á að
skipa jafnmörgum ágætlega lið-
tækum ræðumönnum á þessum ár-
um, sem Vestur-ísafjarðarsýsla.
Vantaði þó þama tvo menn, sem
um þessar mundir voru taldir með-
al beztu tækifærisræðumanna, þá
Kristinn bónda Guðlaugsson og
Björn kennara Guðmundsson á
Núpi.
Síðan þá hafa margir yngri
menn sýslunnar bæzt í þennan hóp,
og eru þeir sízt eftirbátar hinna
eldri.
Leikið var á lúðrana öðm hvoru
og söngflokkurinn þandi sig milli
ræðuhaldanna. Það eitt skorti á, að
áheyrendur tækju undir til þess að
ná samstillingu og hrifningu. Há-
tíðarsvseðið var skreytt fánum
Norðurlandaþjóðanna ailra nema
Finna, minnir mig. Gamla íslenzka
fálkaflaggið var þó yfirgnæfandi.
Okkar ágæti íslenzki þjóðfáni var
þá ekki fæddur. — Ræðupallur og
bautasteinn var vafið lyngi.
Kvenfélagið á Þingeyri sá um
veitingarnar með miklum myndar-
brag. Merki dagsins voru seld
þarna og kostuðu 1 krónu.
Það, sem mig rekur nú einkum
minni til, auk ræðuhalda, söngs og
fimleika var, hversu fólk var yfir-
leitt prúðbúið. — Konur voru þar
margar á möttlum, eða þá í fínum
peysufatabúningi, en skautbúning
man ég ekki eftir að önnur en
prestfrúin á Rafnseyri bæri um
leið og hún afhjúpaði bautastein-
inn. Karlmenn voru furðu margir
á dökkum síðfötum, diplomat-
frökkum, sem þá og lengi síðan
voru í móð sem viðhafnarföt.
Stingur það allmjög í stúf við sið-
venju síðustu ána, þar sem allir eru
stuttklæddir og léttklæddir, nema
máski á viðhafnarsamkomum inn-
an húss. Er það áð vísu heppilegri
klæðnaður og hispurslausari, en
hin fínu síðföt, sem jafna bera með
sér nokkra tilgerð. — En óneitan-
lega skapaðist þó meiri hátíðar-
bragur með fornu venjunni.
Dansað var á palli um kvöld-
ið, en um það er dans skyldi hefj-
ast vorum við ísfirðingarnir að
týnast út í „Aspö“.
Um níuleytið var svo lagt af
stað frá Rafnseyri. Ferðafólkið var
í góðu skapi. Var nú sungið, kveð-
ist á og reynt að halda gleðinni
hátt á loft.
Er líða tók yfir miðnætti kúrðu
flestir sofandi eða mókandi í lest
og vistarverum skipverja. Sumir
löbbuðu um þilfar, og virtu fyrir
sér hin hnarreistu vestfirzku fjöll,
er stigu hvert af öðru fram sveip-
uð ljósrauð'um bjarma vornætur-
sólarinnar. Sjóveiki amaði ekki að
svo teljandi væri, lágreist undir-
alda við andnesin gaf mjúklega til
kynna að við værum á sjó en ekki
á landi.
Á fimmta tímanum um morgun-
inn hinn 18. júní steig ferðafólkið
á Edinborgarbryggjuna, eftir um
sólarhrings ferðalag. Sumir voni
að vísu nokkuð sifjulegir eftir
stopulan svefn í nær tvær nætur.
En allir voru þó í bezta skapi og
sammála um það, að þeir hefðu
sízt viljað missa af þessari Rafns-
eyrarför á aldarafmæli hins mikla
forseta.
Kristján Jónsson
frá Garðsstöðum.
Kauptúnið BlLDUDALUR við Arnarfjörð