SunnudagsMogginn - 22.08.2010, Blaðsíða 32

32 22. ágúst 2010
Í
september árið 1970 lá leið Krist-
ínar Helgu Gunnarsdóttur rithöf-
undar í Barnaskóla Garðahrepps
þar sem „hinn ljúfi maður Vil-
bergur Júlíusson réð ríkjum,“ eins og
hún lýsir því.
„Þegar ég fálma eftir þessari minn-
ingu lengst inn í rykug minnishólfin þá
rifjast upp hve búnaðurinn var mikil-
vægur. Hann var sverð og skjöldur,
efldi sjálfstraustið til muna og gerir lík-
ast til enn,“ en búnaðurinn samanstóð
m.a. af splunkunýjum, rauðköflóttum
stretsbuxum með hælteygju og regn-
kápu í stíl. „Krafturinn bjó í köflóttu,
svo var það fullorðinsklipping og hið
mikla stöðutákn: skólataskan,“ segir
Kristín sem man í smáatriðum hvernig
taskan var. „Hún var rauð úr leðri og
lokaðist með tveimur sylgjum. Á
töskuna var stimpluð mynd af vatns-
greiddum börnum að leik. Taskan var
minn aðgangsmiði að veröld ungs fólks
með hlutverk og ég man hve ég blés út
og fann til mín þegar ég hafði axlað
töskuna fínu.“
Þótt Kristín muni lítið hvað var í
töskunni man hún vel eftir nestinu.
„Það var fransbrauð með mysingi og
glerflaska undan tómatsósu geymdi
kakómalt með örlitlum keim af Libbýs.
Svo var hnútur í maga yfir því að hitta
nýja krakka.“
Tröllvaxin samskiptaverkefni
Fram að þessu hafði litla veröldin í Silf-
urtúninu náð niður að Hafnarfjarðarvegi
og upp að Hestamóanum. „Margrét
Thorlacius kennari tók á móti okkur.
Hún fór í dýrlingatölu strax á fyrsta
degi, eins og oft er með kennara sex ára
barna. Af henni stafaði kyrrðarljómi og
fegurð sem fylgir góðmennsku og barn-
gæsku. Lestur var stóra verkefnið og
þegar fyrsta prófið í þeirri grein var af-
staðið og foreldrarnir yfirheyrðu mig
um frammistöðuna gat ég ekki munað
hvort ég hafði fengið 8,2 eða 2,8, enda
var það lítilfjörlegt smáatriði miðað við
öll hin tröllvöxnu samskiptaverkefni
sem glíma þurfti við í Barnaskóla
Garðahrepps. Hjá hverjum átti að sitja?
Við hvern átti að leika í frímínútum?
Hverjir voru hrekkjusvín? Spurningar
sem eru sennilega jafngildar í dag og
fyrir fjörutíu árum, hvort sem maður er
að byrja í sex ára bekk eða bara í nýrri
vinnu.“
Hún segist virkilega hafa hlakkað til
þess að byrja í skólanum. „Maður var að
stíga þarna inn í nýtt hlutverk. Fram að
því hafði maður bara verið litla stelpan
hennar mömmu, ótrúlega ómerkileg
manneskja miðað við allt eldra liðið í
kring um mann, stóru systur og fleiri.“
Og þær voru margar furðurnar sem
mættu ungri manneskju í nýrri veröld.
„Ég man eftir því að þegar ég fékk
berklaplástra gekk ég um eins og ég
væri í jarðarför því maður mátti ekki
svitna með plástrana. Þegar ég kom
heim spurði mamma hvað í ósköpunum
hefði komið fyrir mig af því að ég, sem
var vön að valhoppa allt sem ég fór,
labbaði þarna löturhægt niður götuna.“
Og það stóð ekki á svari: „Ég má ekki
reyna á mig af því að ég er með
berkla.“
Loksins með í ver-
öld unga fólksins
Ásamt eigin skólastúlkum, gaggópíunni Soffíu Sóleyju og menntskælingnum Erlu Guðnýju,
en háskólamærin Birta Kristín er í Noregi sem stendur. Emilía Fluga sem flatmagar með
þeim í sólinni er í skóla lífsins.
Morgunblaðið/Jakob Fannar
„Stóra stundin var mynduð á tröppunum
heima í Faxatúni í Garðahreppi.“ Kristín
Helga á leið í skólann í fyrsta sinn.
A
ðdragandinn að
fyrsta skóla-
deginum er
Guðjóni Davíð
Karlssyni leikara minn-
isstæðari en dagurinn
sjálfur. „Við fjölskyldan
fórum til Svíþjóðar um
sumarið og þar var keypt
skólataska og skólaföt.
Þetta var grá Adidas-taska
sem var geðveikt flott,
gráar buxur og gráir skór.
Árið 1986 var dálítið grátt
eins og menn muna.“
Gói, eins og hann er
gjarnan kallaður, var
ákaflega spenntur eins og
vera ber fyrir fyrsta
skóladeginum. „Samt
voru tilfinningarnar svo-
lítið blendnar. Ég hafði verið á
Grænuborg þar sem alltaf var svaka-
lega gaman, þannig að maður var
svolítið stressaður og með smá hnút í
maganum. Austurbæjarskóli er stór
skóli þannig að það var dálítið yf-
irþyrmandi að ganga inn í portið. En
svo tók á móti mér æðislegur kennari,
Guðrún Halldórsdóttir sem kenndi
mér alveg þar til í sjötta bekk og það
var mikil sorg að þurfa að yfirgefa
hana. En ég var heppinn því kenn-
arinn sem tók við er algjör snillingur,
Héðinn Pétursson, sem var umsjón-
arkennari minn út skólagönguna svo
ég var mjög heppinn með kennara.“
Hinn nýbakaði námsmaður naut
skólagöngunnar út í ystu æsar fyrstu
árin. „Mér fannst rosalega gaman að
vakna alla morgna og var alltaf
spenntur. Það skipti miklu máli að ég
var alltaf í mjög góðum bekk og átti
Alltaf spenntur
á morgnana
Frá útskrift úr Grænuborg „þar sem alltaf var svakalega
gaman“. Stuttu síðar var Gói orðinn grunnskólastrákur.
Sex ára á
tímamótum
Flest eigum við minningar tengdar fyrsta
skóladeginum. Sjálf gleymi ég aldrei hvernig
blóðið fraus mér í æðum þegar mamma játaði
skömmustuleg haustið 1975 að hafa gleymt að
skrá mig í sex ára bekk. Andartak hélt ég að ég
fengi ekki að fara í skóla – ég sem var læs og allt
– en óttinn reyndist ástæðulaus. Mér var tekið
opnum örmum þegar skólabjöllunni var hringt í
Álftamýrarskóla nokkrum dögum síðar.
Í skrifræði nútímans er líklega lítil hætta á að
margir sex ára krakkar upplifi slíkt en senni-
lega eiga þeir sameiginlegt að vera spenntir og
kannski með smáhnút í maganum. Alveg eins
og þeir sem hér deila fyrstu skólaminningunum
með lesendum SunnudagsMoggans.
Bergþóra Njála Guðmundsdóttir ben@mbl.is