Monitor - 13.05.2010, Blaðsíða 9

N
ÍN
A
D
Ö
G
G
F
IL
IP
P
U
S
D
Ó
T
T
IR
Nína Dögg Filippusdóttir situr sjaldan auðum
höndum. Hún var ein af þeim sem stofnuðu leik-
hópinn Vesturport á sínum tíma og hefur eytt undan-
förnum áratug á fjölum leikhúsa víða um heim og
fyrir framan tökuvélarnar. Nú leikur hún í uppfærslu
Vesturports á gullmola William Shakespeare,
Rómeó og Júlíu, en verkið var frumsýnt á dögunum í
Borgarleikhúsinu. Nína var engu að síður til í að gefa
Monitor klukkutíma í spjall um allt og ekkert.
Nú er verið að frumsýna Rómeó og Júlíu.
Hvernig hefur þetta gengið?
Þetta hefur gengið mjög vel. Það er ótrúlega gaman
að koma að þessu aftur. Það eru átta ár síðan við
frumsýndum verkið fyrst og sjö ár síðan við lékum
þetta síðast á íslensku. Við höfum leikið þetta oftast
á ensku og það er mjög fyndið að koma að þessu
aftur á íslensku. Við fengum mörg hlátursköst þegar
við vorum að stíga skrefin inn í þetta aftur. Okkur
þykir öllum voðalega vænt um þessa sýningu og
okkur hefur alltaf liðið eins og við værum ekki alveg
búin með hana hérna heima. Við erum í góðu formi
og þetta gengur allt furðulega vel.
Var ekki erfitt fyrir Íslendinga að leika heilt leikrit á
ensku, kvöld eftir kvöld?
Ég kveið mikið fyrir þessu en við fengum alveg
frábæran talþjálfara sem hjálpaði okkur með
enskuna. Þegar maður fer að leika Shakespeare
finnur maður hvað hann var assgoti flinkur. Hann
skrifar þetta svo útpælt. Hver sérhljóði hjálpar
manni að ná í tilfinningarnar. Þegar það er mikil
reiði þá notar hann mikið af S-um og T-um, sem
stinga. Þegar það er mikil sorg þá er mikið um O
og A. Það er magnað að stúdera þetta. Maður þarf
að þjálfa munninn öðruvísi en maður er vanur. En
svo lærði maður þetta bara utanbókar. Maður var
kannski mest stressaður yfir því að geta ekki bjargað
sér ef maður ruglaðist.
Og til hverra höfðar sýningin aðallega?
Ég myndi segja að hún væri fyrir alla. Þannig var
Shakespeare nú bara. Hann hafði eitthvað fyrir alla í
verkunum sínum.
Nú er Shakespeare mikilfenglegur og stór í sniðum.
Finnst þér öðruvísi að leika í þannig verkum
heldur en þeim lágstemmdari?
Þú notar öðruvísi orku. Í Rómeó og Júlíu þarf ég að
nota alla orku sem ég á. Þetta er klassík, mikið um
tilfinningar, mikið af áhættuatriðum og maður notar
líkamann öðruvísi. Það var til dæmis algjör unaður
að leika í Kommúnunni að því leyti að það var svo
afslappað. Sem betur fer er þetta fjölbreytt. Ég myndi
ekki nenna að leika bara Shakespeare.
Nú ert þú einn af stofnmeðlimum Vesturports, sem
byrjaði töluvert smærra í sniðum en úr varð. Var
það af ásetningi sem Vesturport varð svona stórt?
Við settum okkur eitt markmið. Við ætluðum að
verða besti leikhópur í Evrópu. Það byrjaði sem
hálfgert djók, en síðan fannst okkur við vera komin
langt með það að ná því markmiði. Þannig að þá var
ákveðið að verða besti leikhópur heims. Eins og ég
segi, þetta var meira grín en alvara, en ég held að við
séum nú alveg að mjakast í áttina að því að verða
einn af stóru leikhópunum í heiminum.
Nú fer eiginmaður þinn, Gísli Örn Garðarsson,
með hlutverk í kvikmyndinni Prince of Persia sem
frumsýnd var um síðustu helgi. Hvernig upplifun
er þetta búið að vera?
Þetta er auðvitað alveg meiriháttar. Frábært að
hann skuli hafa fengið þetta hlutverk og komist inn í
þennan heim. Ég var svo heppin að ég gat verið með
honum þarna úti í Marokkó í mánuð með dóttur
okkar, fólkið var alveg yndislegt og það var bara
ótrúlega gaman fyrir okkur frá þessu litla landi að
koma inn í svona stórt batterí. Það var öllu tjaldað
til og allir peningar í heiminum í þessu og allt á
Hollywood-skala.
Og hvernig er það að þurfa að ferðast svona mikið?
Við höfum unnið svona fram og til baka. Gísli
hefur unnið töluvert úti í London með leikhópi sem
heitir Kneehigh. Við vorum bæði með þeim í fyrra og
ferðuðumst út um allt Bretland og vorum þar úti í
níu mánuði. En við eigum heima hér. Ég er fastráðin
í Borgarleikhúsinu næstu tvö árin.
Þannig að ef hann meikar það í Hollywood þá
verður hann að fara á undan þér?
Þá verður hann að fara á undan mér, þessi elska.
Nei, nei, þá verður hann bara að fljúga fram og til
baka. Ég nenni ekki til Hollywood. En hvað gerir
maður samt ekki fyrir karlinn?
En svo við hverfum aðeins til fortíðar, hvernig og
hvenær smitaðist þú af leiklistarbakteríunni?
Ég held ég hafi smitast mjög snemma. Mamma
var mjög dugleg við að fara með mig í leikhús. Og
amma og afi. Áhuginn kviknaði mjög snemma. Svo
er ég líka trúður að eðlisfari. Ég er reyndar að reyna
að losa mig við hann með þroskanum, en það var
aldrei langt í sprellið. En ég var svona, hvað á maður
að segja, fíflið í hópnum. En ég var samt ekki mjög
dugleg við að fara á námskeið og svona. Einhvers
staðar inni í mér var ég hrædd við höfnunina. Ég
var hrædd við að vera ekki valin í hlutverk. Og
þess vegna ýtti ég því svolítið frá mér að þora að
taka þátt og bjó til allskonar afsakanir fyrir því að
taka ekki þátt. En svo kom þetta bara með auknum
þroska. Síðan fór ég í FB og fór þar í leiklistina og í
nemendasýninguna og þá fattaði ég að þetta væri
það sem ég vildi gera.
Myndirðu segja að leikarar væru öðruvísi en aðrir
listamenn? Rithöfundar og tónlistarmenn virðast
oft vera svolítið bældir en leikarar faðma mann
meira.
Við erum auðvitað að vinna öll svo náið saman,
líkamlega. Snerting fær örugglega aðra merkingu
hjá okkur en flestum öðrum. Ég get nuddað næsta
mann ef honum er illt í öxlunum og við eigum mjög
auðvelt með að knúsast og halla okkur upp að hvort
öðru. Þar liggur kannski einhver munur, því að í
okkar starfi verður þetta að vera frá. Þú ert í fjögur ár
að vinna ótrúlega náið með bekknum þínum. Bara
í leikfiminni eruð þið að kúldrast ofan á hvort öðru.
Þið eruð að rúlla og veltast um í svita hvors annars
og girðingarnar eru ótrúlega fljótar að hverfa.
Nú hefur þú látið hafa eftir þér að þér finnist lítið
mál að koma nakin fram. Hefurðu gert mikið af
því?
Nei. Ja, hann Páll Baldvin gagnrýnandi skrifaði
krítík um Rambó 7, verkið sem við gerðum í
Þjóðleikhúsinu með Jóni Atla og Agli Heiðari. Í
krítíkinni segir hann „Hvað er að karlmönnunum
sem Nína vinnur alltaf með? Þurfa þeir alltaf að
taka hana úr fötunum eða vill hún það kannski
sjálf?“. Mér þykir mjög vænt um þessa krítík.
Fyrsta verkefnið sem ég gerði eftir útskrift var
Englabörn, og það fjallar um sifjaspell. Ég var í svona
gegnsæjum kjól. Næsta verkefni var Kryddlegin
hjörtu. Þar löbbuðum við maðurinn minn nakin inn í
sólarlagið. Meira held ég að ég hafi ekki verið nakin á
sviði. Jú, í Kommúnunni. Að neðan.
Það hljómar eins og versta martröð margra, að
þurfa að standa allsber uppi á sviði.
Ég er ekki feimin að eðlisfari. Við erum öll eins, og
öll með þetta sem við erum alltaf að hylja. Við förum
í sund og erum í pínulitlu bikiníi en finnst skrýtið að
koma fram á nærfötunum. Fyrir mér er það bara það
sama.
Nú var Kóngavegur frumsýndur fyrir skemmstu.
Hvernig hafa viðtökurnar verið?
Þetta var meiriháttar skemmtilegt. Valdís (Óskars-
dóttir, leikstýra) er alveg ótrúleg kona og með góða
framleiðendur á bak við sig (framleiðslufyrirtækið
Mystery). Hún kom til Gísla fyrir mörgum árum
með hugmyndina að Sveitabrúðkaupi, sem var fyrri
myndin hennar, og vildi fá hópinn í verkefnið. Við
ákváðum að kýla á þetta og gerðum Sveitabrúðkaup
og það var frábærlega gaman. Og Valdís var svo áköf
eftir þetta og vildi strax fara í næsta verkefni. Og
þá kom hún með hugmynd að mynd sem gerist í
hjólhýsahverfi. Svo bara óð hún í þetta, fékk okkur
öll aftur í lið með sér og við kýldum bara á þetta og
viðtökurnar hafa verið góðar.
Að lokum, hvað er framundan hjá þér?
Næst er það kvikmyndin Brim. Það er verið að
leggja lokahönd á hana. Ég á skipi með fullt af
köllum. Hún verður frumsýnd vonandi í haust. Síðan
ætla ég að halda áfram að sýna Dúfurnar og Faust
þangað til ég fer til London í haust en okkur hjá
Vesturporti og Borgarleikhúsinu var boðið til London
með Faust-sýninguna.
Eftir Hauk Viðar Alfreðsson haukurv@monitor.is
Myndir: Ernir Eyjólfsson ernir@mbl.is
dda næsta mann
honum er illt
Ég held að við
séum nú alveg að
mjakast í áttina að því
að verða einn af stóru
leikhópunum í heiminum.
9FIMMTUDAGUR 13. MAÍ 2010 Monitor
Nína Dögg Filippusdóttir er ein af stofnendum leikhópsins Vesturports og um
þessar mundir leikur hún Júlíu í klassíkinni Rómeó og Júlía. Nína segist vera
trúður að eðlisfari og er ófeimin við að koma nakin fram.
Á 60 SEKÚNDUM
Skemmtilegasta hlutverkið: Þetta
er erfitt. En það er alltaf gaman
að koma aftur að Júlíu. Þau eru
flest skemmtileg en Júlía stendur
líklega upp úr. Líklega vegna þess
að ég hef leikið hana 400 sinnum.
Draumamótleikari/-leikkona:
Ertu að djóka? Þetta er ekki flókið. Kate Winslet eða
Sean Penn. Nei, ég tek þetta til baka. Ég verð að segja
Meryl Streep. Drauma-castið er allavega þær tvær. Og
Sean Penn.
Uppáhaldskvikmynd: Eternal
Sunshine of the Spotless Mind. Ég
get horft á hana aftur og aftur.
Uppáhaldstónlistarmaður: Nick
Cave dettur oft inn sko. En minn
uppáhalds tónlistarmaður er bróðir
minn, Sigurjón Brink.
Uppáhaldsmatur: Nautasteik. Rare. Með góðu
meðlæti. Kartöflumús og feitri smjör-Bernaisse. Þá er
ég hamingjusöm. Og smá grænmeti og eðalrauðvín.
Uppáhaldsstaður á Íslandi: Ég
hef ferðast svo lítið um landið
en ég fór næstum því að gráta
þegar ég kom á Rauðasand í
sumar. Ég kafnaði úr fegurð.
Farðu þangað í sumar, ég mæli
með því.