Ísfirðingur


Ísfirðingur - 15.12.1986, Qupperneq 10

Ísfirðingur - 15.12.1986, Qupperneq 10
10 ÍSFIRÐINGUR Pétur Bjamason: Ein lítil ferðasaga AF SKIPULAGSMÁLUM: Fimmtudagsmorgunn 21. nóvember 1985. Ég er búinn að ganga frá öllum plöggum í töskunni og ferðaáætlunin ligg- ur fyrir. Flug suður kl. 12, fundur þar kl. 13.00. Eftir hann ýmis er- indrekstur í ráðuneyti. Á föstu- dag skyldi ekið með Guðmundi Jónassyni norður á bóginn að Broddanesi, hitta þar náms- stjóra og skólamenn af Strönd- um á vinnufundi, fara síðan að Drangsnesi og vera þar á fundi með skólanefnd um kvöldið. Þaðan að Klúku í Bjarnarfirði, fundur með skólanefnd á laug- ardagsmorgni. Hitta sveitar- stjóm Hólmavíkurhrepps síð- degis og reyna svo að fá jeppa yfir Steingrímsfjarðarheiði ef ekki væri ófært. Konan myndi þá koma Djúpið á móti okkur, heim um kvöldið. Gallinn við þessar vetrará- ætlanir er sá, að veðrið á það til að snúa þeim við og ónýta allt skipulag. Bjartsýnin er þó ávallt höfð að veganesti. Helgi Jónasson, starfsbróðir minn úr Garðabænum hringir kl. hálfellefu. Hann er kominn með einhverja pest og liggur í rúminu. Fundi frestað fram yfir mánaðamótin. Hringt frá Flug- leiðum skömmu síðar, ófært í bili, reyna kl. hálfþrjú. Ég af- panta farið og hringi i Vega- gerðina. Steingrímsfjarðarheiði er vel fær og mokstursdagar verða þriðjudagar og föstudag- ar í vetur. Veðurspá er góð. Eg hef illan bifur á heiðinni að fenginni fyrri reynslu, en læt kylfu ráða kasti. Skófla, þykkir sokkar, síðar nærbuxur og ýmis vetrarklæðnaður er borið út í bíl, álteppi, varanesti, fyllt á bensín og olía og mér er ekkert að vanbúnaði. Ég læt vita á Strandir af breytingu á ferðaá- ætlun, Hörður skólastjóri á Hólmavík fær að vita áætlaðan komutíma. Þá er bara að kyssa konuna og drífa sig af stað. UM ÁLFTAFJÖRÐ Veður er gott, 3—4 stiga hiti, skúraleiðingar á láglendi en slydda til fjalla. Það eru um 230 km til Hólmavíkur og ætti því að taka um fjóra tíma ef allt gengur vel. Frá ísafirði liggur leiðin út með Skutulsfirði aust- anverðum og fyrir Arnarnes. Við Arnarnes strandaði breski togarinn Boston Wellvale í des- ember 1966. Mannbjörg varð, ekki síst fyrir vasklega fram- göngu björgunarmanna frá ísa- firði og góða aðhlynningu heima í Arnardal. Skipið náðist síðar á flot og fiskaði um árabil fyrir íslendinga undir nafninu Rán, kom síðan til Isafjarðar 1984 og hlaut að sjálfsögðu nafnið Arnarnes og var gerður út á úthafsrækju. Álftafjarðarmegin er ekið í gegn um fyrstu veggöng á ís- landi. Þau voru gerð í gegn um Arnarneshamar árið 1948 og eru ekki löng, en voru mikil samgöngubót á sínum tíma. Arnarneshamar gengur í sjó fram og var mikill tálmi vegfar- endum. Fram að þessu hef ég ekið á bundnu slitlagi og líkað vel, en þess er nú lítt að vænta á þessari leið meira, utan kaflans í gegn um Súðavík. Súðavík stendur við Álfta- fjörð, þorp með 260 ibúum sem lifa af sjávarafla og hafa yfirleitt næga atvinnu. Þorpið er, eins og flest sjávarþorp á Vestfjörðum, tvær til þrjár húsalengjur eftir ströndinni. Eyrardalsá rennur í gegn um þorpið innanvert en dalurinn ofan við nefnist Sauradalur. Fjallið Kofri gnæf- ir yfir, 635 metra hátt, en sjálfur tindurinn er sérkennilegur klettahaus, sem sést víða að. Innan við Súðavík er Lang- eyri. Þar herma sagnir að Hansakaupmenn hafi haft bækistöð fyrr á tímum. Um 1882 hófu Norðmenn fram- kvæmdir á eyrinni, byggðu þar bryggju og hús fyrir hvalveiði- stöð, sem rekin var þar fram um aldamótin. Nú er öllu daufara á Langeyri, en þar er þó enn nokkur starfsemi við fiskverk- un. Innan við þorpið er barna- skólinn og neðan til við veginn, litlu innar er kirkja staðarins, sem flutt var frá Hesteyri eftir að byggð lagðist þar af. Ekki voru allir á eitt sáttir um þann flutning á sínum tíma, en þær öldur hefur nú lægt og víst hafa fleiri sálir aðgang þarna til guðsdýrkunar að öllum jafnaði en á fyrri staðnum. Kirkjan er fallegt hús og sómir sér þama vel. í Súðavík er mannlíf rólegt og sagt gott. Þeir hafa gert átak í því að búa skólann sinn vel að gögnum — er það vel ljóst að lífið er ekki bara saltfiskur. Nú fer heldur að versna öku- færið, skriplar í spori í hálkunni en Volvoinn minn tekur þessu af stillingu, enda reyndur vel, kominn langt á fermingaraldur, traustur vagn og góður. Hann er enda keyptur af presti okkar ís- firðinga, sem fór til Svíþjóðar að mennta sig í fræðunum. ís- firðingur nokkur sem sá mig á bílnum vék sér að mér og spurði: „Er það satt að hann séra Jakob okkar hafi farið utan til að læra til biskups?“ Ekkert veit ég um það, en hitt er víst, að bilnum fylgir góður andi. Dvergasteinn er rétt við veg- inn í Álftafirði, þar eru mörg örnefni af honum dregin og ýmsar sögur af íbúum þess steins. Þá er Svarthamar, en þar fæddist Jón Indíafari, ævin- týramaður mikill um aldamótin 1600. Innanvert við fjörðinn er býlið Seljaland, það er í eigu ísafjarðarkaupstaðar og var þar einhverju sinni áformað að stofna landbúnaðarskóla fyrir Vestfirðinga, en varð ekki af. Leiðin liggur út Sjötúnahlíð, austanvert við fjörðinn. Lítið landrými virðist fyrir sjö tún á þessari hlíð, sem er brött og vestfirsk að lögun. Þó eru til nöfn þessara býla, en líklegt að sum þeirra hafi verið tómthús og jafnvel ekki öll byggð í einu. „ÚTUNDIR VIGUR“ Á Kambsnesi blasir við eyjan Vigur, mikil hlunnindajörð og höfuðból að fornu og nýju. Þar er stundaður hefðbundinn búskapur auk æðarræktar og lundatekju. Ferðamenn sækja mikið í að koma þar til mynda- töku og fuglaskoðunar. Bændur þar eru nú Bjarni og Salvar Baldurssynir, tóku við búi í sumar af föður sínum, Baldri Bjarnasyni. Hugrún Magnúsdóttir, syst- urdóttir mín er gift Salvari og ég hugsa hlýtt til hennar og strákagauranna hennar tveggja, sem eru mikil búmannsefni um leið og ég beygi inn með Seyð- isfirðinum. Nú upphefst sá leikur, sem hrjáður ferðalangur lýsti þannig fyrir mér, eftir sína fyrstu ferð inn Djúp: „Þetta er sko einhver rosalegasta leið sem ég hef far- ið, því hún er næstum endalaus. Maður byrjar á því að keyra einhvern fjörðinn, inn fyrir botn og svo út með aftur, svona rétt út undir Vigur, þá kemur bara nýr fjörður og allt endur- tekur sig.“ Seyðisfjörður er lítill en undrafagur fjörður, sem teygir botninn yfir undir Hestfjörð, með lágum ás á milli og ein- angra þeir þannig fjallið Hest, sem er 547 m stílhreint fjall, al- þekkt mið af sjó. Framan til við Hestinn er eyðibýlið Fótur og enn framar heitir nesið Fola- fótur. Þar var áður útræði og þar hóf athafnamaðurinn Einar Guðfinnsson í Bolungarvík sína útgerð. Á Eyri í Seyðisfirði er kirkja. Hún ásamt kirkjunni í ögri var ávallt í eigu bænda og bjuggu því prestar sem þeim þjónuðu annars staðar í þeim sóknum, lengi vel í Hvítanesi. Kortið segir vera símstöð og bréfhirð- ingu á Eyri, en nú er kominn sjálfvirkur sími um Djúp og tæpast miklar annir við bréfa- burð, því skv. íbúaskrá búa að- eins tveir menn í Seyðisfirði. Bryggja er á Eyri eins og víða í Djúpinu, sem Fagranesið getur lagst að í áætlunarferðum sín- um. Til skamms tíma var það eina sambandið við umheiminn 7—8 mánuði ársins, en þetta er væntanlega að breytast. Litlu innar eru Uppsalir. Að- koman að þeim bæ, sem stend- ur við þjóðveginn er nokkuð sérstök, því þar ægir öllu sam- an, búvélar og byggingarefni eru þar allt umhverfis. Úr Hestfírði. Stillansar hafa um langt skeið verið á húsinu og margvísleg merki um að byrjað hefur verið á framkvæmdum en verklok ekki enn sýnileg. Bátur er í vör og ábúandinn virðist sjálfum sér nægur um aðdrætti að flestu leyti, enda einn þeirra allnokk- urra íslendinga, sem skapað hafa sér sinn eigin lífsstíl, og láta sér fátt um álit annarra finnast. Bóndi stendur fyrir dyrum úti, alskeggjaður og fornlegur í fasi, ég veifa honum um leið og bíllinn rennur hjá, en sé ekki hvort hann tekur kveðju minni. Kleifar standa innst í Seyðis- firði, nú í eyði. í ársbyrjun 1968 bar þar að landi skipverja af breska togaranum Ross Cleve- land, Harry Eddom að nafni. Var hann sá eini sem af komst þegar skip hans fórst í mann- skaðaveðrinu þegar Heiðrún II fórst með allri áhöfn og Notts County strandaði við Snæ- fjallaströnd. Næsti fjörður er Hestfjörður og dregur hann nafn af fyrr- greindu fjalli. Þar er nú engin byggð en berjaland gott á haustin. Leiðin liggur síðan út með firðinum út undir Vigur, svo sem fyrr er sagt og út á Hvitanes. Þar var áður prestur en engin kirkjan og var þar talin hlunnindajörð, eins og víðar í Djúpi. Áfram er haldið inn með Skötufirði, sem er langur og djúpur fjörður með bröttum hlíðum, inn Eyrarhlíð en áður er komið að sérkennilegri fjár- borg við veginn. Hún er hlaðin úr grjóti, hátt á annan metra á hæð, breiðust neðst og mjókkar upp, svipað og maður gæti hugsað sér að byrjað væri á grænlensku snjóhúsi. Hleðslu- efnið er nærtækt, hvarvetna liggja þunnar hellur mjög hent- ugar til slíkra hluta. Innst með firðinum vestan- verðum er eyðibýli sem heitir Kleifar eins og fyrra býlið í Seyðisfirðinum. Þar standa veggjahleðslur við vegarbrún, líklega úr nausti en í flæðarmáli og einnig uppi í skriðum eru sérkennilegar klappir og stein- ar, sem eru á að líta áþekkar því sem svampur væri skorinn um þvert, alsettar holum og bollum og dældum. Fyrst dettur manni í hug að sjávarsvörfun hafi orð- ið, en þar sem sjá má svipaðar myndanir koma undan skriðum hærra í fjallinu virðist líklegra að bólur þessar hafi myndast við storknun bergsins. Sjá má merki þessa víðar við Djúp, t.d. við Mjóafjörð. Austurströnd Skötufjarðar er sæbrött og undirlendi ekkert. Hlíðin út með firðinum nefnist Fossahlíð og þótti hin versta yfirferðar. Sagt er að sr. Amór Jónsson

x

Ísfirðingur

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Ísfirðingur
https://timarit.is/publication/790

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.