Skólablaðið - 01.03.1980, Síða 6

Þeir fundu ekki fyrir hinu alvarlega
andartaki þegar fariö snerti yfirborð plánet«
unnar. Þaö var enginn kippur. Eitt af viö-
vörunarljósunum sýndi bara merkiö fyrir "Fast"
og þaö markaði endalok ferðar þeirra gegnum
óendanleika geimsins.
Vamp leit á skipstjórann, en sá síðar-
nefndi sýndi ekkert merki ánægju og það var
ómögulegt aö segja hvaö honum fannst um endi
hinnar löngu ferðar.
Af samsetningu blikandi punkta, strika og
bylgna á ljósaboröinu var augljóst að aöstæður
á reikistjörnunni þar sem farið stóö voru
svipaðar og á þeirra eigin - svipaöar innan
leyfilegra marka. Vamp skilaði því til skip-
stjórans, en þetta haföi heldur ekki nein
áhrif á hann.
"Ég held viö finnum engin æöri lxfsform
hérna," sagði hann gleðilaust. "Faröu samt og
fáöu þér göngutúr." Aö fara í göngutúr kallaði
skipstjórinn þaö.
Brekkubrúnin sem Vámp klifraöi yfir var
vaxin einhverjum fínlegum flækjugróöri. Úr
dalnum fyrir neðan leit geimfarið út eins og
stór, hvít blaöra. Brúnleit slétta teygöi sig
í allar áttir svo langt sem augaö eygöi. AÖeins
út viö sjóndeildarhringinn brotnaöi hún og
mynda&i grjóthrúgur og kletta. Og það var allt
og sumt.
Fyrir svona landslag var auðvitað ekki
hægt aö búast viö miklu, en eðli starfs þeirra
olli óhjákvæmilegum vana viö vonbrigðum.
Starf þeirra fólst í viðskiptum. Viöskipti
þeirra voru aö vxsu allólík viöskiptum forfeöra
þeirra í fyrndinni.Þeir feröuðust til fjarlægra
reikistjarna meo þann varning sem kæmi aö mestu
gagni. Þeir seldu þekkingareiningar, bundnar
í raðir gagnsærra kristalla. Það var sá varn-
ingur sem eftirsóttastur var á verslunarleiðum
alheimsins.
Hvert þjóöfélag sem þróaöist á eigin vegu
hlaut óhjákvæmilega aö grafa upp vissar stað-
reyndir og gera uppgötvanir sem voru öörum
ókunnar. Erindi þeirra var að skipta vitneskju
fyrir vitneskju, kenningar fyrir kenningar,
uppgötvanir fyrir uppgötvanir. Stundum fundu
þeir kynstofna sem höföu ekkert upp á aö bjóöa
í staðinn. Þá létu þeir þessum frumstæöu verum
örlátlega í té slíka vitneskju sem þeir gátu
tekið viö, því að þekking er eini varningurinn
sem hægt er að gefa eöa skipta óendanlega oft
án þess að minnka hann. Gestir þessra reiki-
stjarna þúsundum ára seinna mundu finna þar
ríkulega ávexti þess sem þeir voru að sá í dag.
Þeir voru á heimleið eftir langa, hring-
sólandi ferð gegnum himingeiminn sem haföi
fært þeim gífurlegan foröa fágætrar þekkingar.
Mörg för svipuö þeirra voru á leiðinni milli
stjarnanna, en ekki öll komu aftur. Oft lentu
þau í óvæntum hættum og dauðinn náði þeim á
undarlegum, fjarlægum plánetum, plánetum sem
höfðu e.t.v. fyrst virst eins tómar og líf-
lausar og þessi.
Vamp sneri aftur til skips og nú flaug
þaö í risastórri, sístækkandi gormlaga braut
yfir yfirborði reikistjörnunnar. A skerminum
birtust myndir af því sem var fyrir neöan en
þeir horfðu ekki á þær. Hvað gat verið þar
niöri sem var nýtt fyrir gestum svo margra
stjarna?
Þeir settust niður viö taf1.
"Tómur heimur," sagði skipstjórinn fúll.
"Dauö pláneta."
Vamp fórnaöi manni og vann tvo.
"Viö förum nokkra hringi í viöbót," sagði
skipstjórinn. "Þaö er alveg nóg."
o