Skólablaðið - 01.03.1980, Qupperneq 20

Það er mikill heiður sem þér sýnið mér herra
ritstjóri með þvi að bjóða mér að rita grein um
söfnuð minn, Hinn þjóðlega Islendingasöfnuð, i
timarit yðar. Mun ég í þessari grein skýra frá
því atviki sem varð til þess að ég ákvað að stofna
þennan söfnuð. Síðar mun ég ef til vill gera nán-
ari skíl á baráttumálum okkar. En nú er best að
'hefja frásögnina. Atburðir þeir er hún greinir frá
gerðust er ég var á ellefta aldursári.
Þannig var að á þessum árum leituðu gífurleg-
ar kvalir á mig. Avallt þegar ég lagðist til hvíld
ar á kvöldin fékk ég mjög sáran sting i brjóst-
holiö vinsra megin,- nánar tiltekið aðeins neðan
,og vinstra megin við hjartað. Átti ég af þessum
sökum mjög erfitt með svefn og margar nætur lá ég
andvaka í rúminú-. Leituðu þá allskonar hugsanir á
jhuga minn. Og eina af þessum löngu andvökunóttum
gerðist kraftavekið. Ég fékk vitrun um guðlegan
tilgang kvala minna. Og frá þessum tima hefur það
verið mitt leiðarljós að Islendingar eru guðs
útvalda þjóð og eigum við því að gegna forystu-
þlutverki meðal þjóðanna. Nú leitar vafalaust á
jháttvirtann lesanda sú spurning í hverju vitrunin
hafi verið fólgin og mun ég nú gera grein fyrir
íhenni.
Aó kvöldi 23. ágúst 1970 ( dagsetninguna man
ég greinilega því þetta var daginn eftir aö systir
mín fékk mislingana) fannst mér eins og ég væri
leiddur inn í kvikmyndahús. Þar skildi samferða-
maöur minn mig einan í myrkrinu. Eftir að sýnd
hafði verið mynd með Andrés önd og félögum hófst
aðalmyndin. Rétt er að taka fram að ekki var um
draum að fæða. Ég lá vakandi í rúminu og út úr
mér steig lifandi eftirmynd sjálfs míns. Það var
eftirmyndin sem sat í bíóinu á meðan ég lá í
rúminu. En milli mín og eftirmyndarinnar var þráð-
laust samband og þannig gat ég fylgst með öllu
þv£ sem gerðist.
Nú er. best að snúa sér að efni myndarinnar.
Aðalhlutverkið lék ég sjálfur og var ekki laust
við að um mig færi ónotahrollur þar sem ég lá í
rúminu og fylgdist með örlögum mínum. Myndin hófst
á því að ég lá í sjúkrarúmi umkringdur hvítklæddum
lækílum og var ég að lýsa fyrir þeim verkjunum sem
ég minntist á hér áðan. Þeir klóruðu sér ýmist £
skegginu eða skallanum og voru mjög ibyggnir á
SmRSRGR.
svipinn. En „þvf miður " sögðu þeir „gegn þessum
sjúkdomi stöndum við ráðþrota. Hann hefur lagt að
velli marga bestu syni íslands og nú er röðin kom-=
in að þérV Þessi orð fengu nokkur tár til að renna
niður kinnar m£nar og var ég að þv£ kominn að
bugast. En þá varð mér hugsað til forfeðra minna,
til þeirra t£ma þegar hetjur riðu um héruð.
Var ekki kominn t£mi til að hætta að væla utan £
pilsföldum mæðra okkar og sýna öllum að Islending-
ar væru menn til að sjá um s£n mál sjálfir? Um
leið og þessar hugsanir þutu £ gegnum höfuð mitt
hafði ég ósjálfrátt sprottið fram úr rúminu.
Þerraði ég nú tárin, leit glottandi £ kringum mig
og sagði ákveðið: „Ég læt ekki bugast." Þetta
fékk læknana til að hörfa l£tið eitt og litu þeir
á mig ráðvilltir og skelkaðir. ^Allir fundu þeir
á sér að hér hefðu þeir orðið vitni að einhverju
stórfenglegu.
Tók ég nú að mév yfirstjórn rannsóknarinnar
á sjálfum mér og þeim sjúkdómi sem þjáði mig.
Vinnubrögð mín einkenndust af röggsemi og voru
laus við allt fum og fát. Ekki var hjá því komist
að þetta vekti athygli og umtal meðal almennings
og varð ég frægur fyrir verk mín teeði innanlands
og utan. En ég vildi bara fá að starfa í friði og
á sem stystum tíma. Það var nú eini sinni mitt
líf sem hékk á bláþræði auk fjölda annarra efni-
legra Islendinga. Fann ég hvemig tími minn stytt-
ist óðum og þrátt fyrir að rannsóknir gengju von-
um framar þá óttaðist ég að ég yrði horfinn af
sjónarsviðinu áður en tæki þau og meðul sem vinna
áttu bug á sjúkdómnum yrðu tilbúin. Mér var þó
ljóst að eigingjamar hugsanir á borð við þessa
yrði ég að losna við því hér værl meira í húfi en
bara mitt líf. Eins og læknarnir sögðu þá hafði
þessi sjúkdómur lagt að velli alla efnilegustu
syni Islands í langan tíma og því hafði saga
landsins einkennst af klúðri meðalskussa. Hér var
því um það að ræða að þoka íslandi á sinn staö
meðal þjóða, í sjálft forsætið. Eg varð því að
einbeita mér að verkinu án tillits til þess hvort
ég myndi hagnast á því'eður ei. Og loks var svo
komið að allar teikningar af tækjum og efnaformúl-