Skólablaðið - 01.03.1980, Side 22

Stöðviö Jóhannes áður en orðið er um seinan.
Það var Jóhannes sem „kidnapped" Phallas Athenu,
það var Jóhannes sem „kidnapped" skildinum góða,
það var Jóhannes sem .... og svona mætti lengi
telja. Stöðvið manninn og látið ekki dulargervi
hans blekkja ykkar óspjölluðu mejrdómssálir.
Jóhannes dylst undir dulnefni sem skráð er x
skólaskýrslur og framkoma hans hæfir hinum auð-
mjúkustu þrælum. Því segi ég enn og aftur :
„Látið ekki Jóhannes sleppa." Hvað skeður næst?
Finnum fantinn og gerum hann óskaðlegan. Það er
því miður aðeins hvítlaukur sem stöðvar hann
(silfurkúlur í hjartastað er ætlað varúlfum).
Sameinumst því gegn þessu þrælbeini og höfum
ávallt hvítlauk við héndina. Stöðvum manninn.
Stöðvum manninn. Stöðvum manninn.
Skarpskyggn ritnefndarlimur.
srnRSRGR.
Þetta var sannarlega óvenjuleg sjón á þessum
slóðum: Maður nokkur kom ríðandi eftir veginum á
raújasna. Hann hafði norrænt andlitslag, en var
hins vegar mjög hörundsdökkur og hafði auðsjáan-
lega alið manninn á suðlægari slóðum. Hann var
fátæklega búinn, klæddur gráum vaðmálsfötum,
slitinni skyrtu og bar gúmíflibba gulnaðan af
elli. Sjálfur virtist maðurinn ekki gamall að
sjá. Hann var holdgrannur, en ekki beinlínis
horaður, hafði rautt og mikið skegg og var hár-
prúður að sama skapi. Hann var glaðlegur á svip
og raulaði fyrir munni sér. Mulasninn virtist hins
vegar óvanur umhverfinu og lét illa að stjórn.
Vandséð var hvaða erindum ferðamaðurinn hafði að
gegna á þessum afvikna sveitavegi.
Rauðavík. Lítið, veðurbarið og frumstætt
sjávarpláss fyrir norðan land,tilgangslaust og
ómerkilegt.
Hér trúðu menn á guð og fisk og fiskur og
menn runnu saman í eitt. Þetta litla þorp tók
engum breytingum, engum framförum. öllum nýjungum
var tekið með tortryggni og var mönnum ekkert um
þær gefið. Hér var kirkja, en enginn barnaskóli.
Prófasturinn sá um nauðsynlega menntun barna.
Börnin lærðu það sama og foreldrar þeirra höfðu
lært, ekkert minna og ekkert meira. f lifnaðar-
háttum fólksins fannst enginn sósxalismi, ekkert
múgsamsull. Það var frjálsborið, sjálfstætt, átti
sitt: sína einkalífsbaráttu, einka fátækt, einka-
fjandskap og sinn einkakaupmann sem gnæfði yfir
í þorpinu og réð lífi og limum íbúanna. Oddvitinn
og prófasturinn voru einnig mikilmenni, en aðrir
íbúar voru allir af sama sauðahúsinu, sömu stétt-
inni. Þó fundust hér „parxar" líka. Það voru þeir
sem voru á sveitinni. Af slíkum stigum var hann.
Hann hafði fæðst óskilgetinn pg búið með móður
sinni í kofaskrifli í útjaðri'þorpsins. Móðir
hans vann hörðum höndum á fiskreitunum, en samt
urðu þau að þiggja af sveit. Snemma varð drengur-
inn sjálfur að leggja sinn skerf til lífsbarátt-
unnar, en þótti ætíð liðleskja til verka, vegna
þess að alltaf var hann með hugann við annað en
vinnuna. Hugurinn brá ser gjarnan út fyrir hið
litla svið er plássið hafði að geyma. Meðan aðrir
drengir skemmtu sér við áflog og eltingale’iki
þurfti hann að blanda geði við þorsk undir vökulu
augnaráði ofurstjórans, kaupmanns Olsens.
Er skyggja tók á kvöldin örkuðu mæðginin,
vinnulúin, heim í kofann og höfðu ávallt með sér
fiskafganga til soðningar. Eftir hina fátæklegu