Skólablaðið - 01.02.1990, Page 37

Þrösturinn
Formáli
Þrösturinn situr á steini langt inni í öræfum. Horfir yfir
eyðilegt umhverfið.
Þröstur situr í stól og horfir yfir eldhúsið, stórt, vel húið.
Hann kann ekki að elda, rís á fætur.
Þrösturinn hefur sig til flugs, svífur yfir víðfeðma sand-
auðnina, yfir jökla og hraun, fjöll og dali.
Aðalmál
Þrösturgengur að eldhúsinnréttingunni, opnar skúffu,
aðra, finnur hníf, tekur upp, ber að púls sér, horfir út um
gluggann, snjórinn litast rauður, fleygir hnífnum frá séer,
gengur út úr eldhúsinu, um gang, upp stiga, um annan
gang, mörg herbergi, staðnæmist í stórri skrifstofu. Þetta
er stórt hús, alltof stórt hús. Hann hefur ekki efni á þessu
húsi, þarf að selja það, eins og útgerðina, eins og allt sem
hann erfði eftir föður sinn. Þarna er skrifborð. I skrif-
borðinu eru skúffur. í efstu skúffunni lyklar, pennar, blöð.
í næstu klútar, skot, pípuhreinsarar, byssa. í neðstu skúff-
unni skjöl, stimplar, blekpúði. Hann tekur byssuna, horfir
út um gluggann, á rauða bekkinn, hann er á kafi í snjó á
þessum árstíma, þegar hann var lítill var hann vanur að
setja brauðmylsnu á bekkinn, það er brauðmylsna þar
núna. Hann veit ekki hver hefur sett hana þarna, líklega
stelpan í næsta húsi. Hann ber byssuna upp að höfði sér,
lokar augunum, sér rautt.
Þrösturinn flýgur yfir malbikaða þjóðvegina, yfir fólk í
sunnudags-bíltúrum, menn í veiði-hugleiðingum, ástfangn-
ar konur. Við sjóndeildarhringinn blasir borgin við.
Þröstur setur byssuna aftur í skúffuna. Gengur niður í
stofu. Stofan er stór, eins og allt annað í húsinu. Stórir
pluss-sófar, messíf eikarborð, bjálkar í loftinu.
Þrösturinn flýgur yfir borgina, horfir niður í óræktarlega
húsa-garða og vel snyrta almennings-garða. Framundan
er stórt hús. Þrösturinn sest á rauðan bekk í garðinum,
gæðir sér á brauðmylsnunni sem einhver hefur dreift í
snjóinn á bekknum, horfir inn um stofu-gluggann. Fyrir
innan er Þröstur að binda reipi í bjálka, nær í stól, bindur
snöru, upp á stólinn, snaran um hálsinn, spark, stóllinn
veltur, brak, kippir, máttleysi.
Eftirmáli
Úti í garðinum eru tveir þrestir, þeir tísta og hefja sig til
flugs. Svífa upp yfir borgina, yfir sveitina, í átt að sjóndeild-
arhringnum, út í eilífðina.
Napóleon Bonaparte
Jarðarberjaísinn bráðnaði óðum.
Monsterið öskraði og fjöllin hræktu.
Gluggarnir voru grænir og parabólan svignaði
undan þunga töskunnar.
Voru stromparnir á þakinu í gær,
eða sá ég bara Andrés Önd í eróbikk?
(Karítas og Eydís, 5.R.)
Ef ég fæ ekki 10 á þessu prófí
þá hef ég gert eitthvað vitlaust!