SunnudagsMogginn - 03.07.2011, Síða 24

24 3. júlí 2011
A
tli, hvað er Raggi að gera, er
hann orðinn vitlaus? Þetta
bara gengur ekki að birta
svona mynd! Hvað haldið
þið að karlinn hennar segi þegar hann
sér þessa mynd. Ég verð að slengja í
hann slöngunni – og það duglega.“
Það var skellihlæjandi æskuvinur
minn í símanum, Atli Ólafsson, fyrr-
verandi mágur Hjalta „Úrsusar“ Árna-
sonar, að tilkynna mér að Hjalti væri
alveg brjálaður og hafði á orði að það
þyrfti aðeins að dangla slöngunni í
Ragga og rifja upp gamla tíma eftir að
mynd mín af Hjalta og Nínu Ósk-
arsdóttur, systur Skúla, á kraftlyft-
ingamóti birtist í Morgunblaðinu.
Flestir strákarnir í Árbænum voru
léttlyndir gleðipinnar og Atli var þar
fremstur í flokki. Hann reyndi að róa
Hjalta og vildi vara mig við.
Reiðin rjátlaðist af Hjalta þegar menn
fóru að skjóta á hann í glettni: „Flott
mynd af þér Hjalti, hvað varstu að gera
þarna fyrir aftan konuna? Áttir þú ekki
að hafa hendurnar á stönginni? Var
ekki fjör á mótinu?“
„Ha, jú það var fínt, takk fyrir, ég
var bara þarna til að grípa inn í ef lyft-
an hefði klikkað.“
Hjalti varð alltaf sáttari við myndina
eftir því sem fleiri minntust á hana við
hann í röðinni á Hótel Borg þar sem
hann var dyravörður í kvöldvinnu
ásamt öðrum þekktum Árbæingi og
vini sínum, Jóni Páli Sigmarssyni.
Hjalti varð alltaf vinsælli og vinsælli og
nógu vinsæll var hann fyrir.
Hjalti „Úrsus“ Árnason er einn af
frumbyggjunum í Árbæjarhverfinu. Að
alast upp í Árbæjarhverfinu þegar það
var að mótast var einhvern veginn al-
veg stórkostlegt. Flestir krakkarnir í
hverfinu urðu miklir vinir og það hefur
haldist síðan í mörgum tilvikum. Það
var spilaður fótbolti meira og minna
allan daginn. Til að brjóta upp daginn
var farið í stutta hjólatúra og svo hald-
ið áfram í fótbolta, lífið var einhvern
veginn endalaust og leiðindi ekki til.
Íþróttafélagið Fylkir var stofnað á
þessum fyrstu árum eða 1967, hét í
fyrstu KSÁ eða knattspyrnufélag Seláss
og Árbæjar. Við vorum ekki beysnir í
fyrstu, töpuðum yfirleitt stórt en náð-
um okkur fljótt á strik sem fótbolta-
klúbbur og fórum að bíta frá okkur og
vinna leiki. Það var frægt þegar Hannes
Petersen læknir kallaði þegar fimm
mínútur voru eftir af leiknum og Fylkir
undir 7:0: „Berjast strákar, við vinnum
þennan leik. Þetta er ekki búið fyrr en
dómarinn flautar leikinn af.“
Mikið var hlegið að þessari óbilandi
bjartsýni. Ekki væri verra að þannig
hugarfar tæki yfir á Íslandi á ný, það
myndi snúa landinu við og öllum liði
betur.
Einstaka sinnum kom til bardaga
niðri við stíflu yfir Elliðaárnar við vill-
ingana úr Breiðholtinu eins og við
kölluðum þá, það var eflaust gagn-
kvæmt hjá Breiðhyltingum, við vorum
í þeirra huga Árbæjarvillingarnir. Við
Árbæingarnir vorum að vernda árnar
frá því að Breiðhyltingarnir færu ekki
að veiða lax með þríkrækjum eða hey-
kvíslum eins og við Árbæjarkrakkarnir
gerðum stundum. Það var auðvitað
bannað með öllu að veiða lax í Elliða-
ánum en okkur fannst við eiga þetta
svæði og vernduðum það. Síðar frétt-
um við það að Breiðhyltingarnir höfðu
ekki hugmynd um það að við værum
að vernda veiðisvæðin okkar í Elliða-
ánum.
Það mundu allir eftir Hjalta og
slöngunni hans, sérstaklega þeir sem
höfðu fengið smá flengingu með slöng-
unni. Hjalti var eins og Tóki munkur í
Hróa Hetti, það þorði enginn í hann.
Þetta voru góðir tímar og síðar urðu
margir af krökkunum í Árbænum og
Breiðholtinu bestu vinir og hlógu að
öllu þessu bardagastússi.
Hjalti var strax mjög stór sem barn,
þrekinn og yfirburðasterkur, það var
nokkuð öruggt að vera nálægt Hjalta
þegar til bardaga kom. Hann var vanur
að koma við á þvottaplaninu í Árbæn-
um þegar bardagar voru í uppsiglingu
og slíta þvottaslönguna frá krananum
við hávær mótmæli starfsmanna á
bensínstöðinni. Starfsmennirnir á
bensínstöðinni vissu að það þýddi ekk-
ert að stoppa Hjalta, þeir vissu líka að
Hjalti skilaði alltaf slöngunni þegar
notkun var lokið. Hjalti rölti í róleg-
heitum yfir stífluna að Breiðhyltingum,
það var ekki asinn á honum þegar
hann sveiflaði slöngunni fyrir ofan
hausinn á sér yfirvegað eins og þyr-
luspaða og slengdi henni í afturendann
á Breiðhyltingum sem hættu sér of ná-
lægt. Þeir hröktust ýlfrandi í burtu. Ég
man ekki eftir að nokkur maður hafi
slasast, það voru aðallega hróp og köll
og ein og ein torfa sem flaug á milli
gengjanna, þetta var svona meira upp á
grínið en alvarlegir bardagar.
Það var langbest að vera nálægt
Hjalta, þangað hætti sér enginn og
maður var nokkuð öruggur ef maður
beygði sig svo slangan færi ekki í haus-
inn á manni.
Minnugur þess hvernig slangan af
bílaþvottaplaninu virkaði var ég ekkert
að flýta mér að hringja í Hjalta þegar
myndin birtist og ég frétti að Hjalti
væri ekkert of hrifinn af henni.
Ég svo sem vissi það að Árbæingur
hefði aldrei gert það við annan Árbæ-
ing, það myndaðist einhvern veginn
samstaða meðal krakkanna úr Árbæn-
um sem hefur lítið breyst þegar á
reynir. Ég vissi að Hjalti myndi ná átt-
um og jafna sig, ég held að hann sé bú-
inn að ná sér eftir öll þessi ár og hættur
að slengja slöngunni – það gerist víst
með aldrinum er mér sagt.
Sagan bak
við myndina
Ragnar Axelsson rax@mbl.is
Slangan
hans Hjalta