Morgunblaðið - 21.05.2010, Side 37

Minningar 37
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. MAÍ 2010
Ég vona að Guð gefi að við fáum
fleiri slíkar sterkar og góðar konur.
Hvíl í friði og Guð geymi þig og
verndi, tengdadóttir góð, Berglind
mín.
Magnús Blöndal.
Elsku systir og vinkona.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífs þíns nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Minning um glæsilega og einstaka
konu mun dvelja í huga okkar og
hjarta um alla framtíð. Þú munt lifa
áfram í þínum efnilegu og myndar-
legu börnunum. Þín er svo sárt sakn-
að, elsku Begga mín.
Helga og Svava.
Glettinn svipur sem skín úr
möndlubrúnum augum Berglindar
ásamt leikrænum tilburðum hennar
þegar hún lýsir skoplegu hliðum
hversdagsleikans hverfur seint úr
minni þeirra sem hana þekktu.
Kímnigáfa Berglindar var einstök
og við systurnar áttum ekki fáar
stundir í hennar félagsskap hér á
landi og á Spáni núna síðustu árin,
þar sem svo mikið var hlegið að
stundum brást ákveðinn hringvöðvi
hvort sem var á miðjum götum stór-
borga heimsins eða heima í eldhús-
inu í Hveragerði og þurftum við þá
að setjast á hækjur okkar og stoppa
það sem koma vildi en oftar en ekki
urðu slys.
Í veikindastríði Berglindar und-
anfarin fimm ár vantaði hana aldrei
húmorinn og hún sá fyndnar uppá-
komur og skoplegar hliðar á flestu
því sem hún upplifði og kom auga á í
umhverfi sínu og það er mjög lýs-
andi fyrir hana enda munu allir þeir
sem hana þekktu sakna hennar mik-
ið og þeirra ánægjustunda sem hún
gaf okkur í svo ríkum mæli. Hún var
líka stundum svolítið „tröll“ eins og
föðurfjölskylda hennar hefur orð á
sér fyrir að vera og þá mátti oft
heyra í öllum tröllaganginum smá-
mæðutón í röddinni og þá minntum
við hana á frægt ávarp sem afi okkar
Helgi sagði gjarnan við ömmu okk-
ar: „Æ Begga mín…“.
Berglind var traustur vinur og
stóð alltaf með sínu fólki í gegnum
súrt og sætt. Í veikindum okkar
systranna og sérstaklega í nýlegum
veikindum Maríu, sýndi Berglind
þann mikla styrk sem einkenndi
hana, hún gleymdi eigin veikindum
til að styðja og hvetja Maríu þegar
hún gekk í gegnum mjög erfitt tíma-
bil síðastliðið haust. Berglind bjó yf-
ir andlegum styrk í ríkum mæli og
að auki var hún líka sterk líkamlega
og lét ekki aftra sér að fara með okk-
ur „Spánarkerlingunum“ til Flateyj-
ar í miðri lyfjameðferð og að auki
beinbrotin. Þar sungum við lagið
„þegar þú komst inn í líf mitt …“ og í
hvert sinn sem við systurnar heyr-
um þetta lag þá minnir það okkur á
Berglindi og Flateyjarferðina. Berg-
lind var örlát kona og deildi öllu sem
hún átti með fjölskyldu sinni og vin-
um, einnig sínu stóra hjarta sem allt-
of snemma hætti að slá einn fallegan
maídag, dag sem við systurnar mun-
um seint gleyma.
Stjúpfaðir okkar Bjarni Bjarna-
son sagði okkur til huggunar þegar
Berglind kvaddi þennan heim að það
væri gott að deyja inn í vorið. Sjálf-
sagt er það rétt því það er betra að
fara inn í birtu og yl en myrkur og
kulda. Við systurnar finnum fyrir
vori í hjörtum okkar þegar við minn-
umst hennar því ylur vorsins, birta
og gleði fylgir minningu hennar og
gerir okkur ríkari og lánsamari, okk-
ur öll sem kynntumst henni og feng-
um að njóta samveru hennar.
Yndislegum börnum hennar,
barnabörnum, eiginmanni, móður
hennar og systkinum sendum við
okkar innilegustu og dýpstu samúð-
arkveðjur á sorgarstundu sem þess-
ari. Náinn ástvinur hefur kvatt okk-
ur í blóma lífsins. Megi Guð geyma
elsku frænku okkar og vinkonu og
hvíli hún í friði með ástvinum sínum
og föður sem einnig kvaddi okkur
alltof snemma. Blessuð sé minning
okkar ástkæru Berglindar Bjarna-
dóttur.
María S. Davíðsdóttir og
Jakobína V. Davíðsdóttir.
Þegar fregnir af andláti Berg-
lindar bárust sló kyrrð yfir
blómabæinn. Kyrrð og ró sem ein-
ungis hetjur geta fram kallað. Bar-
áttan hefur verið löng fyrir ykkur og
er það öllum ljóst að það eru aðeins
hinar örfáu hetjur sem berjast af
slíkum mætti til að koma okkur hin-
um í skilning um hversu fallegt allt
er í kringum okkur og að tíminn sem
við fáum til að njóta þeirrar fegurðar
er oft og tíðum mun styttri en við
gerum ráð fyrir. Þessar hetjur og
þessir englar vernda okkur og leiða
okkur að allri þeirri litadýrð sem
framtíðin ber í skauti sér.
Þegar ég var ungur, rétt aðeins
yngri en Indriði og Bjarndís, urðu
faðir minn og bróðir bráðkvaddir.
Guð hafði ætlað þeim annað hlutverk
sem ég lít nú á, eldri og reyndari ein-
staklingur, sem verndarar á þeirri
lífshamingjuslóð sem ég feta nú í
dag þar sem framtíðin er björt og
von er í hjarta. Þegar maður áttar
sig á því hvað heimurinn er hverfull
faðmar maður að sér allt sem gefur
manni yl og ró í sál og heldur sem
fastast og hlúir að því.
Kæra yndislega fjölskylda, þó svo
að sorg sé í hjörtum ykkar skuluð
þið vita og muna að fallegustu gjaf-
irnar sem Berglind ykkar gaf ykkur
voru samverustund og kveðjustund.
Það eru ekki allir sem eru þeirrar
lukku aðnjótandi að geta kvatt.
Þessar kærleiksstundir munu
styrkja ykkur og fleyta ykkur áfram
til afreka í lífinu. Þó svo að ég hafi
ekki náð að kynnast Berglindi eins
vel og ég hefði viljað var ég snortinn
af kraftinum og þeirri birtu sem hún
gaf af sér. Horfið björtum augum
fram á við því að englarnir okkar
halda í hendur okkar og vísa okkur
veginn.
Ég vill þakka ykkur, kæra fjöl-
skylda, fyrir það að fá að kynnast
ykkur og vera, á einn eða annan hátt,
hluti af ykkar lífi, þið hafið ómeð-
vitað breytt miklu í okkar lífi. Votta
ég og mín fjölskylda ykkur dýpstu
samúð okkar.
Hugur og hjörtu okkar eru með
ykkur.
Þú, þessa stund ég hugsa,
hvar er þig að finna,
nema í draumum mínum tæru.
Meðal horfinna, ástin mín ertu,
fjarlægð óljós, til ég finn,
til ég finn af hjartans æru.
Verandi hvergi, ég um mig,
ég um þig, tilveran uppleyst,
snúin hvörf, nú þreyti það.
Fram ég horfi, framar ég vona,
að sjáumst við er sól upp rís,
tíminn okkur skilur að.
Hvert skal leita, boða, merkja?
Hvert skal stefna til funda þinna?
Til móts við mig komdu,
ég fylgi þér heim.
Vetrarkornin blítt þau falla,
skilin meiri ört þau verða,
í dimmum draumum hugsjóna minna.
Margt ósagt en hjartans óskir,
óma ríkt, að lokum þagna,
í ljósinu mun ég þig finna.
Ef að hlið þér ég gæti hjúfrað.
Ef við hlið þér gengið gæti.
Ef aðeins snert á minnsta máta,
í fylgd með mér þú kæmir heim.
Hvert skal leita, boða, merkja?
Hvert skal stefna til funda þinna?
Til móts við mig komdu,
ég fylgi þér heim.
(Höf. ókunnur.)
Hafsteinn Þór Auðunsson
og fjölskylda.
Berglind vinkona okkar er fallin
frá langt fyrir aldur fram eftir erfið
veikindi. Hugurinn leitar vestur í
Dýrafjörð en þar hófust kynni okkar
og vinátta fyrir tæplega tuttugu ár-
um. Þá bjó hún á Núpi en vann í
grunnskólanum á Þingeyri.
Berglind var glaðlynd, ljúf, um-
burðarlynd og jákvæð manneskja
sem allt eru miklir kostir í þeim
störfum sem hún kaus að sinna hvort
heldur um var að ræða kennslu í
grunnskóla eða leikskóla. Þessir eig-
inleikar voru henni líka styrkur í
veikindum liðinna ára. Alltaf var
stutt í grín og glens þegar við hitt-
umst eða heyrðumst og spjölluðum
saman um líðandi stund eða rifjuð-
um upp gamla góða atburði eins og
„pikknikk-ferðina“ út í Haukadal
snemma morguns eitt vorið og ým-
islegt fleira. Margt annað varðandi
Berglindi og samveruna við hana
kemur upp í hugann en þær minn-
ingar geymum við í hjörtum okkar
um ókomin ár.
Í hendi Guðs er hver ein tíð,
í hendi Guðs er allt vort stríð,
hið minnsta happ, hið mesta fár,
hið mikla djúp, hið litla tár.
(Matthías Jochumsson.)
Elsku Siggi og fjölskylda, Missir
ykkar er mikill. Blessuð sé minning
Berglindar Bjarnadóttur.
Skarphéðinn og Elísabet.
Elsku Berglind mín. Nú er komið
að kveðjustund og ótal minningar
hafa flogið í gegnum huga minn á
síðustu dögum. Ég vil þakka þér fyr-
ir að gefa mér góðar minningar þar
sem við áttum svo margar góðar
stundir saman. Þú átt eftir að heilla
alla englana með brosinu þínu
bjarta.
Megi góður guð styrkja Sigurð og
börnin ykkar á þessum erfiðu tím-
um.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem)
Hvíl í friði kæra vinkona,
Svava Hjartardóttir.
Í dag kveðjum við Berglindi
Bjarnadóttur sem fallin er frá langt
fyrir aldur fram eftir hetjulega bar-
áttu við erfið veikindi. Okkur langar
að minnast Beggu, eins og við köll-
uðum hana, hún var æskuvinkona og
bekkjarsystir. Við kynntumst Beggu
þegar hún flutti í Kópavoginn 12 ára
gömul.
Þegar við minnumst skíða- og
skátaferða á unglingsárum er okkur
efst í huga hvað Begga var mikill
fjörkálfur sem hreif okkur með sér,
þar var alltaf fjör og mikið hlegið,
hún hafði góða nærveru og smitandi
hlátur.
Begga hafði mikla leiðtogahæfi-
leika, hafði gaman af mönnum og
málefnum líðandi stundar.
Begga var til fyrirmyndar, enda
komin frá góðu heimili og mikil
pabbastelpa.
Árin liðu og við vinkonurnar fór-
um hver í sína áttina, giftum okkur
og stofnuðum heimili. Tengslin sem
við mynduðum sem unglingar voru
sterk og í gegnum árin vissum við
alltaf af Beggu okkar, við fylgdumst
með úr fjarlægð hvernig fjölskyld-
urnar stækkuðu og döfnuðu hjá hver
annarri.
Begga átti greinilega góða að,
þegar hún talaði um fólkið sitt fór
það ekki fram hjá neinum hve ástrík
fjölskylda hennar er.
Fyrir nokkrum árum kom upp at-
vik sem varð til þess að Begga bank-
aði upp á, skælbrosandi og falleg að
vanda. Eftir það fór samband okkar
aftur að styrkjast og við hittumst
oftar og höfðum meira samband.
En skjótt skipast veður í lofti,
Begga greindist með illvígan sjúk-
dóm, sem læknavísindin ráða enn
ekki við, og hefur þessi vágestur enn
náð að sigra. Æskuvinkona okkar
kvartaði aldrei yfir veikindum sín-
um, heldur tókst á við þau af æðru-
leysi.
Með þessum fátæklegu orðum
viljum við koma á framfæri innileg-
um samúðarkveðjum til ættingja
Beggu, eiginmanns hennar, Sigurð-
ar Blöndal, barna, móður hennar og
systkina, hugur okkar er hjá þeim.
Ó himins blíða hjartans tár
er hjúpar sorg, þótt blæði sár,
þín miskunn blíð, hún mildar barm,
hún mýkir tregans sára harm.
Þú ert það ljós, það lífsins mál,
er ljúfur drottinn gefur sál.
Nú hljóð er stund, svo helg og fríð,
að hjarta kemur minning blíð.
Hún sendir huga bros þitt bjart,
blessar, þakkar, þakkar allt.
Hún minnir sál á sorgaryl,
sendir huggun hjartans til.
(Steinunn Þ. Guðmundsdóttir.)
Halla Sigurðardóttir,
Hallfríður S. Sigurðardóttir.
„Rósin mín er fallin.“ Þannig til-
kynnti Sigurður mér andlát Berg-
lindar. Fimm ára baráttu við illvígan
sjúkdóm var lokið. Frá fyrstu til
hinstu stundar einkenndist þessi
barátta hennar og fjölskyldunnar af
hetjuskap og æðruleysi. Þar held ég
að einstakt lundarfar Berglindar og
samheldni fjölskyldunnar hafi haft
sitt að segja.
Það var mikill fengur fyrir skól-
ann og okkar samfélag þegar þau
Sigurður og Berglind fluttu til
Hveragerðis með börn sín frá Þing-
eyri fyrir einum og hálfum áratug.
Sigurður byrjaði strax að kenna við
skólann en Berglind vann fyrstu árin
við leikskólann en kom svo til
kennslu við Grunnskólann í Hvera-
gerði. Fyrstu árin kenndi hún
yngstu nemendunum, síðar heimilis-
fræði og síðast stuðningskennslu
meðan heilsan leyfði.
Berglind var mörgum kostum
gædd sem bæði nemendur og sam-
starfsmenn kunnu að meta. Hún var
traustur og góður félagi sem gott
var að eiga samstarf við. Skaphöfn
hennar var einstök og alltaf var stutt
í smitandi hlátur og frábæran húmor
sem sárt verður saknað í hópnum.
Í dag kveðjum við föllnu, fegurstu
rósina með söknuði. Við erum þakk-
lát fyrir að hafa haft hana sem kenn-
ara, samstarfsmann og vin. Minning
hennar mun lifa með okkur öllum.
Að leiðarlokum vil ég fyrir hönd
samstarfsfólks Berglindar og nem-
enda skólans þakka henni samfylgd-
ina. Hugur okkar er hjá Sigurði,
börnunum og fjölskyldunni allri.
Þeirra er missirinn mestur. Megi
Guð styrkja þau í raunum.
Guðjón Sigurðsson.
Hvergerðinga setti hljóða þegar
fregnin um andlát Berglindar
Bjarnadóttur barst um bæjarfélag-
ið. Bæjarbúar höfðu fylgst með
langri baráttu hennar við illvígan
sjúkdóm og allan þann tíma dáðst að
dugnaði hennar og bjartsýni. Aldrei
kom til greina að gefast upp, alltaf
var haldið í vonina um að lífið myndi
sigra að lokum. Dyggilega studd af
ástkærum eiginmanni, börnum og
stórri fjölskyldu tókst Berglind á við
sjúkdóminn af þeirri festu og reisn
sem henni var eiginleg. Sjálfstæðis-
menn í Hveragerði syrgja nú vin í
raun. Berglind var valin til ýmissa
trúnaðarstarfa á vegum félagsins í
gegnum tíðina. Þeim störfum sinnti
hún af miklum metnaði og dugnaði.
Hún sat í stjórn Sjálfstæðisfélagsins
um árabil og gegndi ýmsum trún-
aðarstörfum fyrir félagið. Hún var
meðal annars í kjörstjórn sem sýnir
best það traust sem Hvergerðingar
báru til hennar. Í tvígang var Berg-
lind á framboðslista Sjálfstæðis-
félagsins og sýndi hún þá best hvaða
mann hún hafði að geyma. Hún var
alltaf boðin og búin að mæta, vílaði
ekkert fyrir sér í starfinu og smitaði
gleði og jákvæðni til annarra í hópn-
um. Að leiðarlokum vilja sjálfstæð-
ismenn í Hveragerði þakka Berg-
lindi samfylgdina um leið og við
sendum Sigurði, börnum, barna-
börnum, tengdabörnum og fjöl-
skyldunni allri innilegar samúðar-
kveðjur.
Eyjólfur K. Kolbeins, formaður
Sjálfstæðisfélags Hveragerðis.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur hlýhug og
samúð við andlát og útför eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
KRISTJÁNS VALDIMARSSONAR,
Böðvarsnesi.
Friðrika Þórólfsdóttir,
Elín Eydal, Arnór Erlingsson,
Valdimar Kristjánsson, Harpa Heiðmar,
Þórólfur Kristjánsson,
Svanhildur Kristjánsdóttir, Arngrímur Páll Jónsson,
Ingvar Helgi Kristjánsson.
Kæra Ingibjörg.
Það var erfitt að
horfa upp á þennan
illvíga sjúkdóm leika
þig svo grátt. Við Ey-
þór fórum reglulega í heimsókn til
þín inn á Grund en núna síðustu
mánuði var erfitt að gera sér grein
fyrir því hvort þú vissir af veru
okkur. Við reyndum að koma á
þeim tíma sem þú varst helst vak-
andi og eins lét starfsfólkið okkur
vita þegar þú áttir þína betri daga.
Síðasta aðfangadag fórum við
Eyþór ásamt börnum okkar með
Ingibjörg Eyþórsdóttir
✝ Ingibjörg Eyþórs-dóttir fæddist í
Reykjavík 20. ágúst
1925. Hún lést á Dval-
ar- og hjúkr-
unarheimilinu Grund
30. apríl 2010.
Útför Ingibjargar
fór fram frá Háteigs-
kirkju 5. maí 2010.
þér í messu í Hátíð-
arsal Grundar.
Starfsfólk Grundar
hafði þá þegar klædd
þig upp á í kóngablá-
an kjól, lagað hár þitt
og snyrt. Þennan dag
var sérstaklega mikil
ró yfir þér og þú
varst glæsileg á að
líta og þú virtist njóta
þess að sitja uppábú-
in við hlið sonar þíns
og fjölskyldu. Halda í
hönd hans og leyfa
honum að strjúka yfir
höfuð og andlit þitt eins og hann
gerði svo oft eftir að þú veiktist.
Þrátt fyrir að sjúkdómurinn hafi
leikið líkama þinn grátt þá lifði
hlýjan og hjartagæskan lengi í aug-
um þínum og nærvera þín var alltaf
gefandi. Þú munt lifa áfram í hjarta
okkar.
Þín tengdadóttir,
Arna.