Brandajól - 20.12.1939, Blaðsíða 9

kominn í tugthúsið. Hann hafði framið inn-
brot, stolið handtösku af gamalli konu og
hnuplað krónu, sem barn átti að kaupa
mjólk fyrir. Nú beið hann dóms síns í
„Steininum" og myndi væntanlega ekki
vera með neinn skáldhroka úr þessu.
En, eins og allir vita, er jörð vor einn
dauðans skugga dalur, þar sem flestar
glæstustu vonirnar bregðast, og svo fór
enn í þetta skipti. Það var aldrei kveðinn
upp neinn dómur yfir Hamli Humalssyni.
Það var meira að segja óvíst, hvort hann
hafði nokkurntíma verið settur inn, þó að
það væri ekki beint borið til baka. Aftur
á móti kom hann til skila á götunum
skömmu eftir nýjárið og reikaði þar um
eins og áður, en á högum hans virtust þó
hafa orðið ekki alllítil umskipti. Hann var
sem sé uppáklæddur í splunkuný föt frá
toppi til táar, kominn í hlýjan vetrar-
frakka og með fínni hatt en flestir borg-
arar gátu leyft sér að ganga með hvers-
dagslega.
Það var engin furða, þó að menn vildu
ekki finna sig í svona naglaskap. En lög-
reglan gat enga skýringu gefið á þessurn
fyrirburði, taldi sér meira að segja ekki
skylt að rannsaka málið eða taka manninn
fastan, fyrr en einhver kærði hann. Og þar
sem ekki höfðu horfið peningar í bænum
síðan síðasta sjóðþurð varð í „Hænsna- &
Kanínuræktarsjóðnum“, þá var allerfitt
um vik. Það var ekki um annað talað í
Reykjavík út janúarmánuð en þetta und-
arlega skáld, sem hafði svikist svona aft-
an að öllum siðum. Menn voru bæði hrygg-
ir og reiðir, en fyrst og fremst ruglaðir í
ríminu. Það fóru að renna á fólk tvær grím-
ur, og þetta gekk jafnvel svo langt, að þeir
af fyrri kunningjum skáldsins, sem minnst
áttu undir sér, fóru hálfhikandi að heilsa
honum aftur. En enginn fékk að vita,hvern-
ig á þessum umskiftum stóð. Jafnvel þeir,
sem gerðu svo lítið úr sér, að spyrja hann
beinlínis, urðu ekki fróðari, því að Hamall
Humalsson var langt frá því eins auðmj úk-
ur og orðhreyfinn og fyrr á tíð. Það var
ekki trútt um, að hann fyndi dálítið til sín
og svaraði jafnvel rétt sæmilegum borgur-
um út í hött, og varð það skiljanlega ekki
til þess að auka samúð með honum í bæn-
um.
Til allrar hamingju gerðist þó nokkuð
það í febrúarbyrjun, sem í bili lækkaði dá-
lítið rostann í Hamli þessum, og veitti borg-
urunum hina langþráðu hefnd yfir skáld-
inu. Það, sem gerðist, var í stuttu máli
þetta: Hamall Humalsson kemur einn góð-
an veðurdag inn á skrifstofu eins stærsta
fasteignasala bæjarins, staðnæmist við
diskinn og segir yíirlætislega, að hann óski
eftir að kaupa hús, villu, hvorki meira né
minna! Húsið átti að vera stórt og fínt með
mörgum herbergjum, og það var alveg
sama, hvað það kostaði, peningar spiluðu
í þessu tilliti yfirleitt enga rullu.
Vitanlega var það einn lægst setti skrif-
stofuþjónninn, sem hann átti tal við, hinir
voru uppteknir af að stanga úr tönnunum
og skafa undan nöglunum á sér, eins og títt
er á reykvízkum skrifstofum. En þegar
þeir heyrðu erindi skáldsins, datt svo yfir
þá, að þeir urðu næstum því eðlilegir á
svipinn. Allur kontórinn hlustaði í djúpri
þögn á þenna óvænta kúnna, og að síðustu
kom fasteignasalinn sjálfur til skjalanna.
Skáldið snéri sér þá að honum og spurði
hann með mikilli alvöru í rómnum, hvern-
ig það væri, hvort ómögulegt væri að fá
sig afgreiddan á þessum stað?
Fasteignasalinn varð svo hissa, að hann
svaraði nærri því kurteislega: Jú —
hann vissi ekki betur en að menn
væru afgreiddir hér, ef þeir ættu eitt-
hvert erindi, því að sín skrifstofa væri
ekki rekin af opinberu fé. — Jæja, gott er
það, sagði skáldið, — ég ætla þá að kaupa
hérna hús.Og hann heimtaði þegar í stað
að fá að skoða öll fínustu húsin, sem væru
á boðstólum. Hann hefði nóga peninga, að
vísu ekki á sér, en það kæmi manneskja
með þá frá Englandi mjög bráðlega, og þá
þyrfti allt að vera í lagi. Húsið þyrfti að
setjast í stand umsvifalaust, og aurana
skyldu þeir fá um leið og þessi manneskja
stigi hér á land.
Það varð þögn um stund, er skáldið hafði
lokið máli sínu. Fasteignasalinn var auð-
BRANDAJÓL
7