Brandajól - 20.12.1939, Blaðsíða 14

óttara, unz yfir lauk með algerðri þögn.
öm las og sat í hnipringi með logandi kert-
ið í handarkrikanum. Leið svo fram um
hríð. En þá hafði Jörundur sótt í sig veðrið,
svo að hann áræddi að lemja andskota sinn í
hausinn með kreptum hnefanum og fylgdi
eftir sem hann mátti. Vó hann aftur frá
sem fyrr og kom honum á óvart. I þetta
skipti lét Örn sér nægja að hafa handa-
skipti á kertinu og lemja Jörund í hausinn
með þeirri hægri nokkur velvalin högg yfir
rúmgaflinn. Lýsti hann fyrir sér með kert-
inu á meðan hann lét höggin ríða, og hljóp
síðan í sína fyrri stöðu og hafði ljót orð
um þjófa og bleyðimenni. Svo fór hann að
lesa í Strand Magazine.
Eftir þessa viðureign gerði Jörundur
hvorki að gráta né veina — en brölti mik-
inn og lét ófriðlega í rúminu. Við og við
stundi hann þungan eftir að hafa bylt sér
nokkra hringi svo brakaði í rúmstæðinu
eins og það væri að gliðna utan af ein-
hverju orkuútstreymi þessa mjúka, hálf-
mótaða unglingslíkama. Þegar ég valt í
svefn, sat örn uppi á koddanum og las —
og þegar ég vaknaði aftur til að bylta mér
á hina hliðina, sat öm uppi á koddanum og
las. Það spáði ekki góðu.
En er ég var í þann veginn að festa
svefninn á ný, tók Öm svo snöggt viðbragð,
að hann sparkaði ofan af mér sænginni,
henti kertinu og var sprottinn fram úr, áð-
ur en ég festi á honum sjónir. í tjaldinu
var eirbrúnt rökkur. Úti var tunglskin og
stjörnubjartur himinn. Og þama stóð örn
Snorrason á svörtum leikfimisbuxum með
gamlan silkitrefilsræfil um hálsinn — rétt-
ara sagt: þarna stóð hann á öðrum fæti og
sparkaði hinum fætinum í Jörund, sem stóð
uppi í rúmi sínu og hélt yfirsænginni fyrir
sér neðan við augu. í því fleygir hann sæng-
inni yfir öm og fylgir eftir. Við þetta
hæðarmunsáhlaup missti öm fótanna og
lá Jörundur yfir honum á gólfinu í nokkur
augnablik og lét hné fylgja kviði án allrar
vægðar. En Adam var skamma stund í
paradís og Jörundur aðeins nokkur andar-
tök í sóknarstöðu, eða þangað til Öm
brauzt undan okinu og reif gat á sængina,
svo dúngusan spýttist upp í loftið og þyrl-
aðist út um tjaldið eins og gufa. Hann var
kominn ofan á og barði nú á Jörundi með
matarkassalokinu. Það var nálægast vopna
og einna handhægast. En einnig þeir, sem
beðið hafa hvern ósigurinn á fætur öðrum,
geta, er minnst varir, unnið glæsilega sigra.
Það gerði Jörundur. Honum tókst, senni-
lega á yfirnáttúrlegan hátt, að mumra sér
undan Erni með því að svínbeygja hann á
hárinu og slá hausnum á honum við rúm-
stokkinn nokkrum sinnum. — Komst hann
á fjórar fætur og fékk svigrúm til að seil-
ast eftir vinnuklossum Arnar — það vom
járnreknir hnallar, — og lét hann þá
ríða á eigandanum, hvar sem hann gat því
við komið. Það var sóðaleg barsmíð. Og
augun í Erni skutu neistum, eða glóðu sem
ma'ii ildi í myrkrinu. Blóðið hneig í storku-
kenndum þunga niður hægra vanga Jörund-
ar. I að vætlaði undan hársrótunum fram-
an við eyrað og draup úr nefinu og vall
út um munninn. Mikið blóð.
Og Örn náði aftur yfirtökunum. Hann
spratt upp eins og fjöður, sem hrekkur úr
viðnámsskorðum, hóf Jörund upp á axlir
sér, keyrði framyfir sig og slengdi honum
niður á rúmstokkinn með slíku heljarafli,
sem ekkert á skylt við mannleg átök ýtr-
ustu nauðvarna. Við þessa byltu gaf Jör-
undur frá sér hið angistarfyllsta óp og
sársaukaþrungnasta vein, sem ég hef heyrt.
í hljóðunum lá fullkomin játning, alhliða
uppgjöf alls andlegs og líkamlegs viðnáms
— það var gjörsneytt allri örvæntingu, en
fól í sér vonleysið, þetta fullkomna von-
leysi, sem hvorki megnar að biðja né óska,
örvænta hið gengna né hefja sókn á hendur
því komanda. Þarna lá hann og veinaði og
engdist sundur í kvölum, þessi ljóshærði
fríði drengur. Hann var svartur í framan.
Það var víst blóð. En sigurvegarinn, Örn,
laut niður eftir sænginni og fleygði henni
fyrirlitlega yfir hinn óvíga andstæðing —
og um leið stóð mikil dúnstroka upp í loftið.
ILD rök lágu til þess, að Jörundur gaf
upp alla vörn og lét bugast. Hann
hafði þá í nokkrar vikur verið sleginn kýl-
12
BRANDAJÓL