Brandajól - 20.12.1939, Blaðsíða 16

staðar niður í miðju rúmi, í glóðvolgri fyr-
irlitning, digurbarkalegri meðaumkvun og
djúpri, þverúðarfullri ólund, sem ekkert á
skylt við þjáningar ylgjandi graftrarkýla
né sviða blæðandi kauna. Það fól í sér full-
komna synj un. Það var ábyrgðarlaus nauð-
vörn gegn óþægilegu orðagjálfri manns,
sem ekki gat þagað.
En þrátt fyrir allan táldráttinn í hljóð-
falli þessa eina orðs færði það Erni sefandi
huggun — og nú áræddi hann að strjúka
Jörundi um vangann. Það voru bljúg hand-
tök djúprar þakkarskuldar.
— Góða nótt.
Síðan skreið hann auðsveipur til hvílu
Rakari nokkur,allskrafhreyfinn,spurði Archilaos
Makídóníukonung:
„Hvemig viltu, aS óg klippi hár þitt?“
„Þegjandi", svaraði konungurinn.
Plutarch.
★
Spekingurinn Aristippos var einn þeirra mörgu,
er átti vingott við vændiskonu þá, er Lais hét. I því
tilefni sagði einn af vinum hans viS hann: „Þú ert
bjáni, Lais elskar þig alls ekki“.
Heimspekingurinn svaraði; „Heldur þú, að vín
og steik elski mig? Hvorttveggja bragðast mér þó
vel“.
Plutarch.
★
Augustus keisari spur'ði eitt sinn ferðamann
nokkurn, sem var áberandi líkur honum sjálfum:
„Hefir móðir þín nokkm sinni komið til Róma-
borgar?“ — Nei“, svaraði maðurinn, „aldrei, en
faðir mínn oft“.
Plutarch.
★
„Þegar okkur hjónunum verður sundurorða, er
það alltaf ég, sem hefi síðasta orðið“.
„Hvernig í ósköpunum ferðu að því? Hvað seg-
irðu eiginlega við konuna þína?“
„Það er ofur auðvelt. Hg segi bara: Fyrirgefðu,
elskan mín!“
★
„Sá maður“, sagði ræðumaðurinn, „sem lætur
undan, þegar hann hefir á röngu að standa, er vit-
og breiddi yfir höfuð, eins og hann vildi
dylja heiminn tilveru sinni. Undurlágt
muldraði hann eitthvað í barm sér undir
sænginni. Kannske var hann að biðja fyrir
friðnum og sálum hinna særðu: Faðir vor,
þú sem .... Vegamenn og togarahásetar
eru launtrúuðustu menn, sem ég þekki.
Upp á rúmgaflinum kvikuðu síðustu ljós-
blossar kertisskarsins. Nokkrir spanandi
ljósblossar, sem lognuðust niður í bráðið
ið vaxið, sem drekkti ljósinu.
Það var einhver ögrandi glettni í hinzta
skini þessa örlagaríka kertis — þessa litla
bleikrauða jólakertis.
S. B.
ur maður. En sá, sem lætur undan, þegar hann hef-
ir á réttu að standa, hann er-----“.
„Giftur“, sagði kúguð rödd frammi í salnum.
★
„Sá máður, sem ekki getur sett hugsanir sínar
þannig fram, að fólk skilji hann, er asni. Skiljið
þér mig?“
„Nei“.
★
„Hvað er það eiginlega, þetta útvarp, sem alltaf
er verið að tala um“, sagði gömul kona.
„Geturðu ekki hugsað þér voðalega langan hund,
amma, sem nær alla leið frá Reykjavík til Akur-
eyrar. Ef þú stígur á rófuna á honum í Reykjavík,
þá ýlfrar hann á Akureyri — það mundi vera
venjulegu* sími. — Og útvarpið er alveg eins —
bara hundlaust".
★
„Hvernig getur þér dottið í hug, Stína litla, að
segja við hana frænku þína, að hún sé heimsk og
Ijót? Biddu hana fyi-irgefningar undir eins, og
segðu., að þér þyki það leiðinlegt“.
Stína: „Viltu fyrij-gefa mér frænka? Mér þykir
svo leiðinlegt, að þú skulir vera heimsk og ljót“.
★
„Hvað eruð þér nú gama.ll, maður minn?“
„Ég er hálfáttræður".
„Hafið þér átt heima hér í Reyk.javík alla yðnr
ævi ?“ .
„Ekki er ])að nú ennþá“, svaraði gamli maður-
inn.
14
BRANDAJÓL