Brandajól - 20.12.1939, Blaðsíða 22

Nýr
Við vorum ekkert glaðir á skrifstofunni
þennan morgun. Því að auk venjulegra
óþæginda lífsins, sem ýmsir okkar hafa
efalaust verið að dragnast með, eins og
gerist og gengur, var það nú tvennt, sem
amaði að okkur.
Fyrst var það, að við höfðum misst okk-
ar ágæta Halldór Hallgrímsson. Hann
hafði undanfarin ár verið uppáhald okk-
ar allra, þarna á þessu öðru heimili okk-
ar og raunar aðalheimili sumra, skrifstof-
unni. Auk þess var hann hreinasta skrif-
stofuprýði, hár og karlmannlega vaxinn,
fríður og glæsilegur. Og þótt gáfur og
dugnaður væri ekki meira en í meðallagi
hjá honum, þá vann glæsimennska hans,
alúð og háttprýði, það margfaldlega upp.
f raun og veru hafði hann verk sitt aldrei
af hjálparlaust, hann hafði svo mörgu
öðru að sinna, en enginn taldi það eftir
sér, að hlaupa undir bagga með honum.
fþróttaafrek hans, sem voru mörg og
merkileg, köstuðu þvílíkum ljóma á okkur
öll, að okkur fannst það margborga sig,
þótt við yrðum að grípa í verk hans dag-
lega, tímunum saman, og okkur duldist
það ekki, að húsbóndi okkar, sem annars
var vinnuharður og strangur, var alls ekki
ósnortinn af þessu sjálfur, hann var upp
með sér að hafa hinn glæsilega íþrótta-
mann í þjónustu sinni. Ég varð þess oft
var, að viðskiptamönnunum þótti það ekk-
ert miður, er Halldór afgreiddi þá. Og þó
var hann fremur stirðmáll og seinn að
átta sig á þeim hlutum, er við komu við-
skiptum og verzlun. Það var hans eini sjá-
anlegi galli hversdagslega.
En nú var hann, sem sagt, farinn frá
okkur, og í kvöld ætlaði hann að sigla til
íþróttanáms.
Önnur ástæðan til þess, að við vorum
ekki í góðu skapi þennan morgun, var sú,
að kvöldinu áður höfðum við haldið Hall-
20
dóri skjilnaðarsamsæti. Hafði þar .verið
gleðskapur mikill og veitingar góðar; var
því margur þungur í höfði og illa búinn
undir hinn nýja dag.
Við vorum fjórir, sem unnum í fremstu
skrifstofunni. Inn af henni var herbergi
skrifstofustjórans, Péturs gamla Þórhalls-
sonar, og þar inn af skrifstofa húsbónd-
ans. Grindur voru yfir þvera skrifstofu
okkar og borð, en innan við það voru
skrifborð okkar fjögur og snéru bökum
saman, tvö og tvö.
Þennan morgun, eins og aðra, komu all-
m að u r
ir á réttum tíma. Pétur gamli gekk ríkt
eftir stundvísi, hvernig sem á stóð um næt-
ursvefn.
Við stöldruðum dálítið við, áður en við
opnuðum skápana, teygðum okkur, geisp-
uðum og ókum okkur.
„Menn eru lúraðir núna“, sagði Pétur,
sem sjálfur var rauðeygður og ósofinn.
Gísli Hafliðason, er hafði setið á móti
Halldóri, leit á skrifborð hans og sagði:
„Kemur þrællinn ekki?“
„Þrællinn“ var hinn nýi maður, sem átti
að taka við af Halldóri. — Enginn okkar
hafði séð hann. Hann kom einhvers staðar
vestan af landi, var sagður sonur einhvers
vinar húsbóndans, grafinn upp úr )ein-
hverri sveitaholu vegna gamals kunnings-
skapar.
„Ég ætla að biðja ykkur, og sérstaklega
þig, Gísli, að leiðbeina piltinum með verk-
in, meðan hann er að komast niður í þeim“,
sagði Pétur.
„Það er líka heldur skemmtilegt“, sagði
Gísli. „Ég hefi nú aldrei verið hneigður
fyrir barnakennslu. En við sjáum nú til“.
í sama bili opnaðist hurðin og hinn nýi
maður kom inn.
Það var hár og grannur piltur, um tví-
BRANDAJÓL