Morgunblaðið - 05.10.2010, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 5. OKTÓBER 2010
✝ Anna Halla Björg-vinsdóttir var
fædd á Siglufirði 5.
apríl 1947. Hún lést á
líknardeild Landspít-
alans þann 27. sept-
ember 2010. For-
eldrar hennar voru
Björgvin Bjarnason,
sýslumaður og bæj-
arfógeti, f. 12. júlí
1915, d. 10. des. 1989,
og kona hans Sig-
urbjörg Guðmunds-
dóttir, f. 6. apríl 1920,
d. 6. jan. 2006. Systk-
ini hennar eru Svanhildur Björg-
vinsdóttir, f. 25. maí 1945, maki
Eiður Kr. Benediktsson og Bjarni
handmennt frá Statens Lærerskole
i Forming, Notedden, Noregi 1977.
Hún starfaði sem handmennta-
kennari við Valhúsaskóla á Sel-
tjarnarnesi um nokkurra ára skeið
og síðan í nokkur ár hjá Frímerkja-
sölu Pósts og síma. Síðan hóf hún
störf við handritadeild Þjóð-
arbókhlöðu og starfaði þar til
dauðadags. Eftir Önnu Höllu liggur
töluvert af vefnaði og öðrum verk-
um sem bera vitni um einstaka
vandvirkni hennar og smekkvísi.
Anna Halla var virk í tónlistarlíf-
inu, starfaði í Söngsveitinni Fíl-
harnoníu óslitið um 30 ára skeið og
sótti tónleika á ýmsum sviðum tón-
listar. Anna Halla var mikil útivist-
armanneskja og hafði ferðast og
gengið víða um fjöll og byggðir á
Íslandi og í Noregi, en hún hélt
mikilli tryggð við Noreg eftir náms-
ár sín þar.
Útför Önnu Höllu verður gerð
frá Neskirkju í dag, 5. október
2010, og hefst athöfnin kl. 13.
G. Björgvinsson, f. 1.
febrúar 1951, maki
Ólöf M Guðmunds-
dóttir. Anna Halla
ólst upp á Sauð-
árkróki og Hólmavík.
Hún tók landspróf frá
Hérðasskólanum að
Reykjum árið 1962 og
stúdentspróf frá
Menntaskólanum á
Laugarvatni árið
1966. Forpróf í mál-
vísindum og hljóð-
fræði frá HÍ 1968.
Nam vefnað við Sta-
tens Håndverk og kunstindustr-
iskolen í Ósló 1969-1973 með dip-
lom í vefnaði og kennarapróf í
Það er undarlegt að sitja í þeim
sporum að semja minningargrein
um Önnu Höllu systur mína. Hún
hefur verið hluti af lífi mínu og
fjölskyldu minnar alla tíð, en er nú
svo skyndilega kölluð á brott frá
okkur. Veikindin komu snöggt og
óvægið og lögðu þessa hraustu
manneskju að velli á fjórum mán-
uðum. Það er margs að minnast nú
þegar leiðir skilur. Efst í huga er
þakklæti fyrir að hafa átt hana að
systur og vini alla tíð. Anna Halla
var einstök manneskja. Hún var
hlédræg, um of sagði ég alltaf, því
hún hafði svo mörgu að miðla. Sem
eldri systir var hún einstaklega
góð og ég minnist þess ekki að við
höfum rifist eða deilt um hlutina.
Sem föðursystir barnanna minna
var hún frábær. Hún lék við þau
og las fyrir þau, bjó til fallega hluti
og jólapakkarnir frá Önnu Höllu
voru alltaf sérstakt tilhlökkunar-
efni. Umbúðirnar um pakkana voru
handgerðar, merkispjöldin jafnvel
úr brenndum leir, í raun voru
pakkarnir sjálfir listaverk svo um-
búðir eru sumar enn til. Þannig
var Anna Halla, hún gaf nytsama
hluti og fallega, því hún var sann-
kallaður fagurkeri. Hún var lag-
hent og hafði listrænt handbragð,
það var sama hvert verkið var. Þá
hafði hún einstaklega fallega rit-
hönd, svo eftir var tekið.
Anna Halla lærði vefnað í Nor-
egi, en því miður starfaði hún ekki
lengi á því sviði. Þar held ég að
hlédrægni hennar hafi valdið
mestu um. Hún var ekkert fyrir
það að láta á sér bera og var gagn-
rýnin á eigin verk og var engin
eiginhagsmunamanneskja. Hún
hugsaði alltaf um aðra á undan
sjálfri sér.
Ég sagði að Anna Halla hefði
verið fagurkeri, hún var það í
bestu merkingu þess orðs. Hvert
sem viðfangsefnið var, tónlist,
myndlist, bókmenntir eða lífið
sjálft þá laðaðist hún alltaf að því
fallega og góða í öllum greinum og
miðlaði áfram til annarra. Það voru
ekki bara umbúðirnar um gjafir
Önnu Höllu sem voru fallegar,
innihaldið var það ekki síður, vand-
aðar bækur eða tónlist, eða hand-
verk. Gjafir hennar voru fallegar,
jafnt umbúðir sem innihald, eins
og hún sjálf. Hver er sínum gjöfum
líkastur er gjarnan sagt. Það orð-
tak sannast í Önnu Höllu, gjafir
hennar voru fallegar í gegn, gefnar
af heilum hug, velvilja og vænt-
umþykju. Hún laðaðist að því góða
og fallega og miðlaði því áfram til
samferðamannanna.
Anna Halla bjó alltaf ein, en átti
góðan og traustan vinahóp, sem
sannaðist í veikindum hennar. Vin-
irnir fylgdust með henni og heim-
sóttu hana svo lengi sem hægt var.
Sérstaklega viljum við aðstandend-
ur þakka Gerd Førland vinkonu
hennar frá Noregi, sem kom hing-
að til lands þegar Anna Halla
veiktist í vor, var hjá henni dag-
lega og hjúkraði henni af einstakri
alúð þar til yfir lauk. Var það okk-
ur aðstandendum ómetanlegt að
vita af henni hjá Önnu Höllu og fé-
lagsskapur hennar hefur létt syst-
ur okkar erfiða sjúkdómsgöngu.
Við kveðjum Önnu Höllu með
söknuði. Stundum finnst manni líf-
ið óréttlátt, en við eigum eftir fal-
legar minningar um einstaka
manneskju sem munu fylgja okkur
áfram.
Blessuð sé minning Önnu Höllu
Björgvinsdóttur.
Bjarni G. Björgvinsson.
Þú spyrð mig um haustið. Það kem-
ur og eignar sér engin
sem ilma nú vel eftir sláttinn með
sílgrænar lanir.
Það kemur og reikar á nóttunni
niður við á
og þar sem hún rennur glaðvær hjá
bökkum og blá
bindur það hörpu tunglsins þvert
yfir vatnið
og kallar á vindinn, lætur hann leika
á strenginn
löng og dapurleg rökkurstef og
hlustar
fram undir morgun.
En þú verður farin þá.
(Hannes Pétursson)
Saknaðarkveðjur.
Þín systir
Svanhildur og fjölskylda.
Anna Halla var yngst okkar sem
settumst í fyrsta bekk Menntaskól-
ans að Laugarvatni haustið 1962,
aðeins fimmtán ára. Fljótlega kom
í ljós að þessari hæglátu og prúðu
stúlku var flest til lista lagt. Hún
hafði forkunnarfagra rithönd og
teiknaði listavel. Hún las best allra
upp, bæði ljóð og laust mál og vel
söng hún líka. Í sundi og leikfimi
var hún fremst í flokki. Náminu
sinnti hún af kostgæfni og árang-
urinn eftir því. Þrátt fyrir hógværð
var eitthvað næstum tígulegt við
fas hennar og hreyfingar. Anna
Halla bjó utan heimavistar og tók
lítinn þátt í þeim ærslum sem þar
voru höfð í frammi. Vinátta okkar
festi rætur þegar við deildum her-
bergi í ferðalagi um Danmörku og
Þýskaland eftir stúdentspróf vorið
1966. Haustið 1967 hófum við báð-
ar nám í íslensku við Háskóla Ís-
lands og bjuggum á sama gangi á
Nýja Garði. Laugvetningar á Görð-
unum héldu hópinn og hittust
reglulega í svokölluðum kaffiklúbb.
Mörgum síðkvöldum eyddum við
Anna Halla líka tvær yfir kaffi-
krúsum. Þá bar margt á góma sem
ekki hefur farið víðar. Haustið
1969 venti Anna Halla sínu kvæði í
kross og hóf nám við Kunst- og
håndverksskolen í Oslo og lauk
þaðan námi fjórum árum síðar með
listvefnað sem aðalgrein. Á Nor-
egsárum hennar skrifuðumst við á.
Bréfin frá henni komu ekki mjög
þétt en þau voru svo vel skrifuð, í
öllum skilningi, að unun var að.
Tvisvar heimsótti ég hana í Osló og
gisti, í fyrra skipti í herberginu
hennar á stúdentagarði en seinna í
íbúð sem hún leigði ásamt vinkonu
sinni Gerd Førland. Vinátta þeirra
hélst alla tíð og var Gerd Önnu
Höllu og fjölskyldu hennar til
ómetanlegs stuðnings í erfiðum
veikindum hennar.
Eftir heimkomuna frá Noregi
tók brauðstritið við. Anna Halla
var vandlátur listunnandi. Hörð-
ustu kröfurnar gerði hún þó til
sjálfrar sín. Ekkert var fjær henni
en að trana sér fram. Henni var
ekki lagið að „markaðssetja sig“
eða „koma sér á framfæri“. Hinir
fjölþættu hæfileikar hennar nutu
sín sjaldnast í þeim störfum sem
hún vann sér til viðurværis en hún
sinnti þeim af alúð.
Samverustundirnar urðu strjálli
eftir því sem árin færðust yfir og í
fleiri horn var að líta. Alltaf leit ég
þó við hjá Önnu Höllu þegar leiðin
lá á vinnustað hennar á Lands-
bókasafninu og stundum gafst þá
tími fyrir kaffispjall líkt og forðum.
Ég vonaði að fundum fjölgaði þeg-
ar um hægðist hjá okkur báðum.
Það verður ekki. Eftir lifa minn-
ingar um góða vinkonu og einstaka
manneskju. Ég sendi Gerd, Svan-
hildi, Bjarna og fjölskyldum þeirra
samúðarkveðjur.
og kveð með orðum norska
skáldsins Halldis Moren Vesaas:
„Fátækari hefðum við staðið hér í
dag
hefði það ekki verið
svo þungt að missa þig.“
Sigurborg Hilmarsdóttir.
Anna Halla var hæversk kona,
hlýleg, minnug og samviskusöm.
Hélt sér helst til hlés, hafði ein-
beittan vilja, sýndi kjark og dæmi
um hann er þegar hún í blóma lífs-
ins skipti um starfsvettvang. Eng-
inn var svikinn af vinnu Önnu
Höllu og handunnin verk bera
leikni og vandvirkni hennar fagurt
vitni. Anna Halla söng alt í Söng-
sveitinni Fílharmóníu þar sem hún
stóð sína plikt sem virkur félagi frá
árinu 1979 og allt til 2006. Mætti
stundvíslega og jafnan fyrst
manna. Hún tók enda á sig þá
skyldu sín síðustu söngár að opna
Melaskólann fyrir æfingar á mánu-
dags- og miðvikudagskvöldum.
Hún var félagi af lífi og sál og tók
þátt í árshátíðum, ferðum og
veislum kórsins. Árið 2006 ákvað
Anna Halla að nóg væri sungið af
sinni hálfu en frá þeim tíma mætti
hún á tónleika Söngsveitarinnar
meðan ævin entist. Þannig sýndi
hún kórstarfinu lifandi áhuga og
velvilja. Naut þess að hlusta á
hljóminn þótt rödd hennar væri
ekki lengur hluti hans. Síðustu
samfundir hennar við kórfélagana
voru í veislu sem haldin var í til-
efni 50 ára afmælis Söngsveitar-
innar í apríl síðastliðnum. Þá var
ekki farið að bera á þeim veik-
indum sem drógu hana til dauða
svo snöggt. Kannski hafa þau átt
sinn aðdraganda en það segir fátt
af einum og það var hvorki háttur
Önnu Höllu að kvarta né tala um
líðan sína við samferðafólkið. Þeg-
ar til kastanna kom varð ekki við
neitt ráðið. Ég veit ég get mælt
fyrir munn félaga Söngsveitarinnar
Fílharmóníu þegar Önnu Höllu eru
við leiðarlok þökkuð samfylgd og
óeigingjörn störf í þágu kórsins í
áraraðir. Blessuð sé minning
trausts kórfélaga í Söngsveitinni
Fílharmóníu.
Lilja Árnadóttir.
Anna Halla Björgvinsdóttir hóf
störf í Landsbókasafni Íslands –
Háskólabókasafni fyrir rúmum tíu
árum eða í apríl árið 2000. Upp-
haflega leysti hún af í handrita-
deild en hóf störf í þjóðdeild 1. okt.
2001 og starfaði þar síðan. Hún
sinnti afgreiðslu á þjóðdeildarefni
fyrir fræðimenn á lestrarsal en sá
jafnframt um ýmis önnur verkefni
s.s. að flokka og búa um smáprent
sem berst í ótrúlegu magni til
safnsins í skylduskilum og að við-
halda skrá yfir íslenska doktora,
doktor.bok.hi.is. Þá átti hún einnig
stóran þátt í uppsetningu jólasýn-
ingar þjóðdeildar síðustu árin.
Anna Halla stundaði nám við lista-
og handmenntaskóla í Osló á sínum
yngri árum. Hún lagði stund á
vefnað og var félagi í Textílfélag-
inu. Hún var afskaplega handlagin
og hinn listræni þáttur í fari henn-
ar nýttist mjög vel við umönnun og
skipulag þess efnis sem varðveitt
er í þjóðdeildinni. Anna Halla var
unnandi klassískrar tónlistar og
óperusöngs. Hún var mikil útivist-
arkona og gekk mikið en það er
líkamsrækt sem margir í Bókhlöð-
unni stunda, auk þess sem hún var
í jógahópi safnsins. Starfsfólk
Landsbókasafns Íslands – Há-
skólabókasafns kveður Önnu Höllu
með söknuði. Hún var góður vinnu-
félagi og rösk til allra verka, vand-
virk, áreiðanleg og samviskusöm.
Ingibjörg Steinunn Sverr-
isdóttir landsbókavörður.
Í dag kveðjum við mæta sam-
starfskonu, Önnu Höllu Björgvins-
dóttur, sem lést eftir erfiða sjúk-
dómslegu. Hún vann með okkur af
ósérhlífni allt þar til sjúkdómurinn
tók völdin.
Anna Halla hóf störf við hand-
ritadeild Landsbókasafns Íslands –
Háskólabókasafns í apríl árið 2000
og flutti sig rúmu ári síðar á þjóð-
deild, báðar deildir eru nú innan
varðveislusviðs safnsins þar sem
viðfangsefnin eru íslenskur menn-
ingararfur og þar var hún vel
heima.
Anna Halla hafði margvísleg
störf með höndum og gekk í þau
öll af jafnmikilli samviskusemi og
vandvirkni. Hún sá um rafræna
skrá yfir doktorsritgerðir Íslend-
inga sem varðar eru við erlenda
háskóla. Hún sá einnig um umbún-
að á ýmiss konar smáprenti sem er
ómetanlegur fjársjóður fyrir fólk
sem stundar rannsóknir í ýmsum
fræðigreinum og gekk hún um
ritakostinn af mikilli natni og ná-
kvæmni, sem er mikilvægt á öllum
þeim söfnum, þar sem þjóðararfur
er varðveittur fyrir komandi kyn-
slóðir. Ekki má gleyma vinnu
hennar í þjónustuborði þjóðdeildar
þar sem reynir á lipurð og skjótar
lausnir.
Anna Halla var fagurkeri og
hafði gaman af öllu því sem fallegt
var. Hún var sjálf listfeng og list-
unnandi. Hún var vel að sér um
hvaðeina í myndlist og tónlist, er-
lenda og íslenska. Hún miðlaði
okkur hinum af þekkingu sinni og
hún tók virkan þátt. Anna Halla
var veflistakona, hafði numið við
Kunst og handværkskole í Osló í
fjögur ár og útskrifaðist þaðan
með sæmd enda óf hún hvert lista-
verkið á fætur öðru. Hún söng með
Söngsveitinni Fílharmóníu árum
saman og sótti tónleika annarra
flytjenda af miklum áhuga.
Oft minntist hún á árin í Noregi
og ætíð með hlýju. Það voru gef-
andi ár og alltaf togaði Noregur í
hana eftir að heim kom. Fríin sín
notaði hún gjarnan þar með göml-
um vinum og kunningjum náms-
áranna. Hún var útivistarmann-
eskja og fór í langar gönguferðir
innanbæjar sem utan og var lítið
fyrir að nota bifreiðar, kæmist hún
hjá því.
Anna Halla lagði varðveislusviði
Landsbókasafns ómetanlegt lið
með vinnu sinni á undanförnum ár-
um. Vinnu sem innt var af hendi af
einstakri trúmennsku. En við
söknum hennar ekki eingöngu
starfanna vegna, heldur ekki síður
vegna þess hve góður vinnufélagi
hún var. Skarðið verður vandfyllt.
Eftir sitjum við hnípin en um leið
þakklát fyrir að hafa átt mann-
kostakonuna Önnu Höllu að vinnu-
félaga.
Við vottum öllum aðstandendum
hennar dýpstu samúð.
Kristín Bragadóttir, sviðsstjóri
varðveislusviðs Lands-
bókasafns Íslands – Háskóla-
bókasafns.
Anna Halla
Björgvinsdóttir
Alvöru blómabúð
Allar skreytingar unnar af fagfólki
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
Sími: 553 1099 • Fax: 568 4499
Heimasíða: www.blomabud.is
Netfang: blomabud@blomabud.is
✝
Elskuleg móðir okkar, amma og langamma,
VALNÝ GEORGSDÓTTIR,
áður til heimilis að,
Bláhömrum 2,
Reykjavík,
andaðist á Heilbrigðisstofnun Blönduóss laugar-
daginn 2. október.
Útförin mun fara fram í Reykjavík og verður hún
auglýst síðar.
Erla Höskuldsdóttir,
Sigrún Höskuldsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir, amma
og langamma,
RAGNA SÓLBERG,
lést á St. Jósefsspítala föstudaginn 1. október.
Útför fer fram frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði
föstudaginn 8. október kl. 13.00.
Þeir sem vilja minnast hennar er bent á MND
félagið.
Óskar Líndal Jakobsson,
Gísli Þór Guðmundsson, Anna Hildur Hildibrandsdóttir,
Sóley Guðmundsdóttir, Ingvar Reynisson,
Friðgerður Guðmundsdóttir,
ömmubörn og langömmubörn.