Morgunblaðið - 15.11.2010, Qupperneq 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 15. NÓVEMBER 2010
✝ Garðar Skúlasonfæddist í Reykja-
vík 12. ágúst 1963.
Hann lést á Landspít-
ala – háskólasjúkra-
húsi 4. nóvember
2010.
Foreldrar hans
voru Skúli Gíslason, f.
6.8. 1940, d. 21.4.
2006, og Elísabet Jó-
hanna Sigurbjörns-
dóttir, f. 12.12. 1944,
d. 27.12. 2005. Hálf-
bróðir Garðars (sam-
feðra) var Erlingur, f.
21.1. 1960, d. 3.2. 2006. Bróðir
Garðars er Gísli Skúlason, f. 15.9.
1965.
Garðar giftist hinn 14. janúar
1995 Guðrúnu Kristinsdóttur, f.
10.10. 1959, og áttu þau eina dóttur,
Alexöndru, f. 21.5. 1996. Fyrir átti
Garðar Elísabetu Eir, f. 9.9. 1982.
Móðir Elísabetar Eir er Sigríður Ei-
ríksdóttir, f. 26.2. 1964. Börn El-
ísabetar Eir eru: Ísar Bjarki, f. 12.7.
2005, Aron Valur, f.
8.1. 2007, og Árný
Sara, f. 16.10. 2010.
Garðar eignaðist
Freyju Rut, f. 7.8.
1992. Móðir Freyju
Rutar er Þóra Jóns-
dóttir, f. 19.12. 1965.
Fósturdóttir Garðars
er Dagný Eyjólfs-
dóttir, f. 13.1. 1984.
Garðar og Guðrún
slitu samvistum.
Garðar lærði til
flugs og útskrifaðist
sem atvinnu-
flugmaður og síðar sem flugkenn-
ari. Sem atvinnuflugmaður starfaði
Garðar m.a. fyrir Rauða krossinn í
Angóla, Grænlandsflug, Flug-
félagið Air Atlanta Icelandic en
lengst af starfaði hann sem flug-
maður og flugstjóri hjá Cargolux í
Lúxemborg.
Útför Garðars fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, 15. nóvember
2010, og hefst athöfnin kl. 13.
Elsku pabbi.
Ég trúi því ekki ennþá að þú sért
farinn og hvað þetta gerðist allt
snögglega. Þú munt þó alltaf lifa
áfram í hjarta mínu. Síðustu 14 ár eru
mér ómetanleg og mun ég aldrei
gleyma þeim tíma sem við áttum
saman. Ég á ótal margar fallegar
minningar um þig og stundir okkar
saman.
Þú hafðir mjög gaman af útivist og
fórum við saman í margar ferðir upp
á jökul þar sem ég fékk til dæmis að
prófa að keyra í fyrsta skipti. Við fór-
um oft í útilegur saman og ég man
sérstaklega eftir ferðinni upp á há-
lendi þegar við fórum bæði að veiða,
gistum í tjaldi og skoðuðum nýfædda
yrðlinga í Hólaskjóli.
Þú elskaðir að elda góðan mat og
fengum við öll að njóta þess. Við eld-
uðum oft saman og þú kenndir mér
mörg trix í eldhúsinu.
Ein af skemmtilegum minningum
sem ég varðveiti er ferðin okkar til
Kúbu. Mamma var flugfreyja í flug-
inu en þú og ég sátum á fyrsta far-
rými með risaflatskjá fyrir framan
okkur. Þú passaðir svo vel upp á mig í
ferðinni og tókst mig t.d. á háhest í
sjónum við ströndina þar sem ég var
svo hrædd um að verða bitin af fisk-
unum.
Ég man eitt skiptið þegar þú
komst frá Ameríku færandi hendi
með stærsta tattú sem ég hafði séð.
Myndin var af ljóni sem ég fékk að
setja á bakið á mér, það náði frá hálsi
og niður allt bakið. Ég geislaði af
stolti og fékkst ekki til að vera í bol á
leikskólanum daginn eftir svo allir
myndu nú örugglega sjá tattúið mitt.
Við fórum stundum saman í bíltúra
og spjölluðum heima og geima. Það
var alltaf gott að tala við þig og þú
hafðir alltaf nýjar og skemmtilegar
sögur að segja mér. Við stoppuðum
oft og fengum okkur ís og áttum það
til að grínast og klína ís í hvort annað.
Ein fyndnasta og skemmtilegasta
minning sem við eigum saman er
þegar við reyndum að setja saman
tjaldið sem átti að vera svo auðvelt.
Það tók okkur marga daga að finna út
úr því þótt við værum með prófessor
á línunni. Það endaði með því að
Dagný systir kom 100 km leið og
smellti því saman á núll einni. Við
hlógum okkur máttlaus og þrátt fyrir
að hafa fengið sýnikennslu 50 sinnum
þá getum við enn í dag ekki komið
tjaldinu saman. Ég á tjaldið enn og
hugsa alltaf til þín þegar því er tjald-
að og ekki síður þegar ég reyni að
setja það saman.
Þú varst frábær pabbi og ég hef og
mun alltaf elska þig. Þú studdir mig
alltaf í því sem ég var að gera og
misstir aldrei af móti þegar ég var að
keppa í hinum ýmsu íþróttum.
Hvíl í friði elsku pabbi.
Þín dóttir,
Alexandra.
Elsku Garðar.
Ég kveð þig með miklum söknuði
og langar að minnast þín í örfáum
orðum.
Þú komst inn í líf mitt þegar ég var
átta ára þegar þið mamma kynntust.
Ég á ótal góðar minningar um sam-
verustundir okkar sem ég mun
geyma í hjarta mínu.
Ástríða þín til matargerðar var
einstök. Allt sem þú eldaðir var
dásamlega ljúffengt og það var eng-
inn svangur í kringum þig, ekki einu
sinni dýrin á heimilinu en það eru ef-
laust fáir kettir sem fengu þríréttað-
ar máltíðir.
Flugið var svo stór hluti af þér. Þú
elskaðir að fljúga og sagðir okkur svo
margar sögur úr fluginu og frá stöð-
um sem þú hafðir ferðast til. Ferð-
irnar sem við fórum í eru ógleyman-
legar og ekki síður að hafa flogið með
þér í einni af stærstu flugvélum
heims.
Við erum að mörgu leyti svo lík,
með svipaðan húmor og hæfilega
stríðin. Ég mun aldrei gleyma litlu
hrekkjunum þínum eins og sápunni
sem litaði hendurnar svartar og
tyggjópakkanum sem gaf frá sér raf-
stuð.
Ég mun hlúa vel að Alexöndru og
mömmu fyrir þig.
Takk fyrir allt sem þú hefur gert
fyrir mig.
Guð geymi þig, Garðar minn.
Þín,
Dagný.
Það er svo margt sem kemur upp í
hugann á kveðjustund, þegar litið er
yfir farinn veg. Tíminn verður af-
stæður. Hann ýmist stendur í stað
eða æðir áfram. Maður snýst um
sjálfan sig og veit ekki fyrir víst hvort
maður er að koma eða fara. það er
líkt og einhverjir áður óþekktir kraft-
ar séu leystir úr læðingi. Mér fannst
ég ýmist standa í hringiðu eða í auga
stormsins á meðan minningarbrotin
helltust yfir mig eins og brotsjór eða
kafaldsbylur á miðjum vetri. Á ör-
skotsstund þustu minningarnar í
gegnum hugann. Þannig leið mér
þegar ég kvaddi bróður minn við
sjúkrarúm hans á Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi að morgni 4. nóvem-
ber síðastliðinn.
Bróðir minn átti sannarlega marga
góða kosti. Hann var ekki bara ljúfur
bróðir, heldur einnig góður vinur.
Hann var tveimur árum eldri og fann
sig því stundum í því hlutverki að
passa upp á litla bróður sinn þegar
undirritaður kom sér í vandræði.
Hann sannaði það ítrekað að hann
var vinur vina sinna og reyndist þeim
alltaf vel. Eins og alvöru bræður,
þegar aðeins tvö ár skilja að, slóg-
umst við líka eins og hundar og kettir
þegar við nálguðumst unglingsárin
og þá gat andrúmsloftið oft verið æði
eldfimt í kringum okkur. Allt hékk
þetta á breyttu hormónaflæði ung-
lingsáranna en við stóðum alltaf sam-
an í lok dags. Ég var ekki lítið mont-
inn af bróður mínum þegar hann náði
því takmarki sínu að verða flugstjóri.
Og ekki bara flugstjóri á hvaða flug-
vél sem er, heldur stærstu farþega-
þotu í heimi. Ég gerði líka oftar en
ekki grín að honum þegar ég þurfti
svo að kenna honum á kaffikönnuna
sem honum fannst sumpart flóknari í
meðförum en stjórntæki risaþotunn-
ar. Við gátum hlegið og skemmt okk-
ur yfir þessu.
Garðar bróðir var ósérhlífinn til
vinnu og lagði sig alltaf allan fram.
Hann var greiðvikinn og átti stund-
um erfitt með að segja nei. stundum
fannst mér það koma niður á heilsu
hans og velferð en hin ýmsu verkefni
sem hann tók að sér í fluginu eru til
vitnis um vinnusemi hans og elju.
Lífsstíllinn sem hefur tilhneigingu til
að fylgja miklum útiverum og sífelld-
um ferðalögum virtust hafa tekið sinn
toll. Þó að margir séu kostirnir við
ferðalögin sem svo sannarlega geta
verið bæði spennandi og þroskandi
með aukinni víðsýni, örvandi hugsun
og tækifærum sem í þeim kunna að
felast þá leynast einnig hættur.
Elsku bróðir, alltof stutt fengum
við notið samveru þinnar hérna meg-
in þokunnar og ég kveð þig með trega
og söknuði í huga. Það er eigingirnin í
sjálfum mér sem vill halda þegar ég
veit að það er betra að sleppa og
þannig geng ég gegn betri vitund um
stund. Ég leyfi mér að trúa því að þú
sért kominn á betri stað og þar taki
foreldrar okkar og aðrir nánir fjöl-
skyldumeðlimir vel á móti þér og séu
þér ljós og styrkur í þessari ferð
þinni. Þín er sárt saknað. Ég hefði
ekki geta hugsað mér betri bróður.
Góða ferð, elsku bróðir.
Innilegar samúðarkveðjur vil ég
senda mágkonu minni og dætrum
Garðars sem nú eiga um sárt að
binda sem og öllum þeim sem til hans
báru hlýhug.
Gísli Skúlason.
Með miklum söknuði kveð ég mág
minn og góðan vin, Garðar Skúlason,
sem farinn er frá okkur allt of fljótt.
Lengi mætti leita til að finna jafn
gjafmildan og örlátan mann eins og
hann var. Lengst af starfaði Garðar
sem flugstjóri hjá Cargolux og var
flugið hans ástríða. Hann var mikill
áhugamaður um mat og matargerð
og gat hann staðið tímunum saman í
eldhúsinu við að útbúa frábæra rétti.
Því fleiri sem hann eldaði fyrir, þeim
mun meira naut hann sín sem gest-
gjafi. Ég á margar góðar minningar
úr matarboðum hjá Garðari og
Gunnu og ekki síst um jól og áramót
sem við eyddum alltaf saman.
Garðar hafði mikið dálæti á há-
lendinu og fór ófáar ferðir þangað á
sínum fjallabíl eins og við kölluðum
Artic Trucks jeppann hans. Ég brosi
alltaf út í annað þegar mér verður
hugsað til þess þegar hann lýsti fyrir
mér klæðnaðinum á Gunnu systur
þegar hún fór með honum upp á há-
lendi í Gucci-skónum. Honum þótti
nú ekki leiðinlegt að segja þá sögu
eins og svo margar aðrar. Það var
aldrei að spyrja að því með Garðar,
þegar kom að því að gera eitthvað
fyrir aðra. Hann var alltaf fyrstur til
að bjóða fram aðstoð sína, eins og
þegar við Ísabella fengum að flytja til
hans, Gunnu og Alexöndru í Jóns-
geislann. Það er okkur mæðgum svo
minnisstætt þegar við heimsóttum
Garðar í sumarbústað hans á Geysi.
Það var svo fallegt veður þann dag og
hann tók svo sannarlega höfðinglega
á móti okkur með dýrindis máltíð.
Ísabella talar ennþá um, og á aldrei
eftir að gleyma því, þegar hann óð
með hana út í á því hún vildi reyna að
sjá fiskana. Hún var líka voðalega
stolt af blómunum sem hún tíndi og
gaf honum þegar við fórum heim.
Elsku Garðar minn, mig langar að
þakka þér fyrir allt sem þú hefur gert
fyrir okkur Ísabellu, það er okkur
ómetanlegt. Við trúum og treystum
því að þér líði betur á nýjum stað.
Minningin um þig mun lifa í hjörtum
okkar alla tíð.
Elsku hjartans Gunna, Elísabet,
Dagný, Freyja, Alexandra og Gísli,
megi góður Guð styrkja ykkur á
þessum erfiðu tímum.
Sara Rut Kristinsdóttir og
Ísabella Hrönn Sigurjónsdóttir.
Elsku Garðar minn. Þá er þínu
ferðalagi lokið hér á jörð allt of fljótt.
Það hrannast upp minningar frá
þeim átján árum sem við áttum sam-
an. Allar góðu minningarnar um þig
og okkar samverustundir mun ég
ávallt geyma í hjarta mínu.
Ég mun leggja mig fram um að
hugsa vel um Alexöndru okkar.
Takk fyrir allt sem þú hefur verið
mér og mínum.
Ég vil kveðja þig með þessari bæn:
Guð gefi mér æðruleysi
til að sætta mig við það
sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því
sem ég get breytt
og vit til að greina þar á milli.
(Reinhold Niebuhr.)
Guð geymi þig,
Guðrún.
Öllu víðförulli mann en Garðar er
ekki víða að finna, en nú er hann lagð-
ur upp í þá ferð sem enginn snýr aft-
ur úr. Við móðursystkin Garðars
fylgdumst með honum vaxa úr grasi,
fylgdumst með því þegar langanir og
draumar rættust og urðum einnig
vitni að því þegar sumir þeirra
brustu.
Ungur heillaðist Garðar eins og
margir vaskir menn af því ævintýri
sem flugheimurinn er, og hans ævi-
starf varð að fljúga sumum stórkost-
legustu vélum sem framleiddar hafa
verið, til áfangastaða sem við hin
kunnum ekki einu sinni nöfnin á.
Þessum löngu ferðum fylgdu auðvit-
að miklar fjarvistir, og óhjákvæmi-
lega trosnuðu tengslin þegar stopular
voru samvistarstundirnar, en hvenær
sem þær gáfust þá var þeirra notið og
fyrir þær er þakkað nú þegar við
kveðjum með söknuði svo ungan
mann sem okkur finnst öllum að sé
alltof snemma frá okkur tekinn.
Í minningu okkar geymum við
mynd af manni, ungum og hraustum,
manni sem allt lék í höndunum á og
var hvers manns hugljúfi. Öll héldum
við að afturbatinn á sjúkrahúsinu
myndi skila okkur Garðari aftur, en
þrátt fyrir öll mannanna vísindi brást
sú von og eftir stöndum við í sárum
missi.
Öllum ástvinum Garðars sendum
við okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Sigurborg, Kolbeinn og Tómas.
Góður vinur minn er nú fallinn frá,
en við kynntumst í flugnámi og var
hann hjá Cargolux sem flugstjóri í
seinni tíð langtímum saman í fjarveru
frá öllu sínu, á risaþotum út um allan
heim. Garðar var mikill laxveiðimað-
ur, prófaði hestamennsku aðeins og
átti mótorhjól og var í fjallaferðum á
jeppanum sínum.
Garðar var flugmaður hjá ýmsum
félögum, svo sem Flugtaki, Atlanta,
Glace í Grænlandi og Simex í Sviss í
flugi fyrir Rauða krossinn í Afríku og
bar vinnan hans hann út um allan
heim.
Það var augljóst að Garðar var vel
liðinn og vinnusamur og var hann
alltaf reiðubúinn, brosandi og mildur
í skapi, til í hvað sem er. Náði ég að
hitta Garðar á fundi núna í lok októ-
ber á Íslandi og sagði hann mér að
það gæti brugðið til beggja vona með
líf hans og lést hann skömmu síðar og
er mikill söknuður að góðum dreng.
Votta ég aðstandendum hans samúð
mína. Nú er skarð fyrir skildi.
Ragnar Þór Hauksson.
Með örfáum orðum langar mig að
kveðja þig, kæri Garðar.
Á síðastliðnum vikum hafið þið (þú
og Elísabet Eir) oft komið upp í huga
mér. Það þurfti ekki nema eitt lag
(sem nú er aftur orðið vinsælt), til að
vekja upp brosandi og fallegar minn-
ingar frá okkar tíma. Litla skvísan
fór ekki að sofa nema að heyra „lagið
hans pabba, Sign your name across
my heart……“, góður og fallegur
tími. Hvíldu í friði, kæri Garðar.
Mínar innilegustu samúðarkveðjur
til barna Garðars, afabarna, Gilla
BRÓ, Guðrúnar, allra ættingja og
vina á þessum erfiðu tímum.
Með kveðju,
Dóra Ingólfsdóttir.
Nú sál þín er farin á fegurri stað.
Sorgin og söknuður eftir.
Hvað var það vinur sem braut þarna
blað,
hvað þrúgaði huga þinn, hver sagt
getur það
hver skilur það allt sem að heftir.
Nú frjáls ertu vinur og flýgur á braut,
frjáls undan kvölum, sorgum og þraut.
Já frjáls muntu fljúga og þrautunum
gleyma,
og lendir að lokum á vellinum heima.
Guðmundur Þ. Guðmundsson.
Sæll, Garðar minn.
Þegar maður horfir til baka er eins
og það hafi gerst í gær þegar við fé-
lagarnir settumst niður til þess að
hefja nám við flugliðabrautina við
Fjölbrautaskólann á Suðurnesjum.
Til að byrja með var þetta sundurleit-
ur hópur sem þjappaðist saman með
tímanum sem varð svo til þess að
þarna mynduðust vinabönd sem ekki
slitnuðu. Það er skemmst frá því að
segja að þetta voru skemmtilegir
tímar. Við vorum ungir piltar og
áhugamálin mörg en það sem auðvit-
að batt okkur saman var áhugi okkar
á flugi. Við hjálpuðumst að við bók-
lega námið og reyndum að sinna því
eftir bestu getu en ekkert þótti okkur
skemmtilegra en að fara niður á flug-
völl og fara í flugtúr saman á nokkr-
um flugvélum eftir skóla og það voru
ófáar ferðirnar sem við fórum saman
vítt og breitt um landið. Skemmtana-
lífið tók auðvitað sitt pláss á skránni á
þessum tíma og einhvers staðar
stendur að hætta skuli leik er hæst
sendur en það var kannski þinn veik-
leiki að kunna ekki að hætta, lífið var
jú svo skemmtilegt.
Eftir að við útskrifuðumst tvístr-
aðist hópurinn sumir hættu að hugsa
um flugið, einhverjir fengu vinnu hér
heima og aðrir erlendis. Þú varst í
þeim hópi okkar sem endaði að fljúga
hjá Cargolux í Lúxemborg. Flugið
var þér í blóð borið og sennilega leið
þér hvergi betur en við stjórnvölinn á
einhverri flugvélinni.
Það er nú þannig að þeir okkar
bekkjarfélaganna sem eru að vinna
við flugið í dag hittast helst í ein-
hverri flugstöðinni, annar að koma og
hinn að fara og það er söknuður í því
að vita það að maður eigi ekki eftir að
hitta þig einhvers staðar og fá sér
einn kaffi með þér og ræða heimsmál-
inn því aldrei kom maður að tómum
kofunum hjá þér, þú hafðir jú
ákveðnar skoðanir á hlutunum.
Elsku Garðar minn, það er með
þessum fáu línum sem við ætlum að
kveðja þig að sinni og eitt er víst að ef
við náum þessum bekk einhvern tím-
ann saman til endurfunda verður þín
sárt saknað því betri félaga og vin en
þig er erfitt að finna.
Við sendum dætrum og öðrum að-
standendum Garðars innilegar sam-
úðarkveðjur.
Fyrir hönd bekkjarfélaganna af
flugliðabraut, árgangi 1984,
Jón Magnússon og
Ingvi Kristján Guttormsson.
Garðar Skúlason
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og
langafi,
ÞORLEIFUR BRAGI GUÐJÓNSSON
frá Fáskrúðsfirði,
Nýbýlavegi 102,
Kópavogi,
sem andaðist þriðjudaginn 9. nóvember, verður
jarðsunginn frá Digraneskirkju þriðjudaginn
16. nóvember kl. 15.00.
Úrsúla Von Balszúm,
Reynir Carl Þorleifsson, Jenný Þóra Eyland,
barnabörn og barnabarnabörn.