Morgunblaðið - 20.11.2010, Page 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 20. NÓVEMBER 2010
✝ Guðný Sigurð-ardóttir fæddist í
Brautarholti, Reyð-
arfirði, 18. mars 1930.
Hún lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 10. nóvember
2010.
Foreldrar hennar
voru hjónin Jóhanna
Guðmundsdóttir hús-
freyja, f. 7. desember
1895, d. 26. apríl
1950, og Sigurður
Sigbjörnsson, verk-
stjóri og skrif-
stofumaður á Reyðarfirði, f. 13.
ágúst 1891, d. 18. febrúar 1977.
Systkini hennar voru: Sölvi, f. 21.
febrúar 1921, d. 4. nóvember 1990,
Margrét, f. 29. mars 1926, d. 3. nóv-
ember 2004, Erlingur, f. 15. júlí
1933, d. 29. desember 2007. Auk
þessara barna eignuðust Sigurður
og Jóhanna fimm börn er létust í
bernsku.
Guðný giftist Karli Ferdinands-
syni, starfsmanni Vegagerðar rík-
isins, Reyðarfirði, f.
17. október 1928, d. 3.
mars 1995, foreldrar
hans voru hjónin Sig-
rún Sigurðardóttir, f.
9. febrúar 1898, d. 13.
febrúar 1963, og
Ferdinand Magn-
ússon, f. 28 sept-
ember 1895, d. 5. jan-
úar 1968. Einkadóttir
Guðnýjar og Karls er
Jóhanna, f. 6. febrúar
1961, leiðbeinandi við
Leikskóla Reyðar-
fjarðar.
Guðný ólst upp á Reyðarfirði,
varð gagnfræðingur frá Eiðum,
stundaði nám í Húsmæðraskóla
Reykjavíkur, starfaði við versl-
unar- og skrifstofustörf, sem leið-
beinandi við Leikskóla Reyðar-
fjarðar og bókavörður í Bókasafni
Reyðarfjarðar.
Útför Guðnýjar fer fram frá
Reyðarfjarðarkirkju í dag, 20. nóv-
ember 2010, og hefst athöfnin kl.
14.
Mér þykir það svo skrítið að Lilla
sé dáin. Fyrir mér er hún enn konan
sem passaði mig þegar ég var lítil.
Lilla var barngóð með eindæmum og
þegar ég hugsa til baka þá man ég að
hún hlustaði alltaf með athygli á það
sem maður hafði að segja og talaði
alltaf við mann eins og jafningja.
Ég sá hana aldrei skipta skapi.
Hún var létt í lund og alltaf stutt í
brosið. Já, við hlógum oft saman við
Lilla og oftast að eigin óförum.
Við spiluðum líka oft eftir kvöld-
matinn. Þá sátum við Lilla, Kalli og
Jóhanna við eldhúsborðið á Heiðar-
veginum og spiluðum ólsen-ólsen.
Síðan var eldhúsborðið hlaðið kökum
og við gæddum okkur á heimabökuðu
lostæti. Á þessu heimili ríkti kærleik-
ur og virðing.
Ég gleymi heldur aldrei hvernig
Lilla bjó um rúmin. Hún hristi hverja
sæng vandlega, lagði þær fallega á
rúmin, svo strauk hún yfir aftur og
aftur svo þær lægju rennisléttar.
Ég fékk líka stundum að fara með
henni í vinnuna. Þá hjálpaði ég við að
tæma rusladallana hjá Vegagerðinni
á meðan Lilla skúraði og þurrkaði af
skrifborðunum. Fyrir litla stúlku eru
það forréttindi að fá að upplifa og
taka þátt í lífinu með þessum hætti.
Elsku Lilla, ég sakna þín sárt en ég
veit að þar sem þú ert núna kætast
börnin og eignast góðan vin.
Þín vinkona og frænka,
Ásta Sig.
Lilla móðursystir okkar bræðra er
látin, áttræð að aldri. Guðný var hún
skírð í barnæsku, en allir kölluðu
hana Lillu og sjálfri var henni tamara
að nota það heiti en skírnarnafn sitt.
Lilla er síðust til að kveðja úr barna-
hópi Jóhönnu ömmu okkar og Sigurð-
ar afa. Lilla hélt tryggð við æsku-
stöðvarnar, bjó allan sinn aldur á
Reyðarfirði. Þar reistu hún og eig-
inmaður hennar, Karl Ferdinands-
son, Kalli, sér stæðilegt hús af mikl-
um dugnaði. Lilla stjórnaði þar
heimilishaldinu af myndarskap og
mikilli rausn, og þar bjó Sigurður afi
okkar í öruggu skjóli þeirra hjóna, er
aldurinn færðist yfir hann.
Þótt systkini Lillu flyttu til
Reykjavíkur var samband þeirra við
hana alltaf mikið og náið. Meðal
fyrstu minninga okkar bræðra voru
upphringingar frá Landssímanum
þar sem tilkynnt var, að símtal biði
frá Reyðarfirði eða þá að símtalið,
sem móðir okkar hafði pantað þang-
að, væri til reiðu. Langlínusímtöl af
þessu tagi þóttu á árum áður allnokk-
urt fyrirtæki og kostnaðarsöm í
þokkabót. Var lítt horft til þess, þeg-
ar löngunin helltist yfir þær systur til
að spjalla um allt og ekkert, eins og
góðra systra er siður.
Lilla virtist alltaf létt og kát. Hlát-
ur hennar var innilegur og smitandi.
Viðmótið var hlýtt og ljúft, þótt gam-
ansemin væri aldrei langt undan.
Hún var í einu orði sagt skemmtileg.
Lýsingar við fjölmörg tækifæri hér á
landi um myndarlegu og gestrisnu
húsmóðurina nálgast vissulega
stundum hreina klisju. Þegar Lillu er
minnst er bara ekki nokkur leið að
komast hjá því að nefna þessa kosti í
fari hennar. Fengum við öll systkinin,
börn Margrétar og Ármanns, að
njóta þessa er við um lengri eða
skemmri tíma dvöldum hjá Lillu á
Reyðarfirði. Þar var viðurgerningur
allur eins og á fimm stjörnu lúxushót-
eli, en umhyggjan, sem við systkinin
mættum, sprengdi hins vegar stjör-
nugjafaskalann. Á unglingsárum
okkar vorum við bræður einn í senn
sumarlangt í vegavinnu fyrir austan.
Dvöldumst við virka daga í skúrum
við Lagarfljótsbrú, þar sem síðar
varð Fellabær, en á laugardögum
sóttum við niður á Reyðarfjörð til að
eyða helginni hjá Lillu. Meðferðis
höfðum við fullan pokaskjatta af
óhreinum vinnufötum. Aldrei brást
það, að Lilla afhenti okkur svo skjatt-
ann aftur í bítið á mánudagsmorgni,
og voru þá í honum tandurhrein fötin,
straujuð og snyrtilega brotin saman.
Mesta gleði og gæfa Lillu og Kalla
var einkadóttir þeirra, Jóhanna. Voru
þau öll afar náin. Enn styrktist sam-
band þeirra Lillu og Jóhönnu við and-
lát Kalla fyrir fimmtán árum. Þær
voru ekki bara nánar mæðgur heldur
bersýnilega einnig bestu vinkonur.
Vissulega hafði Lilla fengið sinn
skammt af veikindum síðustu árin.
Þá var dýrmætt að eiga Jóhönnu að.
Alltaf bar Lilla sig þó vel, hló og gerði
að gamni sínu á hverju sem gekk.
Andlát hennar kom samt á óvart.
Ekkert sérstakt hafði bent til þess í
hvað stefndi nema allra síðustu dag-
ana. Missir Jóhönnu er mikill. Við
bræður vottum henni samúð á sorg-
arstund.
Megi Lilla frænka okkar hvíla í
friði.
Jón, Sigmar og Guðmundur
Ármannssynir.
Lilla. Hvernig er hægt að lýsa ann-
arri eins manneskju án þess að
ókunnugir haldi að maður sé að fara
með fleipur eða að ýkja? Lilla, eins og
Guðný var alla tíð kölluð, var einstakt
góðmenni og einhver hrekklausasta
manneskja sem ég hef kynnst. Hún
var mikil öðlingskona, gestrisin með
afbrigðum og einstaklega hjálpsöm.
Það er mikil blessun að hafa fengið að
kynnast henni og að njóta jafnmikilla
samvista við hana og ég fékk. Hún
sýndi öllum samferðamönnum sínum
kærleika og umburðarlyndi, jafnt sín-
um nánustu sem ókunnugum. Hún
auðgaði allt líf í kringum sig á sinn lít-
illáta máta og vildi öllum það besta.
En hún hreykti sér svo sannarlega
ekki af því enda gerði hún sér líklega
ekki grein fyrir því hve mikið hún gaf
samferðamönnum sínum með nær-
veru sinni. Lilla fylgdist alltaf með
hvað ég var að sýsla og ég fann að hún
hugsaði til mín með hlýhug. Hún
sýndi því sem maður var að gera
áhuga hvort sem það var tónlistin
sem hlustað var á, íþróttirnar, námið
eða fjölskyldulífið. Aldrei gleymdi
hún merkisdögum og samgladdist yf-
ir hverjum áfanga sem maður áorkaði
á lífsleiðinni. Alltaf var mikil eftir-
vænting þegar von var á henni, Kalla
og Jóhönnu í heimsókn til Reykjavík-
ur. Samvera við þau var jákvæð upp-
lifun og það breyttist ekkert þrátt
fyrir alltof ótímabært fráfall Kalla.
Þegar ég var lítill var mikil spenna
við að opna jólapakkana að austan.
Ein eftirminnilegasta gjöf sem ég
man eftir til okkar bræðra voru hand-
klæði og púðar með merki knatt-
spyrnufélagsins Vals. Heimagert af
Lillu. Einstakir dýrgripir sem enginn
félagi okkar átti. Þó það komi manni
ekki í opna skjöldu að Lilla kveðji
þennan heim, södd lífdaga, þá er erf-
itt að hugsa sér að maður muni aldrei
aftur heyra í eða sjá hana. Andlát er
alltaf óvægið og söknuðurinn er mik-
ill. Með Lillu er farinn einhver mesti
öðlingur og góðhjartaðasta mann-
eskja sem ég hef kynnst en augljós-
lega býr þessi styrkur hennar og
Kalla, sem sama lýsing á við um, góðu
lífi í Jóhönnu dóttur þeirra. Kveð ég
Lillu með söknuði um leið og ég upp-
lifi þakklæti fyrir að hafa átt hana að.
Grétar Erlingsson.
Þá er komið að leiðarlokum og
kveðjustund, elsku Lilla. Fjöldi góðra
minninga kemur upp í huga mér. Það
er gott að eiga þær til að sefa sökn-
uðinn og sársaukann í hjarta mínu
sem fylgir þeirri miklu breytingu að
Lilla er fallin frá. Á Heiðarveginn var
alltaf notalegt að koma, og viðmótið
þannig að nánast var eins og þar væri
beðið eftir manni. Heimilisfólkið,
Lilla, Kalli og Jóhanna, var boðið og
búið að hjálpa til, ef með þurfti, t.d.
við barnapössun fyrr á árum þegar
við unga fólkið réðumst í ýmsa hluti
oft af meira kappi en forsjá. Alla tíð
síðan hefur þessi fjölskylda sýnt okk-
ur mikla tryggð og vináttu. Það sem
var einkennandi í fari Lillu var þessi
dæmalausa góða lund. Hún átti alltaf
aflögu gleði til að deila með öðrum.
Hún flíkaði ekki skoðunum sínum en
kunni að hlusta og virti skoðanir ann-
arra þannig að það urðu aldrei há-
vaðasöm skoðanskipti á þeim bæ.
Ekki fór það fram hjá neinum sem til
þekkti hvað þau Lilla og Kalli voru
miklir vinir og hversu mikil virðing
og væntumþykja ríkti milli þeirra og
sameinaðist þetta allt í ást á einka-
dótturinni Jóhönnu, sem nú er orðin
ein eftir á Heiðarveginum. Það er þó
vissa mín að þar verður áfram nota-
legt að koma. Bestu þakkir fyrir sam-
fylgdina, Lilla mín, og berðu öllu því
góða fólki, sem ég trúi að taki á móti
þér á einhverjum óþekktum stað,
kveðju mína.Við sjáumst þar næst.
Elsku Jóhanna, mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Hólmfríður Þorsteinsdóttir.
Komdu sæl og velkomin til Reyð-
arfjarðar sagði hún við mig fyrir rúm-
um þrjátíu árum þegar við heilsuð-
umst fyrst. Okkur var ætlað að vinna
saman við Bókasafn Reyðarfjarðar,
sem áður hét Lestrarfélag Búðareyr-
ar, en hún og Karl, eiginmaður henn-
ar, höfðu unnið mikið og óeigingjarnt
starf við það safn í áraraðir. Síðar átti
Jóhanna dóttir þeirra eftir að láta
safnið njóta starfskrafta sinna einnig
um árabil.
Þetta var upphafið að mikilli og
góðri vináttu sem entist þótt landið
þvert yrði á milli okkar síðar.
Lilla, eins og Guðný var kölluð, var
mjög skemmtileg kona, dálítið kald-
hæðin stundum og hafði sérstaka
kímnigáfu. Hún miðlaði mér fróðleik
um austfirskar hefðir, staðhætti,
mannlíf og ættfræði og kenndi mér
austfirska texta og sönglög.
Okkur leiddist aldrei á bókasafninu
þennan áratug sem við unnum sam-
an. Þangað komu bæjarbúar að ná
sér í lesefni og mikið var spjallað. Um
bækur, menn og málefni og slegið á
létta strengi. Ekki ónýtt fyrir að-
komukonuna að kynnast fólkinu á
staðnum á þennan hátt.
Við Hilmar minnumst oft Reyðar-
fjarðaráranna með söknuði og á þar
stóran hlut að máli fjölskylda Lillu.
Í húsið við Heiðarveginn var gott
að koma og ætíð stóðu dyrnar opnar
okkur öllum. Börnunum þótti eftir-
sóknarvert að setjast við borð Lillu
sem ævinlega og á dularfullan hátt
fylltist af ýmsu góðgæti. Fjölskyldan
kom fram við þau sem fullorðið fólk
og langþráða gesti. Karl var sérstak-
ur öðlingur sem kvaddi alltof fljótt.
Hann var fróður og vel lesinn maður
en fyrst og fremst traustur og hlýr.
Hún var köku- og tertumeistari af
snilld. Hún gat bakað allt, vinnu-
mannabollur, Bessastaðakökur,
svanahóp úr vatnsdeigi svo eitthvað
sé nefnt. Hún kunni líka listina að búa
til góðan mat. Allt bragðaðist vel, en
bestar voru þó lagkökurnar.
Heimsóknirnar urðu stopulli eftir
að ég flutti frá Reyðarfirði, en við
hittumst á ferðum okkar að sumar-
lagi. Við áttum þó alltaf löng samtöl í
síma á ákveðnum dögum og þá var
um nóg að tala, hvaða bækur við vær-
um að lesa, hvað væri að gerast í póli-
tíkinni og mannlífinu og alltaf var
eins og við hefðum hist í gær. Það er
gott að eiga mikinn sjóð góðra minn-
inga og geta gengið í hann að vild.
Ég kveð vinkonu mína að sinni og
þakka allar samverustundir okkar,
umhyggjuna og tryggðina við mig og
mína.
Jóhönnu sendum við Hilmar hlýjar
kveðjur.
Jósefína Ólafsdóttir.
Þegar samferðafólk á langri leið
hverfur af sjónarsviði þá bærist við-
kvæmur strengur í brjósti manns.
Þannig fór mér þegar ég fregnaði að
mæt samferðakona um árafjöld væri
svo snögglega af heimi horfin. Marg-
ar kærar svipmyndir liðinnar tíðar
fara um huga okkar hjóna þegar hún
Guðný Sigurðardóttir er öll, hún Lilla
eins og hún var oftast kölluð. Fyrst
man ég eftir þessari hugþekku stúlku
við afgreiðslustörf í kaupfélaginu
heima sem ég í feimni minni þá vildi
helzt láta afgreiða mig. Hún bauð af
sér svo ágætan þokka, tók strákstaul-
ann tali um leið og hún afgreiddi
hann, létt í máli með grómlausa
kímnigáfu ættar sinnar í ríkum mæli.
Þessum mörgu góðu eðliskostum
Guðnýjar áttum við Hanna bæði eftir
að kynnast vel, hún var ævinlega
þessi prúða, alúðarfulla og skemmti-
lega kona sem gott var að hitta og
eiga við tal. Hún var eðlisgreind hið
bezta, myndvirk og mikil heimilis-
manneskja, hugguleg kona og bar sig
vel. Hvarvetna þar sem hún var gat
hún sér hið allra bezta orð. Á leikskól-
anum heima, þar sem hún átti afar
farsæla starfssögu, átti hún hug smá-
fólksins og um hana þar hafði dótt-
ursonur minn, Hörður Seljan, hin fal-
legustu orð á dögunum eins og alltaf
áður. Hún tók bókasafnið okkar
heima í hið bezta fóstur, ef svo má
segja, þegar hún starfaði þar og var
þar rétt kona á réttum stað, fróð um
bækurnar og einstaklega lipur við
alla afgreiðslu, gjarnan með gam-
anyrði á vör. Guðný Sigurðardóttir á
lífssögu ljúfa og góða, henni fylgdi
farsæld góð og þekkur þokki. Hún
átti vaskan dreng og dugmikinn, Karl
Ferdinandsson, að lífsförunaut, en
Karl maður hennar lést snögglega
fyrir allmörgum árum og var henni
harmdauði.Við Hanna sendum Jó-
hönnu einkadóttur hennar innilegar
samúðarkveðjur, svo og öðru hennar
fólki, en með þeim mæðgum, Guð-
nýju og Jóhönnu var ætíð mjög kært.
Kær samferðakona er kvödd þakk-
látum huga fyrir mikil ágætiskynni,
fyrir það sem hún var samfélaginu
okkar heima alla tíð, litlu samfélagi
var dýrmætt að hafa átt samfylgd svo
ágætrar konu. Blessuð sé minning
hennar.
Helgi Seljan.
Guðný Sigurðardóttir
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
FRIÐJÓNS GUNNLAUGSSONAR,
Túngötu 11,
Seyðisfirði.
Steinunn Júlía Friðbjörnsdóttir,
Ingibjörg Valdís Harðardóttir, Valgeir Gunnar Hjartarson,
Gunnar Kristján Friðjónsson, Kristín Gissurardóttir,
Björg Friðjónsdóttir, Stefán Ragnar Ólafsson,
Gunnlaugur Friðjónsson, Bjarnheiður Jónsdóttir,
Friðjón Friðjónsson,
Einar Friðjónsson, Ágústa Ingimarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu samúð og vinar-
hug við andlát og útför hjartkærs bróður okkar,
frænda og vinar,
EINARS ÓLAFSSONAR
húsasmíðameistara.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Hrafnistu í
Reykjavík, einnig til félaga í IOGT stúkunni
Einingunni nr. 14, fyrir umhyggju og vinarþel.
Fyrir hönd aðstandenda,
Reynir Hlíðar.
✝
Ástkær móðir okkar, stjúpmóðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
HREFNA SVEINSDÓTTIR
frá Vík í Mýrdal,
Sóltúni 30,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Laugarneskirkju þriðjudaginn
23. nóvember kl. 15.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Styrktar-
sjóð Blindrabókasafns Íslands.
Banki: 137-05-69187, kt. 650183-0459.
Elsa Þorsteinsdóttir, Axel Bryde,
Sveinn Hrólfsson,
Daði Hrólfsson, Debora Turang,
Arnar Þór Hrólfsson,
Andri Hrólfsson, Sunna Karlsdóttir,
Ingólfur Hrólfsson, Hanna Jónsdóttir,
Gunnhildur Hrólfsdóttir, Finnur Eiríksson,
Bryndís Hrólfsdóttir, Engilbert Gíslason,
barnabörn og barnabarnabörn.