Morgunblaðið - 11.12.2010, Side 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. DESEMBER 2010
afi og amma bjuggu í Eyrargötu 27
en Stína fluttist með þeim til Siglu-
fjarðar árið 1933 ásamt langömmu
en til hennar kom Stína ung í fóst-
ur. Í Eyrargötunni ríktu kyrrð og
hefðir gamla tímans, þar var setið
án malanda þegar messa var og
fylgst af athygli með lestri fram-
haldssögunnar á kvöldin, en útvarp-
ið var í senn aðalsamband við um-
heiminn og menningarafþreying
þess tíma. Svo var það Lesbók
Morgunblaðsins sem aldrei var hent
og geymd sem gersemi. Stína var
mjög minnug á þennan tíma og var
því gaman að rifja upp eitt og annað
sem var farið að fyrnast eða við
ekki vissum. Það studdi við
bernskuminningarnar og setti ým-
islegt í skýrara ljós.
Stína var hávaxin og myndarleg
kona, einstaklega glaðlynd, bros-
mild og hjálpsöm. Þess vegna var
þægilegt og afslappandi að vera í
návist hennar. Í heimsóknum til
hennar löngu eftir að við urðum
fullorðin fannst okkur eins og hún
liti enn á okkur sem sömu krakkana
og forðum og það var afskaplega
notaleg tilfinning. Hún fylgdist
einnig vel með börnum okkar og
þau minnast hennar með hlýhug en
heimsókn til hennar var fastur liður
í ferðum til Siglufjarðar. Stína fór
ekki varhluta af mótlæti í lífinu.
Eiginmanninn, Baldur Ólafsson
múrarameistara, missti hún á besta
aldri. Baldur sem okkur fannst
hreystin uppmáluð, mikill skíða- og
útvistarmaður, lést af völdum
hjartaáfalls aðeins 43 ára gamall.
Eftir andlát Baldurs fór Stína að
vinna utan heimilis, aðallega við
verslunarstörf. Það voru töluverð
viðbrigði fyrir hana og síðustu
starfsárin voru henni ekki auðveld
enda var hún ekki heilsuhraust.
Stína kvartaði samt ekki undan
hlutskipti sínu og bar sig vel og
fylgdist vel með mönnum og mál-
efnum. Hún naut mikils barnaláns
og prýddu myndir af börnum,
barnabörnum og barnabarnabörn-
um borð og veggi hjá Stínu og var
hún afar stolt af þeim.
Við systkinin og fjölskyldur okk-
ar kveðjum Stínu með þökk og eft-
irsjá og vottum börnum hennar og
fjölskyldum þeirra samúð okkar.
Sigmundur, Kjartan
og Sigríður.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(Valdimar Briem.)
Minningabrotin koma fram í hug-
ann við andlát Kristínar Rögnvalds-
dóttur eða Stínu eins og hún var
jafnan kölluð. Hún var kona móð-
urbróður okkar, Baldurs Ólafsson-
ar, sem var okkur systkinum afar
kær. Hann dó langt um aldur fram
og var það mikill og sár missir fyrir
Stínu og börnin hennar fimm. Það
er dýrmætur arfur að eiga slíku
barnaláni að fagna sem þeim hjón-
um auðnaðist, börnin, tengdabörn
og barnabörnin hafa verið hennar
styrkur í öll þau ár sem liðin eru frá
láti Baldurs. Hún var líka mjög stolt
af sínum mannvænlega hópi. Í
hennar vistarverum mátti sjá
myndir af þeim allt í kringum hana.
Allt frá því að við systkinin fórum
að muna eftir okkur hefur Stína
verið mikilvægur hlekkur í okkar
stórfjölskyldu. Minningar okkar um
hana eru ljúfar, hún var okkur alla
tíð afar góð, allt frá því að við
skokkuðum út á Hvanneyrarbraut
til frænda þá tók hún okkur alltaf
opnum örmum. Allar götur síðan er
við komum sem gestir í fjörðinn
kæra fagnaði hún okkur af sömu
ljúfmennskunni. Mökum okkar og
börnum tók hún jafnvel og vildi
ávallt vita um þeirra hagi. Fyrir það
viljum við þakka og fyrir áralanga
vináttu sem aldrei hefur borið
skugga á.
Blessuð sé minning mætrar konu.
Börnum, tengdabörnum og öðrum
afkomendum vottum við okkar
dýpstu sambúð.
Sólveig Helga Jónasdóttir, Ás-
geir Jónasson og fjölskyldur.
Nú sit ég heima við
kertaljós og stjörnu-
bjartan himininn,
pabbi, eftir fallega
kyrrðarstund í Skálholti með staðar-
fólkinu þínu og systur Victoriu, og
kirkjuna vildi ég hafa upplýsta síð-
ustu nóttina. Börnin sofa og það er
allt í fínasta lagi. Við tölum saman og
ég elska þig en skrifa hér til að þakka
þér aftur. Og þakka þér nú einnig
frammi fyrir öllum þeim sem elska
þig líka, það er best fyrir alla núna.
Svo raula ég áfram lagið okkar, pabbi,
og man hvað við gleymdum okkur,
það var það besta, pabbi minn. Við
verðum og pössum hvort annað, í
anda og hjarta.
Náð Guðs er stórkostleg og enn
læri ég og þakka. Logandi bjartur í
hans nafni, pabbi minn, og hjá öllum
sem meðtaka. Það var starf þitt og
elska. Ég er svo heppin að vera þín
stelpa með greiðan aðgang, sem
hlustaði, vakti og lærði. Sofnaði með
koddann minn við skrifborðsfæturna
Sigurður Sigurðarson
✝ Sigurður Sigurð-arson fæddist 30.
maí 1944 í Hraun-
gerði í Flóa, hann lést
í Landspítalanum í
Reykjavík 25. nóv-
ember 2010.
Sigurður var jarð-
sunginn frá Skál-
holtskirkju 4. desem-
ber 2010.
þegar þú vannst næt-
urlangt, vaknaði svo í
rúminu mínu. En mátti
alltaf koma til þín. Þar
var allra best að vera,
enda gafstu mér mína
fyrstu ritvél þegar ég
var fimm ára gömul og
hjálpaðir mér við
fyrstu bókina. Seinna
gafstu börnunum mín-
um þennan dýrmæta
aðgang, elsku hjartans
pabbi minn. Kærleikur
sá sanni sem er sigur
þinn. Áður með í fóta-
taki þínu fallega, höndum þínum
bestu og augum þínum sem alltaf
sögðu satt.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(HP)
Takk, minn pabbi og afi,
Stefanía Sigurðardóttir og börn.
Með herra Sigurði Sigurðarsyni er
genginn einn áhrifamesti kennimaður
þjóðkirkjunnar. Háttvís og skarp-
greindur maður sem miklu hafði að
miðla til samferðafólks síns. Hann
hafði um árabil verið í forystusveit
prestastéttarinnar, sat í stjórn
Prestafélags Íslands og var formaður
þess um tíma. Sem vígslubiskup í
Skálholti beitti hann sér fyrir sí-
menntun presta og guðfræðinga,
einkum á sviði kennimannlegrar guð-
fræði. Fyrir hans tilstilli fengu ís-
lenskir prestar og guðfræðingar að
njóta fyrirlestra og samtals við
nokkra fremstu helgisiðafræðinga
samtímans, ógleymanlegar stundir
fyrir þau sem þess nutu.
Hr. Sigurði var afar annt um
kirkjusiði og helgihald, að það væri
vandað í alla staði. Sjálfur var hann
tilgerðarlaus og blátt áfram í þjónust-
unni. Predikanir hans látlausar, vand-
aðar og áhrifamiklar. Kollegum sín-
um var hann ráðagóður og örlátur á
fyrirhöfn til að hjálpa og leiðbeina
þeim er leituðu til hans. Hann naut
mikillar virðingar og trausts, einnig af
þeim sem ekki voru honum alltaf sam-
mála.
Heimili hr. Sigurðar og frú Arndís-
ar í Skálholti var ávallt gestrisið og
reyndu það margir prestar í tengslum
við fundi, fyrirlestra og hátíðir þar á
staðnum.
Þjóðkirkjan hefur misst mikilhæf-
an leiðtoga með fráfalli hans, en á líka
mikið þakkarefni fyrir hann.
Frú Arndísi, börnum þeirra og fjöl-
skyldu votta ég samúð fyrir hönd
prestastéttarinnar og bið minningu
hans blessunar.
Guðbjörg Jóhannesdóttir, for-
maður Prestafélags Íslands.
Góðvinur okkar hjónanna, Sigurð-
ur Sigurðarsson vígslubiskup, er lát-
inn langt um aldur fram eftir að hafa
greinst með illvígan og ólæknandi
sjúkdóm fyrir rúmu ári.
Svo þungbært sem okkur var að
fylgjast með hversu heilsu hans hrak-
aði þar til yfir lauk, er okkur auk
hryggðar og eftirsjár efst í huga
þakklæti fyrir að hafa mátt njóta vin-
áttu hans og samneytis við hann og
fjölskyldu hans um áratuga skeið. Hjá
honum var einungis gæsku og gleði að
sækja þannig að aldrei bar á skugga.
Fyrstu kynni okkar Sigurðar tók-
ust fyrir meira en 40 árum þegar
hann var við guðfræðinám við Há-
skóla Íslands. Tókst með okkur góð
vinátta sem varað hefur æ síðan.
Þegar við hjónin stofnuðum fjöl-
skyldu nokkrum árum síðar gaf Sig-
urður eldri okkur saman. Við Ingi-
björg og synir okkar vorum tíðir
gestir á heimilum feðganna og þeirra
góðu eiginkvenna og ævinlega tekið á
móti okkur með elskusemi og rausn.
Til marks um hlýhug og vinarþel
hins látna vinar okkar kemur okkur í
hug að þegar Þóroddur sonur okkar
útskrifaðist úr menntaskóla talaði
Sigurður hlýlega til hans og afhenti
honum skírnarvottorð hans, en það
hafði hann fundið í fórum föður síns,
sem skírði alla drengina okkar. Fyrir
rúmum þremur árum skírði hann svo
sonarson okkar hér heima með mikilli
alúð og hlýju.
Sigurður var hamingjumaður góð-
viljaður, skyldurækinn og vammlaus
embættismaður. Var almælt hversu
fagra söngrödd hann hafði, rödd sem
naut sín svo vel sem verða mátti í pré-
dikunum hans og tóni.
Að leiðarlokum kveðjum við og
minnumst góðs og gegnheils manns
með ríku þakklæti.
Sverrir og Ingibjörg.
Elsku besti stóri
bróðir minn
Mig langar ekkert til
að kveðja þig, ég er
ekki tilbúin í það ennþá. Hugurinn
reikar og fullt af minningum streym-
ir, ég litla skottið sem var svo stolt af
stóra bró sem dekstraði systur sína
með alls kyns gjöfum og góðgæti.
Góðar minningar úr æsku, heima hjá
litlu ömmu, þegar þú kynntist Sigur-
veigu, þegar María litla fæddist og
erfði prinsessuhlutverk stóru frænku,
Steinar sem lærði alla dyntina þína og
svo fengum við alveg frábæra viðbót
seinna meir með Anettu þinni.
Þú varst svo flottur með svarta
hárið þitt, stoltur, alltaf fínn og glæsi-
legur.
Mér er illt í hjartanu og ég á eftir að
sakna þín. Ég á eftir að sakna þess að
sjá þig ekki, heyra ekki röddina þína,
stríðnina, brandarana sem þú sagðir
alltaf, þó svo þeir væru nú ekkert allt-
af fyndnir, matarboða, golfsins, kaffi-
boða, já, allra þeirra stunda sem áttu
að vera en verða ekki.
Ég vil að þú vitir að þú verður alltaf
hjá mér, brósi, þú átt stað í hjartanu
mínu og hann hverfur aldrei.
Um leið og ég bið Guð að blessa þig
og vernda, sendi ég knús og kram og
kossa til þín, brósi, elska þig.
Litla systir,
Ragnheiður Ragnarsdóttir.
Bjarni er fallinn frá. Það var enn
myrkur að morgni 25. nóvember sl.
þegar mér barst símtal og viðmæl-
andi minn bar mér þessi tíðindi.
Nokkru síðar tók að birta og þar sem
á mig sóttu fjölmargar minningar um
samskipti okkar Bjarna tók sólin að
skína, ég trúði því að með þessum sól-
argeislum væri Bjarni að senda okkur
sína hinstu kveðju.
Ég kynntist Bjarna fyrir um einum
og hálfum áratug er hann hóf störf í
verslun Egils Árnasonar en á þeim ár-
um starfaði ég sem verktaki við að
þjónusta viðskiptavini fyrirtækisins.
Strax á fyrstu starfsdögum Bjarna
Bjarni Ragnarsson
✝ Bjarni Ragn-arsson fæddist í
Reykjavík 27. nóv-
ember 1950. Hann
lést á krabbameins-
deild Landspítalans i
25. nóvember 2010.
Útför Bjarna fór
fram frá Digra-
neskirkju 7. desem-
ber 2010.
gerði ég mér grein fyrir
því að þar hafði bæst
við góður félagi í annars
góða liðsheild sem þar
starfaði. Næstu ár átt-
um við Bjarni mikið og
gott samstarf sem aldr-
ei bar skugga á. Alltaf
ljúfur í viðmóti og ein-
lægur. Síðar er ég sneri
mér að öðrum h lutum í
starfi kom ekkert ann-
að til greina en að leita
til Bjarna með kaup á
hurðum, hvort heldur
það var í húsnæði sem
ég var að framleiða eða önnur verk-
efni. Í þeim viðskiptum stóð Bjarni
alltaf eins og klettur, alveg sama hvað
upp kom, alltaf voru mál leidd til lykta
með farsælum hætti.
Nú hin síðari misseri hittumst við
Bjarni því miður allt of sjaldan, fyrir
utan að hittast á vinnustað hans rák-
umst við hvor á annan á golfvellinum í
Öndverðanesi eða á hinum árlega ára-
mótafagnaði á Selfossi. Þá var spjall-
að um allt milli himins og jarðar,
gamlir tímar rifjaðir upp eða rætt um
golfíþróttina. Oft í okkar spjalli bar
fjölskyldumál á góma. Honum var
greinilega fjölskyldan ofarlega í huga
og velferð hennar, þeirra missir er
sárastur.
En nú er komið að leiðarlokum,
alltof snemma. Bjarna mun ég ætíð
muna sem hlýjan og einlægan mann.
Fjölskyldu hans sendi ég mínar hjart-
ans samúðarkveðjur og bið ykkur
guðsblessunar á erfiðum tímum.
Ágúst Pétursson.
Nú er kvaddur vinur og Oddfellow-
bróðir, sem lést eftir stutta sjúkrahús-
legu. Margar góðar minningar koma
upp í hugann eftir meira en 30 ára
kynni. Þegar við Bjarni kynntumst
varð okkur strax vel til vina. Við áttum
margt sameiginlegt eins og félagsmál
og golf. Golfið átti hug hans allan á
sumrin og mörgum stundum eyddum
við saman á golfvellinum. Hann var
mikill keppnismaður en hlýddi golf-
reglunum út í ystu æsar. Bjarni og Sig-
urveig ráku vefnaðarvöruverslun í
Hamraborg í Kópavogi um tíma, þar
sem ég er með mitt fyrirtæki og voru
samskipti okkar mikil þá.
Við vorum í sömu Oddfellowstúku
sem hélt fundi á föstudögum. Er mér
minnisstætt þegar við fórum, eftir
skemmtifund í stúkunni, á Hótel Borg
í kjólfötum. Við þóttumst auðvitað
bera af í myndarskap og nutum at-
hyglinnar frá kvenfólkinu og höfðum
gaman af kvöldinu. Ræddum við um
að endurtaka þetta þegar við værum
komnir á eftirlaun. Bjarni hafði smit-
andi hlátur og skemmtilega kímni-
gáfu og sá oft skoplegar hliðar á mál-
unum.
Við unnum saman að stofnun nýrr-
ar Oddfellowstúku og átti Bjarni stór-
an þátt í því að það tókst. Höfum við
starfað þar saman sl. tíu ár þar af í sex
ár í stjórn stúkunnar og var einstak-
lega gott að starfa með honum. Bjarni
var mjög skipulagður og hélt öllu til
haga, þannig að hægt var að fletta
upp í honum til upplýsinga þegar á
þurfti að halda. Hann gaf sér alltaf
tíma til þess að hlusta á skoðanir ann-
arra. Það leið ekki sá dagur sem við
vorum ekki í sambandi og áttum við
löng samtöl þar sem við skipulögðum
stúkustarfið og töluðum um framtíð-
ina. Hann var góður og traustur Odd-
fellowbróðir og vakinn og sofinn í
starfi sínu í þágu stúkunnar. Hinn 20.
október sl. hlaut hann Fornliðamerki
Oddfellow fyrir 25 ára starf í regl-
unni.
Bjarni var mikill fjölskyldumaður
og unni fjölskyldu sinni mikið. Sigur-
veig var hans stoð og stytta, hún var
sú sem hann treysti alltaf á og elskaði
svo mikið.
Ég kveð vin minn Bjarna með
söknuði og sendi fjölskyldu hans sam-
úðarkveðjur og fyrir hönd okkar
bræðra í stúkunni er honum þökkuð
samfylgdin.
Stefán R. Jónsson.
Fallinn er frá kær vinur og sam-
starfsmaður Bjarni Ragnarsson eftir
stutta og hetjulega baráttu við illvíg-
an sjúkdóm.
Leiðir okkar Bjarna lágu saman
þegar ég réð hann framleiðslu- og sölu-
stjóra hurðadeildar Egils Árnasonar
hf. í desember 1994. Bjarni hafði mikla
og góða þekkingu úr tréiðnaði, hafði
áður starfað sem framleiðslustjóri hjá
Kristjáni Siggeirssyni og TréX. Það
var því happafengur að fá hann í hóp
stjórnenda fyrirtækisins. Bjarni var
áræðinn, samviskusamur, duglegur,
skipulagður, ábyrgur og nákvæmur.
Allir þessir góðu kostir urðu til þess að
hann var fljótur að öðlast virðingu og
traust hjá samstarfsmönnum, birgjum
og viðskiptavinum. Hann var mikill
keppnismaður og setti sér háleit mark-
mið, undir hans stjórn jókst salan á
Ringo-innihurðum jafnt og þétt og
vörumerkið Ringo varð þekkt á Ís-
landi.
Bjarni var góður golfari. Hann
byrjaði að leika golf fyrir rúmum 30
árum hjá GR. (Golfklúbbi Reykjavík-
ur ) og sat í stjórn klúbbsins frá 1984-
1989 auk þess að gegna ýmsum trún-
aðarstörfum. Hann varð síðar félagi í
Golfklúbbi Öndverðarness, en þar var
tengdafaðir hans og vinur, Hafsteinn
Júlíusson múrarameistari, einn af
frumkvöðlum og stofnendum. Síðustu
árin hefur Bjarni verið félagi í GO.
Hjá Golfklúbbnum Oddi var hann í
öldungasveit klúbbsins og tók virkan
þátt í starfi LEK (Landssambands
eldri kylfinga.)
Þegar haldið var golfmót á vegum
fyrirtækisins var allt skipulag í hönd-
um Bjarna. Hann skipulagði t.d.
heimsókn verktaka og arkitekta til
Ringo í Þýskalandi. Ferðinni lauk
með ógleymanlegu golfmóti. Allt var
skipulagt í þaula.
Við hjónin nutum þess að leika golf
með Bjarna og Sigurveigu, þrátt fyrir
getumun, sýndi hann okkur getuminni
umburðarlyndi og hvatti okkur til
dáða, „æfingin skapar meistarann,“
sagði hann, og reglurnar verðið þið að
hafa á hreinu þetta er heldrimanna
íþrótt.
Eftir að Sigurveig og Dóra byrjuðu
að stunda golfið fyrir ca 5 árum, naut
Dóra góðs af tilsögn Bjarna. Hann
var duglegur að segja þeim til og fara
með þær hringi á Lúflingnum í Oddi.
Stundir okkar með ykkur hjónum á
golfvellinum í Borgarnesi og í Birkil-
undi í Skorradal eru ógleymanlegar.
Fyrir allar okkar góðu stundir saman
verðum við ætíð þakklát.
Kæri vinur, okkur langar að þakka
trygglyndi, traust og góða vináttu. Þú
varst drengur góður og framúrskar-
andi starfskraftur með stórt kærleiks-
ríkt hjarta. Þín verður sárt saknað.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Sigurveig, María, Steinar og
Anetta og fjölskylda, við biðjum Guð
að styrkja ykkur í sorginni.
Blessuð sé minning Bjarna Ragn-
arssonar.
Dóra og Birgir Þórarinsson.