Eyjablaðið - 23.12.1990, Qupperneq 13

EYJABLAÐIÐ
13
Ljónið og
Androkles
Hér er gömul saga sem kennir okkur það að
okkur er oft launað fyrir það á ólíklegasta
hátt ef við réttum
Eitt sinn var þræll nokkur, að
nafni Androkles. Húsbóndi
hans fór svo illa með hann, að
hann gat ekki lengur þolað slíka
meðferð. Hann sagði því við
sjálfan sig: „Pað er betra að
deyja en að lifa í þessu volæði.
Ég skal því strjúka frá húsbónda
mínum. Ef hann nær mér aftur,
veit ég, að hann lætur pinta mig
til dauðs, en betra er að deyja en
að lifa við eymd. Ef ég komst
undan, þá get ég haldið mér við
á skógum og eyðimörkum; að
sönnu lifa þar óarga dýr, en þau
munu naumast fara verr með
mig, en mennirnir hafa gjört. Ég
skal því heldur fela mig þeim á
vald en að lifa eins og aumur
þræll“.
Þegar hann var búinn að ein-
setja sér þetta, greip hann hið
fyrsta tækifæri, sem honum
bauðst, til þess að strjúka frá
húsbónda sínum, og faldi sig í
þéttum skógi. En þá varð hann
þess var, að hann hafði flúið úr
einni eymdinni í aðra. Hann var
búinn að ráfa þar í skóginum,
matarlaus, og loks fór hann í
örvæntingu inn í helli, sem hann
fann. Þar ætlaði hann að bíða
dauðans.
En þegar hann hafði legið þar
um hríð heyrði hann ógurlegan
hávaða, líkast því sem óarga dýr
öskraði. Hann stökk upp og ætl-
aði út úr hellinum, en er hann
var kominn í hellismunnann,
stóð fyrir honum afarstórt ljón,
sem bannaði honum útgöngu.
Nú hélt Androkles, að hann ætti
ekki langt eftir ólifað; en í stað
þess að ljónið hlypi í hann, eins
og hann bjóst við, gekk það
hægt og hægt, án þess að láta í
Ijós reiði, og gaf um leið frá sér
aumkunarlegt hljóð, rétt eins og
að það væri að biðjast hjálpar af
manninum.
Androkles var einbeittur
maður, og fór nú að skoða ljón-
ið nákvæmar. Hann sá að það
stakk við á einum fætinum, og
er hann gætti að nákvæmar, sá
hann, að fóturinn var bólginn
mjög. Þegar hann sá, að ljónið
ætlaði ekki að gjöra honum neitt
mein, tók hann fótinn á því milli
handa sinna, og skoðaði hann,
sins og þegar læknir er að skoða
sjúkling. Hann sá þá, að stór
þyrnir hafði stungist upp í ilina á
því: þess vegna var fóturinn
bólginn, og var farið að grafa í
honum. Ljónið var kyrrt á
meðan, og lofaði honum að fara
með fótinn á sér eftir vild sinni.
öðrum hjálparhönd
Androkles dro þyrninn út úr
fætinum á því og færði út mikið
af greftri.
Þegar ljónið fann, að verkur-
inn minnkaði við þessar
aðgjörðir hans, þá vissi það ekki
hvernig það átti að láta af gleði.
Það stökk í kringum Androkles
eins og kátur hundur, sleikti á
honum hendur og fætur, og
dinglaði rófunni. Síðan gaf það
honum alltaf að eta með sér, í
hvert skipti sem það fór á dýra-
veiðar. Þannig lifði Androkles
hjá ljóninu í nokkra mánuði. En
eitt sinn, er hann hafði gengið
lengra en vani hans var frá hell-
inum, þá varð hann fyrir flokki
af hermönnum, sem höfðu verið
sendir út til að leita hans. Þeir
tóku hann höndum og færðu
hann í fjötrum heim til hús-
bónda hans.
Húsbóndi hans dæmdi hann
til dauða, og var dauðahegning
hans ákveðin þannig, að ólmt
ljón, er hafði verið svelt í marga
daga til þess að gera það enn
ólmara, skyldi rífa hann á hol.
Dag þann, er dauðahegning
hans skyldi fram fara, höfðu
safnast saman ótal áhorfendur,
til þess að horfa á þessa óttalegu
sjón. Androkles var látinn vopn-
laus á bert svæði sem til þess var
ætlað. Að vörmu spori kom
ljónið æðandi fram með opið
ginið, reistan makkann, og eld-
ur brann úr augum þess. En er
það leit Androkles, þá fleygði
það sér þegar niður fyrir fætur
honum, sýndi honum vinahót,
eins og tryggur hundur sýnir
húsbónda sínum, og lýsti á allar
lundir, sem það gat, gleði sinni
yfir því, að hafa fundið hann
aftur. Allir áhorfendurnir undr-
uðust þetta, og landstjórinn í því
landi, sem var einn af áhorfend-
unum, kallaði til Andróklesar,
og bauð honum að skýra frá,
hvernig á þessu stæði.
Androkles sagði þá upp alla
söguna, hvernig hann hefði hitt
ljónið í skóginum og læknað
það, og að þetta væri sama
ljónið, sem hefði alið önn fyrir
sér í hellinum. Allir þeir, sem
við voru, undruðust þessa sögu,
og báðu þeir landstjórann að
gefa Androklesi grið. Lét hann
það að orðum þeirra, og gaf
honum ekki aðeins líf, heldur og
ljónið líka, sem þannig hafði
frelsað líf hans tvisvar.
Úr lestrarbók Þórarins Böðv-
arssonar.
Gamlar myndir
úr Eyjum