Morgunblaðið - 14.02.2011, Qupperneq 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 14. FEBRÚAR 2011
✝ Elsa Tryggva-dóttir fæddist í
Reykjavík 19. ágúst
1948. Hún lést á
krabbameinsdeild
Landspítalans 3.
febrúar 2011. For-
eldrar hennar voru
Tryggvi Haralds-
son, póstfulltrúi, f.
25.2. 1925, d. 25.2.
2000, og Svava
Hjaltadóttir, hús-
móðir, f. 30.11. 1925, d. 30.11.
2007. Elsa átti fimm systkini, Ás-
laugu, f. 9.5. 1951, Harald, f. 22.2.
1955, Ástu, f. 31.12. 1957, d. 14.9.
2001, Svövu, f. 24.10. 1964, og
Sigríði, f. 26.3. 1967.
Elsa giftist Páli Jónssyni og
eignuðust þau þrjá syni, 1) Hjalta
Jón, f. 16.12. 1976, hann er í sam-
búð með Dagmar Valsdóttur og
eiga þau tvo syni, Víking Breka
og Skarphéðin Þór, 2) Svavar
Pál, f. 29. apríl 1981,
í sambúð með Ásu
Sigríði Ingadóttur
og eiga þau eina
dóttur, Svölu Vig-
dísi, 3) Vigni Þór
Pálsson, f. 10.12.
1982. Elsa og Páll
skildu.
Elsa ólst upp í
Kópavoginum, tók
þaðan grunnskóla-
próf og fór svo í
Hjúkrunarskóla Íslands, þaðan
sem hún útskrifaðist 17. október
1970. Árið 1972 flutti Elsa til Vík-
ur í Mýrdal og starfaði þar sem
hjúkrunarfræðingur í 28 ár. Elsa
flutti til Reykjavíkur árið 2000 og
hóf störf á Hjúkrunarheimilinu
Sunnuhlíð, þar sem hún vann allt
fram að veikindum sínum.
Útför Elsu fer fram frá Kópa-
vogskirkju í dag, 14. febrúar
2011, og hefst athöfnin kl. 13.
Elsku stóra systir.
Eitthvað tók þessi barátta
styttri tíma en ég hélt. Reyndar
trúði ég því lengi að þú myndir
vinna en rétt eins og oft áður, þá
fannstu þörf fyrir að hlífa litlu
systur þinni við slæmum fréttum.
Mig langar bara að segja takk
fyrir mig, það sem þú nenntir
endalaust að hafa mig í heimsókn,
fyrst á Reyni og seinna í Vík, sum-
ar eftir sumar. Með árunum varð
svo ekki hægt að fara í gegnum
sumar án þess að heimsækja þig.
Það var margt sem ég fékk að
upplifa í fyrsta sinn í þinni umsjá;
að toga í beljuspena, keyra trak-
tor, verða skotin í strák og fara á
mitt fyrsta sveitaball. Ekki nóg
með að þú leyfðir okkur vinkon-
unum að fara á ball alla leið á
Klaustur, þú gafst okkur smá
vökva í flösku svo við værum ekki
að drekka eitthvert glundur frá
hinum krökkunum, síðan fékkstu
Palla til að keyra okkur austur og
þú meira að segja fékkst hann til
að sækja okkur líka. Þú í hnot-
skurn, endalaus umhyggja. Þú
varst svo lík mömmu, róleg og
hæglát, eins og klettur sem allir
geta hallað sér að, vissir um að fá
þann stuðning sem þörf var á.
Með árunum breyttist okkar
samband úr því að vera stóra syst-
ir og litla systir, yfir í að vera vin-
konur. Ég mun aldrei gleyma
prjónastundunum okkar, þegar
þú komst í heimsókn og við sátum,
oft í þögn, og prjónuðum eða
blöðruðum fram og til baka um
garn og uppskriftir.
Takk fyrir allar samverustund-
irnar á Hjaltastöðum, ég hefði nú
viljað fara oftar með þér til að
hlaða batteríin eins og við kölluð-
um það. Ég mun alltaf hugsa til
ykkar mömmu þegar ég fer í rifs-,
sól- og krækiberjatínslu í sveit-
inni, ég veit að þið verðið með mér
þar.
Elsku Elsa, takk fyrir að vera
stóra systir mín, takk fyrir að vera
þú, takk fyrir að eiga svona ynd-
islega stráka, takk fyrir ferðalagið
sem við áttum saman, takk fyrir
allt!
Ég bið að heilsa mömmu, pabba
og Ástu systur.
Ástarkveðjur,
Sigríður.
Elsku Elsa frænka.
Þú varst alltaf svo góð við okk-
ur, fyndin og skemmtileg. Þú
gafst okkur alltaf svo skemmtileg-
ar bækur, bækur sem við vorum
búin að óska okkur. Þegar þú
komst í heimsókn til mömmu og
þið voruð að prjóna, þá gafstu
okkur oft pening til að fara í bak-
aríið og kaupa snúð.
Okkur finnst ömurlegt að þú
hafir fengið krabbamein, við vor-
um mjög leið þegar mamma og
pabbi sögðu okkur frá því. Við
vonuðum að þú myndir vinna en
krabbameinið vann. Það er svo
ósanngjarnt að þú skulir vera dá-
in, þú áttir svo skilið að fá að lifa
lengur.
Takk fyrir að vera frænkan
okkar, við ætlum að vera góð við
Víking Breka, Svölu Vigdísi og
Skarphéðin Þór, alveg eins og þú
varst við okkur. Við biðjum að
heilsa ömmu Svövu og afa
Tryggva og Ástu frænku.
Elskum þig og söknum þín allt-
af.
Freyja Ósk og Aron Yngvi,
10 ára.
Elsu frænku kynntist ég fyrir
tæpum 40 árum, þegar hún fluttist
til Víkur sem hjúkrunarfræðing-
ur. Hún bjó í vesturenda í húsi for-
eldra minna og strax mynduðust
sterk bönd. Við fyrstu kynni fann
maður hvað hún frænka var
traust, heiðarleg, umburðarlynd
og ofsalega góð manneskja.
Þegar elsta dóttir mín var á
öðru ári veiktist hún og fékk mjög
háan hita og til stóð að flytja hana
á spítala. Þá sagði Elsa „ég skal
vaka og kæla hana í nótt og við
sjáum svo til í fyrramálið“. Að
vaka með Elsu frænku var ekki
mikið mál fyrir unga móður, því
þessi elsku frænka var svo pollró-
leg, vann verk sitt svo yfirveguð
og fagmannlega. Ég dáðist að
henni þá og allar götur síðan.
Mörgum árum seinna þegar við
rifjuðum upp þessa nótt sagði hún
að það hefði ekki verið auðvelt að
kæla litlu frænku sína sem hún
þekkti svo vel, en hún vildi samt
ekki senda hana í burt því þannig
vann hún Elsa ekki.
Pabbi og mamma tóku Elsu
sem einni af okkur systkinunum,
enda var ekki annað hægt. Þegar
drengirnir hennar fæddust
hringdi mamma í okkur, til að
segja okkur fréttirnar og ánægjan
í röddinni var eins og þegar hún
lét vita um fæðingu systkinabarna
okkar. Og allir voru þeir svo ynd-
islegir, stórir og myndarlegir. Ég
veit að þeir muna eftir góðum
stundum með Ebbu og Munda.
Þegar pabbi dó var Elsa klett-
urinn okkar. Hún vissi alveg hvað
þurfti að gera og hvernig, hún var
okkur ómetanleg stoð.
Síðasta veturinn sem mamma
var í Víkinni, var nóg að gera hjá
Elsu. Þegar vont var veður rúllaði
Elsa upp sænginni sinni og kom
og svaf bara hjá henni, ekkert
mál.
Mikið var mamma líka ánægð
þegar Elsa kom til Skagastrandar
í heimsókn, þá var nú ýmislegt
rifjað upp og svo gat hún líka sýnt
öllum hana Elsu sína.
Þegar mamma dó kom Elsa
með fyrstu ferð norður til að vera
með okkur systkinunum og að-
stoða okkur. Það var svo gott að fá
hana og gekk hún svo vel frá
henni. Þannig hefði mamma líka
viljað hafa það!
Síðasta samtalið okkar frænku
var svo yndislegt. Við spjölluðum
svo mikið og hlógum. Hún sagði
mér t.d. frá drengjunum sínum,
tengdadætrunum og yndislegu
barnabörnunum, hún var svo stolt
og hamingjusöm með hópinn sinn.
Við töluðum líka mikið um „góðu
genin“ í okkur og forfeðrum okkar
sem ekki gáfust svo auðveldlega
upp. En því miður hafði sjúkdóm-
urinn betur í þetta sinn.
Ég, fyrir hönd okkar systkina
minna, þakka Elsu frænku fyrir
allt og allt.
Elsku Hjalti, Svavar, Vignir og
fjölskylda, systkini Elsu og fjöl-
skyldur, Guð styrki ykkur á þess-
ari erfiðu stundu.
Hvíldu í friði, elsku frænka.
Kristín Kristmundsdóttir
Það er erfitt að skrifa minning-
argrein um æskuvinkonu. Margt
kemur í hugann og margt er ósagt
og ógert á svona tímamótum.
Hryggð, söknuður og tómarúm er
í hjartanu. Við Elsa kynntumst 9
ára í Kársnesskólanum. Við
tengdumst vináttuböndum sem
hafa haldist æ síðan.
Ferðir okkar á Bræðraborgar-
stíginn til ömmu Siggu, móður-
ömmu Elsu, voru margar. Margar
ferðirnar fór ég að heimsækja
Elsu í bústað fjölskyldu hennar í
Mosfellsdalnum þar sem þau
bjuggu öll sumur. Þegar við Elsa
vorum á gangi saman héldum við
alltaf hvor utan um aðra. Elsa yfir
axlir mér og ég um mitti hennar.
Það er yndisleg minning.
Það er líklega sérstakt hvað
samband okkar Elsu hefur alltaf
haldist gott því við höfum alltaf
farið hvor sína leiðina. Elsa fór í
Gagnfræðaskólann í Kópavogi en
ég í Kvennaskólann, ég flutti til
Danmerkur en Elsa til Víkur í
Mýrdal, Elsa fór í hjúkrun en ég í
lögregluna. Þegar Elsa fluttist til
Reykjavíkur var ég mest á Akur-
eyri, en alltaf vorum við vinkonur.
Elsa trygg eins og klettur og ég
fiðrildið. Þó það liði stundum
nokkur tími sem við hittumst ekki
þá voru orð jafnvel óþörf; við
þekktum hvor aðra svo vel og virt-
um hvor aðra eins og við vorum.
Ég held að Elsa hafi vitað allt um
mig og þekkt mig best. Ef ég ætl-
aði að segja henni eitthvað vissi
hún það. Hún sagði mér líka svo
margt sem ég geymi með mér.
Aldrei liðu afmælisdagar okkar án
þess að við heyrðum hvor frá ann-
arri og oftast mundum við eftir af-
mælum annarra fjölskyldumeð-
lima. Þegar Elsa vissi að mér leið
illa, sem ung móðir í Danmörku,
kom hún í heimsókn og lét mér
líða vel. Eftir að ég flutti til Ís-
lands var Elsa komin með heimili í
Vík og orðin móðir og mikið var
gott að heimsækja Elsu og Palla
og drengina í Vík.
Síðustu mánuðir voru Elsu
örugglega erfiðir en hún kvartaði
aldrei. Hún greindist með krabba-
mein í ágúst sl. Drengirnir hennar
Elsu, eins og hún kallaði þá alltaf
þegar við ræddum um þá, eru ein-
staklega vel gerðir og góðir ungir
menn, þeirra missir er mikill. Elsa
vildi allt fyrir þá og þeirra litlu
fjölskyldur gera og þau voru
henni allt. Litlu barnabörnin, Vík-
ingur, Svala og Skarphéðinn,
missa mikið að fá ekki að hafa
ömmu Elsu lengur. Það kom alltaf
sérstakur svipur á Elsu, full af
stolti og blíðu, þegar hún talaði um
og hitti litlu barnabörnin. Við Elsa
vorum í nánu sambandi síðustu
mánuði og náðum að segja margt
hvor við aðra sem var okkur báð-
um dýrmætt. Ætluðum að gera
svo margt þegar hún yrði hress-
ari.
Elsku Elsa mín, þakka þér
samfylgdina í gegnum öll árin en
mikið hefði verið gott að fá meiri
tíma saman.
Ég sendi drengjunum hennar
Elsu, þeim Hjalta, Svavari og
Vigni og litlu fjölskyldunum
þeirra og systkininum Áslaugu,
Halla, Svövu og Siggu og þeirra
fjölskyldum innilegustu samúðar-
kveðjur frá mér og minni fjöl-
skyldu.
Gott er að staldra og líta til liðinna
stunda,
leiftrandi myndir í sjónhending
fram hjá mér skunda.
Þó margt hafi síðan hjá báðum á
dagana drifið,
drengskapur þinn hefur aldrei
brugðist, – en hrifið.
(Vald.L.)
Þín vinkona,
Sigrún (Bíbí).
Hið mikla geymir minningin
en mylsna og smælkið fer.
Florence Nightingale helgaði
líf sitt umhyggju fyrir þeim sem
minna máttu sín, voru veikir eða
slasaðir og þannig var líf minnar
kæru vinkonu, Elsu Tryggvadótt-
ur. Allt frá því við urðum vinkonur
í Gaggó Kóp og Ásta systir hennar
greindist með sykursýki þá komu
aðrir á undan henni í forgangsröð-
inni. Við gerðum ýmislegt saman
á þessum unglingsárum, lærðum
saman á bíl, Volkswagen-bjöllu
hjá Tryggva. Keyrðum saman upp
í sumarbústað, þar sem trén
svignuðu undan rifsberjunum og
Svava beið eftir okkur með góð-
gæti og síðan aftur í Kópavoginn
kæra að morgni.
Elsa var alin upp í miklum kær-
leik og góðum aga og ég öfundaði
hana af því að fá ekki fara á skauta
fyrr en hún var búin að klára
heimilisverkin! Ef við komum of
seint heim þá var útivistin tekin
af, að koma ólærð í skólann var
eitthvað sem þekktist ekki og ynd-
islegt var að horfa á Elsu prjóna
upp á vinstri höndina heilu kjól-
ana, útprjónaða. Hvorki kennar-
inn né mamma hennar gátu hjálp-
að henni svo hún fór bara til
móðursystur sinnar sem prjónaði
líka upp á vinstri.
Okkar besta ár var þó þegar við
deildum herbergi heilan vetur á
lýðháskóla í Borlänge í Svíþjóð,
eftir að hafa farið með Gulfossi til
Kaupmannahafnar og smyglað
töskum fyrir skipshöfnina. Dýr-
mætum helgum eyddum við hjá
þeim merkishjónum Hlín og Oddi
sem voru við nám í Falun og tóku
okkur sem sérstökum frænkum
ofan af Íslandi. Það var svo ótal-
margt brallað þennan vetur. Fyrir
hugskotssjónum stendur mér
jólaferðin til kirkjunnar í Rättvik
klukkan fimm að morgni jóladags
og Elsa klædd í refapels og húfu
með slíkt teppi breitt yfir hnén,
sitjandi á hestasleða með bjöllurn-
ar klingjandi yfir snæviþakta jörð-
ina. Tignarleg og lítillát, það var
hennar hlutskipti sem fór henni
vel og gæddi hana því öryggi og
vinsemd sem einkenndi hennar
starf í lífinu. Á skólaárunum í
hjúkrun tók við hinn skemmtilegri
tími með áhyggjuleysi ungdóms-
áranna, einstaka partíi og dansi-
böllum. Eftir útskriftina tók svo
við alvara lífsins þegar vinkona
mín réð sig til Víkur í Mýrdal sem
hjúkrunarkona, þar upplifði hún
sínar sælustu og erfiðustu stundir
lífsins. Þar fæddust drengirnir
hennar þrír sem voru hennar
augasteinar og stoltari móður var
vart að finna þegar við heyrðumst
og skiptumst á fréttum af börnum
okkar. Það var nú vinkonu minni
líkt að setja í síðasta jólakortið
frásögn af þeim og barnabörnun-
um sínum en vera ekkert að flíka
því hve veik hún væri búin að vera.
Blessuð sé minning hennar, við
hjónin sendum öllum börnunum
hennar Elsu og systkinum hennar
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Hildur Sæmundsdóttir.
Skólasystir okkar, Elsa
Tryggvadóttir, er fallin frá langt
fyrir aldur fram eftir skamma
sjúkdómslegu. Fyrstu kynni okk-
ar af þessari hávöxnu, rauðhærðu
og glæsilegu stúlku voru þegar við
hófum nám við Hjúkrunarskóla
Íslands á haustdögum ársins 1967.
Elsa var traustur og trygglynd-
ur vinur. Hluti hópsins bjó á
heimavist skólans og var þar oft
glatt á hjalla og það var gaman að
koma inn á herbergi til Elsu til að
spjalla og sprella. Elsa naut sín í
góðra vina hópi og var hún ætíð
tilbúin að snattast með skólasyst-
ur sínar þar sem hún var ein af
fáum bekkjarsystrum sem voru
með ökuskírteini og höfðu bíl til
umráða.
Nú er við skólasystur sitjum og
rifjum upp námsárin kemur upp í
hugann erindi úr Einræðum
Starkaðar, en skólastjóri vor lagði
ríka áherslu á að við tileinkuðum
okkur boðskap þess í starfi okkar:
Eitt bros getur dimmu í dagsljós
breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúist við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Svo oft leyndist strengur í brjósti,
sem brast
við biturt andsvar, gefið án saka.
Hve iðrar margt líf eitt augnakast,
sem aldrei verður tekið til baka.
(Einar Benediktsson)
Það má sannarlega segja að
Elsa starfaði samkvæmt boðskap
þessum. Eftir útskrift tvístraðist
hópurinn er við hófum störf um
land allt. En tryggðaböndin héldu
sem stofnað hafði verið til í Hjúkr-
unarskóla Íslands. Það er með
sárum söknuði sem við kveðjum
kæra skólasystur. Við flytjum
sonum hennar og fjölskyldunni
allri okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Þeirra missir er mikill.
Fyrir hönd skólasystra úr
Hjúkrunarskóla Íslands,
Sigríður Skúladóttir.
Elsa
Tryggvadóttir
Elsku amma. Nú
við leiðarlok er
margs að minnast.
Sérstaklega allra
góðu stundanna við eldhúsborðið
í Hamrahlíðinni þar sem heims-
málin voru rædd og sagðar fregn-
ir af ættingjum og vinum. Alltaf
var heitt á könnunni og bakkelsi
með. Stundum dregnar upp
pönnukökur, gómsætar smákök-
ur eða flatkökur sem amma bak-
aði sjálf og voru engu líkar.
Aldrei fór maður tómhentur
heim, börnin fengu húfur og vett-
linga og pabbinn flatkökur í nesti.
Amma var einstök kona. Hún tók
áföllum lífsins af æðruleysi og var
ekki að mikla fyrir sér hlutina.
Hún var gædd góðum gáfum og
þrátt fyrir að hún væri ekki lang-
skólagengin var hún samt gríð-
Ingveldur Eyvindsdóttir
✝ Ingveldur Ey-vindsdóttir
fæddist 29. júní
1918 í Útey í Laug-
ardal. Hún andaðist
31. desember 2010.
Útför hennar
hefur farið fram.
arlega vel lesin. Ég
hélt því lengi fram
að amma hefði fund-
ið upp hraðlesturinn
því hvort sem það
var á íslensku eða
erlendum tungu-
málum s.s. ensku
eða dönsku, þá var
amma ekki nema
eina kvöldstund eða
svo að klára eina
þykka og góða bók.
Þetta eigum við sameiginlegt,
lesum hratt, tölum hratt og hugs-
um hratt. Ég er endalaust þakk-
látur fyrir að hafa verið svo gæfu-
samur að kynnast ömmu og afa
og þakklátur fyrir hversu góð
þau voru við mig og mína. Hvíl í
friði amma mín.
Bjarni Þór Sigurðsson.
Á gamlársdag, eftir að ég kom
heim úr göngutúr með mömmu,
þá var pabbi rosa skrýtinn á svip-
inn. Hann sagði mér að setjast
niður því hann ætlaði að segja
mér svolítið. Ég settist á rúm-
stokkinn og þá sagði pabbi mér
að langamma Inga hefði dáið um
morguninn. Ég ætlaði ekki að
trúa þessu en svo byrjaði ég að
gráta. Ég grét og grét þar til að
pabbi náði að hugga mig og sagði
við mig að amma hefði verið orðin
veik og því gott fyrir hana að fá
að fara til langafa Sigga.
Hún amma mín var algjör dís,
veit samt ekki hvort hún hefur
borðað mýs.
Hún elliheimilið Grund var komin
á,
talaði bara dönsku þá.
Nú eru þau bæði farin
Inga og Siggi afinn
Pabbi sagði mér frá:
Hann afi kemur flugvélinni á
og sækir ömmu þá.
Með ósk um gleðileg jól
þegar þið leggist í ykkar ból.
Ég hugsa alltaf til þín elsku
langamma mín. Þú ert best.
Kristín Heiða Bjarnadóttir.
Látin er í hárri elli móðursyst-
ir okkar Ingveldur Eyvindsdóttir
frá Útey í Laugardal.
Inga frænka eins og hún var
alltaf kölluð af okkur systkinun-
um var skemmtileg kona og þær
voru samrýmdar systur, hún og
mamma. Okkur systkinunum
fannst alltaf gaman að koma til
hennar, Sigga, Lilla og Æju í
Hamrahlíðina, það var bara ein-
hver ævintýrablær yfir þeim
heimsóknum.
Eftirminnilegar eru ferðirnar
sem við fórum með foreldrum
okkar, Ingu og Sigga að Hæðar-
enda eða að Bakkaseli við Þing-
vallavatn. Alltaf sá Inga til þess
að við krakkarnir skemmtum
okkur, ýmist með leikjum eða
spilum.
Jólaboðin voru fastur liður
þegar við vorum yngri, með öllu
tilheyrandi, flatkökum, köflóttum
og röndóttum smákökum sem við
sáum hvergi nema hjá Ingu. Þá
var mikið spilað, lesið og heims-
málin krufin til mergjar
Flatkökurnar hennar Ingu eru
víðfrægar og þær bestu sem við
höfðum smakkað. Munum við eft-
ir henni úti á svölum krjúpandi
við rafmagnshellu, bakandi og
ekki eru mörg ár síðan hún hætti
því. Hún sá til þess að við fengj-
um okkar skammt þegar við
fluttum að heiman og skipti þá
engu máli hvar í heimi við áttum
heima.
Á yngri árum okkar þegar við
vorum í sveit á sumrin þá var hún
ævinlega dugleg að skrifast á við
okkur. Það var alltaf mjög gaman
að fá bréfin frá henni og lesa ein-
hverjar skemmtilegar sögur.
Mörgum árum síðar gaf hún okk-
ur aftur bréfin sem við höfðum
sent henni. Eftir að við systkinin
eltumst var sérstaklega gaman
að fá jóla- og afmæliskortin frá
Ingu, þau voru þéttskrifuð af
fréttum af þeim Sigga og fjöl-
skyldunni, skrifuð með hennar
skemmtilega húmor og ekki
mátti minna vera en að nota allt
kortið, bæði innan í og aftan á.
Inga tók ógrynni af myndum og
gaf hún okkur alltaf myndir þeg-
ar við hittumst og hafði hún á orði
að þær væru illa teknar en það
skipti engu, og hló. Síðustu mán-
uði bjó hún á elliheimilinu Grund,
og þangað fóru mamma og pabbi
oft í heimsókn til hennar.
Inga frænka var yndisleg kona
sem allt vildi fyrir okkur gera og
eigum við margar góðar minning-
ar um hana. Hafðu þökk fyrir allt,
kæra frænka.
Elsku Lilli, Æja og fjölskyldur
það er gott að ylja sér við minn-
ingar um frænku.
Stefán, Katrín, Jónína
og Páll Svavar.