Morgunblaðið - 14.02.2011, Síða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 14. FEBRÚAR 2011
✝ Erla Guðrún Ís-leifsdóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 19.
janúar 1922. Hún
lést á Landspítala í
Fossvogi 6. febrúar
2011. Foreldrar
hennar voru hjónin
Helga Rafnsdóttir,
húsmóðir, f. 6.12.
1900, d. 3.5. 1997,
og Ísleifur Högna-
son, kaupfélagsstjóri og alþing-
ismaður, f. 30.11. 1895, d. 12.6.
1967. Bræður Erlu: Högni Tóm-
as Ísleifsson, hagfræðingur, f.
14.12. 1923, og Gísli Rafn Ísleifs-
son, tæknifulltrúi, f. 8.4. 1927, d.
5.3. 2007.
Þann 1. maí, 1953 giftist Erla
efnafræðingur, f. 1958, maki
Þorkell Sigurðsson, læknir, synir
þeirra: Sigurður Rafn, f. 1989,
og Jóhann Arnar, f. 1991.
Erla ólst upp í Vest-
mannaeyjum. Á unglingsárum
æfði hún sund og átti allmörg Ís-
landsmet í skriðsundi. Hún nam
við Íþróttakennaraskólann á
Laugarvatni á árunum 1938-
1940 og starfaði síðan sem
íþrótta- og sundkennari í Vest-
mannaeyjum, við Austurbæj-
arskólann og í Sundhöllinni í
Reykjavík. Á árunum 1947-1950
nam hún höggmyndalist við
Slade-listaháskólann í London
og stundaði svo framhaldsnám í
París. Eftir að hún giftist 1953
bjuggu þau Ólafur sér heimili
fyrst í London en frá 1957 í
Laugarásnum í Reykjavík. Erla
var alla tíð mikil baráttukona
fyrir jafnrétti og gegndi ýmsum
félags- og trúnaðarstörfum.
Útför Erlu fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag, 14. febrúar
2011, og hefst athöfnin kl. 13.
Ólafi Jenssyni,
lækni, prófessor og
forstöðumanni
Blóðbankans, f.
16.6. 1924, d. 31.10.
1996. Börn þeirra
eru: a) Arnfríður,
náms- og starfs-
ráðgjafi, f. 1953,
maki Þórður Sverr-
isson, læknir, börn
þeirra: Ólafur Arn-
ar, f. 1974, og Ása
Þórhildur, f. 1985, b) Ísleifur,
læknir, f. 1956, maki Erna Krist-
jánsdóttir, sjúkraþjálfari, börn
þeirra: Atli f. 1981, í sambúð með
Karen Pálsdóttur, barn þeirra:
Magnús, f. 2007, Drífa, f. 1984, í
sambúð með Kato Kuylen, og Ás-
rún f. 1991, og c) Sigríður, líf-
Í dag kveð ég tengdamóður
mína Erlu Ísleifsdóttur í hinsta
sinn. Ég minnist Erlu sem glæsi-
legrar konu með glaðvært andlit
og hláturmildrar með eindæm-
um. Um tvítugt kynntist ég Erlu
og Ólafi þegar ég hóf að venja
komur mínar á Laugarásveginn
eftir að við Ísleifur sonur þeirra
fórum að draga okkur saman.
Ekki reyndist erfitt að blandast
fjölskyldunni þar sem tveir
tengdasynir voru þegar komnir
inn á heimilið.
Erla var mikil húsmóðir sem
bar velferð fjölskyldunnar fyrir
brjósti, jafnt barna sem tengda-
barna og síðar barnabarna. Sem
dæmi um umhyggjusemina
gagnvart sínum nánustu má
nefna að hún heimsótti aldraða
móður sína daglega árum saman.
Á heimili Helgu móður Erlu var
alltaf gestkvæmt og líflegar um-
ræður um stjórnmál og menning-
armál sem við unga fólkið sótt-
umst eftir að vera þátttakendur
að. Erla ólst upp á heimili þar
sem barátta fyrir réttlæti og
bættum kjörum verkalýðsins var
höfð að leiðarljósi. Stjórnmála-
skoðanir hennar og lífsviðhorf
báru þess merki alla tíð.
Erla starfaði sem íþróttakenn-
ari, einkum við sundkennslu, um
nokkurra ára skeið. Hún hafði
æft og keppt í sundi á uppvaxt-
arárunum í Vestmannaeyjum.
Hennar var gjarnan minnst sem
sunddrottningar fyrir vikið af
þeim sem til þekktu. Síðar fór
hún utan til að nema högg-
myndalist við þekkta listaskóla í
London og París. Að námi loknu
giftist hún Ólafi Jenssyni lækna-
nema. Erla kaus að láta starfs-
framann víkja og helga líf sitt
eiginmanni og þremur börnum.
Hún var þó alla tíð mjög áhuga-
söm um menningu og listir og
bar sterkt skynbragð á gæði list-
arinnar. Þær voru ófáar mynd-
listarsýningarnar sem ég fylgdi
henni á. Ég lærði mikið á útskýr-
ingum hennar og túlkun á því
sem fyrir augu bar.
Erla hafði unun af að ferðast
með eiginmanninum á erlendri
grund og hafði oft á orði hversu
lánsöm hún væri að hafa átt þess
kost að kynnast ólíkri menningu
í framandi löndum. Frásagnir
hennar voru þess eðlis að hlust-
andinn komst vel inn í atburða-
rásina þar sem henni tókst að
lýsa ferðalögunum á svo mynd-
rænan hátt. Frásagnargleðin
naut sín til fulls við lýsingar á
ferðalögum fyrri tíma með vinum
úr bóhemlífi listnámsáranna,
kaffihúsastemningunni á Select í
París og kommúnulífinu í Lond-
on þegar Ólafur stundaði sérnám
í læknisfræði.
Erla bjó lengst af á Laugarás-
veginum þar sem hún bjó fjöl-
skyldunni fallegt og listrænt
heimili, enda mikill fagurkeri í
sér. Eftir að börnin fluttu að
heiman sameinaði Erla fjölskyld-
una með því að bjóða í „sunnu-
dagslærið“. Sunnudagsboðin ein-
kenndust af fjörugum umræðum
og dillandi hlátri þeirra hjóna.
Þessar samkomur lögðust af
þegar börnin fluttu á erlenda
grund hvert af öðru. Við heim-
komuna voru barnabörnin orðin
sjö og allir uppteknir í hraða nú-
tímans. Börn okkar Ísleifs nutu
góðs af því að búa nálægt ömmu
og geta komið við á heimleiðinni
úr skólanum þar sem brekkan
reyndist sem fjallganga fyrir litla
barnsfætur og þreytta unglinga.
Nú er hún tengdamamma mín
sofnuð svefninum langa eftir við-
burðaríka ævi. Ég kveð Erlu
með söknuði, virðingu og þakk-
læti í huga.
Erna Kristjánsdóttir.
Langri og viðburðaríkri ævi
Erlu tengdamóður minnar er nú
lokið. Hún var ekki bara falleg
og glæsileg kona heldur líka
glaðlynd, listhneigð, fróð og
ósérhlífinn orkubolti sem þótti
vænt um fólkið sitt, dýr, náttúru
landsins og bara lífið í heild.
Hún ólst upp í Vestmannaeyj-
um hjá foreldrum sínum, þeim
sæmdarhjónum Ísleifi Högna-
syni, kaupfélagsstjóra, og Helgu
Rafnsdóttur. Kannski var það
ekki bara arfur foreldranna,
heldur líka sjávarloftið og hrika-
leg náttúra sem gerðu hana að
hraustri, fallegri, ungri stúlku
sem setti Íslandsmet í skriðsundi
15 ára gömul. Íþróttakennara-
námi lauk hún 18 ára og síðan
kenndi hún leikfimi í Austurbæj-
arskólanum og sund í Sundhöll
Reykjavíkur öll stríðsárin. Eftir
það hélt hún til náms í högg-
myndalist og dvaldi í London í
þrjú ár og eitt ár í París. Námið
kostaði hún að mestu sjálf eftir
alla kennsluna.
Fljótlega eftir heimkomu
kynntist hún Ólafi Jenssyni sem
þá var að ljúka læknanámi. Þau
fluttust með Arnfríði nýfædda til
London þar sem Ólafur stundaði
sérnám í blóðmeinafræði. Þar
fæddist Ísleifur, en Sigríður
skömmu eftir heimkomuna til Ís-
lands. Ólafur og Erla áttu sam-
eiginlegan mikinn áhuga á
stjórnmálum, listum og menn-
ingu. Í gegnum störf Ólafs
kynntist hún vísindamönnum
bæði hér heima og erlendis. Það
var greinilegt að heimskonan og
listakonan Erla naut þessara
kynna enda talaði hún vel Norð-
urlandamál og ensku.
Erla var húsmóðir af Guðs náð
og fjölskyldan sameinaðist á
hverjum sunnudegi í tvo áratugi í
matarveislu sem fjölskyldan kall-
aði „Sameiningarlæri“. Alltaf var
hún vakandi yfir velferð barna
sinna og síðar barnabarna og
hvatti þau til náms allt fram und-
ir hið síðasta.
Það var eins og góðmennska
hennar ættu sér engin takmörk.
Þegar haustaði voru keyptir
sekkir af fuglafóðri og settir nið-
ur í kjallara. Og þegar mestu
kuldarnir voru þá smurði hún
heilu brauðhleifana og brytjaði í
smátt svo að fuglarnir fengju fitu
og orku í sig. Svo eldaði hún allt-
af tvær máltíðir á kvöldin, eina
fyrir fólkið sitt og aðra fyrir kett-
ina sem hún hændi að sér.
Það var helst þegar rætt var
um stjórnmál að hún sást skipta
skapi. Hún hafði ákveðnar skoð-
anir og gætti jafnan hagsmuna
lítilmagnans og samfélagsins í
heild.
Síðustu æviárin var hún þrotin
að kröftum og minnið farið að
gefa sig en alltaf var hún hlý og
skemmtileg. Hún naut frábærrar
dvalar og þjónustu í Fríðuhúsi og
heimahjúkrun og það ber að
þakka.
Á námsárum sínum gerði Erla
afar fallega styttu af ungri konu
sem hefur stigið til hálfs af hjóli
sínu, eins og hún hafi stansað til
að átta sig á hvaða stefnu hún
ætti að taka. Einhvern tíma
þurfti Erla að gera það upp við
sig hvaða stefnu hún ætti að taka
í lífinu. Hún valdi fjölskyldulífið
og að þjónusta aðra og hún leysti
það listavel. Blessuð sé minning
Erlu Ísleifsdóttur.
Þorkell Sigurðsson.
Erla amma okkar er dáin.
Við munum ekki eftir ömmu
okkar öðruvísi en brosandi og
hlæjandi. Hún var svo glaðlynd
og glæsileg og við gátum alltaf
leitað til hennar. Amma hafði frá
mörgu að segja, enda lifði hún
merkilegu lífi. Seint gleymast
frásagnir hennar af æskuárunum
í Vestmannaeyjum sem henni
þótti innilega vænt um. Hún
hafði sögur að segja frá náms-
árum sínum á Laugarvatni, í
París og London, af heimilishaldi
á Laugarásveginum og ferðalög-
um sínum um heiminn með Óla
afa, eða „pabba“ eins og hún átti
það til að kalla hann, sem ruglaði
okkur barnabörnin stundum í
ríminu þegar við vorum yngri.
Við drukkum frásagnirnar í okk-
ur milli þess sem við svöruðum
spurningum hennar um hvað
væri nú að frétta af „hennar
fólki“.
Við minnumst ömmu syngj-
andi í eldhúsinu þar sem hún
útbjó heljarinnar matarveislur
fyrir smáfuglana úti í garði – vini
sína – sem biðu girnilegra veit-
inga hennar á hverjum degi yfir
vetrartímann. Amma lét sér ekki
nægja að skera brauðið í hæfi-
lega stóra bita heldur skyldi hver
biti smurður smjöri. Við áttum
góðar stundir með ömmu á
Laugarásveginum og eru þær
okkur mjög kærar.
Á árunum okkar í Svíþjóð
komu amma og afi reglulega í
heimsókn á Åttevägen. Það var
alltaf mikið tilhlökkunarefni þeg-
ar von var á þeim í heimsókn og
við nutum þess að hafa þau á
heimilinu. Ekki var tilhlökkunin
minni þegar við fórum til Íslands
um jól eða á sumrin og fengum
að verja tíma með ömmunum og
öfunum.
Síðustu árin dvaldi amma mik-
ið í Fríðuhúsi við Austurbrún.
Hún talaði sérstaklega vel um
dagvistina þar og líkaði vel að
vera þar. Hún kannaðist vel við
umhverfið, enda hafði heimili
foreldra hennar verið í næsta
húsi. Við viljum færa frábæru
starfsfólki Fríðuhúss, sem og
deildar B4 á Landspítalanum í
Fossvogi, okkar bestu þakkir
fyrir að aðstoða ömmu okkar við
að ganga síðasta spölinn.
Aðspurður segir Magnús,
þriggja ára langömmustrákur-
inn, að það hafi alltaf verið gam-
an að hitta Erlu ömmu – að fá að
hringja dyrabjöllunni á Laug-
arásveginum og bíða eftir ömmu
sem fór undantekningarlaust að
hlæja þegar hún kom niður stig-
ann og sá Magnús sinn skríkj-
andi þar sem hann kíkti inn um
bréfalúguna.
Heimsóknirnar til ömmu á
Laugarásveginum verða ekki
fleiri. Við kveðjum ömmu okkar
með miklum söknuði en með
þökk í huga. Minningin um elsku
Erlu ömmu okkar lifir.
Atli, Drífa og Ásrún.
Nú finn eg angan löngu bleikra
blóma,
borgina hrundu sé við himins
ljóma,
og heyri aftur fagra, forna hljóma,
finnst um mig hlýja úr brjósti þínu
streyma.
Ég man þig enn og mun þér aldrei
gleyma.
Minning þín opnar gamla
töfraheima.
Blessað sé nafn þitt bæði á himni
og jörðu.
Brosin þín mig að betri manni
gjörðu.
Brjóst þitt mér hlýju og hvíldar
enn þá veldur.
Þú varst mitt blóm, mín borg, mín
harpa og eldur.
(Davíð Stefánsson)
Ólafur Arnar og
Ása Þórhildur.
Það var árið 1964 þegar und-
irritaður var 8 ára sem hann fór í
fyrsta skipti til Reykjavíkur.
Þetta var stór stund og mikil til-
hlökkun, bæði að fljúga með
Douglas DC 3 og ekki síður að
hitta hana Erlu frænku og fjöl-
skyldu sem áttu að vera gest-
gjafar mínir á meðan á Reykja-
víkurdvölinni stæði. Stjanað var
við unga manninn og var greini-
legt að Erla og hennar fólk ætl-
aði að gera ferðina eftirminni-
lega. Farið var á ballett, á
Hressó, á Austurvöll til að berja
augum Filipus drottningarmann,
til Þingvalla og mörgu fleira var
bryddað upp á. Þetta voru fyrstu
kynni mín af Erlu og fjölskyldu,
kynni sem hafa varað síðan og ég
met mjög mikils.
Þegar gaus í Eyjum árið 1973
og fjölskyldan mín flúði upp á
fastalandið þá var ekki slæmt að
eiga þetta góða frændfólk að.
Móðir Erlu, Helga Rafnsdóttir,
flutti úr íbúð sinni til dóttir sinn-
ar og lét íbúðina eftir flóttafólk-
inu frá Eyjum. Allt þetta var
gert með bros á vör. Á þessum
tíma urðu kynnin nánari við Erlu
og hennar fólk.
Það var alltaf gaman að koma
á Laugarásveginn. Mér fannst
þau hjón, Erla og Óli, alltaf vera
mjög samrýnd og andrúmsloftið
á Laugarásveginum var þannig
að maður sótti í að líta þar inn.
Það voru sagðar sögur og mikið
hlegið, teflt, hlustað á tónlist o.fl.
o.fl. Þegar tengdabörn Erlu og
Óla komu til sögunnar varð það
bara til að gera andrúmsloftið
enn skemmtilegra, svo vel féllu
þau inn í fjölskylduna.
Erla var einstök kona, falleg,
hlý og hláturmild. Hún var
sunddrottning Íslands á árum
áður og sagði okkur oft sögur frá
þeim tíma, einnig hafði hún gam-
an af að segja frá fyrstu árum
sínum í Eyjum. Greinilegt var að
Eyjarnar áttu stóran hluta í
hjarta hennar. Þetta kom vel í
ljós þegar við Sigurrós heimsótt-
um hana í ágúst sl., þá naut hún
þess að tala um gamla tíma í Eyj-
um. Oft var minnst á Heimaklett
og sjóferð sem þær fóru í vinkon-
urnar, Erla og Ína. Fengu þær
árabát að láni, reru fyrst að
Heimakletti og föðmuðu hann,
reru aðeins lengra og áttu síðan í
mesta basli með að koma sér aft-
ur til hafnar. Að þessu hló Erla
sínum dillandi hlátri.
Um leið og ég kveð þessa ein-
stöku frænku mína þá langar
mig að senda Fríðu, Ísleifi, Siggu
og þeirra fjölskyldum, ásamt
Högna bróður Erlu, mínar
dýpstu samúðarkveðjur.
Ég veit að ég tala fyrir munn
fjölskyldu minnar allrar þegar ég
segi að okkur þótti mikið vænt
um hana Erlu frænku og munum
geyma allar fallegu minningarn-
ar um hana svo lengi sem við lif-
um.
Sigurjón Ingi Ingólfsson.
Elsku Erla mín. Það er svo
stutt á milli þess að vera lífs og
vera liðin og nú hafa sótt þig
heim þau kaflaskil sem bíða okk-
ar allra, mín elskulega frænka.
Glaðværðin, brosið, örlætið,
tryggðin og heilindin. Ekki má
gleyma fagurkeranum og lista-
konunni.
Það voru umbrotatímar þegar
Erla og bræður hennar Högni og
Gísli slitu barnsskónum í Eyjum.
Erlendir straumar blésu verka-
fólki hugrekki í brjóst til að berj-
ast fyrir betra lífi. Foreldrar
þeirra systkina, Helga Rafns-
dóttir og Ísleifur Högnason
kaupfélagsstjóri í Eyjum, tóku
virkan þátt í þessari baráttu og
hjarta Erlu sló alla tíð í takt við
kröfuna um jöfnuð.
Móðir mín, Guðrún Rafnsdótt-
ir, fluttist ung með fóstru sinni til
Eyja. Það leiddi af sjálfu sér að
hún gætti frændsystkina sinna
en ellefu ár skildu á milli móður
minnar og Erlu. Djúp og einlæg
vinátta þeirra varði meðan báðar
lifðu.
Það var einhver ævintýraljómi
Erla Guðrún
Ísleifsdóttir
✝ Hilmar Þor-björn Ey-
steinsson fæddist í
Reykjavík 26. des-
ember 1941. Hann
lést á heimili sínu
að Skúlagötu 64 í
Reykjavík 2. febr-
úar 2011.
Foreldrar Hilm-
ars voru Jóhanna
Sigurbjörg Malm-
quist Jóhanns-
dóttir frá Stuðlum í Reyð-
arfirði, f. 3.nóvember 1904, d.
13. desember 1986, og Ey-
steinn Björnsson frá Arn-
arbæli í Ölfusi, f. 26. október
1898, d. 26. október 1978. Auk
Hilmars áttu þau son sem dó í
frumbernsku. Jóhanna var áð-
ur gift Gunnari Júlíussyni og
átti með honum þrjá syni,
Guðjón, Hjalta og Kristin, en
af þeim er aðeins Hjalti á lífi.
Hilmar giftist Kristínu
Bergsteinsdóttur
frá Laugarvatni,
f. 1. mars 1945.
Þau skildu. Sonur
þeirra er Ey-
steinn, sjúkra-
þjálfari, f. 2. febr-
úar 1967, búsettur
í Noregi. Eysteinn
á tvær dætur,
Alexöndru Ey-
steinsdóttur Da-
gestad, f. 3. ágúst
1991, og Rebekku Kristínu
Eysteinsdóttur Dagestad, f. 2.
febrúar 1995, báðar búsettar í
Noregi.
Hilmar nam prentiðn og
vann í prentsmiðjum framan
af ævi en síðustu árin starfaði
hann hjá Félagsbústöðum og
sem leigubílstjóri í hjáverkum.
Útför Hilmars fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í
dag, 14. febrúar 2011, og
hefst athöfnin kl. 13.
Látinn er vinur minn og
frændi Hilmar Þ. Eysteinsson.
Við fæddumst með tveggja
mánaða millibili, hvor í sínu
landi, synir systra og báðir
skírðir sama nafninu. Móðir mín
var alin upp af Jóhönnu, móður
Hilmars. Við sáumst fyrst fjög-
urra ára gamlir, er ég kom í
heimsókn til Íslands, urðum
strax góðir vinir og þegar ég
fluttist til Íslands nokkrum ár-
um síðar bundumst við vináttu-
böndum sem entust ævilangt.
Sem unglingar vorum við mjög
mikið saman, vorum saman í
skátahreyfingunni, fórum í úti-
legur. Eysteinn, pabbi Hilmars,
kenndi okkur snemma að tefla.
Við vorum saman í unglinga-
stúkunni Hrönn og síðar varð til
bridgeklúbbur ásamt fjórum
frændum okkar. Þetta voru góð-
ir tímar og áttum við margar
ánægjustundir. Við urðum full-
orðnir og héldum hópinn, fórum
t.d. saman í ferð til Kanaríeyja
ásamt eiginkonum okkar árið
1971 en þá voru ferðir þangað
rétt nýhafnar. Hilmar er þriðji
meðlimur bridgeklúbbsins okk-
ar sem fellur frá.
Hilmar kvæntist ungur Krist-
ínu Bergsteinsdóttur, þau
skildu. Þau eignuðust saman
soninn Eystein sem búsettur er
í Noregi og starfar þar sem
sjúkraþjálfari. Dætur Eysteins
eru Alexandra og Rebekka.
Hilmar var á vissan hátt ein-
fari, þó svo að hann ætti marga
kunningja. Hann undi hag sín-
um vel einn, las mikið, fylgdist
vel með þjóðmálum og hafði
skemmtilega ákveðnar skoðanir
á mönnum og málefnum. Hann
var alltaf mjög leitandi og lét
sig trúmál miklu varða, enda al-
inn upp á trúuðu heimili, var
hann m.a. meðlimur í Guðspeki-
félaginu og Musterisreglunni í
mörg ár. Síðast en ekki síst var
hann virkur í AA-samtökunum
og sótti þar fundi í mörg ár, en
sá félagsskapur veitti honum
mikinn styrk og æðruleysi og
gerði hann í raun sáttari við eig-
ið líf en nokkru sinni áður. Þó
svo að samgangur okkar á milli
væri ekki mikill síðustu árin, þá
leit hann við og við til okkar
hjónanna og var alltaf aufúsu-
gestur. Við héldum þeim sið að
vera ævinlega saman öll gaml-
árskvöld og sömuleiðis var hann
oftast hjá okkur einhvern jóla-
daganna, þá gjarnan á afmæl-
isdaginn hans, 26. desember.
Síðastliðið gamlárskvöld sátum
við þrjú saman og horfðum á
flugelda og þótti okkur, eins og
öll önnur ár, þetta flottasta flug-
eldasýningin af öllum. Þau
verða ekki fleiri gamlárskvöldin
okkar með honum og munum
við þar sakna vinar í stað. Við
kveðjum kæran vin og þökkum
vináttu sem aldrei bar skugga á.
Hilmar hafði ávallt gott sam-
band við Eystein, son sinn. Þeir
fóru m.a. saman í ferðalög og
með hjálp Skype töluðu þeir
saman milli landa mörgum sinn-
um í viku.
Við Ólöf og fjölskylda send-
um Eysteini og dætrum hans
samúðarkveðjur, en þau eru
komin hingað til Íslands til að
fylgja föður og afa til grafar.
Megi Hilmar Eysteinsson hvíla
í friði.
Hilmar Knudsen.
Hilmar Þ.
Eysteinsson