Morgunblaðið - 14.04.2011, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 14. APRÍL 2011
✝ Þórdís Þor-bergsdóttir
(kölluð Didda)
fæddist í Garð-
húsum Ytri-
Njarðvík 23. ágúst
1925. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 1. apríl
2011. Foreldrar
hennar voru Þor-
bergur Magnússon
frá Hólmfastskoti,
Innri-Njarðvík, f. 7. júlí 1898, d.
25. júní 1948, og Ingibjörg Hall-
dórsdóttir frá Sauðholti í Holt-
um, f. 28. apríl 1903, d. 17. jan-
úar 1999. Bróðir Þórdísar er
Aðalsteinn Jón Þorbergsson, f.
1935, kvæntur Stellu Stef-
ánsdóttur, f. 1936, synir þeirra
eru: Þorbergur, Aðalsteinn og
Stefán.
Þórdís giftist 22. september
1948 eftirlifandi eiginmanni sín-
um Gunnari Páli Guðjónssyni
málarameistara frá Keflavík, f.
dóttir, f. 1981, c.) Friðrik Þór, f.
1996. 3) Þórdís, f. 1961, maki
Ágúst Karl Guðmundsson, f.
1953, d. 1997, dóttir þeirra er
Kristín, f. 1989, fyrir átti Þórdís
Jenný Lovísu, f. 1979, sonur
hennar er Gunnar Þór, f. 2003.
Ágúst Karl átti fyrir dótturina
Báru. Sambýlismaður Þórdísar
er Ómar Ásgeirsson, f. 1958,
dætur hans eru: Sigríður, Berta
Dröfn, Selma Rut, Marín Ösp og
Bríet Irma.
Þórdís flutti tveggja mánaða
með foreldrum sínum til
Reykjavíkur og bjó hún lengst
af í miðbæ Reykjavíkur. Þórdís
var nemandi í Miðbæjarskól-
anum í Reykjavík og veturinn
1943-1944 stundaði hún nám í
Húsmæðraskóla Reykjavíkur.
Þórdís vann ýmis versl-
unarstörf þar til hún fluttist til
Keflavíkur 1949 með eig-
inmanni sínum, Gunnari Páli.
Fyrstu búskaparárin í Keflavík
bjuggu þau á Túngötu 9, síðan í
Hátúni en lengst af bjuggu þau
á Mávabraut 12d. Síðastliðin
þrjú ár hafa þau búið í Grinda-
vík.
Útför Þórdísar fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag, 14. apríl
2011, og hefst athöfnin kl. 14.
3. október 1924.
Foreldrar Gunnars
voru: Guðjón
Magnús Guð-
mundsson, f. í
Keflavík 12. júlí
1899, d. 4. apríl
1984, og Guðrún
Pálsdóttir, f. á
Stokkseyri 15.
október 1904, d. 11.
janúar 1994. Systur
Gunnars Páls eru
Hrafnhildur, f. 1927, og Inga
Áróra, f. 1937. Dætur Þórdísar
og Gunnars eru: 1) Ingibjörg, f.
1950, maki Geir Gunnarsson, f.
1945, synir þeirra eru: a) Gunn-
ar, f. 1977, b) Arnar, f. 1985, c)
Stefán, f. 1991, d) Þorbergur, f.
1991. 2) Guðrún, f. 1956, maki
Ólafur E. Ólafsson, f. 1953, syn-
ir þeirra eru: a) Gunnar Páll, f.
1977, dóttir hans er Guðrún
Katrín, f. 2004, b) Ólafur Egg-
ertz, f. 1980, sambýliskona hans
er Sigrún Þuríður Runólfs-
Þegar ég minnist móður
minnar kemur fyrst upp í huga
minn þakklæti fyrir allt sem
hún hefur gefið mér, kennt mér
og að hafa alltaf verið til staðar
fyrir mig. Hún var húsmóðir
fram í fingurgóma og þegar við
stelpurnar komum heim úr skól-
anum þá tók hún alltaf á móti
okkur með einhverju góðgæti
tilbúnu á borðum.
Hún var alltaf glöð, kát og
brosmild og það hafði góð áhrif
á okkur og hefur sennilega mót-
að skaplyndi okkar meira en við
gerðum okkur grein fyrir þá.
Hún var skemmtileg, víðsýn
og umburðarlynd móðir sem
hugsaði um fjölskyldu sína með
kærleiksríku og umhyggjusömu
hugarfari.
Minning hennar lifir í huga
okkar.
Úr okkar sárasta sviða,
sorta okkar lengstu nátta,
tómleik við dauðans dyr,
mun ást okkar endurvaxa,
ylhýrri en fyr,
eins og úr ösku svarðar,
í eldsins spor,
fagurgrænasta grasið
grær um vor.
(Ebba Lindqvist.)
Ingibjörg Gunnarsdóttir.
Tengdamóðir mín Þórdís Þor-
bergsdóttir verður jarðsungin
frá Keflavíkurkirkju í dag, 14.
apríl. Þegar ég hugsa til hennar
kemur upp í hugann glaðleg, já-
kvæð og hlýleg kona sem hélt
vel utan um sína og kunni að
njóta samverustundanna.
Í henni átti ég hauk í horni,
ekki mátti hún heyra orði hallað
á tengdasoninn, strax var hún
búin að taka upp hanskann fyrir
mig og bæta úr.
Ég kveð Þórdísi (Diddu) með
söknuði en minning hennar lifir.
Ólafur E. Ólafsson.
Í dag kveðjum við ömmu
Diddu, amma var eins og „ömm-
ur“ eiga að vera, hlýleg, bros-
mild og góð. Hún tók okkur
fagnandi eins og hver og einn
væri alveg sérstakur. Þegar við
bræður hugsum til ömmu Diddu
sjáum við hana fyrir okkur sitj-
andi við sauma eða eitthvað að
sýsla í eldhúsinu, að sjálfsögðu
að útbúa eitthvert góðgæti fyrir
okkur. Við erum ríkir af minn-
ingum, margs er að minnast og
margs er að sakna.
Þínir dóttursynir,
Gunnar Páll, Ólafur
Eggertz og Friðrik Þór.
Elsku amma. Þegar ég hugsa
til þín rifjast upp svo margar
góðar minningar um þig og afa
og hvað alltaf var gott að koma
í heimsókn á Mávabrautina. Ég
var svo heppin að fá að njóta
þess að búa hjá ykkur tíma-
bundið, sjö ára gömul fluttum
við mamma til Grindavíkur. En
við komum oft í heimsókn og
alltaf tókst þú jafnfagnandi á
móti okkur, skelltir í pönnsur
eða útbjóst eitthvert annað góð-
gæti. Ofarlega er mér í minni
ferð sem við fórum í saman til
Mallorca og svo allar heimsókn-
irnar til mömmu þinnar, þ.e.
„langömmu Ingibjargar“, og
sögurnar af þér þegar þú varst
ung stúlka í Reykjavík, og af
þér og Sigrúnu frænku, sem
var þér sem systir. Þegar
Gunnar minn fæddist þá eign-
uðust þið ykkar fyrsta lang-
ömmu- og langafabarn. Þakklát
er ég fyrir samverustundirnar
sem ég átti með þér síðasta
sumar í sveitinni fyrir austan
hjá mömmu og Ómari en þang-
að fannst þér gaman að koma.
Við urðum öll fyrir miklu
áfalli sumarið 2007 þegar þú
hrasaðir um mottu heima á
Mávabrautinni, lærbrotnaðir og
veiktist mikið í kjölfarið, við tók
löng sjúkrahúsvist. Þið fluttuð
svo í litla sæta raðhúsið í Víði-
gerði í Grindavík sem afi var
búinn að festa kaup á. Þú fórst
í dagvistun í Víðihlíð og afi var
óendanlega þakklátur að fá þig
aftur heim, hann sinnti þér af
alúð, en þú þurftir hjálp með
nánast allt. Síðustu sex mán-
uðina dvaldir þú á sjúkradeild-
inni í Víðihlíð. Afa reyndist erf-
itt að sleppa af þér hendinni en
starfsfólkið í Víðihlíð hugsaði
svo vel um þig. Afi heimsótti
þig daglega og dætur þínar sáu
um að gera herbergi þitt heim-
ilislegt og hlýlegt, og voru dug-
legar að taka þig heim til afa
um helgar.
Síðustu vikunar hrakaði þér,
þetta var þrautaganga fyrir
okkur öll, maður er aldrei tilbú-
inn að kveðja en ég reyni að
vera sterk fyrir afa. Þú varst
umvafin ást og umhyggju til
endaloka, uppskarst eins og þú
sáðir. Elsku amma, nú ert þú
komin á góðan stað, hvíldu í
friði
Sólin brennir nóttina,
og nóttin slökkvir dag;
þú ert athvarf mitt fyrir
og eftir sólarlag.
Þú ert yndi mitt áður
og eftir að dagur rís,
svölun í sumarsins eldi
og sólbráð á vetrarins ís.
Svali á sumardögum
og sólskin um vetrarnótt,
þögn í seiðandi solli
og söngur, ef allt er hljótt.
Söngur í þöglum skógum
og þögn í borganna dyn,
þú gafst mér jörðina og grasið
og guð á himnum að vin.
Þú gafst mér skýin og fjöllin
og guð til að styrkja mig.
Eg fann ei, hvað lífið var fag-
urt,
fyrr en eg elskaði þig.
Eg fæddist til ljóssins og lífs-
ins,
er lærði eg að unna þér,
og ást mín fær ekki fölnað
fyrr en með sjálfum mér.
Ást mín fær aldrei fölnað,
því eilíft líf mér hún gaf.
Aldirnar hrynja sem öldur
um endalaust tímans haf.
Aldir og andartök hrynja
með undursamlegum nið;
það er ekkert í heiminum öll-
um
nema eilífðin, guð – og við.
(Sigurður Nordal)
Þín
Jenný Lovísa Árnadóttir.
Elsku amma.
Það var alltaf jafn mikil til-
hlökkun hjá mér þegar við
mamma fórum til Keflavíkur
því ég vissi að við myndum fara
í heimsókn á Mávabrautina. Þú
varst alltaf svo glöð að sjá mig,
andlitið á þér ljómaði og gleðin
og væntumþykjan leyndi sér
ekki. Þú fórst strax að baka
pönnukökur eða búa til heitt
kakó og spjallaðir við mig á
meðan ég fylgdist með þér. Oft-
ar en ekki spurðir þú mig
hvernig mér liði svo sagðir þú
mér sögur, oft voru það ferða-
sögur, en þú og afi ferðuðust
nánast um allan heiminn eða
það fannst mér. Sögur þínar
glæddust lífi og mér fannst ég
nánast vera þátttakandi í þeim,
við fórum nú líka nokkrum
sinnum saman til útlanda og þú
hafðir gaman af að kíkja í versl-
anir eins og ég og gast þá
gengið endalaust en skartgripa-
verslanir voru í sérstöku uppá-
haldi hjá þér. Þegar ég var í
Fjölbrautaskóla Suðurnesja
kom ég stundum í heimsókn í
hádeginu eða í frímínútum því
stutt var að fara til þín úr skól-
anum. Stundum kom ég með
vinkonur mínar með mér og
veit ég að þeim þótti rosalega
gaman að koma til þín.
Eftir að þú veiktist alvarlega
fyrir nokkrum árum og við vor-
um næstum búin að missa þig
fann ég hversu mikið mér þótti
vænt um þig. Ég kom oft og
heimsótti þig á spítalann. Ég
sat tímunum saman og talaði
við þig eða leyfði þér að hlusta
á tónlistina í Ipodinum mínum.
Ég held að þú hafir heyrt í mér
því ekki löngu seinna vaknaðir
þú þegar ég var hjá þér. Vegna
súrefnisskorts sem þú varðst
fyrir eftir að hjartað hafði
stöðvast í smástund var ég
hræddust um að þú myndir
gleyma, og þá sérstaklega okk-
ur barnabörnunum en það voru
óþarfa áhyggjur þú hafðir sko
ekki gleymt neinu okkar.
Ánægð var ég þegar þið
fluttuð til Grindavíkur því þá
gat ég heimsótt þig oftar, og
fannst öruggara að þið væruð
nálægt ef eitthvað skyldi koma
upp á. Svo var ég svo heppin að
fá að búa hjá ykkur í Víðigerði
part af sumrinu 2008 þegar
mamma og Ómar voru í sveit-
inni, það var sko ekki leiðin-
legt. Ég fékk að sjá alla flottu
skartgripina þína sem þú vildir
ólm gefa mér.
Þú varst ekki hrifin af því að
ég væri að fara í skóla til
Bandaríkjanna því þá gætir þú
ekki séð mig í marga mánuði,
en ég skynjaði að þú varst
samt voða stolt af mér. Þegar
ég kom heim til Íslands í jóla-
eða sumarfrí kíkti ég alltaf til
þín í Víðigerði eða Víðihlíð og
þú varst alltaf jafn ánægð og
geislandi þegar þú sást mig.
Ég var vön að taka utan um
þig og knúsa þig, þú varst svo
mjúk og yndisleg, og okkur
þótti svo gott að halda utan um
hvor aðra. Ég dúllaði við þig,
tók þig í hand- og fótanudd,
snyrti augabrúnirnar og nagla-
lakkaði þig, þú vildir alltaf vera
svo fín, glæsilega amma mín.
Nú ertu farin frá okkur og
loksins búin að hitta mömmu
þína „Ingibjörgu, langömmu
mína“ sem þú talaðir svo oft
um að þú saknaðir. Elsku
amma Didda, þú lifðir ham-
ingjuríku og góðu lífi, varst rík
af börnum, barnabörnum og
barnabarnabörnum. Ég vona
að þér líði vel þarna uppi, þú
mátt skila kveðju til pabba og
ömmu Ninnýjar frá mér. Ég
sakna ykkar allra.
Þitt barnabarn,
Kristín Karlsdóttir.
Mér er það ljúft að minnast
hennar Diddu eins og hún Þór-
dís var alltaf kölluð. Hún var
mamma hennar Ingibjargar
vinkonu minnar, henni kynntist
ég þegar ég var unglingur og
átti margar ánægjustundir á
heimili þeirra hjóna.
Í gegnum mig og vinkonu
mína tengdust foreldrar okkar
vináttuböndum sem aldrei bar
skugga á. Þau ferðuðust mikið
saman, innanlands sem utan,
og áttu sínar föstu samveru-
stundir við eldhúsborðið á
Mávabrautinni á laugardags-
morgnum ásamt henni Árnínu
vinkonu sinni þar sem mál voru
krufin til mergjar. Hinn 19.
mars síðastliðinn höfðu Árnína
og pabbi ákveðið ferð til
Grindavíkur, þar sem Didda og
Gunnar höfðu búið síðan 2008,
sú ferð var aldrei farin þar sem
pabbi féll skyndilega frá tveim-
ur dögum áður og Didda lést
síðan 1. apríl eftir erfið veik-
indi. Nú hafa Gunnar og
Árnína misst mikið á aðeins
hálfum mánuði, lífið getur verið
fljótt að breytast. Ég veit að
pabbi hefði skrifað um hana
vinkonu sína eins og hann var
vanur að gera þegar vinir hans
féllu frá en í staðinn tekur
hann á móti henni ásamt
mömmu, það verða örugglega
fagnaðarfundir.
Og þó það reynist sárt
að skilja við þig hér,
ég þakka vil þér.
Ljúflingslundina,
gleðistundirnar.
(Ásgeir Aðalsteinsson)
Ég sendi ástvinum einlægar
samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning góðrar konu.
Guðríður Magnúsdóttir.
Þórdís
Þorbergsdóttir
Sól slær silfri á voga
sjáðu jökulinn loga.
Allt er bjart fyrir okkur tveim,
því ég er komin heim.
(Jón Sigurðsson)
Þessar ljóðlínur komu upp í
hugann þegr ég hugsa um vin-
konu mína hana Ragnhildi
Jónsdóttur frá Gautlöndum.
Á mildum haustdegi árið
1975 fór ég norður til að setjast
á skólabekk í Menntaskólanum
á Akureyri. Örlögin réðu því að
ég leigði herbergi hjá Ragn-
hildi og Jóni á Spítalavegi 13.
Ég man fyrsta daginn, vel var
tekið á móti mér og ég spurð
hverra manna ég væri. Það var
flett upp í Ættum Þingeyinga
og Hraunkotsætt og ég tengd
við þekkingartréð, tréð sem ég
æ síðan undraðist hve margar
greinar og lauf það gat borið.
Þekkingartréð hennar Ragn-
hildar var alveg einstakt, hún
hafði yfirsýn yfir menn og mál-
efni, rökréttar tengingar á
milli, virtist muna allt og var
með mjög skarpa hugsun. Á
næstu vikum þróaðist á milli
mín og heimilisfólksins sönn
vinátta sem aldrei hefur borðið
skugga á. Því að ég var komin
heim, hafði eignast annað heim-
ili.
Ragnhildur tók mig undir
sinn verndarvæng og þar átti
ég skjól alla tíð. Hún hafði þá
góðu eiginleika að hlusta af at-
hygli og áhuga, spyrja þannig
að hlutirnir urðu skýrari, að
hrósa og hvetja til dáða og
samgleðjast innilega. Um-
hyggja hennar og ræktarsemi
við ættingja og vini var einstök
og þeir eru ófáir sem hún
hjálpaði við ráða fram úr erf-
iðum málum og veitti stuðning
og styrk.
Á Spítalavegi 13 var mikill
gestagangur, sumir stoppuðu
stutt, rétt að fá kaffisopa og
meðlæti, aðrir þáðu mat og
gistingu í lengri eða skemmri
tíma. Góð verkstjórn og skipu-
lagshæfileikar Ragnhildar nýtt-
ust vel við að halda öllu gang-
andi, að geta deilt út verkum
og sjá hvar væri hagstætt að
nota ferðina. Margir minnast
þess með mikilli hlýju að hafa
fengið að taka þátt.
Ragnhildur var hugsjóna-
kona og tók virkan þátt í starfi
Kvenfélagsins Hlífar og í
menningarlífi bæjarins, sótti
listsýningar og tónleika.
Að ferðast með Ragnhildi
var ævintýri, stutt bílferð um
Eyjafjörð eða til Reykjavíkur,
Ragnhildur
Jónsdóttir
✝ RagnhildurJónsdóttir
fæddist á Gautlönd-
um í Mývatnssveit
24. ágúst 1926. Hún
lést 1. apríl sl.
Útför Ragnhild-
ar fór fram frá Ak-
ureyrarkirkju
mánudaginn 11.
apríl 2011.
alltaf jafngaman.
Hún hreifst af feg-
urð landsins og lit-
brigðum þess og
var fróð um ör-
nefni og bæjarheit
og fólkið sem
tengdist þeim, allar
leiðir styttust þeg-
ar Ragnhildur var
með í för.
Komið er að
ferðalokum kæra
vinkona, sól slær silfri á voga
og við sáum jökulinn loga. Bar-
áttan við Parkinson síðustu ár-
in hefur verið nokkuð ströng og
einkenndist af miklum lífsvilja
og áhuga á að fylgjast með öll-
um afkomendunum vaxa og
dafna. Geirfinnur, Sólveig Anna
og Herdís Anna, um leið og ég
votta ykkur og fjölskyldu ykkar
samúð mína þá þakka ég fyrir
að hafa fengið að vera ein af
„stórfjölskyldunni“, ein af
mörgum heimagöngum á Spít-
alavegi 13.
Anna Elín Bjarkadóttir.
Hringdi dyrabjöllunni á Spít-
alavegi 13. Ragnhildur kom til
dyra og rétti mér bakka. „Settu
þetta á bekkinn niðri í kjall-
ara.“ Frábært, þvílíkar mót-
tökur. Mér, strákhvolpi að
sunnan, tekið eins og gömlum
vin og á fyrsta augnabliki
munstraður í heimilislífið. Var
þá fylgifé með Önnu Elínu
Bjarkadóttur, sem var heima-
gangur hjá Ragnhildi og Jóni,
en varð fljótt húsvanur bekks-
eti í eldhúsinu hjá Ragnhildi
ásamt Önnu Elínu, Sollu, Dísu,
Geirfinni og Jóni. Þar fengum
við kakó og kleinur, soðið brauð
með saltreið og annað góðgæti.
En það allra besta voru spenn-
andi umræður, virðing og sam-
vera.
Til Ragnhildar var stöðugur
straumur af frændum og
frænkum, vinum og kunningj-
um. Ragnhildur var gegnheil
manneskja og leiðtogi sem lað-
aði það besta fram í hverjum
og einum. Hún hafði áhuga á
fólki og lífinu og það var líf í
kringum hana. Það var gefandi
að fá að vera heimagangur á
þessu mannbætandi menning-
arheimili.
Þótt hún Ragnhildur hafi
kvatt í hinsta sinn þá lifir hún í
börnum sínum og þeirra börn-
um. Þar sem hún var og þar
sem þau koma er alltaf svolítið
bjartara. Ég votta þeim Geir-
finni, Sólveigu Önnu og Herdísi
Önnu og barnabörnum Ragn-
hildar samúð mína. En hún
Ragnhildur skildi fleira eftir en
ljósið í afkomendum sínum.
Hún skildi eftir ljós handa okk-
ur hinum. Hún gaf okkur dæmi
til eftirbreytni um innihaldsríkt
mannlíf. Hún lét okkur eftir til-
gang lífsins. Hún sáði fræjum
hamingjunnar í sálir mann-
anna.
Þorbergur Hjalti Jónsson.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
ástkærs eiginmanns, föður, tengdaföður, afa
og langafa,
ÁSKELS V. BJARNASONAR,
Ránargötu 18,
Akureyri.
Sérstakar þakkir til heimahlynningar á Akureyri fyrir einstaka
hlýju og umönnun.
Þórhildur Margrét Ingólfsdóttir,
Jakobína Elín Áskelsdóttir, Rúnar Davíðsson,
Bjarni Áskelsson, Anna Rósa Magnúsdóttir,
Ingólfur Áskelsson, Helga Signý Hannesdóttir,
Sæmundur Guðmundsson
og afabörn.