Siglfirðingur - 03.07.1948, Blaðsíða 4

4
SIGLFIE ÐINGUR
blað siglfirzkra Sjálfstœðismanna
Ábyrgðarmaður: ÓLAFUK RAGNARS
títkomudagar:
Þriðjudagur, fimmtudagur og laugardagur
Skrifstofa blaðsins er í Verzlunarfélagshúsinu
(2 hæð), en afgreiðslan er við Vetrarbraut.
SlLDVEIBARNAR
SlLDVEIÐIN er að hef jast, sá atvinnu-
rekstur, sem þjóðin á mest undir, og við
Siglfirðingar allt. Undanfarin sumur hefur
síldin brugðizt okkur, ef svo mætti að orði
komast, með þeim afleiðingum, að tekjur
þeirra, sem vinnu hafa í sambandi við þenna
atvinnurekstur hafa verið rýrar og þjóðin
eignast minni gjaldeyri en elia til kaupa á
nauðsynjum sínum, nýjum atvinnutækjum
og neyzluvörum.
★
VIÐ ISLENDINGAR höfum þurft að
heyja harða baráttu við síldveiðiflota hinna
Norðurlandaþjóðanna, en nú í sumar mun
nýr og skæður keppinautur bætast í hópinn,
þar sem er rússneskur síldveiðileiðangur, er
senda á hingað til Islandsmiða. Menn fara
nú að skilja, hversvegna Rússar hafa dregið
á langinn svör til samningsnefndar þeirrar,
sem semja átti um sölu á íslenzkum sjávar-
afurðum til Sovétríkjanna. Það óhugnanlega
við þennan leiðangur er, fyrir okkur Islend-
inga, að hann mun liður í 5 ára áætlun Sovét-
ríkjanna, sem felur m.a. það í sér, að Rússar
auka fiskveiðar sínar í norðurhöfum um allt
að 150%. Vart mun því óhætt.að vona, að
þetta verði eina sumarið, sem rússneskur
floti rænir íslenzk fiskimið.
★
AÐ VlSU hefur hinn íslenzki floti á
margan hátt betri aðstöðu til að stunda hér
síldveiðar en skip framandi þjóða, en síld-
veiðarnar eru svo veigamikið atriði í
þjóðlífi okkar, — svo stór þáttur í
sköpun vinnu, gjaldeyris og betra lífs,
að við gerum okkur ekki ánægða með
sama afrakstur eða sama aflamagn og aðrar
þjóðir geta sætt sig við. Hitt er vissulega
gott að vita, ,,að lífsstandard" íslenzku þjóð-
arinnar skuli vera svo hár, að eigendur skipa
og áhafnir, geta vart sætt sig við minni veiði
á litlum skipum en 5000 mál, meðan ná-
grannar okkar gleðjast yfir 500. Það er að
vísu heillavænlegt að gleðjast yfir litlu, en
hitt er þó vissulega líklegra til framþróunar,
að gera ætíð kröfur til sjálfs sín og sam-
þegnanna. Þær kröfur eru þó aðeins heilla-
vænlegar meðan þær hefti ekki atvinnulífið
og þar með afkomu þjóðarheildarinnar.
★
HVERSU fánýtt er ekki daglegt þras um
lítilfjörleg dægurmál, meðan aðrar þjóðir
seilast í okkar dýrmætu sjóði, fiskimiðin við
landið, og ræna okkur afurðum hér, sem svo
síðar eru notaðar til að taka af okkur mark-
aði erlendis.
Baráttumál dagsins í dag er víkkun land-
helginnar.
Laugardagskrossgátan
— 8 mergð — 10 hey II. —
11 hrópar — 12 horfa — 13 hljóta
— 14 mörg —16 síðan.
• Lóðrétt: 2 á fæti — 3 siðspilling
— 4 var liggjandi — 5 hnoð —
7 vitlítill — 9 greina — 10 sjór —
14 belti — 15 hvílt.
SKRITLUR
Tvær dömur úr Reykjavík komu
að Gullfossi í fyrsta sinn. Verður
þá annari að orði: ,,Er hann ekki
agalega sætur?“
„Jú, hann er voða pen,“ sagði
hin.
Eiginkonan: ,,í fyrrakvöld
komstu heim í gær, í gær komstu
heim í dag og ef þú kemur ekki
heim í kvöld fyrr en á morgun, —
þá er ég farinn heim til mömmu.
Norður eftir tímans fljóti flutu
tvö tár. Annað þeirra mælti dap-
urt í bragði: „Ég er tár konunnar,
sem missti elskhuga sinn til ann-
arar konu.
„O, vertu ekki hryggt yfir því,
mælti hitt tárið, ég er tár þeirrar,
sem fékk hann.
Hvert er hið dásamlegasta lag,
sem þú hefur hlustað á um æfina?“
Útvarpshlustandinn: „Síðasta
lagið fyrir fréttir “
Drukkinn maður stendur við dyr
húss síns, en gengur illa að koma
lykli sínum í skráargatið. — Veg-
farandi einn býðst til að stýra
hendi hans, en þá segir sá drukkni:
„Það er óþarfi, hikk, en ef þú vildir
halda við húsið, þá væri allt í lagi.“
A. : „Læknirinn hefur bannað
konunni minni að búa til mat.
B. : Er hún orðin veik?“
A.: „Nei, það er ég, sem er orð-
inn veikur!“
Fi'amhaklssagan. 2. dagur.
BARÁTTA ÁSTARINNAR
eftir NATALIE SHIPMAN
Framh.
Chris var gagntekin af djúpri þakklætislcennd.
„Þér eruð ákaflega góðar —“
„Ekkert sérstaklega,“ sagði ungfrú Hunt. „En ég'
er ekki blind, og ég hef unnið með fjöldamörgum
ungum stúlkum í síðastliðinn þrjátíu ár. — Nei,
Christina — yður fellur ekkert illa, þó að ég kalli
yður Christina?“
„Alls ekki.“
„Þetta starf er elcki auðvellt, en þér getið leyst
það af hendi.“
„Hversvegna er það ekki auðvelt? Hún var húin
að bera fram spurninguna, áður en hún vissi af.
Hún flýtti sér að bæta við: „Ef til vill hefði ég ekki
átt að spyrja.“
„Jú, það áttuð þér einmitt að gera,“ sagði Abby
Hunt, um leið og hún rétti henni kassa með síga-
rettum. Chris hristi höfuðið, og heið því næst á
meðan eldri konan kveikti sér í einni. „Ekkert
eín/>a-starf er auðvelt. — Og að vera einkaritari
forstjórans fyrir Storridge-Crodder fyrirtækinu, er
óvanalega umfangsmikið og áibyrgðarmikið starf.
Ég varð strax vör við það fyrir þrjátíu árum, þegar
ég fyrst fór að vinna fyrir hr. William Storridge.
Ég varð þegar vör við, að mér var tekið sem einum
meðlim fjölskyldunnar, því að sjáið þið til, þetta
er fjölskyldu-fyrirtæki. Frá því að fyrstu rafmagns-
vörurnar komu á markaðinn, hefur Storridge-fyrij'-
tækið framleitt þær. Áður en rafmagnið kom til
sögunnar, framleiddu þeir ýmsar málmvörur. Þeim
hefur ávallt tekizt að lialda fyrirtækinu innan fjöl-
skylduviðjanna. Það hefur verið þeim dýrmætara
og þýðingarmeira en þeirra eigin börn, að nndan-
teknum elsta syni hverrar kynslóðar, sem síðar
hefur átt að verða höfuð fyrirtækisins.“
„Ég skil,“ sagði Chris. „En fyrst fyrirtækið til-
lieyrir Storridge-íjölskyldunni, hverjir eru þá þess-
ir Crodders?“
„Sennilega er réttai’a að kalla þá hina þöglu
hluthafa,“ sagði ungfrú Hunt. „Þrem kynslóðum
aftur í tímann, giftist maður úr Storridge-fjölskyld-
unni stúlku, sem liafði ættarnafnið Crodder, og lét
nokkra af mágum sínum fá hlut í fyrirtækinu.
Nú er enginn Crodder eftir — sú síðasta var kona
William Storridges, og hún var fjarskyld — en
nafninu liefur verið haldið.“ Síðan bætti hún við
þurrlega: „Að líkindum er það góð hugmynd, þar
sem Crodders-íjölskyldan var sú fyrsta, sem settist
að í þessum hæ.“
Það varð ofurlitil l)ögn, meðan ungl'rú Hunt
beygði sig áfram til að slökkva í sígarettunni.
„Hvað sögðust þér vera gamlar?“ spurði hún.
„Tuttugu og fjagra?“
„Ég verð tuttugu og firnrn ára í janúar.“
„Þá eruð þér fjórum árum eldri en ég var, þegar
ég kom hingað,“ sagði Abhy Hunt hugsandi. „Vitið
þér það, Christina, að einkaritarastaðan er í sjálfu
sér mjög sérkennileg og undraverð staða. Ég
meina ekki allt það málæði og alla þá skriffinnsku
í sambandi við „skrifstofueiginkonu“, þar sem foi'-
stjóranum lízt betur á einlcaritarann, en sæmilegt
þykir. Staðan í sjállu sér er undraverð, eða getur
að minnsta kosti verið það, ef allt er eins og það á
að vera.“
„Ég ímynda mér, að yður þyki það einkennilegt,“
sagði Chris. „En ég hef aldrei hugsað um það út
frá þessu sjónarmiði.“
Framli.