Morgunblaðið - 15.07.2011, Qupperneq 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. JÚLÍ 2011
✝ Guðrún Elísa-bet Halldórs-
dóttir fæddist í
Reykjavík 5. mars
1925. Hún andaðist
á hjúkrunarheim-
ilinu Droplaugar-
stöðum 9. júlí 2011.
Foreldrar henn-
ar voru Halldór
Arnórsson, f. 10.
mars 1887, d. 22.
apríl 1956, og Ingi-
björg Jóhanna Helgadóttir, f.
18. desember 1889, d. 21. júlí
1961.
Guðrún átti einn bróður, Arn-
ór J. Halldórsson, f. 22. janúar
1914, d. 4. nóv-
ember 1989.
Guðrún giftist
20. október 1945
Kolbeini Péturs-
syni, f. 11. júlí 1924,
d. 16. ágúst 1978.
Guðrún og Kol-
beinn eignuðust
fimm börn:
1) Ingibjörg, 2)
Margrét, 3) Elísa-
bet, 4) Halldóra,
5) Kolbeinn, 15 barnabörn og
15 barnabarnabörn.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 15. júlí
2011, og hefst athöfnin kl. 15.
Jæja, þá er hún móðir okkar
blessuð látin. Hennar síðustu ár
urðu nákvæmlega eins og hún alls
ekki vildi, eins og ekkert okkar vill
að þau verði, en það blæddi inn á
höfuð hennar fyrir níu árum með
þeim afleiðingum að hún missti
skammtímaminnið. Hún gat að-
eins rætt um það sem hafði gerst í
gamla daga, en þekkti lítið stað og
stund í nútímanum.
En gömlu dagarnir voru líka
góðir dagar. Hún kynntist ung
pabba okkar. Þau giftu sig ung og
bjuggu í Ameríku sín fyrstu hjú-
skaparár. Mamma talaði oft um
þessi ár í Ameríku og það var aug-
ljóst að þessi tími hafði heillað
hana mjög og haft áhrif á hana allt
hennar líf. Ungu hjónin höfðu ver-
ið dugleg að heimsækja ýmsa
skemmtistaði í New York og hlust-
að á tónlistarmenn sem sumir
urðu síðar mjög þekktir.
Þau hjónin eignuðust fimm
börn og komu þeim öllum til
manns. Pabbi var hörkuduglegur
framkvæmdastjóri sem var alltaf
mjög upptekinn af sinni vinnu.
Mamma skapaði honum mjög fal-
legt heimili sem við vitum að hann
var mjög stoltur af. Honum þótti
einkar gott að geta boðið erlend-
um viðskiptafélögum í mat heima,
þar sem mamma lék gestgjafann
eins og enginn annar hefði getað,
með fágun og glæsileika að leið-
arljósi. Kannski er mömmu best
lýst með orðunum fágun og glæsi-
leika, en sjálfsagt má einnig bæta
við smá þvermóðsku og eftirfylgni.
Það sem helst einkenndi sambúð
þeirra í augum okkar barnanna,
var hversu pabbi var alltaf hrifinn
af henni og hvað hún naut þess af
vita af því. Hann hafði greinilega
fallið alveg flatur fyrir þessari fal-
legu stúlku á sínum tíma og gat
aldrei jafnað sig almennilega á því.
Það hlýtur að vera svolítið varið í
konu sem getur viðhaldið þessu
hjá manninum sínum. Pabbi dó
fyrir mörgum árum, en ef við vild-
um ná fram brosi hjá mömmu
þessi síðustu ár var helst að tala
um árin þeirra í Ameríku og fyrstu
árin með pabba. Þetta var senni-
lega minningin sem hún varðveitti
lengst.
Mamma var einkar listfeng.
Hún var hannyrðakona mikil, og
var ráðin hannyrðakennari hjá
Kvennaskólanum í Reykjavík,
þegar hún var bara nýútskrifuð
sjálf. Hún málaði síðar á postulín
og gerði það svo vel að fáir hafa
gert það betur hér landi, og er
þetta sagt ýkjulaust. Á seinni ár-
um áttu olíumálverkin hug hennar
allan og hélt hún nokkrar mál-
verkasýningar sem vöktu verð-
skuldaða athygli. Málverkin henn-
ar verða sennilega helsta minning
okkar hinna um hana til lengri
tíma, því þau prýða stofur flestra
afkomenda hennar, gerð af ein-
stakri næmni fyrir litum og fegurð
sem bera listamanninum gott
vitni. Það verður að segjast eins og
er að það er ekki hægt annað en að
láta sér líða vel innan um mynd-
irnar hennar mömmu.
Mamma dó södd lífdaga, 86 ára
gömul. Hún hafði komið frá sér
sínu ævistarfi og skilað af sér sínu.
Hæfileikar hennar lifa áfram hjá
mjög mörgum afkomenda hennar,
en sköpunargleðin og listfengið er
óvenju mikið og ótrúlega algengt
hjá þessum stóra hópi. Blessuð sé
minning hennar.
Ingibjörg, Margrét,
Elísabet, Halldóra,
Kolbeinn.
Ég á henni tengdamóður minni
mikið að þakka. Sonur hennar
varð eiginmaður minn. Áður hafði
hún alið fjögur myndarleg stúlku-
börn. Dásamlegt að fá fjórar mág-
konur sem allar tóku mér vel, og
þessi ráðahagur auðgaði líf mitt til
muna. Foreldrar mínir María Sól-
veig og Ágúst glöddust mjög yfir
þessu og kynnin urðu góð.
Ég stóð nú ekki beint undir
væntingum Guðrúnar hvað varð-
aði matseld og annað handverk
fyrstu hjúskaparárin. En það kom
ekki að sök og Guðrún sá í mér
önnur verðmæti og mat þau sem
skyldi. Eins og t.d þegar hún hélt
sína fyrstu málverkasýningu að
Hallveigastöðum 1976, fékk ég það
skemmtilega hlutverk að gefa mál-
verkum hennar nafn.Guðrún var
sannur listamaður og fagurkeri.
Um það báru málverkin hennar
vitni sem og glæsilegt heimili
hennar. Sjálf var hún glæsileg
kona og einstaklega fallega klædd.
Þau hjónin Guðrún og Kolbeinn
bjuggu sín fyrstu ár í New York.
Frá þessum tíma stafaði einhverj-
um ævintýraljóma, sem hafði mót-
andi áhrif á líf þeirra. Átti ég sjálf
eftir að staðfesta ágæti Ameríku,
því Kolli var þar við nám þegar við
kynntumst. Á ég margar minning-
ar um heimsóknir þeirra Guðrún-
ar og Kolbeins til Ann Arbor, en
þar bjuggum við Kolli í fjögur ár.
Þær heimsóknir lyftu fátæklegu
námsmannalífi á hærra plan, því
þá var okkur, ásamt Dóru systur
Kolla, boðið á flotta veitingastaði
og ekkert til sparað, enda þau
hjónin orðlögð fyrir rausn og höfð-
ingsskap.
Kolbeini fékk ég því miður ekki
að kynnast sem skyldi. Hann var
ljúfur maður og lést 1978 um aldur
fram. Það var mikil eftirsjá að hon-
um. Eftir að við fluttum heim til
Íslands var Guðrún hjá okkur að-
fangadag jóla og átti sinn þátt í að
skapa jólahefðina okkar. Tengda-
dóttirin var nú kannski ekki alltaf
tilbúin, börnin fjögur á sex árum,
og í miklu að snúast síðustu mín-
úturnar áður en jólin gengu í garð.
En það var fyrirgefið og hún naut
þess að vera með okkur og gleðin
var gagnkvæm. Sama er að segja
um heimboðin á Grenimelnum, þá
var glatt á hjalla þegar systkinin
hittust ásamt mökum og börnum.
Þar voru lögð drög að þeim fjöl-
skyldutengslum sem síðar áttu
eftir að styrkjast og dafna.
Börnin okkar fjögur nutu örlæt-
is Guðrúnar og fengu dæturnar
stundum að gista hjá henni og
amma veitti tilsögn í teikningu og
litablöndun og kallaði fram lista-
gyðjuna hjá báðum.
Guðrún getur verið ákaflega
stolt. Hún skilaði fimm mætum
þjóðfélagsþegnum sem tóku við
keflinu og leggja sitt af mörkum til
að gera samfélagið betra, enda
nestuð í heimahúsum með heiðar-
leika, prúðmennsku og tryggð. Nú
þegar ég lít yfir farinn veg þakka
ég Guðrúnu samfylgdina.
Hin síðustu ár þjáðist hún af
minnistapi. Börnin hennar bjuggu
henni fallegt heimili að Droplaug-
arstöðum og einkum dætur henn-
ar sáu til þess að hún hélt reisn
sinni fram á síðasta dag. Hún var
alltaf fallega klædd og naut frá-
bærrar umönnunar starfsfólks,
sem hér eru færðar innilegar
þakkir fyrir.
Ég þakka Guði fyrir líf tengda-
móður minnar. Blessuð sé minn-
ing hennar. Ég bið líka Guð að
blessa alla afkomendur hennar,
ævinlega.
Þórdís Klara Ágústsdóttir.
Kveðja frá Hringnum.
Látin er í Reykjavík Guðrún El-
ísabet Halldórsdóttir. Guðrún
gekk í Kvenfélagið Hringinn árið
1956 og var virk og dugleg fé-
lagskona. Hún var mjög listræn og
naut félagið þess í fallegri vinnu
hennar í fjáröflun sinni. Hún
teiknaði ma. jólakort Hringsins ár-
in 1976, 1977, 1978 og 1981. Guð-
rún teiknaði einnig mörg mjög fal-
leg pakkakort.
Hringskonur minnast hennar
með virðingu og þakklæti og senda
börnum hennar innilegar samúð-
arkveðjur.
Hallgrímur G. Jónsson.
Guðrún Elísabet
Halldórsdóttir
✝ GunnlaugurSigurjónsson
fæddist á Granda
við Dýrafjörð 8.
desember 1922.
Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu
á Ísafirði 6. júlí
2011 eftir langvar-
andi veikindi.
Hann var sonur
hjónanna Sigur-
jóns Sveinssonar,
f. í Dalasýslu 8. júlí 1893, lát-
inn 5. maí 1985, og Guðrúnar
Sigríðar Guðmundsdóttur, f. 7.
ágúst 1891, látin 22. nóvember
1977. Systkini Gunnlaugs voru
Jóhanna Sigurjónsdóttir, f.
1913, d. 1982, Haraldur Sigur-
jónsson, f. 1916, d.1993, Gunn-
ar Sigurjónsson, f. 1920,
d.1998, Elísabet, f. 1924, og
Jónína Sigurjónsdóttir, f. 1930.
Eftirlifandi eiginkona Gunn-
laugs Sigurjónssonar er Ingi-
björg Finnbogadóttir, f. 13.
júlí 1926. Þau giftust 19. sept-
ember 1945. Foreldrar hennar
voru Sesselja Guðjóna Nikólína
Sturludóttir, f. 14. september
1893 í Hrauni í Hraunshr., d.
21. janúar 1963 og Kristján
Finnbogi Bernódusson, f. 26.
júlí 1892 í Þernu-
vík í Ögurhr., d. 9.
nóvember 1980.
Börn þeirra eru
Sigurjón Gunn-
laugsson, f. 18.
ágúst 1944, sam-
býliskona hans er
María Sím-
onardóttir. Jó-
hanna Gunnlaugs-
dóttir, f. 24.
nóvember 1947,
eiginmaður hennar er Hilmar
Jónsson. Ingibjörg Gunnlaugs-
dóttir, f. 6. febrúar 1951.
Gréta Björg Gunnlaugsdóttir,
f. 26. febrúar 1952, eig-
inmaður hennar var Anton
Proppé. Finnbogi Unnsteinn
Gunnlaugsson, f. 21. desember
1953, eiginkona hans er Bar-
bara Foley. Svanberg Reynir
Gunnlaugsson, f. 13. febrúar
1956, sambýliskona hans er
Fríður Jónsdóttir. Sigríður
Sesselja Gunnlaugsdóttir, f. 10.
október 1959, sambýlismaður
hennar er Sigurður Grétar
Sigurðsson.
Útför Gunnlaugs fer fram
frá Þingeyrarkirkju í dag, 15.
júlí 2011, og hefst athöfnin kl.
13.
Ég sit hérna og reyni að
koma nokkrum orðum um hann
elskulega afa minn Gunnlaug
Sigurjónsson á blað. Hann var
einstakur maður, mikill barna-
kall og þess fékk ég að njóta. Ég
var mikið á heimili afa míns og
ömmu minnar og þar var mikið
um ást og umhyggju og kenndu
þau mér svo margt sem ég mun
ávallt geyma í hjarta mínu.
Minningar um hann afa minn
eru svo margar að ekki verður
hægt að telja þær upp hér. En
mér eru minnistæðar allar þær
ferðir sem við fórum saman í
sveitina Bakka, gefa kindunum,
svínunum og ekki má gleyma
henni Búkollu minn sem hann
afi minn fékk fyrir mig hjá vini
sínum eða öllum hestamótunum
sem ég fór með honum og horfði
á og lærði af honum, já, þær eru
ótal minningar um góðan mann.
Það voru ófá sporin sem ég fylgdi
honum afa mínum og nú fylgi ég
honum síðasta spölinn með sorg í
hjarta, en minningin lifir um
elskulegan mann, elska þig, afi
minn.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Drottinn minn faðir lífsins ljós
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert mín lífsins rós
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Faðir minn láttu lífsins sól
lýsa upp sorgmætt hjarta.
Hjá þér ég finn frið og skjól.
Láttu svo ljósið þitt bjarta
vekja hann með sól að morgni.
Drottinn minn réttu sorgmæddri sál
svala líknarhönd
og slökk þú hjartans harmabál
slít sundur dauðans bönd.
Svo vaknar hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Elsku amma mín, börn afa
míns, aðrir ættingjar og vinir,
minningin lifir um elskulegan
mann.
Þín,
Sesselja.
Að fæðast og deyja er lífsins
gangur en það er samt alltaf sárt
að kveðja. Nú er komið að því að
kveðja afa okkar Gulla á Granda
eins og hann var oft kallaður.
Við þökkum þér fyrir allar góðu
stundirnar, elsku afi.
Við sjáum að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær,
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og
hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt,
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson.)
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Elsku amma okkar, Guð gefi
þér styrk í sorg þinni.
Ástarkveðja
Ingibjörg, Viktor og börn,
Rúrik, Gunnhildur og synir,
Garðar og börn.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
(Höf. ók.)
Elsku afi, þrautagöngu og
þjáningum þínum er lokið.
Á þessari nóttu sem við syst-
ur sátum hjá þér komu upp
margar minningar og margt var
rifjað upp.
Það var mjög erfitt að horfa
upp á þig berjast fyrir lífinu, en
við vissum alltaf að þú heyrðir í
okkur malið. Það er svo margs
að minnast.
Allar Bakkaferðinnar hvort
sem það var sauðburður, grill
partí, úti við tjarnirnar eru
okkur kærar því þær voru
margar þessar stundir.
Þú varst partur af okkar lífi
frá því við munum eftir okkur
og þannig verður það alltaf í
hjörtum okkar.
Elsku afi, við söknum þín sárt
og það er mikið tómaróm. En
við vonum að þér líði betur
núna.
Við biðjum algóðan guð að
geyma þig og varveita.
Loks er dagsins önn á enda
úti birtan dvín.
Byrgðu fyrir blökkum skugga
björtu augun þín.
Ég skal þerra tár þíns trega,
tendra falinn eld,
svo við getum saman vinur
syrgt og glaðst í kveld.
Lífið hefur hendur kaldar,
hjartaljúfur minn.
Allir bera sorg í sefa,
sárin blæða inn.
Tárin fall heit í hljóði,
heimur ei þau sér.
Sofna vinur, svefnljóð
meðan syng ég yfir þér
Þreyttir hvílast, þögla nóttin
þaggar dagsins kvein.
Felur brátt í faðmi sínum
fagureygðan svein.
Eins og hljóður engill friðar
yfir jörðu fer.
Sof þú væran, vinur,
ég skal vaka yfir þér.
(Kristján frá Djúpalæk.)
Hvíl í friði, elsku afi.
Arnheiður og Sigríður.
Gunnlaugur
Sigurjónsson
Eitt af öðru yfirgefur það
jarðvistina, fólkið út með Hlíð-
inni sem stóð upp á sitt besta
þegar ég var strákur. Kristinn í
Austurhlíð er sá í þeim hópi
sem hefur staðið hjarta mínu
einna næst. Ég hygg að faðir
minn hafi deilt flestum stundum
með honum í gegnum lífið utan
nánasta skyldfólks. Það var því
afar kært með þeim alla tíð.
Með móður minni og Siggu var
einnig sterk vinátta meðan báð-
ar lifðu og samgangur mikill.
Hygg ég að Kristni og Siggu
hafi ég kynnst einna fyrst á lífs-
leiðinni. Við leiðarlok koma ljúf-
ar minningar með Kristni fram
úr hugskotinu.
Mig rekur óljóst minni til
þess þegar ég var mjög smár að
kind hafi stangað mig er verið
var að reka að fé í fjárhúsinu í
Helludal með þeim afleiðingum
að ég lá flatur og grét. Þá bar
Kristin þar að og tók mig í
fangið. Ég hygg að þetta sé ein
af mínum fyrstu æskuminning-
um. Þarna skynjaði ég hjarta-
hlýju Kristins. Brosið hans var
einstakt og mildur hláturinn
hafði góð áhrif á alla. Notaleg
var nærveran við hann, gleði-
gjafi með sérlega hreina ten-
órrödd.
Snar þáttur í vinskap Krist-
ins og pabba var samstarf í ára-
tugi um grenjaleit. Ég held að
föður mínum hafi hvergi liðið
betur en þegar hann var með
Kristni við þessa iðju. Ég naut
þess nýfermdur að fara með
þeim. Vorið 1979 var eitt af
Kristinn
Ingvarsson
✝ Kristinn Ingv-arsson fæddist
á Litla Fljóti í
Biskupstungum
25. nóvember
1922, en flutti
þremur árum síð-
ar að Hvítár-
bakka. Hann lést á
hjúkrunarheimil-
inu Fossheimum 1.
júlí 2011.
Útför Kristins
fór fram frá Skálholtskirkju
12. júlí 2011.
mestu harðindavor-
um síðustu aldar.
Legið var við greni
við Innri-Skúta á
Kili í 10 sólar-
hringa í júlí. Tjald-
ið var lélegt. Við
urðum að ganga
langa leið með út-
búnað en við höfð-
um nóg að borða.
Þá gerði hvíta jörð
og klaki var í jörð.
Þarna kynntist ég Kristni náið,
hann var glaðvær við þessar að-
stæður og hafði góð áhrif á okk-
ur pabba. Þarna fræddi Krist-
inn mig um seinni
heimstyrjöldina og fleira því
sögumaður var hann góður.
Kristni var tamt að tala vel
um náungann. Helst gat hann
hvesst sig ef tal barst að stjórn-
málamönnum sem voru ekki
hans megin í pólitík.
Lífið hefur ekki alltaf farið
mjúkum höndum um Kristin og
Siggu. Af fjórum börnum hafa
þau misst tvo syni. Guðmundur
lést barn að aldri og sorgin
knúði aftur dyra þegar Jói lést
fertugur að aldri. Ekki þarf að
fjölyrða um að þessi áföll voru
þyngri en tárum tók og minna
þarf til að fólk bogni. Kristinn
hefur verið mikill klettur í þess-
um miklu áföllum og ég er viss
að hann hefur veitt sínu fólki
mikinn styrk með sínu góða
jafnvægi og manngæsku sem
hefur einkennt hann alla tíð.
Síðasti endurfundur okkar
Kristins var í maí síðastliðnum.
Ég náði að spjalla svolítið við
hann, held að hann hafi þekkt
mig. Það lifnaði yfir honum
þegar talið barst að tófum og
aðeins bólaði á gamla brosinu
en ljóst var hvað framundan
væri. Kristni mun ég ekki
gleyma, honum var mannbæt-
andi að kynnast. Ljúft er að
minnast hans. Blessuð sé minn-
ing Kristins í Austurhlíð. Sigga
mín, Stína, Mangi, Rósa og
barnabörnin, hafið hugheilar
samúðarkveðjur okkar Sigrún-
ar.
Kristófer Tómasson.