Morgunblaðið - 21.07.2011, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 21. JÚLÍ 2011
✝ Ástþór SveinnMarkússon
fæddist í Vest-
mannaeyjum 18.
desember 1923.
Hann lést á hjarta-
deild Landspítalans
14. júlí. 2011.
Foreldrar hans
voru Markús Sæ-
mundsson, útvegs-
bóndi, f. 27. desem-
ber 1885, d. 5. apríl
1980 og Guðlaug Ólafsdóttir,
húsfreyja, f. 3. júní 1889, d. 27.
október 1970. Þau bjuggu að
Fagurhól í Vestmannaeyjum og
síðar í Reykjavík. Systkini Ást-
þórs voru 1) Svava, f. 14. sept.
1914, d. 9. febr. 1941, 2) Ólafur,
f. 5. júní 1916, d. 6. febrúar
1938, 3) Ásta, f. 26. ágúst 1919,
d. 14. janúar 1923, 4) Viktor, f.
2. febrúar 1930, d. 26. nóvember
1930.
Ástþór giftist hinn 7. júní
1952, eftirlifandi eiginkonu
sinni, Halldóru Gísladóttur, f.
10. apríl 1920. Foreldrar hennar
úar 1959, sambýlismaður Gunn-
ar Gunnarsson, bakarameistari,
f. 16. nóvember 1959. Af fyrra
hjónabandi á Ásta Maríu Rún-
arsdóttur, f. 17. júní 1986, sam-
býlismaður hennar er Jounes
Hmine, f. 21. mars 1977.
Ástþór ólst upp í Vest-
mannaeyjum og stundaði sjó-
mennsku að lokinni skólagöngu.
Árið 1947 fluttist hann til
Reykjavíkur ásamt foreldrum
sínum og varð háseti á skipum
Eimskipafélags Íslands. Árið
1953 hóf Ástþór störf hjá
Steypustöðinni í Reykjavík og
starfaði þar í nær fimm áratugi
eða þar til hann hætti störfum
árið 2002. Lengst af á starfs-
ævinni veitti Ástþór forstöðu
útibúi Steypustöðvarinnar í
Grindavík. Ástþór stundaði mik-
ið íþróttir sem ungur maður og
keppti bæði í frjálsum íþróttum
og knattspyrnu. Hann átti og
gerði út til fjölda ára, ásamt
frænda sínum og æskuvini Ein-
ari Halldórssyni, trilluna Sæ-
björgu. Sjómennska og sjósókn
var alla tíð áhugamál Ástþórs
sem og lax- og silungsveiði þeg-
ar aðstæður leyfðu.
Ástþór verður jarðsunginn
frá Bústaðakirkju í dag, 21. júlí
2011, og hefst athöfnin klukkan
13.
voru Gísli Sigurðs-
son og Anna Ein-
arsdóttir. Ástþór
og Halldóra eign-
uðust þrjú börn.
Þau eru: 1) Ólafur
Svavar, sjávarlíf-
fræðingur, f. 3.
október 1952, maki
Ásta Guðmunds-
dóttir, stærðfræð-
ingur, f. 27. janúar
1957. Þeirra dætur
eru a) Guðlaug, f. 10. júní 1989,
sambýlismaður Tjörvi Alexand-
ersson, f. 29. ágúst 1988, b) Guð-
rún f. 17. júlí 1991, c) Ásta, f. 30.
október 1993. 2) Anna Guðlaug,
ljósmóðir, f. 6. nóvember 1954,
maki Hallgrímur Gunnar Magn-
ússon, húsgagnasmíðameistari,
f. 19. apríl 1955. Þeirra börn eru
a) Halldóra Ósk, f. 21. mars
1980, maki Davíð, f. 28. febrúar
1980. Þeirra synir eru Gunnar
Þór, f. 18. febrúar 2007 og Guð-
mundur Óli f. 9. febrúar 2009, b)
Ástþór Óli, f. 22. apríl 1987. 3.
Ásta, geislafræðingur, f. 29. jan-
Elsku Ástþór.
Nú er jarðneskri dvöl þinni
lokið og þú kominn meðal for-
eldra og systkina þinna hinum
megin.
Þú fórst inn á hjartadeild
Landsspítalans á þriðjudags-
morgni og varst allur aðfaranótt
fimmtudags. Eftir sitjum við fjöl-
skyldan og syrgjum þig, en hugs-
um um leið hlýtt til allra góðu
stundanna sem við áttum með
þér.
Við Óli fórum að vera saman
fyrir 24 árum. Þú tókst mér strax
opnum örmum og aldrei hefur
skuggi fallið á okkar samskipti.
Þú sýndir dætrum okkar mikinn
kærleika og fylgdist vel með öllu
sem þær gerðu. Einnig hafðir þú
mikinn áhuga á því sem við Óli
vorum að sýsla, hvort sem var í
leik eða starfi. Ávallt var gott að
leita til þín er vandamál bar að
höndum. Þú settir ætíð þarfir og
óskir stórfjölskyldunnar fram yf-
ir þínar eigin og vildir öllum
hjálpa. Fyrir allt þetta vil ég
þakka þér.
Þegar ég hugsa til baka er
margra sameiginlegra stunda að
minnast en ég ætla hins vegar að-
eins geta einnar þeirrar síðustu.
Hún var nú í júlíbyrjun þegar þið
Dóra komuð með okkur Óla upp í
bústað og dvölduð þar einn dag í
fallegu sumarveðri. Þó að þá hafi
greinilega verið farið að draga af
þér þá hvarflaði ekki að mér að
það yrði þín seinasta ferð í Fag-
urhól. Þú dáðist mikið að því
hvernig við höfum komið okkur
þar fyrir og hafðir ánægju af því
að sjá hversu mikið grenitrén
höfðu vaxið sem þú hafðir fært
okkur fyrir nokkrum árum.
Þú varst trúaður maður án
þess þó að flíka því. Þú hafðir
þína barnatrú og tjáðir mér að þú
færir aldrei að sofa án þess að
fara með Faðir vorið og bænirnar
þínar frá barnæsku. Ég kveð þig
því með eftirfarandi bæn:
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson)
Hvíl í friði. Þín tengdadóttir,
Ásta.
Elsku besti afi okkar.
Það er okkur mjög fjarstæð
hugsun að þú sért farinn og við
verðum lengi að átta okkur á því
að það verði enginn afi Ástþór
sem komi til okkar í Safamýrina
eða taki fagnandi á móti okkur
þegar við komum í heimsókn í
Aðallandið. Allar þær góðu og
skemmtilegu stundir sem við átt-
um saman munu lifa í hjörtum
okkar að eilífu.
Góðmennska þín og gjafmildi
þín er okkur ofarlega í huga og
sérstaklega er okkur minnistætt
frá því við vorum ungar er þú
komst til okkar í heimsókn á
sunnudagsmorgnum færandi
hendi með eitthvert góðgæti eftir
að hafa verið í sundi.
Þú varst stoltur af öllu sem við
gerðum og sagðir alltaf að við
værum sko ekkert blávatn. Og oft
þegar einhver okkar hringdi í þig
eða við komum í heimsókn sagðir
þú: er það drottningin eða eru
drottningarnar mættar.
Við munum alltaf muna eftir
þér og við munum sakna þín sárt.
Við munum líka hugsa vel um
ömmu nú þegar þú ert farinn frá
okkur.
Hvíldu í friði, elsku afi okkar.
Þínar sonardætur,
Guðlaug, Guðrún og Ásta.
Elsku afi.
Elskulegi, hlýi, fallegi og góði
afi minn er látinn. Það er erfitt að
kveðja en ég er heppin að eiga
næstum óteljandi minningar og
þú hefur tekið þátt í öllum helstu
viðburðum lífs míns til þessa,
dansaðir við mig í brúðkaupinu
mínu og kynntist strákunum mín-
um og þeir þér. Þegar ég var lítil
stelpa vorum við alltaf eitthvað
að bauka saman og með afa voru
mér allir vegir færir, ég fór oft
með afa í Steypustöðina í Grinda-
vík, þar fékk ég að blanda steypu
í steypubílana „alveg sjálf“, afi
bjó til pappírsskip sem ég fleytti
á pollunum sem í huga barns voru
á stærð við stöðuvötn, við tíndum
ber og hjúkruðum yfirgefnum
kríuungum. Þú sagðir mér sögur
og kenndir mér um lífið í Vest-
mannaeyjum þegar þú varst
strákur, sagðir mér frá öllum sjó-
fuglunum og skipunum, Gosinu
og Tyrkjaráninu. Þegar ég var 8
ára fórum við tvö saman til Vest-
mannaeyja og sú ferð lifir sterkt í
minningunni, við þurftum að velt-
ast í Herjólfi í 7 klukkutíma því
það var svo vont í sjóinn, ég sat í
fanginu á þér og ældi eins og
múkki. Síðan tóku við dagar þar
sem við fórum og heimsóttum
ættingjana, löguðum leiðið, fór-
um á Sædýrasafnið, skoðuðum
eldfjallið og ummerki gossins og
Fagurhól.
Fyrir jólin fórum við í versl-
unarferð og á aðfangadag fórum
við saman út í kirkjugarð og síðan
í nýbakaðar skonsur hjá ömmu.
Fyrir hver áramót fórum við svo í
flugeldaleiðangur þó enginn hefði
áhuga á flugeldum nema ég.
Ég man þegar þú heimsóttir
mig í sveitina þegar þú varst á
leið í veiði, ég beið spennt allan
daginn eftir að sjá bílinn þinn,
það var svo gott að fá heimsókn
að heiman.
Jólagjöfin sem þú gafst mér
jólin 2004 er mér sérstaklega
minnisstæð. Þú varst svo spennt-
ur og sagðir mér í nóvember að
þú værir búinn að finna handa
mér gjöf. Öll aðventan fór í að spá
í jólagjöfina frá afa, alltaf þegar
við hittumst eða þegar ég heyrði í
þér þá sagðir þú mér að gjöfin
væri alveg að koma og þú værir
að pakka henni inn og svo fram-
vegis, síðan gafstu mér vísbend-
ingar: „Þú varst alltaf að biðja
mig um þetta þegar þú varst lítil“
og „Þig hefur alltaf langað í
þetta“. Ég lét mér detta ýmislegt
í hug t.d. að þetta væri hestur, ég
var alltaf að biðja um hest þegar
ég var lítil, en mér þótti það ólík-
legt, rokkur, ég mundi eftir því að
hafa beðið um rokk. Annars var
ég tóm. Allt í einu, þegar ég var
að tyggja jólasteikina, fattaði ég
hver gjöfin var. Þú gafst mér
uppstoppaðan hrafn, ég var fyrir
löngu búin að gleyma því að hafa
suðað um hrafn, en þú hafðir ekki
gleymt því og þetta er minnis-
stæðasta jólagjöf sem ég hef
fengið. Hrafninn horfir nú yfir
heimilið og fylgist með.
Ég er þakklát fyrir að hafa
fengið að hafa þig hjá mér svona
lengi, þakklát fyrir að synir okk-
ar Davíðs fengu að kynnast þér.
Þú kallaðir þá alltaf litlu vini þína
og það fyrsta sem þú spurðir þeg-
ar við hittumst eða heyrðumst
var: „Hvernig hafa litlu vinirnir
mínir það?“
Elsku afi, takk fyrir allt. Ég
kveð þig eins og þú kvaddir alltaf:
„Guð blessi þig ástin mín.“
Halldóra Ósk Hallgríms-
dóttir, Davíð Guðmundsson,
Gunnar Þór og Guðmundur
Óli Davíðssynir.
Fallinn er frá kær vinur og ná-
granni. Þegar við hjónin fluttum í
Aðallandið vorum við svo lánsöm
að kynnast góðum nágrönnum,
einn af þeim var öðlingsmaðurinn
Ástþór Markússon sem við kveðj-
um nú í dag. Fljótlega myndaðist
með okkur góð vinátta og ófáar
voru þær stundir sem við rædd-
um saman um hin ýmsu málefni
og var það einstaklega gefandi að
ræða við þennan góða vin okkar,
hann var vel að sér í öllu og fylgd-
ist vel með hvort sem það voru
þjóðmálin eða önnur málefni.
Þetta voru sannkallaðar gleði- og
ánægjustundir. Hann var einnig
mjög hjálpsamur og gott var að
leita til hans ef við þurftum ein-
hverja aðstoð.
Hann var einnig einstakt
snyrtimenni og smekkmaður
mikill. Hann fór aldrei úr húsi
nema vel klæddur og allt í „stíl“. Í
huga okkar eru það forréttindi að
hafa fengið að kynnast þessum
einstaka manni. Það er með virð-
ingu og þakklæti sem við kveðj-
um Ástþór vin okkar. Innilegar
samúðarkveðjur til kæru Hall-
dóru og fjölskyldu.
Megi ljúfar minningar um
yndislegan mann hjálpa ykkur í
sorginni.
Hvíl í friði, kæri vinur.
Þorbergur og Halldóra,
Aðallandi 5.
Þann 14. júlí lést í Reykjavík
heiðursmaðurinn Ástþór Sveinn
Markússon 87 ára gamall. Ástþór
var farinn að kenna heilsubrests
undanfarið. Við fráfall Ástþórs er
látinn einn mesti drengskapar-
maður sem ég og fjölskylda mín
höfum kynnst og verður hans
saknað um ókomna tíð.
Ég hitti hann síðast laugar-
daginn 9. júlí sl. og var hann frek-
ar lélegur og gerði ég mér grein
fyrir því að eitthvað gæti verið í
aðsigi þó svo hann léti á engu
bera og kom fram eins og hann
átti að sér, en gat þó um slapp-
leika.
Við Ástþór kynntumst árið
1971, en þá störfuðum við báðir
hjá Steypustöðinni. Með okkur
tókst strax mikill vinskapur sem
varði í 40 ár. Ástþór stýrði útibúi
Steypustöðvarinnar í Grindavík
allt frá opnun og þar til starfsemi
þar var hætt. Á þessum tíma hag-
aði þannig til að samstarf okkar
var náið og oft utan reglulegs
vinnutíma, en þar voru mál sem
þurfti að leysa og þoldu ekki bið.
Þetta starf leysti Ástþór af sam-
viskusemi og ósérhlífni eins og
annað sem hann tók sér fyrir
hendur.
Ástþór var gæddur öllum þeim
kostum sem prýða heilsteyptan
og góðan mann. Hann var afar
minnugur, vel lesinn og ósjaldan
þegar þurfti að rifja eitthvað
gamalt og gleymt upp leysti hann
gátuna fljótt og vel, enda fylgdist
hann afar vel með öllu því sem
fram fór á hans vakt. Hann var
snyrtimenni og gekk vel um alla
hluti og talaði með virðingu um
alla menn. Ástþór var reglusam-
ur, rækti fjölskyldu sína mjög vel
og fylgdist vel með námsárangri
barnabarna sinna, en árangur
þeirra gladdi hann ósjaldan.
Hann var barngóður og laðaði
ungviðið að sér og fræddi um eitt
og annað, enda leit hann á þau
sem vini sína og jafningja og var
það vel metið. Við hjón áttum
þess kost um nokkurra ára skeið
að fara til veiða í Þverá með hon-
um og syni hans Ólafi ásamt góð-
um hópi veiðimanna. Þetta voru
skemmtilegar og ógleymanlegar
ferðir á meðan þær vörðu.
Hjálpsemi Ástþórs var mikil
og þegar ég stóð í að byggja mér
hús var hann mættur á staðinn,
þá hættur störfum og orðinn 77
ára gamall, og setti sig í stöðu
verkstjóra til að tryggja að hlut-
irnir gengju hratt og refjalaust
fyrir sig, en þannig vann hann
ávallt og þoldi hvorki seinagang
né leti. Þessara kosta Ástþórs
naut ég jafnan þegar eitthvað var
að gerast. Ástþór var hjálpsamur
eins og fyrr segir og brá hann sér
til heimabyggðar sinnar, Vest-
mannaeyja, í gosinu 1973 og vann
þar að hreinsun og björgun á
meðan þess þurfti, en meðan á
þessu stóð tók hann sér frí frá
vinnu til að kraftar hans nýttust í
Eyjum.
Nú seinni ár eftir að halla tók
undan mætti Ástþór reglulega á
skrifstofu mína til að líta eftir og
gera það sem til féll, ekki síst til
að halda öllu í röð og reglu, nú
síðast í fyrstu vikur þessa mán-
aðar.
Það eru forréttindi að hafa
fengið að kynnast og umgangast
slíkan drengskapar- og heiðurs-
mann sem Ástþór var.
Við biðjum góðan guð um að
styrkja eiginkonu hans, Hall-
dóru, börn, barnabörn og barna-
barnabörn í sorginni.
Sigurborg og Jón Ólafsson.
Ástþór Sveinn
Markússon
Elsku amma okk-
ar.
Takk fyrir að vera alltaf til stað-
ar fyrir okkur, hvort sem það var
að hjálpa með stærðfræði, sauma á
okkur búninga eða bara að taka vel
á móti okkur þegar við höfðum
læst okkur úti. Þú varst mikil fyr-
irmynd og hafðir alltaf trú á okkur,
því sem við höfum gert og ætlum
að gera. Það er því mikill harmur
að missa þig svona snemma frá
okkur en við munum alltaf muna
eftir þér og því sem þú hefur kennt
okkur og við munum bera með
okkur þá ást sem þú hefur gefið
okkur í gegnum lífið.
Barnabörnin þín,
Ragnheiður Anna
og Smári Rúnar.
Það eru rétt rúm tuttugu ár liðin
frá því ég kynntist Ragnheiði
Brynjúlfsdóttur, tengdamóður
minni fyrrverandi og vini. Ég sett-
ist örskamma stund inn í stofu í
Breiðholti á Vestmannabraut,
sagði henni deili á mér, hverra
manna ég væri og svo framvegis.
Hún var þá á svipuðum aldri og ég
er nú. Það er svo stutt síðan í minn-
ingunni. Fortíðin er svo stutt á
meðan framtíðin er víðáttan ein.
Hún var víðlesin enda las hún á
ógnarhraða og skipti þá tungumál-
ið litlu. Ég man ekki til þess að hafa
nokkru sinni verið ósammála henni
um gæði bókar. Hún deildi með
mér gleðinni yfir góðum sögum og
sagði þær gjarnan í góðra vina
hópi.
Smári Rúnar okkar Sigrúnar
Elsu fæddist í Eyjum í byrjun árs
’92 og þegar við tengdamóðir mín
fórum á sjúkrahúsið daginn eftir
fæðinguna varð mér á að kyssa
konu fyrir slysni. Það vildi þannig
til að kona þessi sem ég þekkti lít-
illega fór að halla sér upp að mér í
lyftunni í kjallaranum og ég dró þá
ályktun á örskotsstundu að hún
myndi vilja óska mér til hamingju
með soninn. Svo að ég hneigði mig
á móti. Og hún hallaði sér nær. Þá
virtist ekkert eðlilegra en að ég
kyssti hana örsnöggt á kinnina.
Konunni var brugðið; sagðist bara
hafa ætlað að ýta á takkann til að
koma lyftunni af stað. Hann var
fyrir aftan mig. Þarna eru þrjár
hæðir og stundum er lyftan óra-
tíma á leiðinni. Mikið hlógum við að
þessu.
Og sögunni um það þegar Hjör-
dís Finnbogadóttir, fréttakona á
RÚV, hringdi löggutékk á lög-
reglustöðina í Vestmannaeyjum.
„Er ekkert að frétta?!“ sagði hún
pirruð. „Það er aldrei neitt að
frétta hjá ykkur! Gerist bara aldrei
neitt í Vestmannaeyjum?!“ Tveim-
ur klukkustundum síðar kviknaði í
lögreglustöðinni og hún brann til
kaldra kola. Ragnheiður endaði
söguna alltaf á því að segja að lög-
reglumenn í Eyjum væru enn á því
að Hjördís væri rammgöldrótt.
Góðar sögur eru endursagðar,
slípaðar og fínpússaðar þar til þær
renna fram með eðlilegum hrynj-
anda og takti þannig að enda-
punkturinn verður sjálfsagður.
Þetta skildi Ragnheiður sem var
sagnakona með húmor og auga fyr-
ir fegurðinni í lífinu.
Við Sigrún Elsa vorum ungir
foreldrar og nutum mikillar að-
stoðar Ragnheiðar við uppeldi;
fyrst Smára og svo Ragnheiðar
Önnu sem fæddist ’94. Börn barna
verða hamingjubörn ef þau eiga
svona ömmu. Hún var hannyrða-
kona og rekstrarmaður af guðs
Ragnheiður
Brynjúlfsdóttir
✝ RagnheiðurBrynjúlfsdóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 22.
febrúar 1952. Hún
lést á Landspít-
alanum 4. júlí 2011.
Útför Ragnheið-
ar fór fram frá
Grafarvogskirkju
15. júlí 2011.
náð. Þolinmóð róleg-
heitamanneskja með
þægilega nærveru.
Skammvinn veik-
indi hennar og ótíma-
bært andlát um aldur
fram er okkur sem
þekktum hana óskilj-
anleg og ósanngjörn
harmafregn. En
þannig er okkur víst
öllum innanbrjósts
sem kveðjum ástvini.
Það er með sorg og söknuði sem ég
kveð hana vinkonu mína Ragnheiði
Brynjúlfsdóttur og sendi fjölskyld-
unni innilegar samúðarkveðjur.
Ég minnist dóttur ykkar, eigin-
konu og móður með þakklæti því
eitt gerði hún öðru betur. Hún
trúði á sitt fólk, stóð með sínum og
blés þeim baráttuþreki í brjóst.
Hún var þannig áhrifavaldur í
mínu lífi að ég fæ henni aldrei full-
þakkað.
Guð geymi og blessi minningu
hennar.
Róbert Marshall.
Það er erfitt að sætta sig við
leikslok þegar góður félagi fellur
frá.
Leiðir okkar Ragnheiðar lágu
sama þegar við hófum nám við Há-
skólann í Reykjavík. Með okkur
myndaðist góður vinskapur og
unnum við mörg verkefni saman í
hópavinnunni. Hún var góður fé-
lagi, traust og skipti aldrei skapi.
Við erum þakklátar fyrir sam-
fylgdina, vináttu hennar og hlýju.
Við vottum eiginmanni hennar
Smára, dætrum Sigrúnu Elsu,
Steinunni Lilju og Sigríði Bríet,
tengdabörnum, barnabörnum og
öðrum aðstandendum okkar
dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Ragnheiðar
Brynjúlfsdóttur.
Far þú í friði
friður Guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Viktoría Valdís Guðbjörns-
dóttir, Ingunn Þorsteinsdóttir.
Enn er höggvið skarð í stóran og
samheldinn hóp okkar sem fædd-
umst 1952 og sóttum saman nám í
Barnaskóla og Gagnfræðaskóla
Vestmannaeyja. Ragga var falleg
stúlka með bjart bros og glettinn
hlátur. Hún hafði hægt yfirbragð
en var góður námsmaður, fylgin
sér og hörkudugleg. Verkum sín-
um fylgdi hún vel eftir með þeirri
seiglu sem ávallt einkenndi hana.
Ragga var mikil fjölskyldu-
manneskja. Hún ólst sjálf upp í
stórum samheldnum systkinahópi
og Smári, dæturnar og barnabörn-
in voru fjársjóður hennar.
Ragga var alveg einstaklega
trygg og gerði sér far um að halda
sambandi við gamla vini og skóla-
systkini bæði á meðan hún bjó í
Eyjum og einnig eftir að hún flutti
til lands. Hún vann einmitt ötullega
að undirbúningi árgangsmótsins
okkar í Vestmannaeyjum í septem-
ber sl. þegar hún kenndi fyrst
meinsins. Vopnuð síma og tölvu
reyndi hún áfram að halda sam-
bandi við gamla vini og félaga í
gegnum erfið veikindin.
Ragga lauk fyrir skömmu prófi í
viðskiptafræði í HR. Aðspurð
hvernig hún hefði eiginlega fundið
tíma til þess með vinnu, fjölskyldu
og heimili, sagðist hún hafa tekið
það á hörkunni einni saman. Með
sömu hörku ákvað hún að takast á
við meinið en varð að lokum að lúta
í lægra haldi eftir stutta en snarpa
baráttu.
Við þökkum Röggu fyrir sam-
fylgdina. Fallega brosið hennar
mun fylgja okkur um ókomin ár.
Fjölskyldu hennar, föður, systk-
inum, vinum og vandamönnum
vottum við okkar dýpstu samúð.
Fyrir hönd árgangs 1952, Vest-
mannaeyjum,
Helga J. Hallbergsdóttir.