Morgunblaðið - 21.07.2011, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 21. JÚLÍ 2011
Ég trúi ekki að ég
sé að skrifa minningargrein um
Beggu vinkonu. Ég er ennþá að
bíða eftir tilkynningu um að þetta
hafi verið heimsins versti brand-
ari. En svo er ekki, ég sit hér og
hugsa til þeirra stunda sem ég
átti með Beggu, sem voru flestar
í gegnum netið síðastliðin ár þar
sem ég er búsett í Belgíu og hún í
Sviss.
Við kynntumst í gegnum
hundana, báðar með „hundaveik-
ina“ á háu stigi og báðar með ljós-
myndadellu, Begga var komin
lengra í ljósmyndun en ég, við
töluðum saman bara nokkrum
dögum fyrir slysið hræðilega þar
sem hún ráðlagði mér að bíða
frekar og safna í nokkra mánuði
til viðbótar til að kaupa betri vél
heldur en að kaupa vél sem ég
hafði augun á og átti nokkurn
veginn fyrir. Ég ætla að heiðra
það og þegar ég loksins get feng-
ið vélina mun ég ætíð hugsa til
vinkonu minnar góðu.
Begga skilur eftir sig stórt
skarð í hundavinahópnum, við
fylgdumst öll með ævintýrum
Beggu þegar hún fékk Tecklu
sína og glöddumst með henni
þegar hún fór með hana á sýn-
ingar og vann alla hina, ekki
slæmur árangur frá „litla Íslend-
ingnum í útlandinu“. Ég veit að
hún var að gera það gott í
vinnunni, hún átti frábært líf og
Bergþóra
Bachmann
✝ BergþóraBachmann
fæddist í Reykjavík
6. júní 1980. Hún
lést í umferðarslysi
í Basel í Sviss 1. júlí
2011.
Útför Bergþóru
fór fram frá Hall-
grímskirkju 15. júlí
2011.
kom miklu í verk og
var mjög vinamörg.
Ég hafði alltaf plön
um að heimsækja
hana í Sviss, fara
med 1-2 hunda með
mér á sýningu og
heimsækja Beggu í
leiðinni. Ég trúi
ekki að það verði
ekkert af því.
Ég vil senda mín-
ar innilegustu sam-
úðarkveðjur til fjölskyldu og vina
Beggu, þetta er svo ósanngjarnt
og svo ótrúlega erfitt að maður á
varla til orð.
Hugur minn er hjá ykkur á
þessum erfiðu tímum.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur.
Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Valdimar Briem.)
Margrét Inga Veigarsdóttir.
Elsku afi, þú ert nú búinn að
fá hvíldina og ert því laus við
hana Elli kerlingu úr skrokkn-
um. Það hlýtur að vera léttir því
hún er örugglega ekkert sér-
staklega skemmtilegur ferða-
félagi, allavega ekki til lengdar.
Minningar mínar um afa
tengjast flestar daglegu amstri
heima í Villingaholtshreppnum.
Við afi vorum miklir nágrannar
fyrstu 16 árin mín eða þar til ég
flutti burt úr sveitinni til að fara
í nám. Afi var bóndi sem stund-
aði hefðbundinn búskap á sínum
tíma og allt þar til fyrir ótrúlega
fáum árum síðan var hann með
nokkrar kindur sem hann naut
þess að hirða um.
Afi hélt sig við það sem hon-
um líkaði vel. Þannig man ég t.d.
aldrei eftir afa á öðrum bíl en
Land Rover og sjaldan hef ég
séð hann derhúfulausan.
Laxveiðar voru eitt helsta
áhugamál afa og kom hann oft
með lax úr Þjórsá handa
mömmu í soðið. Einnig var hann
laghentur og heilan vetur dund-
aði hann sér t.d. við að smíða
árabát í kjallaranum hjá okkur
sem hann notaði svo við laxveið-
arnar.
Afi hafði sterkar skoðanir á
málefnum líðandi stundar og
ósjaldan átti hann rökræður um
þau við gesti og gangandi. Hafði
hann af því mikla ánægju og var
því mikið frá honum tekið þegar
heyrnin fór að versna.
Það er tvennt sem mér þykir
sérstaklega vænt um og langar
að fá að rifja upp og þakka þér
fyrir, afi minn. Annað atriðið er
að sem lítið barn átti ég alltaf
vísan stað hjá þér á öðrum arm-
inum á stólnum þínum. Þar
mátti ég ævinlega sitja og við
spjölluðum saman. Hitt atriðið
er að það gladdi mig mjög þegar
þú lagðir land undir fót, 82 ára
að aldri, og varst viðstaddur út-
skrift mína sem stúdent frá
Menntaskólanum á Akureyri.
Elsku afi, ég kveð þig með
söknuði en jafnframt þakklæti
fyrir þann tíma sem við áttum
saman. Hvíl í friði.
Eyrún Ólafsdóttir.
Það skein svo hlýr og góð-
legur svipur af andlitinu hans
Einars í Dalsmynni þegar við
heilsuðumst fyrst. Þétt handtak,
ákveðið augnaráð en þessi aug-
ljósa hlýja í svipnum hafði góð
áhrif á mig. Við urðum fljótt
góðir vinir þó ekki væru það
gleðiverkefni sem tengdu okkur
saman fyrst, missir dóttur hans
og svo tengdasonar. En svo hög-
uðu atvikin því til að dótturson-
ur hans og nafni varð tengda-
sonur okkar Auðar. Þá tengdust
fjölskyldur okkar nánari bönd-
Einar
Einarsson
✝ Einar Ein-arsson, bóndi í
Dalsmynni, fæddist
6. mars 1911 á
Ólafsvöllum,
Skeiðahreppi, Ár-
nessýslu. Hann
andaðist á Hjúkr-
unarheimilinu Ljós-
heimum 3. júlí
2011.
Útför Einars fór
fram frá Vill-
ingaholtskirkju 16. júlí 2011.
um og samgangur
varð meiri.
Einar var fyrst
og síðast bóndi og
auk fjölskyldu-
tengsla tengdi lítill
angi af „búskap“
okkur saman. Ég
orðaði það einhvern
tíma við Einar,
hvort möguleiki
væri að fá afnot af
litlum landskika í
Dalsmynni fyrir kartöflugarð.
Hann hélt það nú og saman
völdum við staðinn, hann lagði
mér góð ráð til við að afmarka
reitinn og vinna landið. Þar
gerðist ýmislegt spaugilegt þeg-
ar ég, „þéttbýlisbóndinn“, hóf að
girða og fleira sem þurfti. En
Einar brosti þá góðlátlega og
benti mér á það sem betur
mætti fara. Og yfirleitt þegar ég
skrapp inn í garðinn við Dals-
mynni kom Einar á jeppanum
sínum til mín og við spjölluðum
saman, lágum í grasinu og
ræddum um heima og geima.
Einar var ræðinn, ákveðinn í
skoðunum og kunni að segja frá.
Honum var annt um búið sitt,
landið, skepnurnar, já fór vel
með það sem hann ræktaði.
Þetta voru sælustundir, við nut-
um félagsskapar hvor við annan.
„Og svo manstu að koma í kaffi
áður en þú ferð. Eyrún á eitt-
hvað góðgæti með,“ og þannig
kvöddumst við í haganum. Svo
þegar ég vildi greiða honum af-
gjald af kartöflureitnum fannst
Einari það heppilegra afgjald að
ég kæmi við í Dalsmynni í hvert
skipti þegar ég færi í garðinn.
„Ertu sáttur við það afgjald?“ og
svo brosti hann sínu breiðasta.
Ekki fleiri orð um það.
Þær urðu margar heimsókn-
irnar í Dalsmynni hjá okkar fjöl-
skyldu til þeirra Einars og Ey-
rúnar. Og alltaf var tekið á móti
okkur af höfðingsskap og um-
hyggju, spurt fregna af ungu
kynslóðinni, uppskerunni og
önnur málefni samfélagsins
rædd og reifuð, eins og gengur.
Okkur þótti gott að koma til
þeirra hjóna og þökkum þeim
góðar stundir og alla gestrisn-
ina.
Einar var orðinn roskinn
maður þegar við kynntumst en
bar aldurinn vel. Glettinn var
hann og hló kitlandi hlátri, við-
ræðugóður og tengdur sveitinni
sinni. Síðustu árin urðu honum
þó erfið, mátturinn lítill og ólíkt
honum að verða öðrum háður.
Sjálfstæðisvitund hans var alla
tíð afar sterk.
Ég náði að kveðja vin minn í
Dalsmynni tveim dögum fyrir
andlát hans. Þá voru kraftar
hans þrotnir. Hann hafði dvalið
síðustu misserin á Ljósheimum
á Selfossi og notið góðrar um-
hyggju þar. En dauðinn vitjar
oft sem líknandi hönd eftir langt
líf og erfið veikindi. En minn-
ingin góða um Einar mun lifa
áfram í brjóstum okkar.
Við Auður og fjölskyldan okk-
ar þökkum Einari fyrir liðnar
samverustundir og vottum Ey-
rúnu og fjölskyldu hennar okkar
dýpstu samúð. Guð taki hann í
arma miskunnar sinnar og blessi
minningu um góðan dreng, Ein-
ar Einarsson frá Dalsmynni.
Svavar Stefánsson.
Við systkinin ólumst upp á
Skarði á Vatnsnesi og var Hellen
elst okkar. Þá var þar nokkuð
öðruvísi um að litast en nú er, bú-
skapur var í fullum gangi þar og á
nágrannabæjunum og mikið
mannlíf í sveitinni. Í raun var tví-
býli í Skarði þegar Hellen var að
alast upp, þar sem Eggert afi
okkar og Tryggvi móðurbróðir
bjuggu í gamla bænum, en mikill
samgangur var á milli.
Hellen fór ung að starfa sem
gangastúlka á Sjúkrahúsinu á
Hvammstanga og varð umönnun
sjúkra síðan hennar ævistarf, en
hún dreif sig í sjúkraliðanám eftir
að hún eignaðist börnin. Hún gat
sér fljótt gott orð fyrir sérstaka
hlýju og nærgætni gagnvart sjúk-
lingum sínum sem fylgdi henni í
starfi alla tíð.
Hellen kynntist eiginmanni
sínum, Andra Jónassyni, þegar
Andri dvaldist á Hvammstanga
sem kennari veturinn 1973-74.
Það var skemmtilegur tími eftir
að Andri fór að venja komur sínar
til okkar á Kirkjuveginn, og var
mikið spjallað og mikið spilað. Við
eldri systkinin vorum síðan svo
heppin að geta búið hjá Hellen og
Andra í Skipholtinu á framhalds-
skólaárum okkar í Reykjavík. Það
voru góð ár sem við minnumst
með sérstakri ánægju og þakk-
læti og þar var vel um okkur
hugsað.
Hellen var sérstaklega um-
hyggjusöm fyrir allri sinni fjöl-
skyldu og nutu ömmubörnin þess
í sérstaklega ríkum mæli. Hún
var líka alltaf boðin og búin til
hjálpar ef þörf var á. Heimili
þeirra Andra stóð opið ef einhver
þurfti á gistingu að halda og þar
var tekið vel á móti gestum. Öll
eigum við góðar minningar um
skemmtilegar stundir í Ósabakk-
anum og eins í sumarbústaðnum
þeirra.
Á yngri árum hafði Hellen tak-
markaðan áhuga á að dveljast í
dreifbýlinu, búseta í Reykajvík
átti betur við hana. Þó fór það svo
að hún varð ásamt Andra aðal-
drifkrafturinn í að gera upp
æskuheimili okkar á Skarði og
eiga þau mestan heiðurinn af
þeirri umbreytingu sem þar er
orðin. Þarna naut Hellen sín
sannarlega við skipulagningu og
hönnun því það var nokkuð sem lá
vel fyrir henni og hún hafði áhuga
Hellen S.
Benónýsdóttir
✝ Hellen S. Ben-ónýsdóttir
fæddist á Hvamms-
tanga 9. mars 1953.
Hún lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 8. júlí
2011.
Útför Hellenar
fór fram frá Bú-
staðakirkju 18. júlí
2011.
fyrir. Eins og í öðru
sem hún tók sér fyr-
ir hendur var eins
gott að hlutirnir
gengju hratt og vel
fyrir sig, það þótti
ekki nauðsynlegt að
taka sér miklar pás-
ur. Enda átti ekki
við Hellen að sitja of
mikið um kyrrt, hún
var ósérhlífinn
dugnaðarforkur og
drífandi að hverju sem hún gekk.
Vinnan við endurbæturnar í
Skarði sameinaði fjölskyldur okk-
ar systkinanna enn frekar því þar
voru oft margir samankomnir.
Þarna höfum við nú seinni árin
safnast saman við margvísleg
tækifæri að ógleymdri fjöl-
skylduhátíðinni þar sem við
skemmtum okkur saman á hverju
sumri.
Síðustu mánuðirnir reyndust
Hellen og hennar fjölskyldu erf-
iðir þar sem hún þurfti að takast á
við mikil veikindi. Hún sýndi mik-
inn dugnað þennan tíma sem
endranær og naut þess að eiga
góðan eiginmann og börn sem
stóðu þétt við bakið á henni ásamt
vinum og ættingjum. Þegar svona
sterk persóna hverfur burt mynd-
ast mikið tóm, en við njótum þess
að eiga góðar og skemmtilegar
minningar um Hellen sem fylgja
okkur öllum um ókomna tíð.
Atli, Rúna og Þorsteinn.
Við mætum til kirkju, prúðbúin
og alvarleg í fasi. Við erum að
fylgja konu sem er okkur kær síð-
asta spölinn. Við erum að votta
hinni látnu virðingu okkar, en
ekki síst að minnast hennar eins
og hún var. Við erum ekki að
kveðja, vegna þess að hin látna lif-
ir í huga okkar og hjörtum.
Þegar ég og Rúna, systir Hell-
enar byrjuðum að búa var fyrsta
heimili okkar í Leirubakkanum í
Reykjavík. Hellen og Andri
bjuggu þá á næstu hæð fyrir neð-
an. Ég kynntist þeim því fljótlega
og þróuðust kynni sem urðu að
vináttu sem aldrei hefur borið
skugga á. Þau voru samhent í því
sem þau tóku sér fyrir hendur,
bjuggu sér fallegt heimili og
ræktuðu garðinn sinn.
Margs er að minnast frá því að
ég hitti Hellen og Andra fyrst fyr-
ir tæpum 30 árum. Ferðalög inn-
anlands og erlendis, samveru-
stunda í Skarði, eða heimsókna
okkar á milli. Að heimsækja þau
Hellen og Andra var nú kapítuli
út af fyrir sig. Þar naut Hellen sín
afar vel. Hlutverk gestgjafans
átti sko við hana. Ég hafði alltaf á
tilfinningunni að hún nyti þess
mun betur að vera gestgjafi en
gestur.
Hellen var afar kraftmikil
kona. Það gustaði af henni. Það
var vegna dugnaðar hennar en
ekki vegna þess að hún tranaði
sér fram, hún lét einfaldlega
verkin tala. Því fengum við að
kynnast þegar kom að því að gera
upp gamla íbúðarhúsið í Skarði.
Þar nutum við krafta hennar og
smekkvísi, auk þess sem þau
Andri komu alltaf klyfjuð af hús-
munum til að prýða æskuheimili
Hellenar og systkina hennar. Þá
lét Andri heldur betur ekki sitt
eftir liggja við framkvæmdirnar.
Og svo er það Skarðshátíðin.
Þá koma saman allir afkomendur
Þóru og Benna, foreldra Hellen-
ar, og dvelja saman eina helgi við
leik og störf. Þar var Hellen í ess-
inu sínu og tók þátt í leikjum eins
og „yfir“ og „hlaupa í skarðið“
allavega fyrstu árin sem þessar
hátíðir voru haldnar.
Fjölskyldan var Hellen allt.
Velferð barna hennar og fjöl-
skyldna þeirra var henni afar
mikilvæg. Hún sóttist mjög eftir
samvistum við barnabörnin. Ekki
er ég í vafa um að þau munu búa
lengi að því að hafa fengið að um-
gangast ömmu sína þann tíma
sem hennar naut við.
Síðastliðið haust greindist
Hellen með krabbamein. Allir
vonuðu að hún færi nú létt með
nokkrar aumar krabbameins-
frumur. Sú varð því miður ekki
raunin. Veikindin ágerðust, en
hún gerði samt allt sem hún gat til
þess að njóta lífsins, gefa og
gleðja. Um síðustu hvítasunnu
hittist svo stórfjölskyldan og hélt
sína árlegu stórveislu. Auðvitað
mætti Hellen þar og lagði í púkkið
til þess að allir færu nú saddir og
sælir heim. Þá var eins og hún
hefði haldið sjúkdómnum niðri
með sínum mikla viljastyrk, til
þess að geta hitt fjölskylduna sína
einu sinni enn. Eftir það hrakaði
henni hratt og lést hún föstudag-
inn 8. júlí sl. Þau stóðu þétt við
hlið hennar allan tímann meðan á
þessari erfiðu baráttu stóð, Andri,
Anna Rut, Heimir og Silja, og
viku varla frá henni síðustu vik-
urnar. Öll söknum við hennar en
barnabörnin þó líklega mest.
Kæra fjölskylda; megi Guð
gefa ykkur öllum styrk til að tak-
ast á við sorgina og söknuðinn.
Björn Líndal Traustason.
Látin er langt um aldur fram
elskuleg tengdamóðir sonar míns,
Hellen Benónýsdóttir.
Okkar kynni hófust er Siggi
sonur okkar Bjarna og Silja dóttir
þeirra Hellenar og Andra fóru að
rugla reytum saman. Síðan hefur
margt á dagana drifið og eigum
við sameiginlega 3 mannvænleg
barnabörn sem voru augasteinar
ömmu sinnar og yndi í einu og
öllu, sem öll hennar barnabörn.
Hellen var skemmtileg kona,
ljúf að sækja heim, myndarleg í
einu og öllu sem hún tók sér fyrir
hendur. Aldrei var komið að tómu
borði þar á bæ.
Fjölskyldan var henni eitt og
allt. Og sást það vel hversu Hellen
og Andri hafa náð að sá í hug
barna sinna samheldni, seiglu og
umburðarlyndi. Og einkum og sér
í lagi var það sjáanlegt eftir að
veikindi Hellenar urðu erfiðari.
Margar góðar stundir áttu þau
öll í sumarbústað fjölskyldunnar.
Er það hinn yndislegasti griða-
staður.
Mig langar að þakka Hellen
fyrir þessi fáu ár sem við áttum
samleið, þakka henni fyrir hversu
vel hún reyndist Sigurði syni okk-
ar Bjarna.
Mig langar að þakka henni fyr-
ir allt það góða sem hún hefur
gefið barnabörnum mínum í vega-
nesti, minningar um hana sem
aldrei munu gleymast og fá að lifa
í hjörtum okkar allra áfram.
Ég sendi öllum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Hvíl í friði.
Hanna Björk og Bjarni.


  


 



 
    
       
Elsku pabbi minn, mikið er
sárt að þurfa að kveðja þig, en
það er huggun að nú ertu laus
við erfið veikindi og þrautir.
Ég vil þakka þér fyrir allt
Gísli Svavar
Jónsson
✝ Gísli SvavarJónsson fædd-
ist í Brandshúsum í
Gaulverjabæj-
arhreppi 28. maí
1931. Hann lést 22.
júní sl. á Heilbrigð-
isstofnun Suður-
lands.
Útför Gísla Svav-
ars fór fram frá
Selfosskirkju 15.
júlí 2011.
sem þú kenndir
mér en þú varst
hafsjór fróðleiks
um náttúruna,
gamla tíma og
margt fleira. Þú
last mikið, kunnir
urmul ljóða og við
systkinin lærðum
skólaljóðin, marg-
földunartöfluna og
margt annað í fjós-
inu hjá þér.
Þakka þér fyrir hvað þú varst
góður við börnin mín, Hafþór
Ara og Karen Evu.
Hvíl í friði, elsku pabbi.
Þín,
María Sigurborg.