Líf og list - 01.11.1950, Blaðsíða 8

BLÓÐFÓRN
Þessi saga er hvorki bundin
stað né tíma. Hún gæti hafa
gerzt fyrir löngu. Hún gæti verið
að gerast í dag, og hún getur ef
til vill gerzt eftir nokkur ór. —
Kannski gerist hún heldur aldrei.
Herráð heimsins og æðstu stjórn-
málamenn þjóðanna eru að koma
saman til ráðstefnu til þess að taka
mikilsverðar og örlagaríkar ákvarð-
anir. Þeir fljúga ofar skýjum á leið
sinni til fundarstaðarins, og lífið
gdhgur sinn vanagang niðri á jörð-
inni.
Þetta er ylríkan dag. Akrarnir
eru grænir og grónir, skógarnir
iaufgaðir og greinar trjánna j>ung-
ar af ferskum safa.
Öll náttúran vitnar um mátt lífs-
ins.
Þennan dag er glatt á hjalla á
hænsnabúinu hans Antons Sjdan-
ovs á litla, kyrrláta og friðsæla bú-
garðinum í útjaðri stórborgarinn-
ar, jrar sem ráðstefna herráðsins
og stjórnmálamannanna á að fara
fram.
Uti í varpanum spóka hænsnin
sig í veðurblíðunni — ógn sæl og
ánægð með sig, og þau tína maðka
og korn úr fjórri moldinni. Þessi
hænsni þekkja engan skort, enda
voru þau ekki uppi í síðustu
heimsstyrjöld og hafa engar sagn-
ir eða heimildir um þrengingar
þeirra tíma.
Og jrví eru þau svona sæl og ör-
ugg, að þau grunar ekki, að nokk-
uð illt geti hent þau, nema ef
telja skal glettnina í kettinum og
hundsmáninni, sem stundum gera
þeim svo bilt við, að hænurnar
verða rámar af hræðslugaggi og
hanarnir raddlausir eða skræk-
róma.
SMÁSAGA eftir
INGÓLF KRISTJÁNSSON
Nei, jiessi liænsni mega vissulega
teljast áhyggjulaus, og þau hafa
ekki hugmynd um dauðann og eru
Jrví óttalaus fyrir honum.
Og nú reigja hanarnir kambinn
stoltaralega, skekja skxautlegar
stélfjaðrirnar, standa á öðrum fæti
og líta púturnar hýru auga. En
þær velta kankvíslega vöngum,
tipla kringum hanana eins og
hispursmeyjar, depla augunum í sí-
fellu og gefa þeim ótvírætt undir
fótinn og eggja þá til ásta.
Mitt á milli lullorðnu hænsn-
anna trítla svo ungarnir, sem enn
þá bera ekki skynbragð á blíðu-
hót hananna við hænurnar og
hakla, að Jretta séu bara áflog eða
glettinn leikur. En j^ó að þeir séu
svona kornungir og jjckki ekki
meira til lífsins, njóta Jjeir dýrðar-
innar þarna úti í grænum varpan-
um, sem morar af korni, flugum
og möðkum. Þeir hafa ekki ylir
neinu að kvarta, ungarnir, meðan
nóg er til að tína í sarpinn. —
En nú kcmur herráðið og æðstu
stjórnmálamenn þjóðanna aftur til
sögunnar.
Flugvélin, sem flytur þessi stór-
menni, er nú komin niður úr skýj-
unum og lækkar óðum flugið.
Snögglega ber skugga á hænsna-
hópinn í varpanum við kotið hans
Antons Sjanovs, og í svip skyggir
iiugvélin á sólina fyrir hinni glöðu
hænsnahjörð.
Það er sem gusturinn frá flug-
vélinni hríslist um hænsnin. Þau
ranghvolfa augunum, svo að jrað
sést ekkert ncma augnhvítan. Svo
tvístrast þau, sitt í hverja áttina
nieð gaggi og skrækjum. En [jegar
flugvélin er setzt á flugvellinum,
draga þau sig aftur hikandi hcim í
varpann; eru }jó ósköp hjárænu-
lcg og viðutan fyrst í stað. Mcira
að segja hanarnir hafa ekki leng-
ur rænu á }jví að láta vel að hæn-
unum og gefa þeim engan gaum,
cn halla stöðugt undir flatt cins
og Jrcir séu að hlusta. Á milli hrista
Jjcir kambinn og klóra sér upp í
vængina, halla svo undir iiatt á
ný og hlusta.
Hænurnar eru líka eitthvað mið-
ur sín. Þær reka enn upp skerandi
gagg — eitt og eitt á stangli — og
Jjær dcmba úr sér skurnlausum
eggjunum hver í kapp við aðra;
vafra síðan út í moldai barð og
baða- sig — róta viðstööulaust í
moldinni og Jjyrla henni íir sig.
klóra sér ineð goggnum . bring-
unni, en hrista sig á eftir og Jjá
rýkur úr þcim eins og púða, sem
ekki hefur verið hreyfður í möi'g
ár, en er loksins viðraður.
Stundu síðar, Jjegar hænsnin eru
um Jjað bil búin að ná sér eftir
taugaáfallið, kemur Anton Sjdan-
ov sjálfur út í varpann til þeirra.
— Já, sjálfur húsbóndinn er farinn
8
LÍF og LIST