Líf og list - 01.04.1951, Qupperneq 17

Mér lá við hlátri af gleði og vellíðan.
ég til ills. Þama kom ég eins og djöfullimi
holdi klœddur og freistaSi þessa mamis,
sem Leit út eins og postuli og var ábyggi-
lega grandvar hversdagslega.
Hafffi hann kannske ekki verið góður
við mig?
Ég hljóp fram og skreið niður dregil-
klæddan stigann. Útidyrahurðin skall í lós
og ég tók til fótanna. Ég hljóp eins og
dauðskelkað dýr hverja götuna af annarri.
— nístingskaldur vindur frysti kjóiræfil-
inn blautan af tárum og víni og þeytti
snjókornunum framan I mig.
Mér varð hrollkalt, og ég fór að svip-
ast um eftir skjóli.
011 hús voru harðlokuð, og stormurinn
næddi og hvein í hverju sundi.
Ég staðnæmdist skjálfandi við bílrúð-
uraar og horfði inn á bólstruð sætin og
ullarteppin hl.vju. Þeir voru allir læstir. Ég
vissi ekki hvað gera skvldi og fór loks í
höm hjá litlum rauðum bíl, og tók af fikti
í húninn á afturhurðinni. Hún hrökk upp
á gátt! Húrra! Hann var ólæstur. Gleðin
seytlaði um mig alla og ég undraðist gæzku
guðs. Svo hnipraði ég mig saman í aftur-
sætinu og vafði kápunni utan um mig og
það tók að sípa á mig höfgi. Svo leið
langur tími og ég held ég hafi sofnað. Ég
vaknaði við. að einhver bvrjaði að vinna
með loftbor í nágrenninu. Það var orðið
albjart og sólin farin að skfna. Mér var
gepnkalt oe ég var dofin alveg upp að
bnóstum. Ég gat ekki hreyft mig og lok-
aði augunum aftur ! von um draumsjón,
en þá heyrði ég fótatak úti. Hurðinni var
svipt upp.
— Fröken! Fröken! Hvað eruð þér eig-
inlega að gera inni í mínum' bíl?
Ég opnaði augun aftur.
Bíleigandinn var hörkulegur, vel klædd-
ur maður. Hjá honum myndi hvorki vera
skilnings eða miskuimar að vænta. Ég sá
það jafnvel á gaberdínfrukkanum.
— Einhvers staðar verður maður að
sofa, sagði ég og reis upp.
— Það getið þér gert einhvers staðar
annars staðar, þessi bíll er ekki ætlaður
til shks! Hypjið yður út undir eins! Undir
eins, sagði ég! Heyrið þér það? Þessi bíll
er ekki ætlaður til að hýsa svona hyski!
Ég skreiddisl út og re.vndi að stíga í
dofna fæturna. Mér fannst ég vera dáin
upp að mitti. Ég komst nokkur skref,
datt í götuna og komst á fætur aftur.
Fæturnir á mér drógust, og ég var alltaf
að detta. En ég fjarlægðist bílinn og bíl-
eigandann. æ meir.
Eg var stödd lengst vestúr í bæ og
sjórinn rétt fyrir neðan.
Snjóhvítir máfar hnituðu hringa yfir
sjónum, meðan ljósir öldufaldar brotnuðu
í löngum röðum á kolbláum. haffletinum
og-upp í flæðarmálið. Það var glaða sól-
skin og Ijósrauð skýjabönd beituðu jökul-
inn.
Ég sogaði ofan í mig loftið og spennti
greipar af gleði yfir þvi, hvað þetta var
fallegt.
Einhver blístraði langdregið rétt hjá
mér. Ég leit við. Það var verkamaður í
blánm nankinsfötum og gúmmístígvélum.
— Halló, elskan! Verstu að skemmta þér
í itótt? kallaði hann.
— Já, sagði ég, og staðnæmdist.
Ég var að byrja að finna til fótanna.
Hinum megin við mig var anuar verka-
maður alveg eins nema í gulum samfest-
íngi. Það var allt í einu orðið fullt af
verkamönnum í kring um mig.
Ég var orðin bjartsýu af að fá allan
þennan félagsskap og ætlaði að ganga til
þeirra, en datt aftur í götuna.
Einhver tók mig upp og bar inn í skúr
og setti mig á lrekk hjá litlum kolaofni.
Það var óspart bætt kolum á eldiun og
hitann lapði í andlitið á mér. Ég fann að
ég var öll storkin í framan niður á háls
og úfið hárið hékk niður I augu. Ég skalf,
meðan hitinn var að færast í mig. Eldri
maður með skinnhúfu á höfði, tár í aug-
unum og sultardropa á nefinu af kuldan-
um úti, klappaði mér á kollinn. Svo dró
hann upp óhreinan vasaklút og þurrkaði
mér í framan. Það var indæl tóbnkslykt af
honum.
— Ilún hefur falleg augu, sagði hann
svo.
Ungu mennimir við barðið toluðu sam-
an með taUverðum liávaða og gerðu grin
að veikstjóranum eins og ekkerf væri um
að vera. Við og við litu þeir feimnislega
á mig.
— Langar þig ekki í kaffi? spurði einn.
— Jú, víst langar hana I kaffi.
Hann náði í hitabrúsann sinn, hellti kaffi
í bollann og rétti mér. Það var sykur og
mjólk í kaffinu. Hitann af því lagði i
hendumar á mér.
— Ég hugsa að hún sé svöng líka, sagði
einn ungu mannanna.
Hann var með prjónaða svarta kollu og
ljósa hárið gægðist útundan.
Svo dró hann bitann sinn upp úr rass-
vasanum, vafinn í mórautt bréf, tók brauð-
sneið og lét mig bíta I. Það var smjör og
kæfa ofan á henni. Mikið var það gott.
Mér var nú orðið hlýtt og skjálftinn far-
inn. Ég fann til vellíðanar í hverri taug,
— fann til líkama míns út í tœr og naut
l>ess til hlítar að vera ennþá lifandi, hafa
ekki sokkið í tjörudíkið eins og vesalings
htlu mýsnar.
Ég borðaði brauðið og drakk kaffið —
einhver rétti mér sígarettu, annar kveikti I.
En hvað það var gaman að vera til, Menn-
irnir voru ekkert hissa, — spurðu ekki
um neitt, en reistu mig á fætur og hjálp-
uðu mér út.
Þeir skildu aht.
Þeir brostu og veifuðu raér I kveðju-
skyni. Einhver blístraði nýtt danslag, og
ég heyrði óminn af því á eftir mér. Ég
hafði aldrei fundið eins vel, hvað menn-
irnir era góðir hver við annan og góðir
við guð, og hvað guð er góður við menn-
ina og sjálfan sig.
Mér Iá við hlátri af gleði og velliðan.
Sólin var farin að bræða snjóinn við
suðurhliðar húsanna, og litlir fuglar hopp-
uðu í sólbráðinni raeð söng og tíndu kora,
sem gott fólk hafði sáidrað út um eldhús-
gluggana.
Söngur þeirra og kátt tíst fyllti mig ó-
lýsanlegum fögnuði.
Mér var dálítið erfitt um gang, þvi að
hælamir voru lausir undir skónum og ég
kenndi til I fætuma, marða og rispaða, en
mér var orðið vel heitt.
Ég var ósjálfrátt farin að raula danslag-
ið og velti litlum, fallegum steini á undan
mér eftir götunni.
★
LÍF og LIST
17