Líf og list - 01.04.1953, Blaðsíða 4

LÍF og LIST lítnr á það sem einskonar afmœlisgjöf sér til handa að mega kynna nýj-
an höfund, um leið og hefst fjórði árgangur. Höfundur eftirfarancii sögu, ÓLAFUR JÓNS.
SON, er aðeins 16 ára. Óhjákvœmilegt er að geta þessa, og lika gleðilegt, því að orðfimi
höfundar, stilleikni og „maleriskar“ lýsingar vekja óneitanlega grun um, að höfundur eigi
fleiri ár að baki. — DAGUR THORODDSEN, sem myndskreytti söguna er einnig 16 ára
Vift komum um borð í sólskini.
Daginn eftir var himinninn aU-
iþakinn skýjum og ströndin aðeins
svört rönd í suðri. — Eftir hádegið
sitjum við ölJ saman á hörðum
bekkjum á þilfarinu og bíðum.
Enginn veit hvers við bíðum og
meðan dagurinn líður sitjum við
og hlustum á þögnina. Öðru hvoru
tölta skipverjar kyrrlátlega hjá.
Stúlkan var hávaxin og frekjuleg
með grænleitt, þríhyrnt andlit.
Hún hafði iangar, hvítar hendur
með oddhvössum, rauðlökkuðum
nöglum, og hún var eins og póll,
sem hugir okkar allra snerust um.
Við vorum fimm saman.
Degi var tekið að halla og strönd.
in hvarf í sortann.1 Stúlkan skók
svartan hárlubbann og sagði eitt-
hvað við konuna, sem sat við hlið
hennar. Raddir þeirra stigu út í
nóttina, grófar og óeðlilegar, og
grugguðu tært loftið umhverfis
okkur. í fjarska gargaði mávur. —
Ég veitti því athygli, að mennirnir,
sem sátu við hlið mér á bekknum,
störðu áfergjulega á fótleggi stúlk-
unnar. Þeir voru báðir um fimmt-
ugt, í íþvældum mórauðum ferða-
lötum og með bleltóttar derhúfur
á höfðinu. Andlit þeirra voru sæl-
leg og hvít og slétt.
Allt í einu var kvenfólkið komið
í hár saman.
— MeJla, öskraði konan og þreif
báðum höndum í svart hár stúlk-
unnar og rykkti í. Djöfulsins mella
og hóra. Hóral
Stúlkan skellihló og sveáflaði
höndunum með rauðum, glitrandi
6 A
Saga eftir Ólaf Jónsson.
Myndskreyting
eftir Dag Thoroddsen.
V_____________________________)
nöglum við augu konunnar.
Skyndilega stakk hún fingrunum
á kaf í andlitið og lcrækti augun
út. Þau Jágu á þilfarinu og ultu til,
þegar skipið tók dýfur. Stúlkan
hló. — Hin konan skreið um þil-
farið og fálmaði blindum fingrum
eftir augunum. Tárin drupu tir
blóðugum tóftunum, og það voru
svartar blekklessur á þilfarinu, jþar
sem þau komu niður.
En yfir henni stóð stúlkan og
grét af hlátri.
*
A miðri nóttu vaknaði ég, og
stúlkan stóð hálfbogin yfir mér.
Handan úr myrkrinu glumdu
hrotur þeirra félaga, og skipið tók
þungar dýfur. Sjór lamdi kýrauga.
— Við sigluin með ilík í lestinni,
sagði stúlkan, og dökk augu henn-
ar glitruðu í rökkrinu. Og kerta-
ljós. Hún hló hljóðlausum, kurr-
andi hlátri, og það glyttí kynlega
á hvítar hendur hennar á rúm-
stokknum.
— Komdul
Við laumumst eftir dimmum
gangi út á þilfarið. Skýjafar, tungl-
ið stafar bleikri feigsglætu yfir
æðandi hafið, stormur. Um afkima
skipsins læðast skuggalegir menn;
sums staðar glórir í vindling. —
Við klifrum niður i lestina eftir
lóðréttum járnstiga. og það er hið
mesta hættuspil. í miðjum stiga
situr svartur köttur, og hann
hrökklast hvæsandi undan fótum
okkar og hverfur út í myrka lest-
ina. i
Þetta er eins og að kafa í botn-
laust gílmald fullt af bleki, unz við
stöndum á gólfinu, og í miðri lest- v
inni er lágt borð, rekið saman úr
óhefluðum fjölum og |þar liggur
líkið. Það er lítill maður, andlits-
gulur, með hvítt hár límt fram á
ennið. Hann er ákaflega ljótur.
Umhverfis loga fjögur tólgarkerti,
4
LÍF og LIST