Líf og list - 01.04.1953, Blaðsíða 6

meðaii ég gramsa óþolinmóðui í
Iiuga mér eftir svari.
— Nei, sem betur fcr er ég ekki
ástfanginn. Guði sé lof fyrir það
að ég er ekki ástfanginn.
Mig langar til að kyssa hana aft-
ur og hún er þung og heit og ilm-
andi í örmum mínum. Þar til allt
í einu að ég finn logandi sviða í
öðrum handleggnum: Hún hefur
bitið mig. Hún er mjög falleg
þarna í rökkrinu og hugur minn
er fullur af kyrrlátri gleði og ham-
ingju, en mér finnst skrýtið að hún
skuli bíta mig og gráta svo í sárið.
— Og samt hefur ekkert gerzt.
Þegar við klifrum upp úr lest-
inni eru samíerðamenn okkar á
vakki þar í kring, og það hlakkar
í þeim, því að hár elskunnar minn-
ar er úfið og föt hennar í ólagi og
við erum bæði rauð og heit. í gi'æn-
uin nýviðgerðum glyrnum kerling-
arinnar brennur dauf glóð, og liún
tuldrar eitthvað um mellu og hór-
dóm við annan karlinn, en hann
tekur dræmt undir það. — Hann
var í lestinni í gær.
Sólin er að deyja í vestri og blóð
hennar litar himin og haf. Ég er
svifléttur og útblásinn af ham-
ingju, og ég gæti gengið yfir hafið
til sólarinnar og setzt á bak henni
eins og rugguhesti eða synt upp i
silfurtært loftið, Iþar til ég skini
eins og sól við lílið smástjarnanna.
Allt kvöldið sit ég aleinn niðri í
klefanum og syng. — Á morgun
verður gott veður.
*
Á fimmta degi komum við til
hafnar. — Það er löng og lág og
hrörleg steinbryggja og fremst
skolast blágrænar öldurnar yfir
hana. Sólin tindrar eins og glóðar-
köggúll langt úti í dimmbláum
geimnum og það er ákaflega
heitt.
Efst á bryggjunni stóð móttöku-
nefndin: Tveir gamlir menn í
hvítuin, iornlegum einkennisbún-
ingum, þrír svartir lúðurþeytarar
og nokkrir licrmenn bak við. Sk'ip-
ið lá grafkyrrt og enginn skipverja
var sýnilegur. Bak við okkur lá
hafið grænglitrandi, slétt og enda-
laust og framundan gul sléttan.
Ofan við bryggjuna stóðu nokkr-
ir hrörlegir kofar.
— Við bjóðum ykkur velkomin
til landsins, sögðu gömlu mennirn-
ir báðir í einu og hneigðu sig
djúpt. Lúðurþeytararnir blésu í
lúðra sína, og gyllt látúnið glamp-
aði í sólskininu.
Nokkrar ungar stúlkur, fölleitar
og næpulegar, mjökuðust út úr
kofunum og þegar hermennirnir
sáu þær, ráku iþeir upp villimann-
leg öskur og bjuggust til að taka
þær. Þau hurfu hvíandi inn í kof-
ana, og stelpurnar görguðu eins
og hænsni.
Við gengum í l'ylkingu upp slétt-
una, lúðurþeytararnir á undan og
þeir gömlu á eftir. Sólin valt áfram
á himninum eins og risavaxin app-
elsína, og megn-
an , ilm lagði tir
grasinu. Það var
sumar og sólskin,
og sjórinn var
glitrandi fagur
bak við okkur,
en samt vorum
við eins og haus-
kúpurnar væru
fullar af hálmi.
Viskarnar stóðu
út um augun.
Bak við kofana
beið lcstin okkar,
og við bjuggumst
til að kveðja
gömlu mennina
og aka burt. Elsk-
an mín spurði, og
girndin glóði í
augum hennar:
— Hvar eru
hermennirnir?
Eigum við ekki að kveðja hermenn-
ina okkar? — Eða -má kannski ekki
trufla þá?
Hún hló eirðarleysislega. og
hlátur hennar flögraði um bleik-
um vængjum, unz hann hvarf út í
tómið.
— Hermennirnir eru Verndaiar
Vorir gegn Óvininum. Enginn má
móðga Verndara Vora, því þá er
Sjálfstæðið í hættu. Sjálfstæði Þjóð-
arinnar er í hættu, sögðu gömlu
mennirnir og börðu sér á brjóst
æstir og uppveðraðir. Raddir
þeirra voru skrækar og óstyrkar.
Lestin beið okkar og við þrýst-
um hendur gömlu mannánna í
kveðjuskyni. Þegar við ókum burt,
þustu hermennirnir út úr kofunum
og slógu liring um gömlu mennina
og gengu kringum þá syngjandi
jólasálma. — Svo fóru þeir aftur á
kvennafarið.
Lestin brunar —
Klefinn okkar er stór og rykug-
ur og tómlegur og við erum dauf
og drungaleg. Landið flýtur hjá í
6
LÍF og LIST