Líf og list - 01.04.1953, Blaðsíða 7

Undir borðinu liggur köturinn dauður og afvelta . . .
gulri móðu. Það er víðáttumikil
slétta og þríhyrnd fjöll í fjarska.
Á vinstri hönd er alltaf breitt
skolugt fljót, en til hægri er sléttan
órofin allt til fjallanna.
Borgin, sem bíður okkar, stend-
ur á lágri, rauðri hæð, og sólin
hellir geislum sínum stöðugt yfir
hana. Hér er sléttan sviðin og gló-
andi, en langt í norðri rýkur sand-
urinn í gulum mekki. — Á brautar-
stöðinni bíður okkar hópur af
svörtum geldingum. Líkamar
(þeirra eru feitir og gljáandi og hár-
ið hvítt og hrokkið, og þeir masa
stöðugt saman, flámæltir og hvell-
róma. Efst uppi á hæðinni stend-
ur baðhúsið, stór, hvítkölkuð
bygging, og gluggarnir ljóma í sól-
inni. — Hér er enginn dagur og
engin nótt, aðeins sólin.
Við þræðum mjóar göturnar, og
geldingarnir umkringja okkur á
alla vegu. Bak við þá er fólkið eins
og hvítklædd ófreskja. — Þegar við
komum til baðhússins var liálmur-
inn fokinn úr höfuðkúpunni og
mig langaði til að horfa á elskuna
mína, en liún var horfin út f rang-
ala hússins í höndum illhærðra
kvensnipta, og geldingar færðu
okkur til baðklefa og flettu okkur
klæðum.
Við vorum aillir með hálfgróin
bitsár á handleggjunum.
Gömlu mennirnir litu skelfdir
hvor á annan og litlausar varirnar
í hvítum, holdugum andlitunum
mynduðu skeifu.
Síðan gengu þeir grátandi sam-
an og börðust.
Það var eins og það væri óður
hundur inni í mér, og hann hló f
sífellu, þótt mig langaði til að
gráta. Ég hrinti glugganum opn-
um, og sólskinið flæddi í gulum
straumi inn á gömlu mennina, sem
börðust í skoplegri örvæntingu á
gólfinu. Hvítir líkamar þeirra voru
hárlausir og fitugir, og geldingarn-
ir stóðu umhverfis alvarlegir á svip
og helltu yfir þá köldu vatni.
Ég fann að nú var ég frjáls, lífið
og listin var mín. Ég stökk út um
glluggann og hljóp eftir sólskininu
niður til borgarinnar og ljósaaug-
lýsingin í huga mér tók aftur til
starfa og blikaði stöðugt:
— Nú held ég á fund jþinn Móðir
Listl Nú held ég á fund þinn Móð-
ir List! Nú held ég á fund þinn
Móðir List!
Borgin lá fyrir fótum mér og
Ijómaði í ótal litbrigðum.
*
Það var stúlka, græn og mjó og
slepjug, og bak við hana karlmað-
ur, rauður. Ttil hliðar andlitsmýnd
af konu, hvít og svört. Handan við
þetta brennandi, lostugur himinn
eins og auga uppglennt af hroll-
kenndri forvitni. Hún var í þung-
um, gylltum ramma, sem skapaði
ónotalegt misræmi við gráan bak-
vegginn. Fyiir neðan: lítið kringl-
ótt borð einfætt og vasi með rós-
um.
— Hvernig lízt þér á? spurði
listamaðurinn. Hann var loðbrýnd-
ur og söðulnefjaður og augu hans
vatnsblá djúpt inni í andlitinu.
Hann reykti stóran vindil, og reyk-
urinn steig og hneig allt í kringum
hann, og orð hans virtust svífa
gegnum reykinn eins og svartir
vængbreiðir fuglar.
Rósirnar voru dimmrauðar og
jþrútnar, og þær skulfu á mjóum,
grænum stilkunum. Hin milda,
hvíta konumynd grét, og tár
hennar voru hvít eins og mjólk, og
rósirnar bærðu varirnar áfergju-
lega og, smjöttuðu, þegar tárin
drupu ofan i vasann.
— Gerðu svo vel að fá þér sæti,
sagði listamaðurinn, og reykjargus-
urnar frá vindli hans flögruðu í
kringum mig eins og bláar dúfur
kurrandi og suðandi: sæti, sæti,
sæti. — Hægindastóll listamannsins
var grænn og djúpur og kynlegur
eins og hann sjálfur, en ég fann
mig neyddan til að lilýða: settist.
Það var eins og að sökkva í hyj-
LÍF og LIST
7