Líf og list - 01.04.1953, Blaðsíða 11

slöngvaði á hiið, svo að hún féll í
forarvilpu. Um leið hrópaði hún:
,,Hann brennur! Hann brennur!"
Hún reisti sig upp úr forinni og
gerði aðra tilraun til þess að
komast að flugvélinni. Sterkar
hendur öftruðu henni. Hún braust
um á hæl og hnakka til að losa sig,
unz hún féll í ómegin. Roskin kona
tók af lienni fallið.
Þegar Siclra komst til rænu, hékk
mistur fyrir augum hennar, en
gegnum það gat hún greint liggj-
andi mann, lítinn vexti, brennd-
an, með blæðandi sár. Hann reyndi
að rísa á fæturna um leið og nokkr-
ir menn fóru að drösla lionum
burt frá flugvélinni. En Jþá steypt-
ist hann um koll endilangur á upp-
rótaðan akursvörðinn.
Sidra hristi sig úr örmum kon-
unnar og gekk nokkur skref að
manninum, sem lá nú á bakinu við
fætur mannanna. Eyrst í stað botn-
aði hún ekki í tali fólksins um-
hverfis. En þegar hún gaf mannin-
um nánari gætur, skildi hún, hvers
kyns var.
Þetta var óvinarflugmaður.
— Sjáið aumur á honum. Þetta er
aðains unglingur, hrópuðu kon-
urnar.
Sumir mennirnir vildu láta hann
eiga sig.
Særði maðurinn var svo lítill og
grannur, að hann leit raunar út
eins og drengur. Hann lá hreyf-
ingarilaus, og það var sem mikill
friður hefði loks færzt yfir hann
efU' lýjandi baráttu og hræÖ'slu.
Svo lauk hann upp augum hægt og
ldit í kring um sig, eins og tál að
fullvissa sig um eitthvað, sem hafði
mótazt í huga hans — hver gat vit-
að um það?
— Eiinhver verður að hjálpa
honum, hrópaði Sidra.
— O, látið hann drepast, svaraði
einn úr hópnum.
— Hann gæti haft byssu á sér.
— Leitið á honum!
— Hver vill loita á honuin?
— Hann er máske aðeins með
látalæti.
Aillra augu störðu á ókunna
manniinn. Hann var að deyja. Þeir
horfðu á hann teygja út hendurn-
ar til þeirra, fórna þeim síðan til
liiimins, um leið og liann tuldraði
eitthvað aumkunarlega. Hann
reyndi að rísa upp á olnbogann.
en féll jafnharðan á bakið og rak
upp skerandi vein. Mennirnir
héldu áfram að góna. Sumir höfðu
fært sig nær tiil að skoða hann í
LÍF og LIST mun gera sér far um
að kynna lésendum bókmenntir
þeirra þjóða, sem lítt eru kunnar
hér á landi. — Hér kemur saga eft-
ir ungan Asíuhöfund.
Bienvenido Santos er Filippseyja-
maður, fæddur á Manila. Hann er
kunnur smásagnahöfundur í heima-
landi sínu, og sögur hans hafa birzt
í bókmenntatímaritum annarra
landa. Hann kennir nú bókmenntir
við Legaspi-menntaskólann í Luzon.
framan. Andlit hans var náfölt,
atað storknum blóðkögglum.
— Getið þið ekki séð, að hann er
að deyja?
— Láttu hann eiga sig!
— Drepum hann! Drepum hannl
Ungur maður tók upp stein.
iSteinnánn skall með dynk á vanga
hermannsins. Konurnar æptu:
„Hættu! Hættul“
Aðrir tóku í sarna streng.
Flugvélin hélt áfram að brenna,
og maðurinn á jörðunni bærðist
varla. Sidra stóð hnípin inni í
þvögunni og starði á manninn,
reyndi að sjá eins mikið og séð
verður með berum augum í hverj-
um einasta manni, sem er að deyja,
hvort heldur hann er vandalaus
eða skyldur, óvinur eða vinur.
Gamli maðurinn laut niður um
leið og hann bað um lijáfp tál að
bera hermanninn heim í skúr.
Nokkrir urðu til að rétta hjálpar-
hönd.
— Hann deyr, sögðu þeir og litu
á hendur sínar blóðugar.
Þarna lá hann svo fram á morg-
uninn, á gólfinu í ófullgerða skúrn-
um gamla mannsíns. Sidra og kona
ein suðu vatn, lureinsuðu og reif-
uðu sár hans. Hann var illa særð-
ur. í rauninni var ekkert hægt að
gera fyrir hann. En hann var samt
hreinlegri nú. Hann sýndist sann-
arlega ungur að árum.
Fáiir mannanna voru nú eftir til
þess að sjá, hversu honum farnað-
ist, hinir voru farnir aftur út á ak-
urinn, þar sem flugvélin var enn
að brenna. Þeir helltu feiknmiklu
vatni í logana, og bráðum hlyti nú
verða hægt að byrja að snapa úr
flakinu. Konurnar nutu góðs af því
undarlega töfravaldi, sem deyjandi
hermaðurinn hafði yfir börnum
þeirra. Þau voru síður en svo
hrædd við hann. Þær skildu krakk-
ana eftir hjá honum, á meðan þær
gusuðust út að vélflakinu. Nokkrir
barnungarnir þreyttust þó á að
og kalla á mömmur sínar. Hdn
horfa á manninn og tóku að gráta
börnin duttu út af og sofnuðu við
fætur mannsins.
Honum hrakaði ört. Sidra lagði
vota dulu á varir hans. Hann sletti
til handleggjunum og rak upp ösk-
ur. Síðan hengdi hann höfuðlið,
eins og ekkert skipti nú lengur
máli.
Þó kom að því, að ungi maður-
inn opnaði augun, en þau voru lít-
ið annað en bólgnar rákir í af-
mynduðu andlitinu. Og varir hans
titruðu.
Gamli maðurinn og konurnar
tvær beygðu sig niður að honum,
eins og þau liefðu von um að heyra
eitthvað sem þau gæty skilið. Ungi
maðurinn bablaði eitthvað og
reyndi með sínum átakanlegu aug-
um að gera sig skiljanlegan. Þeim
LÍF og LIST
11