Birtingur - 01.12.1954, Blaðsíða 6

— Ég fer út og gef honum á snúðinn, sagði
fyrri röddin.
— Þú ferð ekki fet, sagði ferlíkið og tók
rass sinn úr gluggakistunni.
Það varð mikill hávaði og hann hlustaði á
rifrildið út um opinn gluggann. Hann kallaði,
þegar honum fór að leiðast og ekkert lát varð
á rifrildinu.
— Þið þarna skessur, kallaði hann. Honum
var ekki svarað og hann heið þögull og blautur
og hugsaði að bezt yæri að halda áfram. Hann
var aleinn á götunni. Hann leit upp í gluggann
og hann vissi strax að þetta hlaut að vera sú, er
hafði hlegið og sungið um Grím. Hann brosti
til hennar og nasavængir hans þöndust út, eins
og hann vildi anda henni að sér. Hún hló til
hans lágt og heitt og kurrandi.
— Komdu, sagði hann.
Hann gekk fast upp að húsinu undir glugg-
anum. Það var mikill unaður að horfa í andlit
hennar.
— Komdu, sagði hann.
Hann sá á herðum herinar að hún var enn að
hlæja og það var verið að rífast á bak við
hana.
Andlit hennar var ókyrrt eins og gárað vatn,
er brýtur heitar og gróskuþrungnar og ávalar
hlíðar í spegli sínurn. Hann fann það yrði ljótt
ef það sýndist kyrrt. Svona var það gott, í raun-
inni mjög fagurt.
— Komdu, sagði hann.
Hann sá hún var hætt að hlæja.
— Farðu ekki, sagði hún,
Hann hallaði sér upp að veggnum og baslað-
ist við að kveikja í vindlingi. Fólkið var hætt
að rífast. Hann var mjög skj álfhentur, er hann
skýldi eldinum í lófum sínum.
Hún hafði ekki farið r kápu og kom lil hans
fyrir húshornið, léttstíg og dálílið í herðunum
og tyllti tánum á vota gangstéttina. Hún kom
upp að honum og lrorfði á hár hans, síðan enn-
ið og augun. Þau horfðust lengi í aUgu í drjúp-
andi regninu. í snöggum vindsveip fauk dökkl
hár hennar fyrir andlilið og hann tók utan um
hana annarri hendi og kyssti hana og fann hár
hennar á milli vara þeirra. Það var viðkunnan-
legur ilmur úr því og það var þegar orðið vott
af regninu.
Hún var dálítið móð, þegar hann sleppti
henni og hann sá að það var hlátur í augum
hennar og í kringum munninn.
— Þetta máttu ekki gera, sagði hún.
— Hver má gera hvað?
— Ekkert. Enginn neitt. Enginn má gera
neitt, sérstaklega við giftar konur.
— Þú lýgur.
— Nei, og tvö börn. Hvað segirðu um tvö
börn?
— Það sér ekki á þér.
— Þakka þér fyrir, hvíslaði hún.
Hún hafði strokið hárið frá andlitinu og nú
kyssti hann hana upp við húsvegginn og kom
allur upp að henni og hún var orðin næstum
eins vot af regninu og hann.
— Ég veit þú átt prýðisbörn, sagði hann fast
við eyra hennar.
Hún svaraði ekki.
— Hvað hefur orðið af konunni minni? var
sagt inni í húsinu.
— Er maðuririn þinn þarna?
— Við skulum koma inn.
— Ekki fyrst hann er þarna.
— Það gerir ekkert.
Þau fóru inn í garðinn og á hak við húsið.
Þau gengu upp timburtröppur og inn í sér-
byggt anddyri og síðan upp meiri tröppur og
inn í gang. Hann fór úr frakkanum í myrkrinu
í ganginum.
Bifreið fór á mikilli ferð niður götuna um
leið og konan opnaði dyrnar. Það var töluvert
af fólki í herberginu og meira í öðru herbergi
við hliðina. Það heilsaði honum einn maður,
aðrir lélu hann afskiptalausan og hann fann
andúð þeirra. Maðurinn, sem heilsaði honum,
hrosti kalt til hans.
Konan rétti honum glas og hann gekk í gegn-
um portdyrnar og inn í hitt herbergið og kink-
aði kolli til fólksins. Hann skálaði við eldri
konu. Honum sýndist hún geta átt verzlun.
Konan lyfti glasi og gekk lil hans.
70
BIRTINGUR