Birtingur - 01.12.1954, Blaðsíða 7

— Hvernig finnst yður? sagði hún.
— Eg var að koma.
— Þetta er hunangspartý.
— Jæja?
— Ég hélt að Asgrímur gæti ekki haldið
svona partý.
— Hvaða Asgrímur?
— Þekkið þér ekki Ásgrím? Það er afmælið
hans.
Hann sá að konan var hneyksluð, er hún
gekk frá honuin og yfir í hitt herbergið og
hann fékk sér á ný úr glasinu, án þess að skála.
Honum fannst ekki taka því, fyrst hann þekkti
hvorki haus né sporð á neinum.
— Mér fannst háborin skömm að Ásgrímur
skyldi ekki vera sendur á Ólympíuleikana,
maður með jafngóðan tíma í hundrað metrum,
sagði einhver, er sat til hliðar.
— Það er salt, sagði annar.
Hún kom og bætti í glas hans og brosti til
hans.
— Hver er Ásgrímur? sagði hann.
— Maðurinn minn. Hann er fertugur í dag.
— Er hann góður í hundrað metrum?
Harkið jókst í liinu herberginu og fólkið
færði sig að portdyrunum.
— Nú á að flytja ræðu, sagði konan.
Hann saup á glasinu og horfði aftan á fólk-
ið, sem stóð við portdyrnar.
— Það hafa verið flultar þrettán ræður og
guð má vita hve mörg ljóð, sagði konan.
-— Þú hlýtur að skennnta þér, sagði hann.
— Þetta er sú fjórtánda.
Það sneru allir baki í þau og hann kyssti
hana. Hún viidi það ekki, en svo hætti hún að
vilja það ekki og hann kyssti liana lengi.
— Heyrðu lagsmaður, sagði einhver við
hlið hans. Hann leit upp og sá að allir horfðu
á þau.
Eg kann ekki við svona mannasiði, sagði
röddin og honuin fannst hún vera mjög fjar-
læg og í rauninni koma sér ekki við. Hann leil
til mannsins, sem hafði talað. Þetta var frem-
ur alúðlegur maður.
— Láttu hann vera, Ásgrímur, sagði konan.
Hann var rjóður í andliti, máske af því að
eiga fertugsafmæli og af að hafa hlustað á
þrettán ræður og.brot úr þeirri fjórtándu og
nokkur ljóð. Einkum og sér í lagi af að hafa
séð konu sína kyssa annan mann á þeirri dýr-
legu stundu, að margir vinir heiðruðu hann
mikillega.
— Farið þér út, sagði Ásgrímur. Hann fékk
sér úr glasinu og hélt áfram að horfa á Asgrím,
eins og hann væri að gera sér frekari grein fyr-
ir gráu hári hans og feitum búk og hvernig
hann myndi hafa hlaupið.
-— Láttu mig jafna um helvítið, sagði éin-
hver.
— Látið hann vera, sagði konan handan úr
herberginu. Einhverjir höfðu fjarlægt' hana.
Hann tók út úr glasinu.
— Einn fyrir veginn, sagði hann og benti
Ásgrími að hann vildi fá aftur í glasið. Það
kom ókyrrð á fólkið. Hann vissi að úr þessu
ínyndi hann ekki sleppa við barsmíð.
— Eg segi yður enn að fara út, sagði Ás-
grímur.
—- Ég var að biðja um einn fyrir veginn,
sagði hann og vildi fara að hraða þessu.
— Þótt hann biði eftir því, kom það óvænt.
Höggið lenti á vanga hans. Það var mjög ófag-
mannlegl högg og hann sneri sér að árásar-
manninum og sló hann. Maðurinn þeyttist yfir
gólfið og settist afar hissa við fætur nokkurra
kvenna, er stóðu við portdyrnar. Þá komu þeir
margir og börðu hann og flugu á hann.
— Því látið þið hann ekki vera? hrópaði-
konan.
Allt í einu fékk liann mjög kunnáttusamlegt
högg. Hann lnökklaðist aftur á bak, lenti á
hægindastól og steyptist uppfyrir hann. Það
dimmdi, og þótt hann reyndi að láta ekki
dimma huldi myrkrið hann algjörlega.
Hann opnaði ekki augun um leið og hann
fékk meðvitund.
Hann hafði verk í maganum, þar sem þeir
höfðu barið hann og honum fannst hann jiurfa
að létta á sér. Svo yfirgnæfði hræðslan allt hitt.
Hún kom i gusum og fór járnköld um blóð
BIRTINGUR
71