Birtingur - 01.12.1954, Qupperneq 10

inni. Hún kom á eftir honum og há klöppin
varpaði þungum skugga á þau. Hún fór úr loð-
feldi sínum og breiddi hann yfir þau. Það
rigndi mikið og vatnið kom í gusum fram af
klöppinni og féll mátllaust til jarðar í skjóli
hennar. Upplýst klukkuskífan í turni Sjó-
mannaskólans var eins og tungl út í myrku
regninu. Lögreglubifreið ók um Suðurlands-
braut. Þau heyrðu sírenuvælið er hún fór hjá.
Þeir voru enn að leita að Morrisbifreiðinni.
Hún setti bifreiðina í gang. Rafleiðslurnar
á kertin höfðu blotnað og hún varð að starta
lengi, vegna bleytunnar á leiðslunum. Raf-
straumurinn hreyfði varla startarann undir
það síðasta.
Þau óku upp úr gryfjunni og út Skipholtið.
— Heldurðu að lögreglan sé enn að leita að
okkur? sagði hún.
— Það er líklegt, sagði hann.
— Mér er alveg sama, sagði hún — en þér?
— Mér líka.
Þegar hún sveigði inn á Suðurlandsbraut
fór vélin að hiksta. Það drapst á henni og hún
reyndi að starta henni. Startarinn sneri vélinni
nokkra snúninga og gat svo ekki hreyft hana.
— Hann er rafmagnslaus, sagði hún.
— Er til sveif ?
— Hún er á gólfinu afturí.
— Ég skal reyna að snúa.
— Jæja, annars göngum við og skiljum bíl-
inn eftir. Er þér ekki sama þótt þú gangir?
— Mér er sama um allt — nema þig.
Hún hló til hans og hann fór út og náði í
sveifina. Hann gekk fram fyrir bifreiðina og
kom sveifinni fyrir og gaf henni merki um, að
hann væri til að snúa. Vélin var orðin heit og
það hlökti í henni og það var létt að snúa
henrii, en hún vildi ekki fara í gang.
Á meðan hann sneri, heyrði hann fjarlægan
dyn i bifreið, er kom neðan úr bænum. Hann
hafði ekki heyrt lengi til hennar, þegar bjarmi
af Ijósunum félj á hann. Bjarminn var mjög
reikull og hann sá á Ijósflöktinu, að bifreiðar-
stjórinn hlaut að vera mjög drukkinn.
Hún sá einnig bifreiðina koma. Hún ramb-
aði á milli vegbrúnanna, eins og hún væri
stjórnlaus. Skyndilega varð hún afar hrædd
um að bifreiðin Ienti á honum, þar sem hann
var að snúa. Bifreiðin var kolnin mjög n'ærri
og hún opnaði hurðina til að kalla í hann. Hún
var stigin út með annan fótinn. Það gerðist
mjög snöggt og hún áttaði sig ekki fyrr en hún
lá á götunni.
Hann var fastur á milli þeirra, þegar hún sá
hann. Hann var meðvitundarlaus og lá fram á
vélarhús Borrisbifreiðarinnar. Það rann blóð
vélarhús Morrisbifreiðarinnar. Það rann blóð
Hún rak upp hljóð og tók höndum fyrir andlit-
ið. Hún heyrði mannamál í kringum sig, en
vissi ekki hvort það voru menn úr bifreiðinni,
sem hafði ekið á þau, eða menn úr bifreiðum,
sem bar að í þessu og voru að losa hann.
Þeir lögðu hann á götuna. Hún gekk til hans
og mennirnir viku frá henni, svo hún kæmist
að honum. Hún kraup við höfuð hans og lyfti
því í kjöltu sína. Hún þorði ekki að líta af and-
liti hans, því hún vildi ekki sjá hann kram-
inn.
Hann var ekki dáinn og hún sá hann var að
fá meðvitund. Hún kveið því hann fengi fulla
meðvitund; þá myndi hann finna mikið til og
hún myndi ekki geta séð hann kveljast. Hann
opnaði augun. Andardráttur hans var mjög
hægur. Það var eins og hann sæi hana ekki og
hún laut niður að honum.
— Elskan, sagði hún. — Finnurðu mikið
til?
— Nei, sagði hann mjög lágt.
— Get ég nokkuð gert fyrir þig?
-—- Nei, ekki meira, sagði hann og brosti
dauft.
Hann þagði lengi og hún hélt að það ætlaði ,
að líða yfir hann. Svo sagði hann mjög lágt og
mjög hægt.
— Það má búast við slysum, akandi á rauðu
ljósi. Nú og alllaí. Alltaf.
Blóðið var hætt að renna úr munni hans og
áugu hans voru lokuð.
Kramið brjóst hans lyftist, eins og hann vildi
74
BIRTINGUR