Birtingur - 01.12.1954, Blaðsíða 9

kalla. Hann heyrSi ekki hvað maÖurinn sagði
fyrir dunum vélarinnar.
Hún ók hratt niður Laugaveg. Sinnti ekki
umferðamerkjum hjá Skólavörðustíg né Póst-
hússtræti og ók í gegn á rauðum ljósum á
báðum gatnamótum. Bifreið kom eftir Pósthús-
stræti og lenti upp á gangstétt hjá Landsbank-
anum, þegar bifreiðastjórinn reyndi að forða
árekstri. Hann bölvaði Morrisnum hroðalega,
sitjandi fölur í bifreiðinni uppi á gangstéttinni.
Lögregluþjónn þeytti blístru sína ofsalega og
veifaði henni að stanza. Hún knúði bifreiðina
á of mikilli ferð inn í Aðalstræti.. Hann hélt
þau myndu lenda á hliðina. í beygjunni lyftist
bifreiðin og vóg salt, unz hún skall niður á öll
fjögur. Hún sveigði inn í Hafnarstræti á engu
minni ferð. Tveir lögregluþjónar ætluðu að
stöðva hana í Hafnarstræti. Hún hægði ekki
férðina og þeir stukku frá og forðuðu lífi sínu.
Þau sögðu ekki neitt og bifreiðin þeyttist inn
Hverfisgötu á æsiferð.
Inn hjá Mjólkurstöð heyrðu þau sírenuvæl-
ið. Hún brosti til hans og hann fann að henni
leið mjög vel með þá á hælunum og hann við
hliðina og veizlu að baki. Hún slökkti Ijósin
og beygði upp í brekkuna, ók inn Skipholtið og
niður í gryfjuna við Sjómannaskólann. Þau
heyrðu sírenuvælið æða áfram eftir Suður-
landsbraut.
Hún ók bifreiðinni í stóran hring og stöðv-
aði hana undir hárri klöpp fyrir neðan skól-
ann. Þegar hún hafði stöðvað bifreiðina, lagði
hún höfuðið frain á stýrið. Hann langaði
skyndilega í eitthvað að drekka.
— Segðu eitthvað, sagði hún með höfuðið
hvílandi á stýrinu.
Hann vissi ekki hvað hann átti að segja og
langaði ekki til að segja neitt heldur.
— Segðu eitthvað, sagði hún og velti höfð-
inu, eins og hún kenndi sársauka. Hann leit til
hennar. Og meðan hann horfði á hana, hugs-
aði hann hve hún var honum framandi; hve
hún hafði komið alein til hans út úr nóttunni
og regninu. Og nú var þetta ekki lengur neitt,
ekkert. Þeir máttu sjálfum sér um kenna þessir
tyrðlar, dusilmenni og beinasnar að hún fór
með lionum. Menn áttu að gæta að móðureðli
þeirrar konu, er kastaði vernd sinni á blautan
reikunarmann um nótt, þegar sæ skefur af
Faxaflóa og regn drýpur af upsum votra húsa.
— Þú ert hetja, sagði hann á meðan hann
hugsaði um óumberanlegt móðureðli hennar.
— Og fórnfús, eins og allar hetjur. Þú hefðir
ekki átl að koma.
Hann fann þetta síðasta var ósanngjarnt.
Hann hafði viljað hún kæmi, en ekki að hún
kæmi með börðuin manni til að gleðja hann
þess vegna.
— Þegiðu, þú ert viðbjóðslegur smjaðrari,
eins viðbjóðslegur smjaðrari og allir hinir. Þú
ert lietja, hermdi hún eftir honum.
Hann var mjög skýr í höfðinu og honum
fannst leiðinlegt að hafa sagt þetta. Hann
heyrði að hún var farin að gráta. Hún grét
mjög hljóðlega með höfuðið álútt yfir stýrínu.
Hann tók um herðar hennar og færði hana
að sér. Hann tók undir höku hennar og lyfti
andliti hennar og kyssti hana. Það var seltu-
bragð af vörum hennar. Hann tók annarri
hendi um hné hennar og strauk það.
— Elskan, sagði hann.
Hann færði höndina ofar og strauk henni.
Hann kyssti hana um allt andlitið og það var
sellubragð af augum hennar og vöngum. Hún
hafði lágan ekka.
— Gráttu ekki elskan, sagði liann.
Hún saug upp í nefið og var mjög hlý upp
við hann. Hún færði fætur sína að honum og
þau settu gírstöngina í afturábak, svo þau gætu
verið fast upp við hvort annað í framsætinu.
— Það er ekki hægt hérna, hvíslaði hún.
— Við hefðum átt að vera í stærri bíl, sagði
hann. Hún hló og hann fann að varir hennar
skulfu af hlátrinum á meðan hann kyssti hana.
Þær héldu áfram að skjálfa, þótt hún hætti að
hlæja.
— Þetta þýðir ekki fyrir þig. Þetta er ekki
hægt svona, sagði hún.
Hann opnaði hurðina og fór út. Iiann lagði
frakka sinn á vota mölina við hliðina á bifreið-
BIRTINGUR
73