Birtingur - 01.12.1954, Blaðsíða 8

hans. Honum fannst hann hafa mýrarrauða í
munni og nösum. Það voru deplar úti í augna-
lokunum; smáir hestshófar, er ultu um í kvikri
hringiðu, fyrst ljósrauðir, síðan rauðbrúnir.
Hvítir glampar innan um stirndu rauða kvoð-
una, líkt og glytti í fægðar skeifur gegnum vot-
an leir. Glamparnir jukust og urðu alls ráðandi
og hvirfill hringiðunnar ætlaði að sprengja
höfuð hans.
Hann opnaði augun skyndilega.
Honum fannst birtan afar skær, en þó kyrr
og allt að því ástúðleg. Þegar hann leit upp
stóðu þrír menn yfir honuin og hann heyrði
lágt kjökur yfir í hinu herberginu.
— Þið eruð svín og ég hata ykkur. Ég hata
ykkur og ég gæti drepið ykkur, sagði konan í
gegnum kjökrið og þá vissi hann að það var
hún, sem var að kjökra.
Honum var mjög brátt og hann hugsaði
hvort menn, sem væru barðir, þyrftu eins bráð-
nauðsynlega að létta á sér og hann á þessari
stundu.
Þeir færðu sig nær honum, þegar hann stóð
á fætur. Hann sá að þá langaði ekki til að berja
hann, en þeir vildu að hann færi úr húsinu.
Honum var heldur ekkert á móti skapi að yfir-
gefa þessa veizlu og hann hugsaði um hvort
konan myndi koma með honum.
— Farðu út, sagði einn þeirra.
— Mínir herrar, það er sjálfsagt, sagði
hann. Þeir urðu mjög skringilegir í framan við
svö vandað ávarp.
Hann gekk í gegnum portdyrnar og fram í
hitt herbergið. Konan leit upp úr höndum sín-
um, þegar hann kom framfyrir og hann sá að
hún hafði grátið. Hann brosti til hennar og var
dálítið stirður í kjálkunum eftir höggið. Hann
fann nú ekki lengur til í maganum og hann
kenndi einskis nema stríðleikans í kjálkunum.
Konan stóð upp.
— Ég kem með þér, sagði hún.
— Út maður — út með þig, sagði Ásgrím-
ur.
— Ég fer með honum, sagði konan.
— Jesús minn og almáttugur, hvað þetta er
voðalegt, sagði kona yfir í hinu herberginu og
fékk afsvif. i
— Ut úr húsinu, maður, sagði einhver. Það
var ýtt á hann. Hann fór fram á ganginn og
fálmaði eftir kveikjaranum. Hann fann ekki
kveikjarann, svo hann hirti ekki um að leita
að frakkanum í myrkrinu. Hann paufaðist nið-
ur stigann og út í anddyrið og niður timbur-
tröppurnar og út í húsagarðinn.
Hann varð máttaus í hnjáliðunum, er hann
kom út úr húsinu. Það rigndi enn og hann
fann fljótt, að hann var frakkalaus. Hann var
orðinn að mestu allsgáður og langaði ekki í
meira að drekka.
Regnið varð ofsalegra og hann bretti jakka-
kraga sínum upp og gekk lengra út garðinn í
áttina til götunnar. Hann heyrði umgang inni
í liúsinu og stanzaði því hann bjóst við, að
einhver væri að koma með frakkann. Útidyrn-
ar voru opnaðar, en hann sá ekki hver það
var.
— Hér er frakkinn þinn, sagði konan.
Hann fór í frakkann og horfði þakksamlega
til hennar.
— Það rignir, sagði hann og fann um leið,
að þetta var mjög fátæklega sagt.
— Ég skal aka þér heim, sagði konan.
— Rósa, kallaði Ásgrímur inni í húsinu.
Hann kom út í dyrnar og horfði á þau.
— Farðu ekki, Rósa, sagði hann, standandi
í dyrunum.
— Komdu, sagði konan lágt og ofsalega og
þrýsti sér upp að honum. Hann vissi að hann
brygðist henni ef hann færi ekki með henni.
— Helvítis stóðmerin þín, sagði Ásgrímur.
Þau gengu fyrir húshornið og út á gangstétt-
ina og yfir götuna og að litlum Morris. Hún
opnaði bifreiðina og settist inn og opnaði fyrir
honum að innanverðu hinumegin. Ásgrímur
var kominn út á gangstétlina. Hann sýndist
mjög litill i fölri birtunni og regninu, er féll
þrálátlega á gráan koll hans.
— Rósa, sagði hann.
Hún ræsti vélina. Gaf henni mikið benzín.
Hann leit yfir til Ásgríms og sá að hann var að
72
BIRTINGUR