Birtingur - 01.12.1960, Page 5

sugum: í þér sitja göfuglega einsog
það væri þeirra eðlilegi bústaður, með
almennu samþykki, með óslítanlegum
tengslum, hin Ijúfa smitandi dyggð og
hinar guðlegu nóðargófur; af hverju
ert þú ekki hjó mér, kvikasilfursmagi
þinn við ólmbrjóst mitt; hví sitjum
við ekki báðir á einhverjum kletti
í flæðarmálinu að horfa á þessa sýn,
sem ég tilbið!
Gamla haf úr kristalsöldum, þú líkist
að nokkru þeim heiðbláu blettum, sem
sjást á bitnu baki mosans; þú ert víð-
feðmur blámi, sem makað hefur verið
á líkama jarðarinnar: þessi samlíking
fellur mér. Og við fyrstu sýn líður frá
þér langdreginn þunglyndisgustur, sem
halda mætti að væri hvísl sætlegrar
golu þinnar, og skilur eftir sig óafmá-
anleg mörk í djúpt skekinni sálinni, og
í huga elskhuga þinna minnir þú á
hörkulegt upphaf mannsins, þar sem
hann kynnist sársaukanum, sem skilur
ekki framar við hann. Ég heilsa þér,
gamla haf!
Gamla haf, samhljómafull bungulögun
þín, sem gleður alvarlega ásjónu flat-
armálsfræðinnar, minnir mig helzti
mikið á smá augu mannanna, lík aug-
um villigaltarins fyrir smæðar sakir, og
augum náttuglanna fyrir hringlaga
fullkomleik útlínanna. Þrátt fyrir það
hafa mennirnir haldið sig fagra á öll-
um öldum. Ég hygg þó, að maðurinn
trúi ekki á fegurð sína nema af sjálfs-
elsku; því hversvegna horfir hann með
svo mikilli fyrirlitningu á andlit náung-
ans? Ég heilsa þér, gamla haf.
Gamla haf, þú ert tákn sjálfslýsingar-